🐺 The Gray Wolf’s Daughter: A Captivating Tale of Survival and Love in the Wild ❤️

🐺 The Gray Wolf’s Daughter: A Captivating Tale of Survival and Love in the Wild ❤️

Welkom by Storytime Haven. Vandag reis ons na die boeiende wêreld van Middeleeuse romanse met "The Grey Wolf’s Daughter" deur Gertrude Warden. In hierdie verhaal volg ons die moedige dogter van ‘n magtige hoofman, bekend as die Grys Wolf. Terwyl sy deur die verraderlike waters van politieke intrige en verbode liefde navigeer, word haar krag en gees getoets. Sluit by ons aan terwyl ons haar soeke na identiteit en vryheid verken in ‘n tyd van antieke tradisies en hewige lojaliteite. Proloog – Deel 1. Op ‘n stormagtige middag in Oktober, in die dertigste jaar van koningin Victoria se bewind, het ‘n jong dokter voor die vuur in sy nuwe huis by die slaperige ou Surrey-dorpie Grayling gesit en sy hande warm gemaak en gedink, nie te veel nie. vrolik, van sy vooruitsigte. Ernest Netherbridge was nie ‘n genie, maar hy was ‘n bedagsame, intelligente, noukeurige en onselfsugtige man. Grayling het nog nie sy goeie eienskappe uitgevind nie; die inwoners, wat nooit grootliks onderskei is vir helderheid van visie nie, het net tyd gehad om te ontdek dat sy "bedmanier" minder strelend was as dié van sy voorganger, en dat hy ‘n onaangename truuk gehad het om vir hulle te sê dat hulle te veel geëet en gedrink het. hul gesondheid. Jong dr. Netherbridge het ook die slegte smaak gehad om melancholie toe te skryf aan "lewer", floute en vroulike super-sensitiwiteit vir "anæmia" en histeries aan slegte humeur. Gevolglik was hy nie gewild nie, en hy het dit geweet. Niemand was dus meer verbaas as hy nie toe ‘n aantreklike toe koets, getrek deur twee pragtige baaie, voor sy deur ingetrek word, en ‘n voetman, na ‘n weergalmende rat-tat-tat, ‘n briefie aflewer, versier met ‘n imposante wapen, aan Dr Netherbridge se huishoudster vir haar meester. Toe die seël gebreek is, het die dokter se verbasing toegeneem. Die brief is gestuur vanaf die Chase, ‘n baie groot landgoed, wat oor etlike kilometers in die omgewing van Grayling gestrek het, en wat behoort het aan sir Philip Cranstoun, die verteenwoordiger van een van die oudste families in Surrey, ‘n man wat ewe ryk en eksentriek was. , oor wie wonderlike verhale om Grayling-teetafels gefluister is. Die brief is in ‘n klein en beknopte man se handskrif geskryf en het soos volg geloop: “Sir Philip Cranstoun, nadat hy gehoor het dat Dr. Netherbridge altyd die waarheid met sy pasiënte praat, sal bly wees as hy dadelik na die Jaagtog in die vervoer hiermee gestuur, en gee sy mening oor ‘n pasiënt daar. Sir Philip wil dr. Netherbridge in kennis stel dat die vermoëns van sir Curtis Clarkson, sir Percival Hoare en dr . Dit, sir Philip hoop om van dr. Netherbridge te hoor.” Die dokter het die brief verras en geïnteresseerd neergesit. Sir Curtis Clarkson en sir Percival Hoare was name om mee op te tower, Londense dokters met ‘n groot en gevestigde reputasie, bevoordeel deur koninklikes, en sonder twyfel in geglo deur die ryker middelklasse. Dr. Tracey Wentworth was ‘n baie gewilde praktisyn van Guildford, in sy beroep ‘n triton teen ‘n minnow in vergelyking met die sukkelende jong dokter wat nou geroep is om hom te vervang. Ernest Netherbridge het ‘n paar oomblikke nagedink. Hy het immers besin, alhoewel hy moontlik sou misluk oor ‘n saak wat beter koppe as syne verwar het, kon hy ten minste sy gunsteling en ongewilde deug van openhartigheid uitoefen sonder om te vrees vir die gevolge. Sou hy daarin slaag om so ‘n groot plaaslike magnaat te behaag soos sir Philip Cranstoun, ‘n vrederegter en een van die grootste grondeienaars in die suide van Engeland, sou dit baie help om sy posisie en praktyk in die dorp van sy aanneming te vestig. Die ding was darem die moeite werd om te probeer. Dr. Netherbridge het sy oorjas geneem en ‘n serp om sy nek gesit, want hy was geensins robuust nie, en dr. Netherbridge het uit sy huis gestap en die ruim en gemaklike koets binnegegaan om vir hom te wag, spoedig langs ‘n stil plattelandse pad in die rigting van die groot poorte wat na die Chase lei. Die wind het deur die skaars geklede takke van die wiegende bome gefluit, hulle geel en rooibruin blare gestrooi en hulle in dwarrel dansende werwels ‘n entjie bokant die klam aarde onder. Dr. Netherbridge was nog nooit in die gebied van die groot park nie; inderdaad, sedert sy huwelik drie jaar tevore, het sir Philip Cranstoun besoekers ontmoedig, en niemand in Grayling het blykbaar selfs vir Lady Cranstoun gesien nie, oor wie se merkwaardige skoonheid egter verslae vrylik versprei is. Aansienlike belangstelling en nuuskierigheid het die jong dokter se gedagtes oorheers terwyl hy vinnig langs die wye laan van oorkoepelende reuse-elmbome gery is, wat ‘n kenmerkende kenmerk van die Cranstoun Chase-omhulsel gevorm het. Die huis self was ‘n groot rondloper, grys klip herehuis, nou bedek met klimop, van antieke oorsprong, en in sommige van die ouer gedeeltes met ‘n dikte van die muur wat geskik was vir die ou anti-kruit dae. Van tyd tot tyd is die oorspronklike gebou deur verskeie lede van die familie bygevoeg , maar alhoewel talle toevoegings gemaak is in die loop van die vyfhonderd jaar sedert die eerste Squire Cranstoun sy versterkte jagsitplek in die bos opgerig het, het die grys stapel. was waardig en indrukwekkend, alhoewel dit meer na ‘n vesting as ‘n huis gelyk het. ’n Baie breë vlug van vlak trappies het na die swaar Gotiese ingang gelei, aan weerskante waarvan lewensgroot wolwe in klip die Cranstoun-arms ondersteun het. Vir baie honderde jare was die wolf se kop, gevat in ‘n posbedekte hand, die middel van die familie, aan wie tradisie baie van die wolf se kenmerke van verraad en wraaksug toegeskryf het, terwyl die leuse, "Cranstoun, Onthou!" Daar word gesê dat dit afgelei is van ‘n bloeddorstige legende van lank vertraagde wraak in die dae van die Normandiese verowering. Toe die koets voor die ingang inry, is die swaar eikehoutdeure oopgegooi en dr. Netherbridge het die trappe bestyg en die huis binnegegaan. Die saal was ruim en indrukwekkend soos die buitekant, gehang met antieke swaarde en spiese, en bewaak deur vier glinsterende figure in volledige pantser, wat, toe die vuurlig van ‘n wye vuurherd onder ‘n massiewe marmer kaggelrak hulle tref, bygedra het tot die somber voorkoms van die huis. ‘n Stoute, bejaarde man, blykbaar die skinker, en twee voetgangers het in die saal gestaan. Sir Philip was uit, het hulle die dokter in kennis gestel. Hy was sedert die oggend afwesig, en het ‘n boodskap na sy huis laat oordra , tesame met ‘n brief vir Dr. Netherbridge, wat hy dadelik wou aflewer. "Is Lady Cranstoun al lank siek?" het die dokter navraag gedoen. "Vir ‘n geruime tyd, meneer. Maar haar vrou se diensmeisie sal jou oor dit alles kan inlig , as jy so vriendelik sal wees om my te volg.” Lady Cranstoun se woonstelle was bietjie minder somber as die saal. Geen blomme, geen sierlike snuisterye het hul Middeleeuse eenvoud verlig. In die slaapkamer en die aangrensende sitkamer is die vloere gepoleer en met matte versprei, die mure bedek met motgevrete tapisserie, terwyl die massiewe bed en die stoele van donker eikehout gevorm is. ‘n Eikehoutvesting is voor die vuur in die sitkamer getrek, wat deur ‘n uitsparing met swaar fluweelgordyne met die slaapkamer daarbuite gekommunikeer het. Op ‘n bontmat wat oor die nedersetting gegooi is, het ‘n figuur in wit gordyne gelê met gesig na die vuurlig gekeer. Op ‘n stoel naby het ‘n verpleegster met ‘n wit pet gesit en ‘n boek in haar hand vasgehou waaruit sy gelees het, terwyl ‘n donker gelaatskleur, aangename gesig vrou, klaarblyklik ‘n bediende, op ‘n entjie afstand staan, met hande styf vasgeklem , en ‘n blik van skerp angs op haar gelaatstrekke gedruk. "Dit is die dokter, my dame," het die bediende gesê, terwyl hy die roerlose, liggende figuur van haar minnares nader. Lady Cranstoun het ‘n lae uitroep van ongeduld geuiter. "Van watter nut het ‘n dokter vir my?" prewel sy. “Stuur hom weg, Margaret! Wat goed het hulle my al gedoen?” “Maar hierdie is ‘n nuwe dokter, my dame. As jy hom net wil laat sien .” Die verpleegster het op hierdie stadium opgestaan ​​en haar smekinge by dié van die ou bediende gevoeg, voordat sy die vertrek oorgesteek het na waar die dokter gestaan ​​het. "Lady Cranstoun lieg so uur na uur," het sy gefluister. “Sy eet nie en slaap nie, en sy kan dit nie verdra om met haar gepraat te word nie.” Dr Netherbridge het stil vorentoe gekom en homself tussen die eikehout sit en die vuur, kyk direk in Lady Cranstoun se gesig. Die invalide, wat haar hol oë oplig, het ‘n klein, skraal man van ongeveer dertig gewaar, met ‘n bleek gesig, ‘n donker snor en baard, en besonder deurdringende en betroubare donkerblou oë. Hy het van sy kant ‘n lang jong vrou van skynbaar nie meer as twintig jaar oud nie , en van werklik merkwaardige skoonheid gesien, al was haar gesig en arms nou skraal tot uitgeteer, en haar bleekheid amper lyk. Haar gesig was klein, haar gelaatstrekke was delikaat, en haar hare, waarvan sy ‘n golwende oorvloed gehad het, was die swartste wat hy nog ooit gesien het. Maar haar skoonheid en haar broosheid, wat albei duidelik sigbaar was, is deur die dokter vergeet in die effek wat haar oë op hom gemaak het, sekerlik die grootste, donkerste en mees hopeloos hartseer in uitdrukking wat ooit uit ‘n wanhopige vrou se gesig gekyk het. . Amper meganies lig hy haar pols op, en begin haar vinnige, koorsagtige polsslag voel . Haar hand was uiters koud, hoewel haar droë, rooi lippe warm en uitgedroog gelyk het. ‘n Sterk simpatie met haar het sy gedagtes gevul toe hy ‘n stoel na die eikeboom optrek en haar ‘n paar vrae oor haar siekte begin vra het. Aanvanklik het sy in eenlettergrepe en klaarblyklik willekeurig geantwoord, in die vuur gestaar en in ‘n skaars hoorbare stem gepraat. Sy het egter geleidelik na sy gesig begin kyk, en uiteindelik, terwyl sy regop gesit het met ‘n bietjie energie, het sy die verpleegster gevra om in die aangrensende kamer te wag terwyl sy haar simptome aan die dokter beskryf. "Om jou daar te sien sit, vroetel my," het sy gesê. "Ek kan nie my gedagtes versamel nie." Sy het Engels reg genoeg gepraat, in ‘n soet, ryk stem, tog het iets in haar manier die dokter so rof en ongewoon in ‘n vrou van geboorte en broei opgeval. Sodra die verpleegster weggetrek het, draai Lady Cranstoun impulsief na die bediende met ‘n donker gelaatskleur. "Gaan agter haar aan en verhoed dat sy luister," het sy vinnig gefluister, en die vrou het gehoorsaam. "Trek nou jou stoel naby," het sy hardhandig vir die dokter gesê. “Ek het baie om te sê. Daar is iets aan jou gesig wat my laat dink ek kan jou vertrou. En ek het so baie iemand nodig om te vertrou. Bly egter; ken jy sir Philip Cranstoun?” “Ek het hom nog nooit in my lewe gesien nie.” “Ek is bly daaroor! Hoe het dit gekom dat jy gestuur is?” Dr. Netherbridge het gedink dit kan hom help om haar vertroue te kry, en hy haal sir Philip se dagvaarding uit sy sak. Lady Cranstoun het dit gretig gelees. Nadat sy dit aan hom teruggegee het, het stilte vir ‘n paar sekondes geheers. Haar volgende vraag het verbasend irrelevant voorgekom. "Die sessies vind vandag by Guildford plaas, nie waar nie?" "Ek glo so." "En sir Philip se briefie is van Guildford hierheen gestuur en beveel dat die koets vir jou moet gaan?" “Hy was ongetwyfeld baie angstig oor jou,” sê die dokter, terwyl hy skaars besef wat van hom verwag word om te sê. Sy staar vir ‘n paar sekondes na hom, en breek toe in ‘n bitter, vreugdelose lag. “Weet jy dan nie?” sy het gese. “Immers, hoekom moet jy? Tog voel ek seker ek kan jou vertrou. Wat is jou naam?" “Ernest Netherbridge.” "Dr. Netherbridge, sir Philip haat my net ‘n bietjie minder as wat ek hom haat." Weer stilte. Dit was natuurlik onmoontlik om kommentaar te lewer op so ‘n onverwagte stelling. Sy staar na die vuur, en dan, meteens haar dun wit hande vasgeklem, hou sy haar groot oë smekend op sy gesig. "Sal jy my help?" vra sy, in ‘n fluistering vol intensiteit. “Ek het nie ‘n vriend in die huis nie, behalwe Margaret. Almal is teen my.” "Jou siekte maak jou sekerlik fantasievol," het hy begin, toe sy hom ongeduldig kortknip. “Ag! moenie so praat soos die ander gedoen het nie! Sir Philip smag so na ‘n erfgenaam. Ons het ‘n kind gehad, ‘n seuntjie, wat gesterf het Ek is bly, baie bly dat hy dood is en hy wens ek moet nou alle sorg hê, nie ter wille van my nie, maar ter wille van die familienaam. Ek het myself probeer verhonger; Ek veronderstel jy kan dit sien; maar as jy vir my die inligting gee wat ek wil hê, sal ek jou medisyne of enigiets neem.” "Sê vir my wat jy wil hê ek moet doen, Lady Cranstoun." “Vind vir my alles uit wat vandag in die hof gebeur het. Sir Philip het vroeg na Guildford gegaan, ek het soveel uitgevind, maar hulle sal my nie die papiere laat sien nie, hulle sal my nie laat hoor nie!” Sy het van kop tot voet gebewe van hewige, onregeerbare opgewondenheid, en haar oë blink van ‘n koorsagtige glinster. "Daar is ‘n groot angs in jou gedagtes," het hy vriendelik gesê. "Sal jy nie meer volledig in my vertrou nie?" Sy kyk senuweeagtig om haar, en steek uiteindelik haar hand tussen die voue van haar rok om haar nek, en glip in sy hand ‘n verfrommelde brief, verkeerd gespel, en klaarblyklik geskryf deur ‘n onvolmaakte opgevoede persoon. “My Own Daughter Clare” (dit het begin), “Jou broer Jim vaar volgende Dinsdag na Amerika, en ons hoop almal as hy eers saam met oom Pete in Kanada uitkom, sal hy goed vaar. Maar jy weet wat die seun altyd oor jou was. Dit was ooit Clare eerste, en die res van ons nêrens nie. Hy sal nie ‘n voet wankel sonder om jou te sien en ‘n groetsoen vir sy klein sussie te gee nie, want sy is nou ‘n wonderlike dame. Nou, my meisie, dit is moeilik genoeg om jou vir hulle drie jaar nog nooit te sien nie , behalwe nou en dan as jy in jou koets verby gery het , en daardie een keer wat jy uitgedink het om vir die helfte na die ou huisie te glip. n uur. Ek is lus om met my pragtige meisie te praat. Miskien is ek verkeerd, maar ek het gedink ek het die afgelope tyd ‘n hartseer uitdrukking op jou gesig gesien. Dit is goddeloos en onnatuurlik vir sir Philip om vlees en bloed te skei, en wat betref ons nie sagte mense nie, hy moes daaraan gedink het voordat hy julle geneem het. Wat jy sê hy het gedreig om as stropers enigiets op ons te skiet wat binne sy eiendom kom, dit is blote praatjies. Watter skade sal dit vir jou pa en broer doen om jou vir tien minute of so te sien, en jou ‘n totsiens soen te gee, en vir jou te sê hoe dierbaar jy nog vir ons is? So my meisie, môreaand, enige tyd tussen nege en elf, glip jy uit na die struike agter op die padstal. As dit hard reën, sal ons jou nie verwag nie, maar as dit goed is, aangesien die grys wolf weg is, weet ons jy sal, my mooi, na jou liefdevolle broer en jou ou vader toe kom.” Dr. Netherbridge het die brief sorgvuldig gelees en dit aan Lady Cranstoun terugbesorg. Hy het verskeie dinge begin verstaan ​​wat hom verwar het. Een punt was baie duidelik dat sir Philip Cranstoun onder hom getrou het en sy jong vrou verbied het om op enige manier met haar verhoudings te kommunikeer. "Het jy gegaan?" vra die dokter. Sy het haarself op haar elmboog gesteun en in vinnige, hygende stemme gepraat: “Dit was ‘n pragtige helder nag. Ek het gedink sir Philip is weg, maar hy het sonder my medewete van Londen af ​​teruggekeer. Op een of ander manier het een van die spioene wat oor my is, wakker en slaap , hierdie brief opgetel en gelees. Ek kan dit net veronderstel, want al wat ek weet, is dat ek agtervolg is toe ek omstreeks half 9 by die huis uitkruip. Net toe ek by die struik kom, en in die maanlig van my pa en broer sien wat onder die donker skadu van die bome wag, is ek van agter gegryp, iets is in my mond en oor my oë gedruk, en ek is teruggedra die huis binne. Ek het baklei en gesukkel, maar sonder doel, en ek kon duidelik verskeie skote hoor, die geluid van ‘n gestoei en ‘n groot gehuil soos van ‘n man in doodsangs. Van daardie dag af tot nou kon ek niks leer van wat daardie aand gebeur het nie. Maar gister het Margaret gehoor hoe sir Philip vir sy rentmeester vertel dat hy vandag na Guildford gaan, waar die sittings gehou word, om as getuie te verskyn teen sommige stropers wat etlike weke gelede op sy terrein gevind is en wat al ooit in die tronk was. sedert. Dr. Netherbridge, ek is seker hy het my pa en my broer bedoel!” “Maar hoe kan dit wees?” vra hy en probeer haar woeste opgewondenheid besweer. "Jou pa en broer is tog nie stropers nie?" ’n Dowwe rooi kleur het in haar wit wange gesteel. “My mense sien nie dat die rykes beseer word deur die verlies van ‘n haas of ‘n haas af en toe nie,” prewel sy met verlaagde ooglede. “Hulle behoort aan die mense te behoort, sulke wilde wild, en ‘n voël of twee, maar dit is nie waarvan ons gepraat het nie. Dit was geen stropery nie Jim en pa daardie aand uitgebring. Sir Philip het dit reg genoeg geweet. Hy het my ‘n plegtige eed laat aflê om nooit aan iemand te verraai wat hy my skandelike oorsprong genoem het nie. Skandelik!” herhaal sy, met brandende wange. “’n Carewe is enige dag so goed soos ‘n Cranstoun, soos ek al dikwels genoeg vir hom gesê het. Ek het nog nooit my gelofte verbreek tot vandag nie; nie eers Margaret weet wie my mense is nie. Maar ek het jou vertel, want ek moet en sal weet wat vandag met my pa en my broer Jim gebeur het .” Terwyl hy gekyk het hoe sy praat, en die Engelse aard van haar skoonheid, die intense blou-swartheid van haar hare, en ‘n sekere tikkie wildheid oor haar vrye, grasieuse gebare en vinnige spraak opmerk, het ‘n ander oortuiging in Ernest Netherbridge se gedagtes gekom, en dit was dat Lady Cranstoun, vrou van sir Philip Cranstoun, van die Chase, Surrey, Cranstoun Hall, in Aberdeenshire, en Berkeley Square, Londen, in haar are die ontembare bloed van die ware "Egipenaar," daardie veragte swerwers oor die gesig gehad het. van die aarde wat gevind en gehaat word in al die vernaamste lande van Europa. Ten spyte van sy pasiënt se skoonheid, kon dr. Netherbridge nie help om te wonder hoe so trots ‘n man as wat sir Philip beskou is, ooit so ver meegevoer is deur sy gevoelens om met ‘n meisie van sigeuneroorsprong te trou nie . Dit het gelyk of Lady Cranstoun waargeneem het wat in sy gedagtes omgaan. Sy verhef haarself na ‘n sittende posisie en tik een skraal, goed geboë voet op die grond terwyl sy, asof in antwoord op sy gedagte, sê: "Natuurlik wonder jy hoe sir Philip met my kom trou het. Ek kan dit in jou gesig sien. Toe ek net agt jaar oud was, het ek die skuld gekry vir iets, aangesien ons in die somer op pad was van kermis na kermis . So ek het woedend weggehardloop en geloop totdat ek moeg was en onder ‘n heining langs die pad, in Devonshire, aan die slaap geraak. ’n Ryk dame het verbygery , die Eer. Mev Neville, ‘n weduwee sonder kinders, sir Philip Cranstoun se oudste suster. Omdat ek so mooi was, het sy my in haar koets laat optel , en my na haar pragtige huis geneem en my laat opvoed, Frans onderrig, en musiek, en dans, en teken, en dit alles, wat beteken dat ek ‘n goewerneur moet wees. Elke nou en dan het ek losgebreek en deur die velde en lanings gaan trap agter my eie mense aan, vir wie ek heeltyd die liefste was. Dikwels en dikwels, wanneer my vingers seer was met die klavieroefening, en ek al styf gevoel het in stywe klere en skoene, sou ek weer na die ou vry lewe verlang. Maar toe ek sien hoe my mense snags na hulle toe steel, het hulle my gesmeek om te bly waar ek was. Ek kon hulle met geld help, en tye was moeilik. Voordat my ma gesterf het, het sy my laat belowe om ‘n dame te bly, en mev. Neville was vriendelik genoeg teenoor my, en baie trots op wat opleiding en opvoeding gedoen het. Sy het my ook as ‘n soort suksesvolle eksperiment voor mense gewys , en dit het my kwaad gemaak. Sy was ‘n harde, wispelturige vrou, soos al die Cranstouns in die natuur, en was almal daarvoor om wat sy my absurde trots genoem het te verbreek en my te herinner dat ek tog net ‘n swerwer was. Maar sy het nie soveel daarvan gedoen as wat sy wou nie, want ek het vir haar gesê ek sal weghardloop, en dit sou haar nie gepas het nie, want ek het vir haar gespeel en gelees, en haar geamuseer, en sy kon nie goed sonder my klaarkom nie. Maar ek kon nooit versoen word met die idee om ‘n afhanklike te wees nie, en toe sir Philip Cranstoun op ‘n besoek kom, was hy toe ‘n aantreklike man van vyf-en-twintig, en ek net ‘n bietjie ouer as sestien en hy gluur na my, en kon my skaars uit sy oë laat, en het gesê hy is lief vir my, ek het opgewonde geraak tussen die idee om ‘n groot dame te wees en geliefd te wees en vry te wees van mev. Neville se bespotting. Maar Philip wou hê ek moet saam met hom weghardloop, maar ek wou nie daarvan hoor nie, en het geweier om met hom te praat. Ek was toe baie mooi, mooier as wat jy kan dink om my nou net te sien, en hy was gereeld mal oor my. So, vroeg een oggend, het hy my in ‘n kerk by Torquay laat ontmoet, en ons is getroud. Net drie jaar gelede was dit gister, ’n dag wat ek sal vloek solank ek lewe!” "Sekerlik," sê die dokter, terwyl sy stilbly, blykbaar in somber gedagtes, "Sir Philip moes baie diep geheg aan jou gewees het?" “Ja,” het sy bitter teruggekeer, “en vir hoe lank? Eerstens was niks vir my te goed nie, maar daardie toestand het net ’n paar weke geduur, en selfs toe was ek bang vir hom. Dan gewelddadige, woedende tonele van jaloesie as ek, toe ons in Italië was, soveel as na ‘n kelner gekyk en hom vir brood gevra het. Dan, vir ewig op my afgestorm en my verwyt, as ‘n gondelier my soveel as die ‘mooi signora’ genoem het. En, daarna , tonele voortdurend. Ek het self ‘n humeur soos vuur, ek besit. Ons Carewes was nog nooit bekend vir sagmoedigheid nie, en selfs toe ek ‘n babakind was, is ek geleer om myself ‘n prinses te dink. Sy hele lewe lank het sir Philip sy eie manier gehad in alles, en almal wat op sy pad gekom het, het hom gehoorsaam, gekoei deur sy meesterlike humeur en nors woede. Maar ek het hom weerstaan. Ek het gedink hy het my lief genoeg gehad om my te laat kry , en toe ek my fout uitvind, het ek hom begin haat, en meer as een keer van hom probeer weghardloop. Maar hy het gevolg en gesweer dat hy my sou vermoor as ek dit sou waag, soos ek was, ‘n sigeuner om sy ou naam te skande. Geleidelik het dit gelyk of my wil en my gesondheid besig was om af te breek . Ons eerste kind het weggeval en gesterf, want ek kon nie daarvoor omgee nie kon nie daarna kyk nie. Dit was sy kind, soos hy, het ek gedink, selfs op daardie ouderdom, en daarom kon ek nie daarvan hou nie. Toe sy seun dood is, was sir Philip kwaad van woede, maar ek het verby omgee geraak. Dit is nie alles my skuld nie, Dr. Netherbridge,” voeg sy skielik by, terwyl groot trane oor haar wange rol. “Ek was dalk dom toe ek getroud was, maar ek het meer as ‘n jaar lank my uiterste bes probeer om sir Philip lief te hê en hom te behaag, maar hy is meer ‘n dwaas as ‘n man, dink ek, en ek sal eerder sterf as om ‘n kind van my word groot soos hom. Dit is al hierdie gedagtes wat, tesame met my verskriklike angs vir my pa en Jim, my hart breek en my gesondheid verwoes. Dit is haat, en terreur, en ellende, en wrede, wrede angs, wat my laat honger ly en hoop om te sterf. Maar noudat ek jou vertrou het en jou alles vertel het, sal jy met my bevriend raak, nie waar nie? Kom môre vroeg, en laat my alles alles weet, gedagte wat vandag in die hof plaasgevind het, en ek sal jou laat genees, as jy wil. Sal jy belowe?” “Ek belowe,” het hy gesê, “om alles in my vermoë te doen om jou te dien,” en met daardie versekering het hy afskeid geneem. Voorwoord – Deel 2. Toe Dr. Netherbridge Lady Cranstoun se woonstelle verlaat het, en met die breë eikehouttrap af na die grondvloer afgegaan het, het hy ‘n bediende gekry wat vir hom in die saal wag. “Sir Philip het pas aangekom, meneer, en wil jou sien voor jy gaan. Sal jy vriendelik na die biblioteek kom?” Die doktertjie het die man gevolg, gevul met aansienlike nuuskierigheid oor watter soort man so ‘n sterk sensasie van vrees en afkeer in die bors van sy jong vrou kon veroorsaak het. Lady Cranstoun se pa het gepraat van die skoonseun wat nie sy bestaan ​​as die "grys wolf" sou erken nie. Maar dan was Gypsy Carewe skaars ‘n onbevooroordeelde persoon, en dr. Netherbridge, wat altyd begeer het om ‘n onpartydige verstand te bewaar, het homself daaraan herinner dat ‘n meisie van Clare Cranstoun se ongedissiplineerde, skerp emosionele aard noodwendig ‘n uiters beproewende metgesel vir ‘n man sou wees. so terughoudend en trots soos sir Philip algemeen veronderstel was om te wees. "Dr. Netherbridge, meneer.” Die bediende het die biblioteekdeur oopgegooi na ‘n eerbiedige tik op sy panele, wat gevolg is deur ‘n kortstondige "Kom in!" Die jong dokter het hom in ‘n ruim woonstel bevind wat heeltemal gevoer is met eikehout-boekkaste goed gevul met boekdele. Voor die vuur, in die Engelsman se gunsteling houding, sy hande agter hom, en sy voete redelik wyd uitmekaar op ‘n leeuvelmat, het ‘n breëskouer en diepbors man gestaan, nogal onder die medium hoogte, met ‘n vierkantige bleek gesig, en swart hare wat, ten spyte van die feit dat hy maar ag-en-twintig was, reeds met grys gestreep was. Op een of ander ondefinieerbare manier het sir Philip almal wat hom gesien het, beïndruk met die gevoel van krag, van geestelike sowel as fisiese krag van baie uitsonderlike aard. In gelaatstrekke het hy ietwat soos die eerste Napoleon Bonaparte gelyk, maar, indien enigiets, was sy mond selfs meer rigied saamgepers en hard in omtrek as dié van die groot oorwinnaar. Hy het voorgekom na ‘n man met uitstekende gesondheid en liggaamsbou, nieteenstaande sy uitsonderlike bleekheid, wat vreemd gekontrasteer het met die inkagtige swartheid van sy wenkbroue, en van die wimpers wat aan sy diepliggende, glinsterende, staalgrys oë grens. Hy staar skerp na die dokter en swaai dan met hoogmoedige neerhalend sy lang wit hand na ‘n stoel, wat laasgenoemde nie vat nie, maar bly staan ​​het. "Het jy Lady Cranstoun gesien?" Sir Philip het skielik begin, in ‘n lae, maar eienaardige rasperende stem. “Ek het haar sopas gelos.” "Wat is jou mening?" "Sy is baie siek, maar meer in gedagte as in liggaam." Sir Philip het ‘n uitroep van ongeduld gesmoor. “Aangesien ek aanneem dat jou besigheid nie tot die verstand strek nie, sal jy dalk goed genoeg wees om vir my te sê wat fout is met die liggaam?” “Sekerlik, sir Philip. Lady Cranstoun verhonger haarself doelbewus omdat sy nie wil lewe nie.” Sir Philip se swart wenkbroue buig swaar oor sy oë, wat van onderdrukte woede blink. "Kan sy nie ongevoelig gemaak word deur dwelms, en dan kos aan haar toegedien word nie?" vra hy hardhandig. “Skaars. Maar sy het my belowe om die medisyne te neem wat ek vir haar sal stuur sodra ek terugkom; en daar sal geen moontlikheid wees van haar dood van onwees terwyl sy dit neem nie. Dit lyk vir my of sy van nature ‘n pragtige konstitusie het, en daar is geen twyfel dat as sy oorreed kan word om voeding te neem, en om op te hou om bekommerd te wees, haar gesondheid al sal wees wat verlang kan word." "Dit lyk of jy uitsonderlike sukses met jou pasiënt gehad het," het sir Philip met ‘n kort en baie onaangename laggie geskel. “Haar ander dokters kon nie ‘n woord uit haar kry nie. Bid watter metode het jy gebruik om haar tong los te maak?” Ernest Netherbridge was ‘n stil getemperde man, geensins maklik tot toorn opgewek nie. Maar daar was iets in die harde minagting van die Baronet se manier wat blykbaar al die latente aggressiwiteit van sy geaardheid opwek. Hy kyk sir Philip vol in die oë en beantwoord sy vraag stewig. "Ek was baie jammer vir lady Cranstoun, sir Philip, en moontlik het ek in simpatie opgemaak vir wat ek aan vaardigheid ontbreek het." ‘n Baie effense blos het oor sir Philip se kleurlose gesig gegaan. "Ek is uiters dankbaar vir jou mees vriendelike jammerte vir my vrou," het hy met bytende sarkasme gesê. “In haar naam en my eie wil ek jou hartlik bedank vir jou simpatie. Mag ek vra hoe sy dit verdien het?” “Sekerlik. Lady Cranstoun is baie jonk. Ek het verstaan ​​dat sy sê sy is nog onder twintig. Sy blyk baie dof en eensaam te wees, en ‘n prooi vir groot depressie. Sy was ook nie, so het sy vir my gesê, vir twee maande buite die huis gewees nie. Hare is ‘n temperament wat noodsaaklik is om vars lug, baie oefening en verandering van toneel, en ‘n helder en simpatieke samelewing te eis. As sy meer van hierdie dinge gehad het, dink ek dit is onwaarskynlik dat sy die idee van selfmoord sou vermaak, en so konstante toesig vereis soos wat sy nou doen.” “Ek is diep verskuldig teenoor jou vir jou waardevolle raad oor hoe my vrou behandel moet word. Miskien is dit ‘n bietjie buite jou provinsie as ‘n algemene landpraktisyn; maar ek is nietemin verstandig van jou vrygewigheid deur dit aan my toe te ken.” “Sir Philip,” het die doktertjie teruggegee en sy hoed van die tafel afgehaal, “in u brief het u my versoek om die waarheid te praat. Ongelukkig vir my sukses in my beroep, kan ek nie anders nie, en ek kan net spyt wees dat dit vir julle onsmaaklik was. Ek wens jou goeie aand toe.” “Stop!” Sir Philip het hardhandig uitgeroep toe Dr. Netherbridge by die deur uitkom. “Jy sal asseblief vir Lady Cranstoun se medisyne stuur, en bel om haar môre te sien. Ek sal die koets teen die middag vir jou stuur. As sy die gril in haar kop geneem het om deur jou genees te word, moet sy haar sin hê. O, totsiens, ek kan vir jou noem wat jy ongetwyfeld self uitgevind het. Lady Cranstoun se pa, mnr. Carewe, van Yorkshire, het in ‘n malhuis gesterf, en ek het dikwels rede om te vrees dat my vrou ‘n tikkie van die klagte geërf het. Haar stellings sedert haar siekte begin het, is in die uiterste onsamehangend en totaal onbetroubaar. Maar jy sal natuurlik daarvoor voorsiening maak. Goeienaand." “Goeienaand, sir Philip.” Dr. Netherbridge het gelyk of hy vryer asemhaal toe hy hom buite die grys vestingagtige mure van die Chase bevind. Geen pasiënt wat hy nog gehad het, kon daardie brose wese met die doodswit gesig en groot donker oë, wie se man haar grootste vyand was en wie se dienaars haar spioene was, in belangstelling nader nie. "Jy sal my vriend wees, sal jy nie?" Die woorde en die patetiese kyk wat daarmee gepaard gegaan het, spook by die jong man. Veral omdat hy haar man gesien het, het ‘n innige jammerte vir haar besit geneem van sy verstand. Deur van sy vrou te praat, het sir Philip se stem, natuurlik hard, nog harder geword, en die koue skynsel van sy oë het absoluut diabolies voorgekom. Die hele Cranstouns se miserabele huwelikslewe het gelyk of hy voor die dokter blootgelê is toe hy ingedagte op pad was na sy vrygeselhuis, gedra langs die donker paaie in die gemaklike koets waarin hy gekom het. Hy het vir homself die bedorwe, impulsiewe meisie voorgestel, weinig meer as ‘n kind, wie se vreemde skoonheid en trotse maagdlikheid sir Philip Cranstoun se kortstondige maar passievolle liefde gewen het . So ‘n verbintenis kan net op een manier eindig tussen so ‘n ongelyke paar, en die vrou wat, met vriendelike en teer maar ferm behandeling, haarself ‘n liefdevolle en toegewyde vrou en moeder kon bewys het , was geknoei, verskrik, uitgeskel. , en onderdruk, totdat sy die ellendige senutergende wese geword het wat hy pas gesien het. Dit was met ‘n mate van opgewondenheid dat die doktertjie voorberei het om sy huishoudster ‘n rumoerige, skinderende, stoere vrou navraag te doen oor wat daardie dag voor die Blokfluit plaasgevind het. Maar die inisiatief is geneem deur mev. Brooks self, wat, terwyl sy sy spaarsame aandete op die tafel neerlê, dadelik in die onderwerp in haar gedagtes gedompel het: “Here, meneer! om te dink dat jy so in die Cranstoun-wa afgaan ! Dit sal ‘n paar mense wat ek ken wat in ‘n wonderlike huis buite die dorp woon, met ‘n koperplaat, en ‘n seuntjie met knope om die medisynebottels in ‘n mandjie rond te dra, geskik maak om hulself van afguns te bars. As jy uitgerus is, meneer, verlang ek net om alles van die Chase te weet. Ek het nog altyd gehoor dat dit so ‘n goeie plek is, groot genoeg vir ‘n koninklike dokkie. Maar om te dink aan arme sir Philip wat vandag sulke dinge vir hom in die hof gesê het , en die hele tyd van ‘n astrante stroperman, wat, ek durf sê, sy vyf jaar en meer ten volle verdien as die waarheid bekend is." Die dokter sit sy mes en vurk neer. "Wat bedoel jy, mev. Brooks?" het hy gevra. “Vertel my net wat gebeur het.” “Gewillig, meneer. As ek so waaghalsig kan maak om ‘n stoel te neem, wat nogal sleg is, met rumatiek in die knieë. Dit was so, meneer. My jong skoonsuster, my broer William se vrou, jy weet, meneer, sy woon net oorkant die hofgebou, en William is in die mag, sy klim in om die sake te sien, en val meestal in by tee saam met my daarna, om my van hulle te vertel; wel, vandag sê sy daar was ‘n groot, donker, jong man, en goed genoeg op soek na sy lewensklas, soos opgevoed op ‘n aanklag dat hy een van sir Philip Cranstoun se wildbewaarders onwettig gewond het in ‘n plantasie naby die Chase sommige paar weke gelede. Dit blyk dit was omtrent tien of ‘n bietjie tevore, en twee van sir Philip se manne, een van hulle met sy arm heeltemal verbind, en ‘n wond in sy kop, het getuienis gelewer terwyl hulle op die uitkyk was vir stropers, toe hulle sig vang . van hierdie jong man en nog een in ‘n plantasie naby die Chase. Albei was bekende stropers, en vreeslike desperate mans. Die wildbewaarders het stil gekruip totdat hulle op hulle afgekom het; maar die stropers was baie kragtig gebou en gewelddadig, en in die geveg het sir Philip se manne die ergste daarvan gekry, en die ouer skelm het sy mes uitgehaal om die wildbewaarder te vermoor, terwyl hy op sy bors kniel en hom op die grond vaspen, toe sir Philip self, wat in die bos was met sy geweer, die handgemeen gehoor het, kort voor lank opgekom het en die stroper doodgeskiet het.” Dr. Netherbridge begin van sy stoel af. “Dood, sê jy?” het hy gevra. “Wees baie seker. Bedoel jy dit regtig Sir Philip Cranstoun het met sy eie hand een van die stropers doodgeskiet ?” ‘Met sy eie geweer, meneer, beslis. Die man is nou al weke lank begrawe. Dit het alles uitgekom by die geregtelike doodsondersoek, toe sir Philip en sy wildbewaarder bygewoon het om die ongeluk te verduidelik. Het jy nie daarvan in die koerante gelees nie?” "Geen; of as ek dit gedoen het, het ek nie veel waarde daaraan geheg nie _toe_ nie. Dit is nou anders, en verskriklik, verskriklikste! Wat was die dooie se naam?” "Hiram Carewe, meneer, ‘n man van een-en-veertig, ‘n sigeunerman, teen wie meer as een getuig het dat hy ‘n bevestigde stroper was, net soos sy dierbare seun, James Carewe, wat nou sy vyf jaar begin. Maar jy het nog nooit iets gehoor soos die wrede manier waarop hy op sir Philip gedraai het toe hy hom in die getuiebank sien nie. "Jy het my pa vermoor," het hy uitgeroep. ‘Jy, Philip Cranstoun, leuenaar en lafaard! Jou manne is ook leuenaars en meineers. Jy weet goed waarvoor ek en pa na die Chase gekom het, en dat ons nooit ‘n slag geslaan het nie, maar uit selfverdediging. Ons het nie ‘n wapen oor ons gehad nie, maar ons grendelmesse, en nadat jy my pa vermoor het, was jy drie teen een teen my, en ek moes veg vir my lewe. Jy is ‘n meineed en ‘n skurk, maar ek sweer ek sal nog met jou gelyk wees.’ Hy was natuurlik stil, en toe die dokters bewys het hoe erg die wildwagter se wonde was, hy is vreeslik om die nek en skouers gekap deur James Carewe se mes, het die jurie hom skuldig bevind aan onwettige wonde met die opset om dood te maak, en gegee hom vyf jaar, soos hom reg gedien het. Maar, Here, meneer, dit was nie die einde daarvan nie, vir arme sir Philip, wat in sy getuienis alles gesê het om die man te skerm, ek is seker, sodra hy die gebou verlaat het om aan te gaan sy perd, terwyl sy bruidegom vir hom vasgehou het , kom ‘n verslete, boosaardige, ou grysharige sigeunervrou op, heeltemal geel en verrimpeld, met ‘n paar oë soos brandende kole, so het William se vrou vir my gesê. "Waar is my seun se moordenaar?" het sy geskree. "Waar is die man wat my Hiram se kind doodmaak?" Op kom sy naby sir Philip, voor iemand haar kon keer, en gooi ‘n handvol modder in sy gesig wat sy in die pad opgetel het. Sir Philip hy sweer, en die heks skree sy van die lag. Dan skielik stop sy, lig haar vinger en rol die aakligste vloek uit wat ‘n liggaam nog ooit gehoor het. William se vrou het gesê dit maak haar koud tot op haar gebeente om te luister. Die vrou het sy hele lewe en alles wat hy gedoen het vervloek. Hy moet vrou en kind verloor, het sy gesê, sy naam moet ‘n spot en ‘n spot word in die hele land; hy behoort ellendig by die huis en in die buiteland gehaat te word; niemand moet hom ooit weer liefhê nie; en sy sou lewe, as dit vir vyftig jaar was, om vir hom te lag, terwyl hy sterwend in ‘n ellendige hut lê, verlate en alleen. “Sy het so ‘n beveltoon aangeneem en so verskriklik gelyk dat die mense rondom bang gelyk het om haar te keer; en selfs sir Philip self, terwyl hy staan ​​en die modder van sy gesig afvee, het soort van verdwaas gelyk soos vir die minuut. Sodra sy klaar was, het hy vir die polisie gebel, maar nie asof hy baie haastig was vir hulle nie, en niemand het ingemeng met die ou vrou wat prewel en vloek nie. Maar daar was ‘n skerp klip in die modder wat sy gegooi het, en William se vrou het gesien hoe die bloed langs die kant van sir Philip se gesig afloop terwyl hy dit met sy sakdoek afvee. Maar, arme man! wat ‘n dag vir hom, om so beledig te word, en buite die hof, alles oor ‘n trop vieslike sigeuners. En hulle sê wel, alhoewel ek natuurlik nie so simpel is om dit te glo nie, dat daardie sigeuners die bose oog het, en dat dit uiters ongelukkig is om deur een van hulle vervloek te word. William se vrou het gesê sy voel dat sy eerder dadelik gesterf het as om sulke goed vir haar te laat sê. Die ou vrou se oë het so verskriklik gelyk dat William se vrou met histeries geneem is terwyl sy my van die affair vertel. Here, meneer, ek hoop niks verskrikliks sal gevolglik gebeur nie.” Dr. Netherbridge het mev. Brooks op die oomblik ontslaan en na die Boar’s Head-hotel gegaan , waar die jongste plaaslike skinderpraatjies altyd gehoor was , het hy gevind dat sy huishoudster se rekening geensins oordrewe was nie. James Carewe se dreigemente in die hof het ‘n mate van openbare aandag, maar die sigeunervrou se vloek was die room van die nuus, en baie plegtige kopgeswaai het daaroor plaasgevind. Nie een persoon daar het egter die geringste vermoede gehad oor die verhouding wat tussen hierdie stropers en sigeuners en die lieflike vrou van sir Philip Cranstoun bestaan ​​het nie, en dr. Netherbridge het teruggekeer na sy huis onderdruk deur die verskriklike verantwoordelikheid wat op hom ontwikkel het om die nuus van haar pa se dood en haar broer se gevangenisskap aan Lady Cranstoun in haar huidige kritieke toestand van gesondheid. Wat die hoofakteur in hierdie tonele betref, sir Philip Cranstoun, hy was in sy geheime hart minder onaangeraak deur vandag se gebeure as wat hy homself laat blyk het. Ou mev. Carewe se vloek het in sy ore gehang terwyl hy by sy eensame etenstafel sit en tevergeefs probeer om sy herinnering aan daardie onaangename toneel buite die hofgebou te verdof deur diep trekke van skaars ou wyn. Maar geen hoeveelheid drank het nog ooit sy vermoëns vertroebel nie, wat vanaand abnormaal op die hoogte gelyk het. Sy huwelik was ‘n groot, ‘n verskriklike fout, het hy vir homself gesê, terwyl hy in ‘n diep, gemaklike leunstoel voor die groot vuurherd gesit het. Met die minagting van vroue van sy eie rang as dom, en dié van ‘n laer posisie in die lewe as grof en vulgêr, het die natuur haar skielik op hom gewreek vir sy onverskilligheid teenoor die ander geslag deur in hom ‘n dolle liefde vir sy suster se pragtige sigeuner _protegée_ te inspireer. Op die hoogtepunt hiervan het hy met haar getrou, en sy passie het amper net so vinnig afgekoel as wat dit warm geword het. In plaas van ‘n volgelinge en nederige hulpmiddel, het hy ‘n trotse en eiesinnige meisie gevind, wat op geen manier beïndruk was deur sy buitengewone neerbuigend en vriendelikheid om haar Lady Cranstoun te maak nie. Baie vinnig het sy liefde ‘n somber afkeer geword, en hy het homself aan die werk gesit om alle teenstand uit haar aard te verpletter. Hy het veral op een punt van die eerste af aangedring. Sy moet haar familie, wie se bestaan ​​hy as ‘n belediging vir hom beskou het, heeltemal en vir altyd verloën. Sy laaste oorblywende vonk van toegeneentheid vir haar is geblus toe hy ontdek het dat sy sy strawwe bevele op hierdie punt verontagsaam het, en uitgedink het om haar familielede te sien en met haar te praat. Maar sy wens vir ‘n erfgenaam, en sy vrees dat die boedels, wat streng ingesluit was, sou oorgaan na sy broer, wat hy hartlik verafsku het, het hom gedwing om sy vrou se teenwoordigheid te verdra, en sy woede het dus geen perke geken toe hy , soos hy aan Clare se onverskilligheid en verwaarlosing geglo het, het sy babaseun se lewe verdwyn. Op daardie ongelukkige aand toe Hiram Carewe sy dood ontmoet het, het sir Philip, wat in kennis gestel is van die sigeuners se voorneme om sy dogter te besoek, sy manne aangestel om die Carewes as stropers aan te gryp en hulle uit die terrein te verdryf. Sy manne, oorywerig in die uitvoering van hul meester se bevele, het die Carewes so wreed aangeval dat, die wilde sigeunerbloed van laasgenoemde opgewek, een van die wildbewaarders heel moontlik vir sy gehoorsaamheid met sy lewe kon betaal het, behalwe vir sir Philip se skoot. Die Baronet was nie van plan om sy vrou se pa dood te maak nie, hoewel hy kwaai bly was oor ‘n geleentheid om hom te seer. Hy het lady Cranstoun se sigeunerfamilie van harte gehaat en hulle almal uit die wêreld gewens; maar dit was vir hom ‘n oomblik van spyt dat sy hand die noodlottige skoot afgevuur het wat Clare ‘n weeskind gemaak het. Na daardie stadium het dit gelyk of sake uit sy hande geneem is. Die polisie-inmenging, die geregtelike doodsondersoek en James Carewe se verhoor het alles plaasgevind sonder enige stukrag aan sy kant; die een noodsaaklike noodsaaklikheid was dat lady Cranstoun, ten minste vir ‘n geruime tyd, in onkunde gehou word oor die lot van haar vader en broer. Selfs terwyl hy so redeneer, is die deur van die eetkamer skielik oopgemaak, en Clare Cranstoun, lyk-agtig in haar bleekheid, haar lang swart hare deurmekaar om haar skouers, en haar oë wat blink met wat lyk soos waansin, het na hom gevorder , spookagtig in haar los wit kamerjas, en hy het in ‘n oomblik geweet sy het die waarheid geleer. Sir Philip se bruidegom het inderdaad daardie middag die toneel buite die hofgebou aan Margaret beskryf, en die vrou, totaal onkundig oor die belange op die spel, het die storie aan haar minnares vertel as sy was besig om haar hare vir die nag te borsel. “My pa! My broer!" Lady Cranstoun prewel, met uitgedroogde lippe, terwyl sy vorentoe steier die kamer binne. “Wat het jy met hulle gedoen ?” Toe hy na haar kyk, het hy besef dat dit onmoontlik is om haar langer te mislei. Hy stoot ‘n stoel na haar toe, maar sy het dit ongeduldig van die hand gewys. “Ek is jammer om te sê,” antwoord hy toe, in daardie harde, gelyke tone van hom, “dat jou pa en jou broer saam met jou beplan het om my bevele te verontagsaam. Dit is jy wat die skuld kry vir die gevolge.” "Waar is hulle?" het sy wild gehuil. "Jou pa is as ‘n stroper beskou, en is per ongeluk in ‘n handgemeen geskiet" "Moord! Deur jou vermoor!” skree sy en wring haar hande soos een radeloos. "My pa, my arme pa!" Sir Philip het sy hand op die kloktou gelê. “Vir drie jaar,” het hy koud gesê, “probeer ek aan jou bewys dat dit erger as nutteloos is om my bevele te probeer verontagsaam. Hierdie ongelukkige ongeluk sal, hoop ek, jou oortuig van jou dwaasheid. Wat die ander stroperige sigeuner, James Carewe, betref, ek het gedoen wat ek kon om hom af te kry, maar hy het een van my wagters wreed aangerand en het vyf jaar daarvoor. In die toekoms sal jy beter weet as om te probeer om enige kommunikasie met jou onbetroubare familie te hou.” Sy staar met uitgerekte oë na hom. "In die toekoms!" herhaal sy, in ‘n lae, veranderde stem. “Wat het jy met my toekoms te doen?” Haar stemtoon was so sonderling dat hy tydens hierdie onderhoud vir die eerste keer in haar gesig gekyk het, en daar ‘n brandende haat gelees het, sterker en dieper as ooit wat hy in staat was om te koester. Sonder ‘n woord het sy van hom afgedraai en die kamer verlaat toe die bediende dit binnegaan in reaksie op sy meester se ring. Daardie nag, in ‘n storm van wind en reën, het ‘n ou vrou en ‘n seun van sestien in die bos buite die Chase gewag, met ‘n perd wat uit sir Philip se stalle gesteel is, waarvan Brian Carewe die toom vasgehou het . En om eenuur het ‘n figuur, in die swart mantel, enjinkap en lang sluier van ‘n verpleegster, by die groot eikehoutdeure gesteel, en oor die glibberige dooie blare wat die trappies omswaai het, om by hulle aan te sluit. Die ou vrou het haar op die perd gehelp en dit agter haar geklim, die seun het die toom vasgehou; en so op slinkse maniere deur die woud, wat net aan sigeuners bekend is, het Lady Cranstoun, van die Chase, haar man se huis verlaat om nooit terug te keer nie. Eerder meer as ‘n maand later, terwyl nog die huil en huil oor Lady Cranstoun se verdwyning, soos dit gerugte was tydens ‘n aanval van delirium en koors, deur die platteland gelui het, het dr. Ernest Netherbridge ‘n mediese werk gelees voor sy studiebrand om middernag , is deur ‘n laat oproeper gesteur. Sy huishoudster was in die bed, en hy het self die deur oopgemaak op ‘n lang, aantreklike, swartbruin seun, en ‘n bedekte kar, getrek deur ‘n kragtig geboude perd, met sy flanke wat in die ysige lug stoom. Dit was ‘n geval van lewe en dood, het die seun gesê, en die pasiënt was sy suster. Dr. Netherbridge was ‘n absoluut onselfsugtige man wat sy beroep gevolg het, en met sy oorjas aangetrek, het hy in die kar ingegaan en vir meer as ‘n uur en ‘n half deur die donker plattelandse paaie gery totdat die bestuurder, wat eenlettergrepig of stil was op die pad, naby ‘n grasdakhuisie ‘n entjie van die pad af. “Jy sal my suster en haar ouma binne kry. Ek sal hier wag om jou huis toe te ry,” het hy gesê. Dr. Netherbridge tik op die kothuisdeur, wat oopgemaak is deur ‘n ou vrou wat sleg lyk, met onversorgde hare vasgebind met ‘n helderkleurige doek. Nadat sy sy naam gehoor het, het sy hom na die invalide se kamer gelei, waar twee vroue, blykbaar verpleegsters, besig was, die een om ‘n baba tien dae oud te probeer stilmaak, die ander een buk oor die stil figuur van sy ma wat op die bed gestrek is. Een blik op die was gesig, die blou-swart hare, delikate gelaatstrekke en groot donker oë het vir Dr. Netherbridge gesê dat hierdie geheimsinnige pasiënt niemand anders as die vermiste Lady Cranstoun was nie, en dat die babadogtertjie wie se angsgeroep die kamer gevul het, die kind was. oor wie die Baronet so besorg was. Die ma was intens swak, skaars, inderdaad, enigsins lewendig. Dr. Netherbridge het toegedien en voorgeskryf watter middels hy kon. Maar voor hy vertrek het hy dit goed gedink om ou mev Carewe, die siek vrou se ouma, in te lig dat hy die pasiënt herken het en dadelik die feit aan haar man moet meedeel. "Dit is net hoekom ek vir jou gestuur het," sê die ou vrou, terwyl ‘n glimlag van kwaadwillige listigheid haar gesig verlig. “Sodra my Clare dood is, en sy sal nie meer as ‘n paar uur leef nie, dokter of geen dokter nie, sal daardie kind na haar pa, sir Philip Cranstoun, gestuur word. Arm mense soos ons, met geen mans om vir ons te werk nie, kan nie bekostig om ‘n Baronet se dogter behoorlik groot te maak nie . En jou woord sal nodig wees om haar identiteit te bewys.” Die volgende dag, toe hy met sy verklaring by die Chase gebel het, het dr. Netherbridge verneem dat ‘n naburige boer die opdrag gekry het om ‘n mandjie na die huis te bring, waarbinne ‘n baba elf dae oud, op wie se toga ‘n papier vasgespeld was, gerus het. met die volgende woorde: “Dit is Stella Cranstoun, dogter van sir Philip Cranstoun en Clare sy vrou, voorheen Clare Carewe. Sy is op die twaalfde November gebore. Haar ma, Lady Cranstoun, is vanoggend vieruur dood . Geteken, Sarah Carewe; Mary Wrexham, verpleegster; Julia Tait, verpleegster;” en versigtig gedateer. So is sir Philip bevry van sy huweliksprobleme en is hy met ‘n heeltemal ongewenste babadogter op sy hande gelaat. Hoofstuk 1 – Knights Errant. Agtien jaar het verloop sedert die vlug van Clare Lady Cranstoun en die geboorte van haar dogter Stella. Die aanraking van die lente was op die Surrey-meads en Surrey-heuwels, en ‘n sagte grysgroen sluier het die takke versier wat deur winterwinde blootgelê is. Voor ‘n ideale plattelandse huis, laag en wandelend, met volop groen traliewerk vir die rankplante wat nou begin bot, en breë terrasse beskut deur stoepe wat uitkyk oor ‘n versierde tennisgrasperk en ‘n blomtuin-gay met hiasinte en affodille, in vreugde blom, is ‘n oulike groep bymekaargemaak. Twee jong mans, wat vir drie dae gaste was , het afskeid geneem van mnr. en mev. Braithwaite, die drie mooi juffroue Braithwaite, hul nog mooier niggie, en die twee jong broers van die gesin. ’n Aantrekliker en tipies Engelse groep kon kwalik voorgestel word. Pa en ma, plomp, mooi en goed gevoed, besig om met verskoonbare trots hul drie blonde meisies, wat almal breë skouers, skraal middellyf, vars gelaatskleur en helder grys oë gehad het, te bekyk. Die juffrouens Braithwaite en hul niggie kon almal ry, ry, grasperk tennis speel en die nuutste dansmusiek, en hulle het een en almal uitgesien na die tyd wanneer hulle "goed" moet trou en elke seisoen in Londen deurbring. Tussen hierdie vier jong dames was daar ‘n merkbare en bekoorlike gelykenis; maar die twee jong manne, van wie hulle ten minste so spyt geskei het, was uiters verskillend in voorkoms, stem en manier. Die ouderling was ‘n man van sewe-en-twintig, ten volle ses voet vier duim in hoogte, en van massiewe bouvorm en trotse, regop koets, wat hom selfs langer laat lyk het as wat hy werklik was. Sy hare, van ‘n goudbruin kleur, het dig oor sy aantreklike kop gekrul, wat op sy breë skouers gesit was soos dié van ‘n jong Hercules. Sy gelaatstrekke was goed gesny, sy bruin oë so helder en mooi van kleur soos dié van ‘n collie-hond, en ‘n hangende geel snor het die buitelyne van ‘n mond geskakeer wat soms, wanneer dit nou toegesluit is, ‘n blik van hardheid aan sy uitdrukking gegee het. . In ‘n woord, hy was ‘n uitstekende voorbeeld van jong Engelse manlikheid, en asof die natuur nooit moeg geword het in haar gawes nie, het sy ‘n besonder ryk en sagte stem met ‘n uitstekende raam en aantreklike gesig verenig . En tog was daar maar min twyfel dat as die oë van die vier jong dames af en toe met bewondering op hom gerus het, hulle ernstige aandag alles gereserveer was vir sy metgesel, wat nie, deur die growwe vleiery, selfs as gewoonlik mooi beskou kon word nie. . ‘n Kort, effense man van vyf-en-twintig, bleek en bleek van vel, met kortgesnyde swart hare, deurdringende liggrys oë, te naby aan mekaar in sy kop, ‘n lang, skoongeskeerde bolip, kort neus en wye mond, waarvan die onderkaak effens uitgesteek het; hy was nie so direk lelik as wat hierdie beskrywing sou suggereer nie, maar was fataal eenvoudig, onbeduidend en oninteressant. Ook sy maniere, in teenstelling met die maklike geniaal van sy vriend, was skielik en sarkasties, en sy stem was ver van aangenaam. Vir sommige mans was hy aantreklik weens sy ongewone intelligensie en oorspronklikheid; maar vir die gewone grasperk-tennis-spelende jong dame was daar niks om sy voorkoms of sy maniere aan te beveel nie. Die aandag wat deur die hele Braithwaite-gesin aan hom getoon is, was des te merkwaardiger deurdat hy baie min kennis geneem het van die meisies, homself skaars eens gepla het om na hulle te kyk, en duidelik getoon het dat hy sy wens om van hul vriendelike beledigings te ontsnap. Mev. Braithwaite was sy ma se tweede neef, wat ietwat verantwoordelik was vir die guns wat hom betoon is bo en behalwe wat teenoor sy metgesel vertoon is; maar volgens sy eie siniese verstand was die ware rede van die familie-aandag dat hier vier hubare meisies was, almal wat ‘n ryk man nodig het , en dat hy, burggraaf Carthew, enigste seun van die graaf van Northborough, en erfgenaam van ‘n pragtige huur. -rol sowel as die fortuin van sy moeder, wat ‘n Amerikaanse erfgenaam was, was ‘n bewonderenswaardige _parti_, terwyl die aantreklike jong reus langs hom min in die wêreld besit het behalwe sy spiere en senings en die groot swart merrie, wat nou gestaan ​​het. op die grond, ongeduldig om weer op hul reise te vertrek . Toe die twee vriende uiteindelik met die grondpad afgery het, by die hekke verbygegaan het en ‘n laaste totsiens vir mnr. Braithwaite se mooi niggie en dogters gewaai het, was lord Carthew nie traag om sy mening oor hulle uit te spreek nie. “Is dit nie werklik walglik nie, Hilary,” het hy begin, “om vier gesonde jong vroue met ‘n mooi voorkoms te sien, want soos hulle goedversorgde diere bewonder sonder uitdrukking, elkeen van hulle opgelei om haar pet op ‘n lelike en onheilspellende jong man, net omdat hy geld en ‘n titel sal hê? As ek redelik aantreklik of aantreklik was , sou ek dit in my hart kon vind om vir hulle verskonings te maak. Maar soos dit nou is, laat hulle my verlang om ‘een of ander wrede vrou te neem’, soos die kêrel in ‘Locksley Hall’ voorgestel het, en by haar te gaan woon op een of ander eiland waar die geldeenheid cowrie-skulpe is, en die titel van heer beteken nee meer as dié van skoorsteenvee.” Hilary Pritchard het gelag met die gemaklike goeie geaardheid kenmerk van groot jong mans. "Jy praat asof barbare almal radikale is," het hy gesê. “Ek wed jou enigiets waarvan jy hou dat rang en geld nogal so hoog aangeslaan word onder hulle as hier by ons, en ‘n dame wie se man veertien kopvelle oor haar voordeur kan ophang, sal twee keer dink voordat sy ‘n ander vrou aanroep met net ses of sewe van sulke trofeë. Kyk na die manier waarop Afrikane na hul stamhoofde trek. Rang en titels is sigbare tekens van mag, en mag sal altyd eerbiedig word.” “Ja; maar nie op verlief geraak nie. Verstaan ​​​​die idee dat daardie nare meisies vir my gespeel het, vir my gesing, vir twee sterflike dae op my gery en gery het, en alles in die hoop wat? Beveilig my liefde? Nie ‘n bietjie daarvan nie. Net met die idee om my te oorreed dat hulle verlief is op my, sodat een van hulle die kans kan hê om eendag gravin van Northborough te word.” "Hoe bitter is jy teen vroue!" roep sy vriend uit en steek ‘n sigaar aan. "Nou _ek_ het hulle baie mooi en baie mooi meisies gedink." “_Jy_ kan hulle waardeer, want jy staan ​​op jou eie meriete,” brom lord Carthew. “Wanneer jy op ‘n meisie verlief raak, sal jy weet dat haar liefde nie belangstel nie. Ek sien nie hoe meisies kan help om verlief te raak op ‘n man soos jy nie,” het hy bygevoeg en met afgunstige bewondering na Pritchard se pragtige figuur gekyk. “My liewe Claud, daardie toespraak wys hoe min jy vrouens se smaak verstaan. Ek het verlede seisoen ‘n bietjie met ‘n tannie gegaan wat lief is vir die samelewing, en ek het nooit die kans gehad om met enige besonder aangename vrou te praat nie. Die mannetjies, skrywersgesindes, of langharige, buitelandse musikante, of anders jou dapper klein, goed-geoliede en vernis tee-en-skandaal-liefdevolle keurighede, dit is die manne wat vroue se harte wen. Ek verseker jou dat hulle, nadat hulle met verbasing opgemerk het hoe groot ek is, nie meer in my belangstel as wanneer ek soveel beesvleis was nie.” “Dit is al jou verwarde beskeidenheid. ’n Man van ses voet vier kan bekostig om beskeie te wees. Al hierdie ontevredenheid van my spruit uit intense selfwaardering. Die feit is, ek het iets van die belaglike sentimentele skoolmeisie-opvatting van ‘geliefd vir myself alleen’, is dit nie die uitdrukking nie? En dit skaaf my om te dink, noudat my mense my vir ewig bekommer om te trou, dat daar niks aan my is nie, behalwe my geld en my posisie om ‘n meisie vir my te laat omgee. Absurd, is dit nie? en eerder _burgerlik_ om hierdie konvensionele opvattings oor die huwelik te koester. Maar ek het geen twyfel dat ek hulle sal uitleef nie, en binne die volgende jaar of wat sal lei na die altaar, by St. Paul’s, Knightsbridge, of St. Margaret’s, Westminster, nogal die gewone jong Engelse dame, blond, grys -oë, pienk vel, met ‘n middellyf in die kleinste moontlike asemhalingskompas ingedruk, en ‘n treintjie brokaat wat deur twee geklede seuntjies gedra word, en van ses tot tien strooimeisies, almal ewe goed gebore en mooi, wat sou almal ewe gereed gewees het om met my naam en posisie te trou as ek hulle gevra het, tensy enige ander man met meer om te bied ‘n hoër aanbod gemaak het vir hul waardevolle liefde.” Hy het hard gepraat, maar Hilary, wat lord Carthew se tjommie in Oxford was , en hom albei geken en verstaan ​​het, het deur die effense senuweeagtige rukkings van die spreker se oë en wenkbroue besef hoeveel waarheid en opregte gevoel hieronder skuil. voorgee van siniese onverskilligheid. Baie min mense het Claud Viscount Carthew deeglik verstaan. Groot dinge is van hom verwag tydens sy universiteitsloopbaan, waar hy homself onderskei het deur sy briljante aanwinste sowel as deur sy noemenswaardige eksentrisiteite. In die politiek was hy teoreties ‘n radikaal van radikale, maar Hilary, een van die min manne van sy tyd met wie hy werklik intiem was, het die intensiteit van die trots wat gemasker was onder ‘n affektering van sosialistiese leerstellings redelik goed verstaan. Die graaf van Northborough, ‘n magtige en prominente konserwatiewe eweknie, het tot tyd vertrou om sy enigste seun van sy gelykmaak-neigings te genees, en was sterk begeer om hom getroud te sien met een of ander dame in sy eie rang van lewe, wat vertrou kan word om te versag. Lord Carthew se eienaardighede. Of dit te danke is aan die stewige en onafhanklike gees wat in die familie gebring is aan die kant van sy ma, ‘n Pennsilvanië-erfgenaam van ou Puriteinse stam, seker dit was dat Claud Bromley Viscount Carthew heeltemal anders was as enige ander erfgenaam van ‘n graafskap in Engeland. Hy was buitengewoon vry van ondeugde, en onmodieus genoeg om streng eerbaar te wees in die betaling van sy skuld. Hy het die ongewone mening gehuldig dat dit net so nodig en belangrik is om ‘n kleremaker vir ‘n jas te betaal as ‘n vriend vir ‘n dobbelskuld. Hy het ook so hard gewerk vir sy eksamens asof hy van plan was om ‘n predikant of ‘n skoolmeester te word, of asof ‘n paar letters agter sy naam van enige materiële waarde kan wees vir ‘n man wat eendag vyftigduisend per jaar werd sou wees. Sy teorieë oor die huwelik was ook in die uiterste argaïes, volgens sy gelykes. Hy was gretig om nie net met ‘n vrou te trou wat hy liefgehad het nie, maar ‘n vrou wat vir hom lief was, en totdat sy op die toneel verskyn het, het hy nie die minste begeerte gehad om homself te vermaak in die samelewing van minder agbare sirenes nie. Musieksale het hom verveel, en hy het te veel respek vir sy eie intelligensie gehad om dit deur drank te vertroebel. In veldsport en buitelugoefeninge het hy nie geskitter nie, maar hy het daarvan gehou, en hy het fisieke moed, krag en uithouvermoë hartlik bewonder. Hilary Pritchard, die seun van ‘n Yorkshire "gentleman boer" van baie gematigde middele, het eers Lord Carthew se aandag getrek deur die gemak waarmee hy uitgeblink het in hardloop, spring, spring en "die klip sit." Jong Pritchard was so sleg in studie as wat hy bewonderenswaardig was in atletiek, en Lord Carthew was gevul met entoesiasme deur die bewyse in hom van net daardie eienskappe wat hy self ontbreek het. Die boerseun se gesindheid was ook ‘n gelukkige foelie vir dié van die graaf van Northborough se erfgenaam. Die van Hilary was in geen sin ‘n introspektiewe, analitiese of selfmartelende verstand nie. Hy het die lewe terdeë geniet op ‘n eenvoudige en manlike manier, het mense in die algemeen geneem soos hy hulle gevind het, was versigtig in sy vriendskappe, slim in sy oordele, sterk en gewortel in sy seldsame liefdes en haat, en vir die res, ‘n baie vrolike en optimistiese metgesel, van onvermoeide fisieke krag en onfeilbare goeie humor. Vir vyf jaar was die twee jong mans groot vriende; maar ‘n breuk sou binnekort tussen hulle kom. Daar is in die Pritchard -familie gereël dat Hilary in die herfs van die jaar na Kanada sou gaan om daar op eie rekening te begin boer op ‘n stuk grond wat deur ‘n familielid aan hom nagelaat is. Byna terselfdertyd is die kwessie van lord Carthew se huwelik prominent bespreek in die graaf van Northborough se familiekring, en Claud was deeglik bewus dat sy ouers gehoop het om dit binne die jaar te sien plaasvind, as net ‘n geskikte bruid gevind kon word. Met die oog op hierdie komende veranderinge het die twee kollegas in hierdie lente van die jaar besluit om ‘n dikwels voorgestelde plan uit te voer vir ‘n reis in Kent, Surrey en Hampshire, van ongeveer drie weke lank, te perd, en sonder toesig , wat die bagasie wat hulle nodig gehad het in hul knapsakke op hul saals dra. Hilary Pritchard op "Black Bess," en Lord Carthew op ‘n kastaiingbruin kop, het dus sowat tien dae tevore begin vanaf ‘n plattelandse stoel in die Isle of Wight, wat aan laasgenoemde se pa behoort het. Hulle het heerlike weer gehad , en ‘n baie genotvolle toer, maar tot dusver geen avonture wat die moeite werd is om te noem nie, en die enigste punt wat Lord Carthew veral getref het, was wat hy beskou het as die onnodige eerbied en snobistiese aandag wat aan hom gegee is deur hotelbediendes en toevallige vreemdelinge , uitsluitlik omdat hy ‘n seun van Lord Northborough was. Nadat hy verder gery het sonder om ‘n kort rukkie te praat, het Claude skielik in sy saal gedraai en sy vriend met glinsterende oë en ‘n blik van groot tevredenheid aangespreek. “Kyk hier, Hilary!” het hy uitgeroep, “jy sal my nie glo oor hierdie onderwerp van die walglike bespotting teenoor ‘n titel nie? Jy sal nie erken dat almal my baie beter behandel as jy nie? Baie goed. Ek het ‘n voorstel om te maak. Ons het beplan om omtrent ‘n twee weke langer van dwaal te gaan. Vir die res van die tyd sal ons _rolle_ verander. Jy sal Lord Carthew wees, en ek sal Hilary Pritchard wees.” “Onsin!” "Geen; maar ek bedoel dit ernstig. In die eerste plek, om jou te oortuig dat ek reg is; dan weer vir die humor van die ding. My derde rede sal so belaglik klink dat ek dit skaars in woorde kan omskryf. Een van my gunstelingteorieë is dat gebeure met ons gebeur, en geleenthede kom in ons pad, net wanneer ons daarvoor ryp is. Soms waarsku ‘n voorgevoel ons vooraf. Dikwels genoeg ignoreer ons dit, en mis die geleentheid. Daar is meer as wat jy dink in die ou Joodse idee van ‘gewaarsku in ‘n droom’. My ouma was ‘n Skotse vrou, jy weet, Lady Kate Douglas, en met die tweede oogopslag wonderlik. Voordat ek duidelik kon praat, het sy van haar oortuigings aan my gekommunikeer.” “Julle is net soos die res van hierdie baie slim kêrels,” sê sy vriend toegeeflik. “Wanneer jy opgehou het om in alles anders te glo, sal jy sekerlik geloof hê in een of ander bygelowige gier. Wel, en waaroor het jy nou gedroom?” Niemand het nog ooit daarin geslaag om Lord Carthew te lag uit enige idee, hoe wisselvallig ook al nie. “Ek het hierdie toer begin,” sê hy stil, “op soek na avonture, jy weet, en tot dusver het ons nog niks gehad nie. Maar jy moet onthou ek is ook op soek na ‘n vrou, en ek het ‘n gewortelde oortuiging dat as ek een na my smaak vind dit nie in die gebaande pad sal wees nie, maar dat ek uit my pad sal moet gaan om te soek haar uit.” “My liewe Claude,” begin Hilary in ‘n toon van een of ander alarm, “beteken dit dat jou radikalisme jou in die arms van ‘n melkmeisie gaan laat beland ? ’n Rustieke gravin, met rooi elmboë en ’n sterk dialek?” “Ek moet nooit daarvan droom om met enige vrou te trou sonder goeie teling en verfyning nie,” het die ander een in stil, besliste stemtoon teruggekeer. “Maar as sy ‘ n dame is, sal dit vir my onbelangrik wees of haar ouers is by die Hof ontvang of nie. Net sy moet iets anders wees as die meisies wat ek gewoond is om te ontmoet. My susters, en my susters se vriende, en meisies soos die Braithwaites, ek kan nie vir jou sê hoe hulle my verveel het nie. Ek weet nie mooi wat ek wil hê nie, maar ek wil hulle beslis nie hê nie.” “Toegegee. Maar wat het dit alles te doen met jou mal voorstel om name met my te ruil? Natuurlik moet ek nie instem nie. Maar watter moontlike verband is daar tussen jou ideale damesliefde, en jou laaste mal idee?” “Meer as wat jy dink. As ons haar moet ontmoet, moenie lag nie, enigiets is moontlik as ons, soos ek sê, gedurende die volgende twee weke, toevallig op net die vrou vir wie ek wag sou lig, ek is eksentriek genoeg om voor haar te wil staan ​​op my eie swak verdienste, met my gewone gesig, en onbeduidende voorkoms, my slegte humeur, en al die res daarvan net meneer Pritchard, wat uitgaan na Kanada om sy fortuin te maak in die herfs. Dan moet ek probeer om haar belangstelling te kry, en mettertyd haar liefde.” “Wat ‘n buitengewone ou is jy om ernstig nonsens te praat! ’n Mens sou dink jy het verwag dat jou ideale jong vrou op die oomblik van die wolke sou sak.” “Miskien doen ek. Het ek jou ooit vertel van my besoek aan Kyro, die modieuse lotsleser, in Bondstraat, verlede Kersfees?” "Jy bedoel nie om te sê nie, Carthew, dat jy handpalmkunde gaan aanpak ?" "Ek het ‘n uur gehad om in te vul voordat ek my pa ontmoet het," het lord Carthew voortgegaan, redelik onbewoë deur sy metgesel se rillery, "en aangesien dit te koud was om die winkels te bestudeer, en daar geen fotogalerye was wat die moeite werd was om oop te sien nie, het ek laat val. in Mlle. Die van Kyro. Jy weet watter sukses sy daarvan gemaak het totdat die polisie, moeg om ou vrouens in te hardloop omdat hulle sikspense uit diensmeisies gekry het, haar vermaak stilgemaak het. Wel, sy was ‘n baie sjarmante vrou, en het glad nie ingegaan vir enige ‘fooi, faw, fum’ nie. Sy het my gesig en my hande bestudeer, en na ‘n baie gelukkige raai oor wat reeds met my gebeur het, het sy voortgegaan om te voorspel dat ek in die lente van hierdie jaar onverwags, terwyl ek op reis was, ‘n dame sou ontmoet met wie ek sou val smoorverlief. Om haar te ontmoet , sou, so het sy verklaar, die hele loop van my lewe verander. Verder moet ek trou, en deur ‘n hele see van moeilikheid gaan, en sover sy vir my sou sê, was nog erger ongelukke in die vooruitsig. Kyro het my egter met trane in haar oë baie mooi oë gesmeek om die arbiter van my eie lot te wees. Al hierdie probleme kon vermy word, so het sy my verseker, as ek deur rede gelei sou word en nie deur passie nie. Ek het haar bedank vir haar goeie raad; sy het vir my ’n koppie tee gegee en ek het die fooi op die tafel gelos, en daar is die einde daarvan of dalk die begin.” "Jy gaan nie vir my sê nie," het Hilary uitgeroep, "dat ‘n man van jou intellektuele prestasies die minste belang heg aan sulke volslae onsin soos professionele waarsêery? Ek sal begin glo studie het jou brein verander.” "Net soos jy wil," sê lord Carthew, terwyl hy sy skouers met skielike onverskilligheid ophaal. “Maar om terug te keer na ons vorige onderwerp, gun my hierdie guns, Hilary. Dit sal verseker ons laaste uitstappie saam wees vir ‘n lang tyd, moontlik vir altyd. Jy gaan jou daar buite vestig, jy sal trou.” “Nie presies nie,” het Hilary gebroke, met hartlike nadruk. “Die huwelik is hoegenaamd nie deel van my program nie. Ek moet my pad maak en geld maak, en ek wil nie ‘n las om my nek hê om mee te begin nie.” “In elk geval, ons weë sal uitmekaar uitbrei. Dit sal jou geen kwaad doen om jou naam vir ‘n paar dae vir my te leen nie. Ek sal plegtig belowe om dit nie in diskrediet te bring nie, en as die truuk uitgevind word, sal dit net beskou word as nog ‘n frats van ‘mal Carthew’, soos hulle my by Oxford noem.” “Ek gee nie om om met geleende pluime oor die land te gaan masker nie.” “Tog moet jy, net vir ‘n dag of twee, totdat ek jou eie gemaak het, ek was reg, oor die snobisiteit en al die dinge. Hoe kan dit jou raak? Ons sal waarskynlik net herbergiers, toevallige besoekers, kelners en gashere ontmoet, en jy verlaat net Engeland en sal nie in die minste waarskynlik enige van hulle weer sien nie.” Hy was so aanhoudend in sy argumente dat Hilary lankal ingestem het om, vir rus en vrede, in te val by sy standpunte, ten minste stilswyend. "Maar jy moet al die leuens doen," het hy bepaal. “Ek lê met die mees verwarde onbeholpenheid. Buitendien, ek hou nie daarvan nie. Ek sal jou gril so ver uitpraat om jou net Claud te noem en nie Carthew nie, en om op my eie naam te antwoord. En op jou kop is al die komplikasies wat mag ontstaan ​​uit jou simpel frats.” Die tyd het vinnig verby gegaan in praatjies, en die skaduwees het langer geword in die lanings, waar die lug soet was van ontluikende meidoorn, en voëls kwetter in die heinings. Die afgelope uur het hulle pad hulle langs ‘n baie ruim en dig beboste park gelei, en op hierdie stadium het Lord Carthew, nuuskierig oor die eienaarskap daarvan, ‘n verbygaande veldarbeider ondervra, wat hom verbaas aangekyk het. "Dit is die Chase, meneer, sir Philip Cranstoun se plek," het hy gesê, met duidelike deernis vir die ondersoeker se onkunde toe hy verbygegaan het. “Cranstoun?” Lord Carthew het die naam meditatief herhaal. “Hy is sekerlik ‘n Baronet en het ‘n hoofstad, Cranstoun Hall, naby Balmoral. Pragtige skiet. Hy is ‘n verre band van ons deur sy vrou, wat lady Gwendolen Douglas, dogter van die hertog van Lanark, was. Sy was my ouma se susterskind; gevolglik is sy een of ander verhouding met my, maar wat ek skaars kan definieer.” "Gaan jy haar ook opsoek, op grond daarvan?" "Nie heeltemal nie. Ek ken ander lede van die familie. Die tipe is onmiskenbaar. Lank, maer, lig, met waterige blou oë, sanderige hare, hoë neuse, en die mees buitengewone mate van trots en smalheid. Ek wens sir Philip Cranstoun vreugde toe met sy winskoop.” "Ken jy hom?" "Geen. Maar ek het van hom gehoor van mans wat op sy Skotse plek geskiet het . Hard soos spykers en trots soos Lucifer, dit is die karakter wat sy gaste hom gee. Hy het ‘n paar kinders, glo ek, maar ek weet nie hoeveel nie . Hulle moet ‘n baie onaangename lot wees, as daar iets in oorerwing is. Vir myself kan ek my nie ‘n meer onaangename versnit voorstel as ‘n Cranstoun en ‘n Douglas nie.” Hulle het baie kilometers gery sedert middagete, en teen sesuur, toe hulle by ‘n klein herberg langs die pad aankom, die Cranstoun Arms, was hulle albei honger genoeg om bly te wees oor die eenvoudige kos wat voorsien is. Die verhuurder was vir meer as drie jaar nie daar gevestig nie. Hy was ‘n vrolike en luilekker mens, en redelik gereed om oor sir Philip te gesels, wat hy egter net by twee geleenthede gesien het. Wat Lady Cranstoun en die jong dame betref , eersgenoemde was ‘n invalide en het nooit rondgery nie, behalwe in ‘n geslote koets vergesel van haar dogter, en die verhuurder kon nie persoonlik ‘n mening oor hulle uitspreek nie. Wat sir Philip se harde, streng karakter betref, het hy baie gehad om oor te dra. Die Baronet was veral bekend vir sy kwaadwilligheid teen sigeuners. As enige een van daardie nomadiese stam gevind word wat sy land oortree, sal hy altyd probeer om hulle van stropery of diefstal te laat beskuldig. “Sir Philip, hy sal vyf myl gaan om ‘n sigeuner op te hang, sê hulle omtrent hier. Dit is wonderlik hoe hy hulle haat. Daar is ‘n storie dat so twintig jaar gelede een van hulle hom gevloek het in die markplein, naby die hofgebou. Mense sê ‘n sigeuner se vloek hou vas. Maar Here! wat sal mense nie sê nie?” Hoofstuk 2 – Stella. Teen halfsewe het Lord Carthew en Hilary, nadat hulle hul geïmproviseerde maaltyd klaar gemaak het, saam met die landpad afgestap, rookend, bly om bene te rek nadat hulle so lank in die saal was. Eersgenoemde was veral in groot blydskap vanweë my gasheer se eerbiedige manier teenoor Hilary toe hy deur Claud vertel is dat sy naam lord Carthew is. "Tot daardie oomblik, soos jy gesien het," het hy uitgeroep, "was die eiers en spek en koue bees veronderstel om vir ons redelik goed genoeg te wees. Maar sodra die goeie man gevind het dat jy het wat cockneys ”n handvatsel by jou naam’ noem, het hy dadelik oorvloedige en vermoeiende verskonings begin. Dit is so ‘n verligting om daardie soort gemors oor jou in plaas van op my te laat stort.” "Ek dink jy maak ‘n absurde ophef oor kleinighede," het Hilary kalm opgemerk. Een groot rede vir die warm liefde wat “mal Lord Carthew” vir sy vriend gekoester het, was Hilary se totale afwesigheid van óf arrogansie óf toadyisme. Die stewige Yorkshire-onafhanklikheid van jong Pritchard het nooit ontaard in die grofheid wat soms Noordelikes kenmerk nie. Hy was trots op sy familie op sy manier. Die Pritchards het vir meer as tweehonderd-en-vyftig jaar met hul eie grond geboer, en hul huidige opstal is in die dae van Elizabeth gebou. Lord Carthew moes die eerste vordering in die rigting van vriendskap maak, maar sodra hy daarin geslaag het om Hilary se respek en voorkeur te wen, was laasgenoemde te verstandig om met trots aan sy geselskap te onttrek omdat hy nie sy gelyke in sosiale posisie was nie. "Jy bekommer jou oor dinge, klein dingetjies soos dit vir my lyk, op so ‘n buitengewone manier," het hy gesê. “Nou vanaand, wat kan aangenamer wees as hierdie toneel, die bossie langs die pad, waar elke boom in blaar bot, die primrose in geel kolle tussen die grond klimop, en daardie vars, heerlike reuk van lente in die lug? Ek is dankbaar dat ek van die huis af weggestuur is na Harrow en Oxford, en ‘n rekenmeesterskantoor in Londen. Ek dink as ek nooit die land verlaat het nie, sou ek nooit enige skoonheid daarin gesien het nie.” "Jy sou dit gevoel het, maar sou dit nie in woorde kon omskryf nie," het sy vriend teruggegee. "Kom ons verken hierdie bos ‘n bietjie en kyk waarheen dit lei." Hulle het oor die mos onder die jong bome ingeslaan. Reg voor hulle, terwyl hulle hul pad deur die takke stoot, sien hulle ‘n hoë, steil wal, gekroon deur ‘n lae klipmuur, en verder bome. "Dit sal weer sir Philip Cranstoun se plek wees, dink ek," het die burggraaf opgemerk. "Hy het ‘n goeie stuk grond hier omhein." Die woorde was skaars uit sy mond toe albei mans die geluid hoor van ‘n perd se hoewe wat oor die droë blare en jong takkies agter hulle trap. Deur ‘n bietjie vorentoe te druk, het hulle by ‘n punt gekom waar ‘n gang blykbaar deur die bome gemaak is, nie veel meer as vier voet breed nie. Terwyl hulle binne die skadu van die bos gestaan ​​het sodat hulle gestaltes weggesteek was, het albei jong mans hul blik in die rigting van die perd se galopvoete gedraai, en deur ‘n opening in die bome sien albei op dieselfde oomblik ‘n jong meisie, gemonteer op ‘n pragtige klein swart volbloed wat na hulle toe vlieg. Sy was reguit bank toe. Haar klein, half kinderlike gesiggie was bleek, haar mond vinnig toe, terwyl haar groot donker oë van opgewondenheid blink. Onder haar sagte vilthoed het haar donker hare, deur die wind geslinger, in sagte ringetjies om haar gesig gefladder, opstandig van die haarnaaldjies wat dit in ‘n spoel aan die agterkant van haar kop in toom hou. In figuur was sy baie skraal en jeugdig, en haar gewone donkergroen gewoonte het haar gebrek aan oorbodige rondings beklemtoon. Al het sy so vinnig verbygegaan, het albei die twee vriende dieselfde kragtige indruk van opgewondenheid, intensiteit en genot op haar gelaatstrekke gekry. "Sy kan nie daardie muur spring nie!" Dieselfde uitroep was op albei se lippe. Aan die voet van die oewer het ruiter en ros stilgehou. Die meisie buk oor haar perd se nek, en prewel iets in strelende stemtoon. Toe lig sy die leisels, die volbloedtjie hardloop soos ‘n kat die wal op, lig sy voorvoete en verdwyn met sy ruiter oor die muur. "Deur Jove!" “Ek het nooit iets netjieser gesien nie!” Net ‘n uitruiling van hierdie opmerkings, en toe het Claud en Hilary instinktief hul pad na die oewer gemaak, en stadig en moeisaam sy steil kante bestyg. Die klipmuur was omtrent vyf voet hoog, en oorkant die ander kant het die grond weer in ‘n ongemaklike duik afgeskud voor wat gelyk het soos die rand van ‘n digte bos. Hilary het by die muur stilgehou, maar gevind dat Claud dit reeds deur middel van die ongelyke klippe begin klim het. “Ons kan nie verder gaan nie,” sê die Yorkshireman stil; “Dit is privaat eiendom.” “Wat maak dit saak? Ons is uit vir avonture. Ek het nog nooit iemand gesien met ‘n sitplek soos daardie kind s’n nie, het jy?” “Sy ry beslis goed,” het Hilary doelbewus teruggegee; "maar sy is nie ‘n kind nie." "Vyftien, moet ek sê." "Of ‘n bietjie meer." “Ek stel in elk geval belang en gaan oor.” "Ek sal by jou moet staan ​​en jou uit onheil hou, dink ek." ‘n Paar traptrappies, ‘n glyplank en ‘n rol het hulle na die basis van die helling gebring, en binne die gebied van Cranstoun Chase- omhulsel. Die identiteit van die meisie het nie aan een van hulle voorgestel nie ; maar tegelyk in hulle harte het die aanskoue van haar ‘n vreemde gevoel van belangstelling en opgewondenheid gewek. Oor daardie klein, bleek gesiggie, blink donker oë en lenige, meisieagtige gedaante het daar ‘n fassinasie gekleef wat albei mans magteloos gevoel het om te weerstaan. En hoewel hy nog nie tyd gehad het om dit te besef nie, het lord Carthew op sy beurt met die eerste oogopslag verlief geraak op die skoonheid en die waagmoed van die volbloed se ruiter. Die skemer het om hulle saamgedrom; tog het hulle voortgegaan, albei gevul met die oorheersende begeerte om nog ‘n blik op daardie bekoorlike visioen te kry. Nadat hulle in stilte deur die digte kreupelbos ‘n pad geforseer het, het hulle op ‘n wye, grasbegroeide laan afgekom wat deur die onlangse betoging van perdevoete geploeg is. Toe hulle weer tussen die bome te voorskyn kom , kom die geluid van ‘n perd se vlieënde voete op hul ore wat die turf opskeur. ‘n Goeie ent weg, maar hulle kon haar sien, en ook die manewales van die klein, swart perd sien, buite homself van opgewondenheid, grootmaak, duik en sy hakke opgooi op ‘n manier wat enige iemand anders as ‘n slim en ervare ruiter. Skielik het die volbloed stilgehou, sy kop opgelig, die lug gesnuif en toe met ‘n dolle vaart langs die turflaan weggespring. Dit het vir die twee toeskouers duidelik gelyk of hy met sy waaghalsige ruiter weghardloop , te meer toe ‘n klein vroulike gil hul ore bereik het. Dit was duidelik hul plig om hom te keer. Die meisie sal beslis haar nek breek as dit teen daardie tempo van vordering gegooi word. Hul planne is gevorm na ‘n sekonde se beraadslaging. Toe die perd hulle nader, kom soos die wind, met kluite aarde wat opgeskeur is deur sy hakke wat in die agterkant vlieg, het lord Carthew die oopte ingespring, die dier teruggeswaai, en in die oomblik se stilte van alarm, het Hilary vorentoe gehardloop en gegryp die teuels, met al sy gewig aan hulle gehang. Snorkend en bewend in elke ledemaat het die perd uiteindelik tot stilstand gekom en met wyd-oop, bloedbelope oë na sy gevangene gekyk. Hy het op sy beurt sy blik op die ruiter gevestig gehad. Vir ‘n oomblik staar sy af na sy gesig, wat nie so ver onder haar eie was nie, sonder om te praat. Haar groot helder oë was uitgestrek, soos dié van haar perd, en in die skemer het dit gelyk of haar gesig ‘n onaardse bleekheid dra. Sy hand was steeds op haar toom. Sy trek haar oë van syne af en vra moedeloos: “Hoekom het jy my perd gestop?” “Hy het saam met jou weggehardloop.” Sy het veragtend gelag terwyl sy herhaal! "Hardloop weg met _my_!" “Ek het jou hoor skree.” “Ja. Want ek het myself geniet.” "Niemand behoort teen so ‘n pas soos dit te ry nie," sê hy koel, steeds met sy bruin oë op hare gerig. “Dit is gevaarlik.” “Nie vir my nie. En wie is jy, en watter reg het jy om my te leer? Haal jou hand van my toom af, en laat my gaan.” Terwyl sy praat gee sy ‘n skerp sny met haar sweep op haar perd se skouer. Die dier het grootgemaak en geduik, en terselfdertyd het die duidelike, skerp "ping" van ‘n skoot deur die stil bos geklap. Hilary se hand het van die toom geval, en ‘n kort uitroep van pyn ontsnap sy lippe toe sy arm langs sy sy sak. Deur die mou van sy skietjas naby die skouer stroom die bloed uit, en begin vinnig by sy arm afstroom. Lord Carthew het hom te hulp gespring. "Ek is geskiet," het Hilary gesê. “Dit dien my reg om met ‘n vrou in te meng. Carthew, kom ons kom hieruit.” Die meisie wie se perd vooruit gestorm het sodra Hilary se terughoudende hand teruggetrek is, het nou teruggekeer en ‘n klein kreet van afgryse uitgespreek toe sy sien dat Hilary gewond is. "Hoe het dit gebeur?" vra sy uitasem. “Iemand in die bos daar oorkant het hom in die skouer geskiet soos hy was jou perd vashou,” het lord Carthew teruggegee. “Ek moet hom so gou moontlik by die naaste herberg kry.” “Nee,” het sy impulsief uitgeroep. “Kyk hoe stroom die bloed van sy skouer af! Dit is alles my skuld. Ons het ‘n dokter wat in die huis bly. Jou vriend moet huis toe geneem word.” “Huis! Waar?” “To the Chase. Ek is juffrou Cranstoun.” Selfs in die haas van die oomblik en die angs wat hy op sy vriend se rekening gevoel het, want Hilary was baie bleek en klaarblyklik in pyn, kon lord Carthew skaars weerhou van ‘n kyk van verbasing oor die meisie se verklaring. Sy was so totaal anders as sy ideaal van wat "die produk van ‘n unie tussen ‘n Douglas en ‘n Cranstoun" sou wees. Geen "lang, slap, waterige oë regverdigheid" was hier nie, maar ‘n klein gesiggie, welsprekend in elke lyn, ‘n sensitiewe wit vel, beweeglike rooi lippe wie se uitdrukking voortdurend verander het, en oë wonderliker selfs deur hierdie onvolmaakte lig as enige ooit gesien het, oë vreemd lig, verwydde pupille, en ‘n rand aan die iris van so donker blou dat dit amper swart gelyk het. Hy kon nie op daardie oomblik gesê het of sy skatryk mooi of net uiters interessant was nie. Sy het sy verbeelding vasgevang en vasgeketting, en haar elke beweging het vir hom die volmaaktheid van genade gelyk. Sonder enige hulp spring sy van haar perd af, neem sy toom en kom Hilary bedees nader. “As jy flou voel,” het sy gesê, “sal jy nie op my perd klim en hom na die huis laat lei nie? Inderdaad, ek dink nie jy kan loop nie. En mag ek probeer om jou skouer vas te bind?” Haar stem was baie soet, en haar sagte, selfs nederige manier van praat het Claud verheug. Hy was verstom om sy vriend so koud te hoor antwoord : “Ek het geen bystand nodig nie, dankie, juffrou Cranstoun. Ek is net jammer ek het jou rit bederf. Claude, ons moet so gou moontlik terugkom na die herberg .” Daarmee lig hy sy hoed met sy linkerhand, en draai sy rug op die dame, begin sy pad deur die bome baan in die rigting waar hulle vandaan gekom het. “Gaan agter hom aan! Gaan agter hom aan!” het die meisie vir lord Carthew gefluister, haar klein handjies impulsief vasgeklem, terwyl trane in haar oë spring. “Hy is nie geskik om alleen te wees nie. Ek kan sien hy het erg seergekry.” Haar woorde was maar te waar. ‘n Paar sekondes later kry Claud, wat haastig agter sy vriend aan gehaas, hom teen ‘n boom geleun, met ‘n geset, wit gesig en half toe oë. "Dit gaan goed met my," het Hilary geprewel in reaksie op Carthew se angstige navraag. “Kom ons gaan aan.” Sy stem klink flou en gedemp. Onder die bome, in die kwynende lig, was dit onmoontlik om sy gesig te sien, maar Claud het besef dat hy baie pyn het. Hier was inderdaad ‘n penarie! Hilary het byna veertien klip geweeg. ‘n Ruimte van verstrengelde onderhout, ‘n wal, ‘n muur, ‘n steil helling, nog ‘n bos, en ‘n stap van ‘n halfmyl, het die jong mans van die naaste herberg geskei. Selfs sou hulle daarin slaag om dit te bereik, een gewonde en half ongevoelige man en sy skraal geboude metgesel, sou die verblyf van die armstes wees, en hulle was etlike kilometers van die naaste dorp, dié van Grayling. Juffrou Cranstoun het die gasvryheid van haar huis aangebied, maar Hilary het dit geweier, en Claud het geweet dat hy uiters koppig is. Dit is duidelik dat hy nie kon bly waar hy was nie, oortree op die terrein van die Chase, met die nag vinnig nader, en Lord Carthew het probeer om hom op te wek. “Hilary, ou seun,” het hy gesê, “onthou waar ons is, en watter afstand ons moet aflê. Sal dit nie beter wees om juffrou Cranstoun se aanbod te aanvaar en na haar huis te gaan, om jou wond by die dokter daar te laat aantrek nie?” Hilary lig skielik sy kop en praat in toon van onverwagte klem. “Ek wens ek wil toelaat dat die vos haar nek breek!” het hy boosaardig opgemerk . "En ek gaan beslis nie die gasvryheid aanvaar van ‘n man wat foto’s neem van enige vreemdeling wat dwaas genoeg is om sy dogter te probeer verplig nie." Daar was ‘n geluid van vinnige voetstappe oor die dooie blare en takkies. Juffrou Cranstoun het betyds by hulle aangesluit om Hilary se laaste woorde te hoor. Dit was te donker om haar gesig te sien, maar haar stemtoon was hoflik, as koud. “Dit was nie my pa wat daardie skoot afgevuur het nie,” het sy saggies gesê, “maar een van die wagte. Stefanus!” roep sy gesaghebbend na iemand agter haar. “Dit is die meneer wat jy deur jou dom fout gewond het.” Die vierkantige figuur van ‘n jong man met ‘n swart baard, in die rok van ‘n wildbewaarder en met ‘n geweer, het by haar verskyn. “Ek is baie jammer, menere,” het hy hardnekkig gesê, sonder om na hulle te kyk, “maar in die halflig het ek gedink dit is ‘n boemelaar wat die jong minnares bekommer, en daarom het ek my geweer afgevuur om hom bang te maak . Ek het nie gedink om iemand te slaan nie.” "Jou verwarde sorgeloosheid kan baie ernstige gevolge hê," het lord Carthew gesê. “My vriend is nou half bewusteloos weens bloedverlies. Jy moet my help om hom uit hierdie bos te kry, en om sy skouer rofweg vas te bind totdat ons vir hom ’n dokter kan kry.” Hilary het ‘n ongeduldige protes geprewel toe die wildbewaarder, in gehoorsaamheid aan ‘n paar haastige bevelwoorde van juffrou Cranstoun, Hilary bygestaan ​​het terug na die plek waar hulle die perd gelos het, met sy toom aan ‘n boom vasgemaak. Die jong Yorkshireman se jas was reeds versadig met bloed, en juffrou Cranstoun het stil en baie wit daarby gestaan , terwyl lord Carthew en haar pa se bediende die gewonde man se jas uittrek en met hul sakdoeke ‘n tydelike verband vir die beseerde skouer maak. "Hy moet dadelik huis toe kom," bars uiteindelik van haar lippe af. “Jy kan redelik goed sien hy kan skaars loop. Stephen, verander die saal en help hom na Zephyr toe.” “Ek kan baie goed loop, juffrou Cranstoun. Daar is nie die minste behoefte aan al hierdie bohaai en moeilikheid nie,” sê Hilary, steeds met dieselfde koudheid wat hy voorheen op sy manier teenoor haar getoon het. “Onsin, man! Juffrou Cranstoun is heeltemal reg, en ons is baie verplig teenoor haar. Nou, help ons alles wat jy kan om op hierdie perd te klim, want om jou op te tel is geen ligte saak nie, kan ek jou sê.” ’n Gevoel van groeiende flouheid het meer as sy vriend se bevele gedoen om Hilary te oorreed om gehoor te gee. Zephyr snork en vroetel. Die verskil tussen sewe klippe twaalf en dertien klippe twaalf was ‘n merkbare een; maar Stephen se sterk hand was op die toom, en Zephyr se minnares het langsaan geloop, die dier geklop en gestreel, en sy senuweeagtige opgewondenheid in vergelykende stilte verminder deur die magie van haar aanraking. Lord Carthew het in stilte gevolg totdat, die kortpad tussen die bome wat nou raak, juffrou Cranstoun teruggestap het, en hy homself langs haar bevind. Dit het te donker geword vir hom om meer as die buitelyne van haar effense figuur en fyn profiel te sien terwyl sy agter die perd aanstap en haar rygewoonte van die grond af lig met die hand waarin sy haar werksman-agtige jaggewas gedra het. "Ek kan nie vir jou sê hoe jammer ek is oor hierdie ongeluk nie," het sy gesê en Lord Carthew skielik aangespreek. “Ek is seker jou vriend het bedoel om vriendelik te wees. Maar ek het gedink daar is niemand oor nie, en ek het op daardie simpel manier geskree van pure genot. Dit is nie ry waarvoor ek omgee nie, maar _vlieg_. En ek het nie geraai dat iemand so laat in die bos sou wees nie, so ek het net voor ete gegalop. Ek is nog nooit in my lewe gegooi nie. Ek is nooit so gelukkig of so gemaklik soos wanneer ek te perd is nie, en tensy Zephyr so vinnig gaan as wat hy kan, geniet nie ek of hy onsself nie. Maar ek kan verstaan ​​dat dit vir vreemdelinge gevaarlik kan lyk. En ek is vreeslik jammer oor die ongeluk met jou vriend. Sal jy my sy naam sê?” In hierdie jong meisie se hele manier was daar iets so eenvoudig, onskuldig en eerlik dat Claud meer as ooit met haar betower was. Daardie gevoel van noodlot wat hom deur sy onlangse toer gespook het, was nou op hom. Hier is al die voorwaardes van Kyro se profesie vervul. Die dame wat hy op reis sou ontmoet en op wie hy dol verlief sou raak, het langs sy sy geloop en met hom gepraat in ‘n stem wat reguit na sy hart gegaan het, en tot nog toe onbekende soetakkoorde daar wakker gemaak. Al die romanse, die sentiment en die poësie, sluimerend in die aard van hierdie besonderse jong man, het begin in die lewe in die nabyheid van hierdie bekoorlike wese, tegelyk so waaghalsig soos ‘n ruiter, so deernis en sag soos ‘n vrou. Hier was ‘n geleentheid om sy toets toe te pas. Hy het dit onthou en sonder huiwering gesê in antwoord op juffrou Cranstoun se vraag: “My vriend is lord Carthew.” “O!” Dit moes fancy gewees het, het hy vir homself gesê, maar haar ejakulasie blyk teleurstelling uit te druk; en hy het opgemerk dat sy nie, toe hulle ‘n wyer paadjie inslaan, soos voorheen langs die perd geloop het nie, maar agter gebly het, tot sy eie geheime bevrediging. “Ek is bevrees ons gaan jou ouers steur,” het hy gesê na ‘n paar oomblikke se stilte. "My pa is in Londen," het sy geantwoord; “en mamma is ‘n invalide. Die afgelope tyd was sy meer delikaat as gewoonlik, en ‘n ou vriend en dokter van haar bly gelukkig by ons, Dr. Morland Graham. Ek hoop hy sal jou vriend weer reg kan stel. Ek sal myself nooit vergewe as die wond ernstig blyk te wees nie.” “Ek kan nie sien waar jy te blameer is nie. Dit was my dom blundering in privaat eiendom in die loop van ‘n aandwandeling met my vriend wat die oorsprong van die onheil was, en ons offensiewe inmenging tydens jou rit. Maar jou man was seker te vry met sy kruit en skoot. Het jy hom lankal in jou diens gehad?” “Vier of vyf jaar. Hy is baie slim met honde en perde. My pa het ‘n spesiale afkeer teen boemelaars, en Stephen, in sy oor-ywer net nou, het net bevele gehoorsaam. Die mans word almal aangesê om indringers van die terrein af te skrik op enige manier in hul vermoë.” “Tog is dit nogal drasties om enige toevallige vreemdeling te skiet,” het hy voorgestel; "veral omdat ek gehoor het dat die Chase ‘n baie interessante ou historiese herehuis is, en waarskynlik antiquaries sal lok." “Mense sê dit,” antwoord sy ingedagte. “Maar ek kan self nooit iets daarin sien om te bewonder nie. Dit word Middeleeus genoem, wat my jammer laat voel vir die Middeleeue.” “Jy het die wonderlikste legendes in jou familie, nie waar nie? verbind met jou leuse, ‘Cranstoun, Onthou!’ Ek stel baie belang in antieke navorsing, en my familie, ek bedoel, Lord Carthew se familie wat deur ‘n huwelik met jou ma s’n verbind is, het die jag van hierdie verhale vir my interessant gemaak.” “Is lord Carthew verwant aan my ma?” vra sy met belangstelling. “Sy sal baie bly wees om hom en jou ook te verwelkom. Het jy my nie jou naam vertel nie?” “O! dit is so geheel en al ononderskei dat dit skaars noemenswaardig is . Claude Pritchard, boer, van Yorkshire, op ’n kort en laaste toer saam met my ou kollega voordat hy Engeland verlaat het om my fortuin in Kanada te probeer maak.” "Inderdaad!" sy het gese. “Jy lyk nie in die minste soos ‘n boer nie. Maar hier is die Jaagtog.” Die groot, somber hopie het voor hulle gestaan ​​en ‘n aansienlike ruimte grond beslaan, maar so nou met bome omsoom dat sy volle afmetings ietwat vir die toeskouer verlore geraak het. Ligte het plek- plek in die vensters gebrand, maar die hele indruk wat deur die klimopbehang, grys klipgebou gegee is, was een van tronk-agtige stilte en eensaamheid. Stephen Lee se stewige lui van die diepkleurige klok het ‘n bediende in somber kleure na die deur gebring, wat, nadat hy ‘n paar woorde met die jong wildbewaarder gewissel het, die breë, vlak trappies afgeklim het tussen die grimmige klipwolwe wat die ingang bewaak het. , en aangebied om Hilary in die huis by te staan. Juffrou Cranstoun het intussen in die huis verdwyn. Toe Lord Carthew en sy vriend dit binnegaan, het sy teruggekeer om hulle op die drumpel te groet, vergesel van ‘n deftige, grys hare man van tussen vyftig en sestig, aan wie sy vinnig die situasie verduidelik het. Die groot kaal saal, met sy houtdak, en vier roerlose figure in volle wapenrusting het gewissel tussen die verslete en verbleikte tapisserie op die mure, bekroon deur trofeë van wapens en implemente van die jaagtog, wat blink soos die vuurlig op hulle speel, het Here getref Carthew as ‘n perfek gepaste agtergrond vir juffrou Cranstoun se skraal figuur en die vreemde eteriese skoonheid van haar gesig. Te midde van kleinlike of Opvallend moderne omgewing sou sy gelyk het, so het hy vir homself gesê, heeltemal uit plek. Ander indrukke het op hom gedrom. Vir een ding, die bediendes het almal verward en verskrik gelyk, en selfs in die modieuse Londense dokter se manier was daar ‘n tikkie beperking, asof hy nie heeltemal seker was van sy grondslag nie. Wat Hilary betref, het die saal en almal daarin gelyk asof hy om hom wieg. Die pyn in sy skouer was akuut, en die aksie van ry het veroorsaak dat die bloed deur die tydelike verbande oor die ernstige skietwond wat Stephen Lee se wapen toegedien het, gebars het. Hy het skaars gehoor wat van hom gesê word terwyl hulle hom na ‘n kamer, die biblioteek, gelei het, soos hy agterna verneem het, en hom op ‘n bank neergelê het, waarna hy baie stilweg flou geword het. Toe hy bykom, lê hy op ‘n outydse hemelbed in ‘n groot, spookagtige woonstel, opgehang met tapisserieë soos hy agterna verneem het, ‘n gastekamer van die Chase. ‘n Vrou was op haar knieë besig om ‘n vuur te probeer oorreed om te brand in ‘n skoorsteen wat selde gebruik word, en ‘n ander bediende, bejaard en donker van gelaat, het naby sy bed gestaan ​​en gehoor gegee aan die instruksies van dr. Morland Graham, terwyl lord Carthew hom dopgehou het. vanaf die voetenent van die bed. "Jy plaas die verband so," het die dokter gesê, "en sodra hy sy bewussyn herstel, gee hom ‘n dosis hiervan. Jou vriend het ‘n nare ongeluk gehad , meneer Pritchard, maar ‘n man met sy uitstekende liggaamsbou sal binnekort oor ‘n kleinigheid van hierdie soort kom, mits koors nie ingryp nie. Wat ‘n pragtig gemaak jong man is Lord Carthew tog ! Heel anders as sy pa die Graaf. Ek het ‘n paar weke gelede saam met Lord Northborough geëet . Ek veronderstel jy sal hom van sy seun se ongeluk laat weet ?” "Los dit vir my," het Claud dadelik teruggegee. ’n Stem uit die bed het op hierdie stadium hul aandag getrek: “Waarvan op aarde praat julle twee? En waar is ek?” "Saggies! my liewe Heer Carthew! Jy moet regtig nie jouself opgewonde maak nie. Jy is inderdaad in baie goeie hande. Ek het vir lady Cranstoun ingelig dat julle nie vanaand verskuif mag word nie, en sy het dadelik daarop aangedring dat julle en meneer Pritchard haar gaste moet wees totdat julle heeltemal herstel het. Sy is baie ontsteld oor jou ongeluk, ek verseker jou. Ek moet jou nou verlaat en by die dames aansluit by aandete, wat vir meer as ‘n uur uitgestel is. Jy sal binnekort weer wees, glo my.” “Maar hoekom noem jy my Lord Carthew?” Hilary het navraag gedoen en probeer regop sit . Die dokter het ‘n simpatieke blik met Claud gewissel. “Arme man!” prewel hy. “Verlies aan bloed as gevolg van swakheid. Hy dwaal in sy gedagtes.” Hoofstuk 3 – ‘n Sirene. Sodra die dokter die kamer verlaat het, het Hilary probeer om in ‘n sittende posisie te sukkel, waaruit hy deur Margaret vasgehou is, wat aangesê is om hom te verpleeg. “Doen, bid, bly stil, my heer; jy sal al die dokter se werk ongedaan maak. Neem nou jou medisyne en lê stil, asseblief.” "Ek sal die medisyne neem as jy wil, maar op voorwaarde dat jy dan weggaan , verpleegster, as jy asseblief, en los my om met my vriend hier te praat." “Moenie dat hy te veel praat en homself opgewonde maak nie,” was Margaret se afskeidsvermaning aan lord Carthew toe sy die kamer verlaat het. Sodra hulle alleen was, het Hilary in sy onderwerp gedompel, ongeag sy vriend se waarskuwingsgebaar. Van waar hy op die bed gelê het, kon die gewonde man nie die knielende figuur van die bediende oor die vuur aan die ander kant van die groot, kaal kamer sien nie. "Wat is al hierdie dwaasheid om name met my te verander?" hy het begin. “Dit moet dadelik gestop word. Ek sal nie onder valse voorwendsels vir vyf minute in die huis bly nie.” “Ek is bevrees jy sal nie veel meer met daardie vuur kan doen nie,” merk lord Carthew op, terwyl hy sy stem verhef terwyl hy die bediende aanspreek, terwyl hy betekenisvol na sy vriend kyk. "Ek is bevrees nie, meneer," het die vrou beskaafd teruggegee. ‘n Paar oomblikke later het sy die kamer verlaat en haar oor versigtig op die sleutelgat buite gesit, van waaruit sy nou en dan in staat gestel is om stukkies van die gesprek binne te hoor. "Nou laat ons hierdie saak rustig en in so min woorde as moontlik uitpraat ," het lord Carthew begin en ‘n stoel na sy vriend se bed getrek. “Wat maak dit vir jou vir vier-en-twintig uur saak wat hulle jou noem? Jy sal seker nooit weer enige van hierdie mense sien nie. Ek het ons albei in een stel name aan juffrou Cranstoun voorgestel, en sy het ons onder daardie name aan die dokter en aan haar ma oorgedra. Dis onmoontlik om nou terug te gaan. Jy het ingestem tot die reëling wat ons vroeër die dag begin het. Daar is geen rede hoekom ons nie ons klein komedie moet uitspeel net omdat ’n ongelukkige ongeluk ingegryp het nie.” "Ek weier heeltemal om ‘n party tot sulke nonsens te wees," het Hilary kwaad uitgeroep, terwyl die bloed na sy gesig stroom. “Dit gaan alles baie goed vir jou. ‘n Man wat ‘n laer rang as sy eie aanneem, is op sy ergste ‘n romantiese dwaas; maar ‘n gewone man wat homself as ‘n heer probeer voorgee, is ‘n skamele kat, en dit is ‘n situasie wat ek nie vir ‘n enkele oomblik sal vul nie." “Jy kan dinge nie nou verander nie, soos ek voorheen gesê het,” het lord Carthew aangespoor. “Wanneer dit uitkom, moet ek sê, as dit enige tyd uitkom dat ons van plek verander het, sal ek erken dat dit ‘n dwase frats van my was, uitgevoer ten spyte van jou teenstand. Lê nou stil en probeer slaap, daar is ‘n goeie kêrel. Ek kan nie ‘n tweede aandete eet nie, en ek is beslis nie in die salonversiering nie. Tog wil ek soveel van my of liewer van jou familielede sien as wat ek kan terwyl ons hier is, sodat tensy daar iets is wat ek vir jou kan doen.” “Daar is beslis iets wat jy kan doen,” brul die gewonde man, “en dit dadelik. Jy moet jou eertydse belaglike stelling weerspreek, en ons ware standpunte onmiddellik aan juffrou Cranstoun en haar ma verduidelik. Anders sal ek uit die bed opstaan ​​en ondertoe gaan en dit self doen, ten spyte van al die dokters in Engeland.” Amper voor hy klaar gepraat het, het lord Carthew die vertrek verlaat, so vinnig dat hy skaars ontsnap het oor die knielende gestalte van die bediende buite die deur, wat dadelik aangetas het om besig te wees om die mat reg te maak. Hy was baie jammer oor Hilary se ongeluk, en baie angstig om hom goed daaruit te sien . Maar hy was ook reeds diep verlief, en verlang daarna om weer sy oë op juffrou Cranstoun te smul; buitendien het die dokter nie verklaar dat Hilary in orde sou wees mits koors nie volg nie, en dat hy nie toegelaat moet word om homself opgewonde te maak deur te praat nie? In die eetkamer met eikehoutpanele het Lord Carthew drie persone aangetref wat tydens aandete gesit het, en hy was onmiddellik getref deur die totale afwesigheid van ooreenkoms tussen Lady Cranstoun en die jong meisie wat hy veronderstel was om haar dogter te wees. Eersgenoemde was net so ‘n Douglas soos hy aan Hilary beskryf het; lank, sanderige hare en slap, met ‘n skraal gesig, ‘n hoë neus en kleurlose blougrys oë onder wit wimpers, ‘n perfek goed geteelde en heeltemal oninteressante persoonlikheid van ongeveer agt-en-veertig jaar oud, in grys sy , gehul deur ‘n lywige wit gebreide tjalie van Shetlandwol. Sy het Lord Carthew ‘n lang, senuweelose, wit hand gegee om te groet, en na sy vriend navraag gedoen en haar spyt oor die ongeluk uitgespreek. Selfs terwyl Claud haar beleefde navrae beantwoord het, het Claud se oë onwillekeurig na die gesig van juffrou Cranstoun gereis, wat, geklee in ‘n meisieagtige aandetekostuum van ivoorsy, langs Dr. Morland Graham gesit het. In die lamplig het sy selfs aantrekliker gelyk as in die halwe duisternis waarin hy haar voorheen gesien het. Haar wange het maar min kleur gehad in teenstelling met die helder skarlakenrooi van haar lippe, maar vir lord Carthew se skerp oplettende oë het hierdie bleekheid en die buitengewone helderheid van haar oë geensins swak gesondheid voorgestel nie, maar eerder ‘n aanskoulike en vurige natuur onder sterk onderdrukking. Haar toga was laag om die keel gesny, en die moue was bietjie meer as elmbooglengte, wat die regverdigheid en suiwerheid van haar vel en die fynheid van haar skraal polse wys. ‘n Turkoois borsspeld was haar enigste ornament, en dit het gelyk of dit die intense blou van haar oë tussen die swart pupille en die amper pers grense aan die iris in kleur uitdra. Haar hele voorkoms was poëties en in ‘n hoë mate interessant, maar die jong burggraaf het opgemerk dat haar manier iets van sy naïewe openhartigheid verloor het, en meer besadig en terughoudend geword het as voorheen. "Ek stel meer belang in Lord Carthew," het Lady Cranstoun gesê, "omdat ons verbindings is. Lord Northborough se ma was ’n Douglas, en my tante.” Sy het in stadige, onmusikale tone gepraat, met ‘n effense Skotse aksent. Lord Carthew het tereg geoordeel dat sy as ‘n Douglas ‘n oordrewe geboortetrots sou hê, wat inderdaad die arme dame se grootste swakheid was. ‘n Enkele vraag van hom was genoeg om haar te begin oor haar gunsteling onderwerp van die talle huwelike en verhoudings van haar pa, die hertog van Lanark, se familie. Aangesien haar eetlus swak was, en niemand onbeskof genoeg kon wees om haar aan haar eie tafel te onderbreek nie, was sy gou diep in die verwikkeldheid van die Douglas-afkoms en Douglas- huwelike, terwyl Dr. Graham hom bestendig ingestel het om die goeie kos voor hom te geniet , en juffrou Cranstoun hou haar oë stewig op haar bord gevestig, haar wange blos en haar donker wenkbroue trek van ergernis saam. Die aandete was goed, die wyne was min, maar uitstekend, en die grootste deel van die tafelbediening was in soliede ou silwer, versier met die leuse "Cranstoun, Onthou," en die geposde hand wat ‘n wolf se kop vasgryp, wat die gesinstoestel was . Oorkant Lord Carthew, terwyl hy aan tafel gesit het, het daar ‘n portret gehang van ‘n man in pantser, wie se sinistere ligte oë skynbaar sy elke beweging volg. Kyk in watter rigting hy sou, van Stella Cranstoun se pragtige gesig tot die dokter se plomp, vaal gesig, of Lady Cranstoun se uitgewaste gelaat, Lord Carthew vind sy blik gefassineer en vasgehou deur die bleek, vierkantige, ondeurgrondelike gesig van die man in pantser, omtrent wie se smal, toe lippe ‘n bitter glimlag blyk te speel. "Dit is ‘n wonderlike prentjie daarteenoor, Lady Cranstoun," voel hy uiteindelik verplig om te sê. "Deur hierdie lig en op hierdie afstand kan ek skaars onderskei of dit regtig oud is, of net op die ou manier geverf is." Sy gasvrou het hom nie dadelik geantwoord nie, en hy het opgemerk dat sy ‘n skakering of twee bleker geword het, en dat ‘n bang, verborge kyk in haar oë kom. Juffrou Cranstoun het opgehou om met die dokter te praat en vraend na haar gekyk. "Die prentjie is modern," het Lady Cranstoun uiteindelik gesê en weer stilgebly. "Dit is ‘n portret van my pa," het Stella bygevoeg, met duidelike, selfs, soos dit gelyk het, uitdagende eiesoortigheid. "’n Uitstekende stuk werk, is dit nie?" Dr. Graham het opgemerk en ingebreek by die stilte wat op juffrou Cranstoun se verklaring gevolg het. “Die toon laat my regtig dink aan ‘n Murillo so waardig, en somber en sag. Nogal ‘n harmonie in grys, soos ons dit in ons hedendaagse ateljeeslang moet noem. Die werk het heelwat aandag getrek toe dit vyf jaar gelede in die Royal Academy opgehang is. Jy sien sir Philip word verteenwoordig in ‘n wapenrusting wat deur ‘n lid van sy eie familie by die Veld van die Lak van Goud gedra word. In sy hand hou hy ‘n swaard met verlaagde punt, en hy staan ​​asof hy wag vir ‘n vyand om hom aan te val. Die manipulasie van die wapenrusting word die mees behendige weergegee, die effek van ‘n lae lig daarop uit die lug word bewonderenswaardig, werklik bewonderenswaardig weergegee. Herkomer het nog nooit iets beter gedoen nie.” Onwillekeurig, terwyl die dokter in sy diep, sagte toon voortgehardloop het, het lord Carthew se oë sir Philip se portret verlaat en hulself op die gesig van sy dogter gevestig. Vir een kort oomblik vang hy haar pragtige gelaatstrekke ‘n koue, spottende uitdrukking byna identies aan dié wat haar pa s’n onderskei het; maar amper voordat hy tyd gehad het om daardeur geskok en verstom te voel, het Stella hom tot die dokter gewend en hom gevra of hy iets van die prente weet wat die meeste aandag sal trek by die komende Akademie-uitstalling, en luister met oënskynlike belangstelling na sy antwoorde. In antwoord op Claud se navraag of sy gereeld na Londen gegaan het om die foto’s te sien , het juffrou Cranstoun geantwoord dat sy nog net drie of vier keer in haar lewe in Londen was . “Ek lees alles oor prente en musiek in die dameskoerante,” het sy gesê. “Mamma is so delikaat, die reis na Londen maak haar moeg. Maar volgende maand sal ek deur my ouma, die hertogin van Lanark, aangebied word, en dan, ek veronderstel, sal ek geneem word om alles te sien. “Jy sien seker uit na jou _debuut_, dink ek?” sê lord Carthew. Sy kyk stewig na hom en antwoord dan stil: “Ek veronderstel ek behoort. Maar mamma sal vaal wees sonder my.” "Inderdaad sal ek, my liewe kind," het Lady Cranstoun teruggekeer, met ‘n blik na die jong meisie van soveel vriendelikheid en toegeneentheid dat dit in Claud se oë haar eenvoudigheid verlos het. Nadat die nagereg op swaar silwer salwers bedien is, staan ​​Lady Cranstoun op, en gevolg deur haar dogter, gly rustig uit die kamer. ‘n Pouse het hul uitgang bygewoon. Toe merk lord Carthew skielik op: “As daardie portret regtig soos my afwesige gasheer lyk, moet hy ’n man met baie unieke en treffende voorkoms wees.” "Hy is inderdaad," het dr. Graham met nadruk teruggegee. “Sal ons verdaag na die rookkamer? Die tapisserie in hierdie kamer sal waarskynlik deur rook beseer word.” Die rookkamer was die opreg gemaklikste kamer in die huis wat Claud nog gesien het. Vermoedelik het sir Philip, wat besef het dat middeleeuse meubels nie saamsmelt met ‘n behoorlike genot van sir Walter Raleigh se onkruid nie, in hierdie een geval heeltemal moderne en modieuse versieringsmetodes aangeneem . Die boeke wat ‘n saak teen die muur gevul het, was byna almal Franse romans, die sitkamers was die perfeksie van gemak, en alles, van die skadulamp tot die likeurstaander, was van ‘n Londense West-end firma. Terwyl Dr. Graham die deur vir hulle toemaak, slaak Lord Carthew onbewustelik ‘n sug van verligting. Hy is self in ‘n ruim voorvaderlike huis grootgemaak en het sy seunsjare tussen Northborough Castle in die Isle of Wight, Belgrave Square in Londen en die gemaklike plattelandse sitplek wat sy pa self in Norfolk gebou het, deurgebring. Maar Lord Northborough was beide ‘n man van die wêreld en ‘n beskermheer van die kunste, terwyl Claud se Amerikaanse ma met ywer aangegryp het na elke nuwe toestel om haar huise te verfraai. Die plegtige kaalheid van die Chase was heeltemal nuut vir hom, en omdat hy uiters sensitief was, was Lord Carthew boonop onderdruk deur ‘n onbepaalbare sentiment in die lug van koue somberheid en onderdrukking, wat Lady Cranstoun se neerslagtige, senuweeagtige maniere en die saamgeperste lippe van haar pragtige dogter, het gehelp om te beklemtoon. “Sê nou vir my, Dr. Graham,” begin hy en strek sy voete na die aangename warmte van die houtvuur, “watter soort man is hierdie sir Philip Cranstoun? Ek het baie van hom gehoor, en ek is nogal angstig om hom te ontmoet.” Dr. Graham het die vuur geroer, keel skoongemaak en ietwat beangs deur die kamer gekyk. "Sir Philip Cranstoun," het hy begin, "is ‘n man van vyf of ses en veertig, in die fleur van die lewe, in werklikheid, ‘n sterk konserwatief en behoort aan een van die oudste families in Engeland." “Ja, ek weet alles daarvan. Maar wat ek bedoel, is hoe is hy in sy eie huis, byvoorbeeld teenoor sy gesin en sy dienaars?” “Sir Philip,” het die versigtige dokter teruggegee, “is ‘n hele entjie weg, en Lady Cranstoun se gesondheid laat haar nie toe om hom na Skotland of selfs na Londen te vergesel nie. Juffrou Cranstoun, wat ‘n baie toegewyde dogter is, bly altyd aan haar ma se sy en was, glo ek, nog nooit uit Engeland nie. Maar sy het alle voordele van onderwys gehad; meesters en minnares het die Chase bygewoon vandat sy vyf jaar oud was, toe ek haar die eerste keer kennis gemaak het, om haar te onderrig in Engels, Frans, Duits, Italiaans en Latyn, musiek, sang, skildery, dans en calisthenics; sy is ook ’n bewonderenswaardige perderuiter.” “Die laaste wat ek uit persoonlike waarneming weet,” het lord Carthew teruggegee. “Maar ons het van haar pa gepraat. Is hy nie trots op so ’n lieflike en bekwame dogter nie?” Die dokter kyk slinks na hom uit die hoeke van sy wêreldse, goedhartige oë. "Ek neem aan, meneer Pritchard," het hy gesê, "dat jy bekend is met sommige besonderhede van die daaglikse lewe hier en het geen verligting van my nodig nie?” "Glad nie," het lord Carthew eerlik geantwoord. "Maar ek is van ‘n waarnemende geaardheid, en ek het reeds ‘n indruk gevorm dat elkeen in hierdie huis deur sy meester, sy dogter inkluis, gekoester en oorheers word." "Jy is heeltemal reg," beaam die dokter, na ‘n kort pouse. “Juffrou Cranstoun is ‘n sjarmante meisie; Ek hou en bewonder haar baie. Maar dit is nutteloos om die wrywing wat af en toe voortspruit uit haar pa se vermanings te ontken. Sir Philip is wel, hy is nie ‘n gewilde man nie, en juffrou Cranstoun, goed opgevoed en liefdevol soos sy beslis van nature is, is nie die soort meisie om te verduur om _gedrewe_ te wees nie. Sy het ‘n goeie deel van haar pa se gees, kortom. Sekerlik kry sy dit nie van haar ma nie, alhoewel toe ek Lady Gwendolen Douglas voor haar huwelik geken het, was sy die mooiste en lewendigste van die Hertog van Lanark se dogters. Sy het baie grootliks verander , regtig baie groot.” Terwyl lord Carthew tussen die dokter se woorde gelees het, het hy verskeie dinge besef wat eersgenoemde ongesê gelaat het. Vir een, dat sir Philip ‘n ondraaglike tiran en despoot was, wat die harte van sy beminlike vrou en lieflike dogter probeer maal het onder die ysterhak van sy testament; vir ‘n ander, dat daar tussen hom en Stella Cranstoun ‘n onophoudelike stryd gevoer is; en vir nog een, dat Dr. Morland Graham die baronet hartlik nie van gehou het nie, hoewel hy te polities was om sy gevoelens in werklike woorde om te sit. "Ek hoop baie," het dr. Graham peinsend voortgegaan, terwyl hy die gloeiende punt van sy sigaar oordink, "dat juffrou Cranstoun binnekort gelukkig getroud sal wees." ‘n Skerp jaloesie het deur Lord Carthew se hart geskiet. "Het sy dan ‘n erkende bewonderaar?" vra hy op ‘n onverskillige toon. “Liewe ek, nee! Behalwe haar Franse en Duitse meesters, en die ou predikant van Grayling, en ekself, het sy skaars enige kennismaking met die ander geslag gehad. ’n Meer absoluut fancy-vrye jong dame, moet ek sê, het nooit bestaan ​​nie. Maar sy het soveel sjarme en individualiteit, sowel as skoonheid, dat wanneer sy eers die sosiale lewe in Londen betree, onder die oordeelkundige voogdyskap van haar ouma, die hertogin van Lanark, daar nie veel twyfel is dat vryers nie lank sal ontbreek nie. . Alhoewel ek verstaan ​​dat die Jaagtog in streng verband is vir die erfgename mannetjie van die Cranstoun-familie, sowel as die Skotse eiendom, sal sir Philip se dogter ongetwyfeld eendag besit word van ‘n baie gemaklike klein inkomste, wat in hierdie buitensporige, geld- liefdevolle dae,” voeg die dokter glimlaggend by terwyl hy ‘n koppie koffie neem wat ‘n bediende op daardie oomblik op ‘n silwer salwer die kamer ingebring het, "is ‘n ding wat veronderstel is om enige jong dame se aantrekkingskrag te versterk." Lord Carthew het niks gesê nie, en het vir ‘n kort tydjie in gedagtes gedompel . Nie net het hy met die eerste oogopslag verlief geraak nie, maar sy instink het sy geneenthede gelukkig na presies die regte voorwerp gelei. Ten spyte van sy dun fineer van byna revolusionêre teorieë, was Lord Northborough se erfgenaam in sy hart ‘n Tory en ‘n aristokraat, en sir Philip se dogter was in sy oë ‘n duisend keer meer begeerlik omdat sy ‘n Cranstoun aan haar pa se kant was, en kleindogter van die hertog van Lanark. As hy dieselfde oorheersende gevoel van oombliklike liefde vir ‘n laaggebore meisie ervaar het, sou hy beslis spyt gewees het, en sou moontlik sy bes gedoen het om dit te oorwin. Maar in hierdie geval was geen sodanige selfbeheersing nodig nie. As hy maar net haar toegeneentheid kon verkry, bowenal in die huislike gedaante van mnr. Pritchard, seun van ‘n Yorkshire-jongman, het volmaakte getroude geluk op hom gewag. Dr. Morland Graham, wat agteroor in sy stoel leun, rook en ‘ n na-ete-bui van welwillende kalmte geniet, het sy metgesel met ‘n mate van vermaak dopgehou en gewonder vir watter frats Lord Northborough se seun en erfgenaam, wat ‘n sterk ooreenkoms met sy vader en met ‘n seëlring aan sy vinger waarop sy familiewapen duidelik sigbaar was terwyl hy sy sigaar teen sy lippe gehou het, het hy rondgedwaal. graafskap onder die alias Pritchard. Dr. Morland Graham het daarvan gehou om op goeie voet met sy aristokratiese pasiënte te wees; hy het daarvan gehou om hul klein geheime te ken, en hulle, omdat hulle net sterflik was, was gewoonlik gereed genoeg om hulle aan "daardie dierbare vriendelike, simpatieke Dr. Graham" toe te vertrou. Hy het goed geweet dat die graaf en sy vrou uiters angstig was om hul enigste seun, die "mal burggraaf," te sien trou en te vestig, en dit het by die waardige dokter opgekom dat dit ‘n uitstekende geleentheid kan wees om Stella Cranstoun se lot te verbeter. , wat, eens onder die beskermende sorg van ‘n eggenoot van rykdom en posisie, vir ewig vry sou wees van die klein tirannie van haar absoluut verfoeilike vader. Lord Carthew het niks geweet van die dokter se mymeringe nie. Een gedagte alleen het hom beset. Om Stella so gou moontlik te sien, met haar te praat, haar uit haar reservaat te trek en haar geleidelik in hom te laat vertrou. Asof hy sy wense waarsê, het dr. Graham ‘n uitstel na die salon voorgestel en aan lady Cranstoun, wat op ‘n bank gesit het, ‘n skaakspel voorgestel. Die sitkamer was uiters groot, en gemeubileer in ‘n koue, outydse styl. Die verbleikte tapyt het tot die eerste jare van koningin Victoria se bewind behoort en was bedags bedek met ‘n dwelmmiddel, want sir Philip Cranstoun was ekonomies tot suinigheid in die aanstelling van sy huishouding. Die mure was in wit en goud geverf, die meubels was van outydse vorm, bedek deur die dag met chintz, en glansend in die nag in amber satyn. ‘n Vleuelklavier en ‘n harp het verlore gelyk in die veraf en swak verligte uitsparings van die vertrek, wat vier lang vensters met ‘n gordyn bedek het na ‘n klipterras aan die agterkant van die huis. Naby ‘n lang standaardlamp het Lady Cranstoun se bank gestaan, en naby, op ‘n kussing op die haardrug, haar skraal arms om haar knieë en haar oë gevestig op die vuur, het Stella Cranstoun gesit, met die kop van ‘n aantreklike kolliehond. op haar knie rus . Toe die twee here die kamer binnekom, kyk sy vinnig op, maar praat nie, en dit was eers nadat die dokter die skaakspel voorgestel het dat juffrou Cranstoun gretig navraag doen: “Hoe gaan dit nou? Is hy beter?” Lord Carthew het skuldig gebloei. In sy begeerte om Stella weer te sien het hy sy vriend heeltemal vergeet. Maar die dokter se gewete was nie so sensitief nie, en hy antwoord, in sy vaalste professionele toon, dat lord Carthew ‘n kalmeermiddel voor ete gegee is, en dat dit nie raadsaam is om hom tans te steur nie. “Was jy toe nog nie op nie?” Prewel Stella verwytend vir Claud, terwyl lady Cranstoun vir die voetwagter bel om haar koffiebeker te verwyder en die skaaktafel na haar bank te trek. "Geen. Die verpleegster het gesê hy moenie homself opgewonde maak deur te praat nie.” Hy voel dit is nogal ‘n flou verskoning, te meer omdat hy voel hoe haar donker oë byna verontwaardig op sy gesig gevestig is. "Jy sien," het sy gesê, haar blik laat sak en effens bloos, "ek voel dat die ongeluk alles my skuld was, en dit is wat my so angstig maak." "Ek sal dadelik gaan en jou laat weet hoe dit met hom gaan," het hy teruggekeer en die kamer verlaat vir daardie doel nadat sy hom met ‘n glimlag van dankbaarheid beloon het . Hilary het nie geslaap nie. Hy het in die bed gegooi, met blosende wange en helder oë. Margaret, die verpleegster, was in die kamer, so hy het sy vriend in ‘n verontwaardigde stroom van gebroke Frans aangespreek. “Wat hou jou daarvan om die dienaars te laat dink dat ek en jy van plek verander het ?” bars hy woedend uit. “Ek sal eenvoudig nie hul ‘my lording’ my veel langer verduur nie. Ek het nie hierheen gekom om van ’n gek gemaak te word nie.” Sy raserige, opgewonde manier was so anders as sy gewone gemaklike en aangename geaardheid dat lord Carthew, wat hom dopgehou het, nie kon anders as om af te lei dat hy koorsig was nie, veral omdat Hilary desperaat dors gelyk het. Nadat hy vir hom ‘n bietjie ys gegee het, wat op bevel van die dokter langs die bed geplaas is, het lord Carthew naby gaan sit en probeer om hom te kalmeer, terwyl Margaret die kamer diskreet verlaat het. “Kyk hier, Hilary,” het hy gesê, “ek sal die waarheid bely. Ek het uiteindelik verlief geraak , en Kyro se voorspelling is vervul. Dit is hoekom ek so wil veral vir ‘n paar uur langer mnr. Pritchard bly." Hilary word skielik stil. "Dit is daardie mal meisie wat die sprong geneem het, en wie se hardnekkigheid en dwaasheid my hierdie lekker klein aanval van geweerskoot in my skouer gebring het, veronderstel ek?" hy het gesê. “Dit is seker juffrou Cranstoun, maar” “O! spaar my ‘n minnaar se rapsodieë, ou kap. Onder die omstandighede kan jy skaars verwag dat ek haar soos jy moet beskou.” “Sy is meer jammer oor die ongeluk as wat ek jou moontlik kan sê, en blameer haarself heeltemal.” “O, ek durf sê. Wel, gaan terug en maak liefde met haar in elk geval. Wat is dit?" Die soet note van ‘n suiwer sopraanstem is uit die sitkamer onmiddellik onder na hulle opgesweef . Iemand het die Lorelei onder begeleiding van harp gesing. Lord Carthew het na die deur gegaan en dit oopgehou. Iets wilds en klaaglik in die kwaliteit van Stella se stem, want hy het goed geweet die sangeres kan niemand anders as sy wees nie, het hom diep geraak, en lyk of hy hom soos ‘n magneet na haar kant toe trek. Met die deur oopgehou, kyk hy na die bed waarop Hilary met toe oë en fronsende wenkbroue gelê het, asof hy slaap, ‘n indruk wat hy verder uitgevoer het deur stil te bly toe Claud hom aanspreek. Lord Carthew voel sy gewete bevry van verantwoordelikheid en keer terug na die sitkamer. Lady Cranstoun en die dokter was diep in hul skaakspel, en in die halwe lig kon hy Stella by die harp sien sit, oor die snare waarvan haar fyn hande afgedwaal het, terwyl die laaste noot van die ou Duitse _volkslied_ op haar vertoef. lippe, ‘n eienaardig poëtiese prentjie van skoonheid en harmonie wat lord Carthew bestem was om vir altyd in sy gedagtes te dra. Hoofstuk 4 – Vyande. Toe Lord Carthew nader kom, het die meisie opgehou speel. “Is hy beter?” sy het gevra. “Sal my sang hom steur?” “Dit sal hom streel, moet ek sê. Net ’n dowwe geluid daarvan kan in sy kamer gehoor word. Dit het gelyk of hy aan die slaap raak net toe ek weg is.” “Het jy vir hom gesê,” vra sy, met blosende wange en lae wimpers, terwyl haar vingers oor die snare dwaal sonder om hulle te slaan, “hoe baie, baie jammer is ek vir my onnadenkende dwaasheid?” "Jy is te hard op jouself," het hy gesê, naby haar gaan sit en elke detail van die pragtige prentjie voor hom indrink, "en om jou verstand te kalmeer, sal ek ‘n bekentenis maak. Ek en my vriend, of ten minste, ek kan self antwoord, is deur onbeskofte nuuskierigheid aangespoor toe ons jou terrein betree het. Dit was nie per ongeluk dat ons in hulle afgedwaal het nie, maar uit boosheid. Die feit is, ons is albei toegewyd aan perdevleis, en terwyl ons in ‘n bos langs die pad rondgedraf het, rook, het jy op jou swart perd verby ons geflits en ‘n sprong geneem wat amper onmoontlik gelyk het. In ons bewondering en vreugde het ons die reëls vergeet wat geld met betrekking tot ons buurman se landmerk, en met die wal op en oor die muur, en weer teen die wal af, het ons ons weg deur die bome gedwing en jou weer gesien. Jou perd het grootgemaak en geduik; teen die halflig op daardie afstand het dit gelyk asof hy die bietjie goed tussen sy tande gekry het en saam met jou weggehardloop het, en jou gil het daardie indruk versterk. Toe kom ons ongelukkige inmenging, en die betreurenswaardige gevolg daarvan.” "Het jy gedink daardie sprong onmoontlik?" vra sy en draai wyd oop oë op hom. “Ek en Zephyr neem dit gereeld. Zephyr kan amper enigiets spring . Hy gaan uit sy pad om spronge te vind, en hy is nooit gelukkiger as wanneer hy iets kry wat moeilik lyk nie.” "Is jou mense nie bang dat een of ander ongeluk jou moet tref wanneer jy sonder toesig in die park ry nie?" "My mense?" Sy kyk verbaas na hom terwyl sy praat, en slaan toe in ‘n mate van verwarring verskeie akkoorde liggies op die harp. "My pa is baie weg," het sy gesê, in ‘n ietwat ingeperkte stemtoon; “En natuurlik maak ek mamma nie senuweeagtig deur vir haar te vertel watter poetse ek en Zephyr saam geniet nie.” "Is jy lief vir ry?" “Lief daarvoor!” herhaal sy, stadig, terwyl haar gesig skielik verlig entoesiasme; “Ek kon nie daarsonder lewe nie. Nadat ‘n sekere aantal ure in die huis verby is, lyk dit of my voet tintel om weer in die stiebeuel te wees, en my vingers brand om die leisels vas te vat. Wat ook al die weer is dit is dieselfde; Ek wil weg en buite en daarin wees! As ek die wind hoor huil en sug in die bome om die huis, verlang ek daarna om dit om my te voel dwarrel, hartseer gedagtes weg te waai; en selfs wanneer ‘n donderstorm op sy hoogtepunt is, lyk dit of dit my soos ‘n magneet trek. Ek wil deel wees van die storm, deurdrenk van die reën, omvou met die weerlig, ek en perd het albei geroer tot die laaste tikkie bibberende opgewondenheid, saamgedryf, met die donderweer wat dreun en klap agter ons! Dan voel ek lewendig en gelukkig so gelukkig dat ek in my saal kan opstaan ​​en soos ‘n kind kan skree van pure genot!” In die swak lig waar hulle gesit het, kon hy die dowwe kleur in haar gesig sien kom en gaan terwyl die gretige woorde saggies van haar geskeide lippe kom. Haar oë het uitgestraal soos saffiersterre en het gelyk of dit met ‘n innerlike lig gloei. Vir hom was sy nie ‘n negentiende-eeuse jong Engelse dame nie, maar ‘n prinses uit ‘n sprokie. "Wat sou jy doen," het hy half laggend en half teer gevra, "as jy deur een of ander ongeluk of siekte ‘n gevangene in die huis gehou word?" “Ek sou sterf as dit in _hierdie_ huis was,” antwoord sy stil en kyk vir die eerste keer reguit in sy gesig. "Ek veronderstel vir jou, wat ‘n vreemdeling hier is, lyk die Chase bloot ‘n interessante ou historiese herehuis. Vir my lyk dit soos ‘n tronk, gespook deur die geeste van al die vroue wat hier ongelukkig was.” “Jy het ongetwyfeld die rekords en legendes van jou familie bestudeer?” “Hulle is aan my gegee sodra ek kon lees. Voordat ek van Aspoestertjie en die Slapende Skoonheid gehoor het , het ek daardie aaklige verhale van verraad en moord, en tirannie deurgemaak . Cranstouns van die Middeleeue het byna nooit in hul beddens gesterf nie, en die lewens van hul dames was rekords van martelaarskap, behalwe in daardie gevalle waar hulle ook ‘n mate van gees gehad het en teen hul brutale here gedraai het. Trots op ras, wreedheid, listigheid en wraaksug daar het jy die dominante aantekeninge in die karakters en lewens van my voorvaders, eienskappe wat vir my almal ewe haatlik is.” "Maar as daar iets in oorerwing is, moet jy intens trots wees op jou familie aan beide kante," het hy gesê. "Die Douglases is ten volle so trots soos enige Cranstoun kan wees." "Maar mamma dra haar trots met ‘n verskil," het sy vinnig gesê. “Dit is meer soos die belangstelling wat enigiemand in een of ander erfstuk kan neem, nie omdat dit iets eie aan haarself is en haar bo alle ander mense uitlig nie. Dit is onmoontlik om iemand meer sagmoedig en vriendelik as mamma voor te stel. Sy ly ‘n deal, en dra dit pragtig. Haar hart pla haar gedurig, tog moet sy verskriklik pyn hê voordat sy ‘n klag uiter. Ek is nie ‘n bietjie soos sy nie, ek is jammer om te sê,” het sy nederig bygevoeg. “Ek sal nooit haar sagmoedigheid, haar geduld en berusting hê nie. As ek kwaad is, haat ek mamma is nie in staat tot haat nie. Ek weet glad nie hoe ek moes geleef het nie, behalwe vir haar konstante vriendelikheid.” Trane pak skielik in juffrou Cranstoun se oë. Sy het hulle haastig weggevee en met ‘n lieflike glimlag na Lord Carthew gedraai. “Ek behoort om verskoning te vra,” het sy gesê, “vir my baie slegte maniere om van myself en my privaatsake met jou te praat terwyl ek jou nog nooit tevore vandag ontmoet het nie. Maar op een of ander manier voel ek skaars dat jy ’n vreemdeling is.” Sy het in alle eenvoud gepraat, maar die mees geoefende koket kon kwalik woorde gekies het wat beter bereken is om die gevoelens van liefde en bewondering wat die jong man se hart gevul het, te verhoog. Sy moet net so geverf word vir die Akademie, het hy vir homself gesê, by haar harp gesit, met een handjie wat die soepel pols, skraal vingers en rooskleurige naels wys terwyl dit oor die snare dwaal. Maar watter skilder kon haar sjarme, die suiwerheid van haar oë en lippe, die meisielike grasie van haar gedaante, en veral daardie lig wat om haar verwydde pupille skyn, weergee? Sou Millais haar temperament verstaan, en haar reg laat geskied? Skaars. Sargent mag. Ja, dit moet geverf word deur Sargent, hierdie foto van ‘n jong meisie in ‘n eenvoudige wit sy aandete-rok, wat ‘n harp speel voor ‘n wasige agtergrond; en die naam van die prent moet "Portret van Viscountess Carthew" wees. Intussen het hy vir haar gesê dat so ver van vervelig, haar praat hom baie geïnteresseerd het. “Ek is geëerd deur wat jy sê,” het hy gesê, “wanneer jy vir my sê ek lyk nie vir jou heeltemal ’n vreemdeling nie. Dit is die vriendelikste van jou om my met so genadige hartlikheid te behandel aangesien ek glad nie in jou eie lewensfeer is nie , maar net wat nou ‘n ‘gentleman boer’ genoem word, en in die ou dae voor die term gentleman uitgevind is. , was eenvoudig yeoman, ‘n naam wat redelik goed genoeg is vir my. Altesaam ‘n arm, sukkelende en ongekende persoon, wie se ouers hulleself elke luukse ontsê het om hom ‘n universiteitsopleiding te gee, waardeur hy nie die verstand gehad het om voordeel te trek nie; net in staat tot daardie eenvoudige en ondoeltreffende eienskappe van dankbaarheid, toegeneentheid en lojaliteit, en in staat tot baie min anders, glo my.” Sy draai haar soetste glimlag op hom. “Weet jy,” sê sy en knik vertroulik na hom toe, “dat ek glo dit is net die rede hoekom ek voel asof ons reeds vriende is? My hele lewe lank het ek die waarde van geboorte en rang vir my oordrewe gehad . Ek is geleer om myself te beskou as gemaak van te fyn goed om met enige iemand in die buurt te assosieer. Ek is nog nooit toegelaat om met ander kinders te speel nie, en toe ek ‘n babakind was, is my verpleegsters voortdurend verander, sodat ek nie te lief sou raak vir iemand wat so laag en algemeen as ‘n verpleegster was nie. Ek het die ‘Peerage’ en die ‘County Families of England’ en ‘Tales of Aristocratic Families’ en ‘Legends of Ancestral Houses’ en soortgelyke boeke gekry om myself mee te vermaak vandat ek kon lees; my Duitse meester was ‘n vervalle baron, en my Franse tutor die seun van ‘n markies. Ek is nog altyd verbied om met die dienaars te praat, behalwe om bevele te gee, en hulle word ook baie gereeld verander. Dit is veral so in die geval van die dame se bediende wat op mamma en my wag; sy bly nooit langer as ‘n jaar nie, gewoonlik net ‘n paar maande, net lank genoeg om ons maniere te leer en by ons te pas. En weet jy wat die gevolg van dit alles was? Sodra ek vry kon wees van die teenwoordigheid van my kwekery-goewerneur, ‘n baie stywe persoon van meer as vyftig, wat nie kon vergeet dat sy een keer in ‘n hertog se familie was nie, het ek na my groot, kaal kwekery weggehardloop en my aangetrek. poppe in lappe, sou voorgee hulle is boere, en hop-plukkers, en bedelaars. En veral,” het sy bygevoeg, haar gesig verlig met ’n ondeunde skynsel, “het ek daarvan gehou om van my poppe stropers en boemelaars te maak, en die beste van alles, sigeuners. Dit was pure stoutheid, ek weet, want Margaret het eenkeer vir my gesê dat sir Philip veral sigeuners verafsku het, en dat ek hulle nooit voor hom kon noem nie. Ek het vroeër ‘n klein toneelstuk opgestaan ​​waarin ‘n sigeuner onregverdig daarvan beskuldig is dat hy gesteel het en daarvoor verhoor is voor my pa, wat deur ‘n swartgesig pop in ‘n rooi jas voorgestel is. My pa sou die sigeuner verhoor en hom veroordeel om opgehang te word, en dan, net toe die vonnis voltrek word, het ‘n galante jong meneerpop op die skag van ‘n ou kruiwa aangery gekom en hom afgekap. Daar was geen speletjie wat ek so geniet het om te speel soos dit nie.” Lord Carthew het saam met haar gelag, maar was terselfdertyd baie geraak . Die prentjie van die eensame kind, afgesny en onderdruk en ontneem van alle gesonde jong geselskap, wat in die geheim revolusionêre dramas met haar poppe beplan, het hom ewe oorspronklik en pateties getref. Stella Cranstoun se volslae verskil van die jong dames van sy kennis was vir hom ‘n bron van groot vreugde. Haar volkome helder en duidelike uitspraak en soet-gekleurde stem het as ‘n geseënde verligting gekom ná die modieuse hoë toon en slepende toespraak wat destyds in Londen in die mode was, wat gepas deur die mooi Braithwaite-meisies nagepraat is. Stella se ietwat outydse spraakmetode , wat dié was van ‘n goed opgevoede meisie wat min gehoor het maar baie gelees het, en haar hele onkunde van sleng en afwesigheid van selfbewussyn, was vir hom ewe bekoorlik, Die een begeerte van modieuse vroue, soos hy goed geken het, is om in presies dieselfde styl te praat, te beweeg, aan te trek en op te tree in presies dieselfde styl as die bekende leiers van die samelewing. Maar Stella het geen idee gehad dat dit haar betaam om haar op iemand anders se model te vorm nie; sy was gevolglik heeltemal beskeie, natuurlik en onaangeraak, en anders as enige vrou wat hy nog ooit tevore ontmoet het. Wat haar sterk natuurlike simpatie met die armer klasse betref, die resultaat, soos hy hom voorgestel het, van die onderdrukkende stelsel waarop sy grootgemaak is, het hy self aangetas en geglo dat hy dieselfde eienskap besit. Teoreties het hy ‘n kostehandelaar as ‘n man en ‘n broer beskou, en het nie die nut van die House of Lords gesien nie; prakties het hy die laer ordes as interessante nuuskierighede beskou en die toelating van brouers tot die peerage sterk gegrief. Stella se republikeinse simpatie sou haar ongetwyfeld in die rigting van sopkombuise en skole dwing toe sy Lady Carthew geword het, en sopkombuise en skole was baie begeerlike afsetpunte vir die vrygewige instinkte van ‘n toekomstige gravin. Want onder haar sagte, grasieuse manier was dit onmoontlik vir enigiemand wat nie met haar vroegste geskiedenis bekend was nie om ‘n absolute haat vir aristokratiese neigings te bespeur; in die kleindogter van ‘n hertog was haar onkonvensionele sentimente pikant en interessant, en het geensins gesuggereer van die kwaai bloed wat in die are van die dogter van ‘n sigeuner sluimer nie. Stella self het nie die minste vermoede van haar Romany-afkoms nie. Nie ‘n bediende wat by die Chase oorgebly het, het die eerste Lady Cranstoun gesien, of niks van haar geweet nie, buiten ‘n kort rekord in die plaaslike koerante van haar dood, agtien jaar gelede, met die een uitsondering van Margaret. En selfs Margaret het baie min geweet. Slegs dat op die dertiende dag van Desember, agtien jaar gelede, dr. Ernest Netherbridge en twee vroue by die Chase aangekom het, onmiddellik nadat ‘n boerekar ‘n sekere bondel daarheen gedra het, waaruit flou krete voortgegaan het. Die besoekers was vir ‘n volle uur lank by sir Philip in sy studeerkamer ingesluit, waarna hulle in die wa vertrek en na die Grayling-spoorwegstasie gery is, waar die twee vroue ‘n trein na Londen betree het. Drie maande later, by St. George’s, Hanover Square, is sir Philip Cranstoun getroud met die Lady Gwendolen Douglas, dogter van die hertog van Lanark, ‘n vrou sonder besondere skoonheid en eerder ouer as dertig. Die volgende Kersfees het die tweede Lady Cranstoun geboorte geskenk aan ‘n meisie, ‘n swak wese wat, na ‘n paar dae van huilende betoging, heeltemal uit hierdie lewe verdwyn het. Die verstand van Lady Cranstoun, nooit van die sterkste orde nie, het meegegee onder die spanning; in die sorg van verpleegsters is sy deur haar man na Londen geneem, vanwaar sy oor ‘n paar maande teruggekeer het met ‘n lieflike donkerhaar en blou-oog babadogtertjie wat sy volgehou het om as haar eie te beskou, waarin geloof gehandhaaf is deur haar man, en deur almal rondom haar. So het die babakind van Clare Carewe, die sigeuner, haar tweede intog in die huis van haar voorvaders gemaak, nadat sy aangeneem is om haar stiefma se dwalende verstand te red. Jare lank het sir Philip, na sy vrou se volkome herstel, teen hoop gehoop dat sy nog vir hom ‘n erfgenaam kon bring; maar die noodlot was teen hom, en die sigeuner se kind was die enigste afstammeling wat hy nou kon hoop om te besit. Teen hierdie dogter, lieflik en intelligent soos sy haarself bewys het , het die Here van Cranstoun Chase ‘n diepgewortelde en onbeweeglike afkeer gekoester, wat homself gewys het in elke blik wat hy na haar gerig het. Die ooreenkoms wat sy ongetwyfeld gehad het met die vrou wat hom uitgedaag en van hom gevlug het, het hierdie gevoel honderdvoudig versterk, en die meisie se trotse, maar stille rebellie teen sy hardheid en onvriendelikheid was ‘n ewige herinnering aan die ontembare gees wat sy van haar Romany geërf het. voorouers. Hy was ook morbied bang dat daardie slegte spanning, soos hy dit oorweeg het, eendag in haar sou uitbreek en haar tot ‘n gedragswyse sou aanspoor wat sy naam in diskrediet sou bring. Alles wat gedoen kan word in die manier van konvensionele opleiding, noukeurig onder toesig lees, en ‘n fyn dopgehoude en bewaakte bestaan, het hy in haar opleiding gebruik. Tot dusver kon hy oor niks in Stella se gedrag kla nie, behalwe inderdaad die smalende krul van haar lip en flitsende donker oë wanneer hy hom aan enige nuwe daad van klein huishoudelike tirannie oorgegee het. Al wat die mens kon doen om die skandelike fout van sy eerste huwelik uit te wis wat hy reeds gedoen het. Hy het nie net ‘n hertog se dogter en ‘n Douglas as tweede vrou gekies nie , maar hy het sy dogter Stella, die afstammeling van ‘n lang reeks wilde sigeuners Carewes, grootgemaak in die oortuiging dat sy ook ‘n Douglas van afkoms was, en dat die Hertog van Lanark se dogter was haar ma. Die uitstekende verstandhouding wat tussen Lady Cranstoun en haar vermeende dogter geheers het, so ver van behaaglik, het hom vererg en geïrriteer. Die gevoel wat hy by sy vrou geïnspireer het, was een van absolute terreur. Vir ‘n vrou met Lady Cranstoun se swak en delikate gesondheid was die geluid van haar man se stem pynlik. In sy teenwoordigheid was sy bewus van ‘n skuldige en apologetiese gevoel. Hy het begeer dat ‘n erfgenaam die boedels onder sy kinders moes hou, en sy het versuim om vir hom een ​​te gee; hy het haar nog nooit liefgehad nie, en nou wens hy haar dood. Stella se hoë gees en vasberade wil was ‘n skild tussen haar en haar man se misnoeë, en die twee dames het ‘n party in die huis gevorm wat stilswyend teen hom gekant was, hoewel gedwing tot ‘n toon van gehoorsaamheid en gelatenheid. Wat die bediendes by die Chase betref, was daar drie vroue behalwe Margaret en die dame se bediende, ‘n skinker en twee voetgangers. Nie een nie, behalwe Margaret, was meer as twee jaar in die huis, en Margaret, die mees diskrete en stil vroue, is hoofsaaklik behou omdat sy in staat was om hul besigheid aan die nuwelinge te verduidelik, en as gevolg van haar noemenswaardige kundigheid met haar naald en as ‘n siek-verpleegster. Maar in ‘n huishoudelike personeel van agt, het sir Philip selde veel moeite gehad om een ​​pos, dié van spioen, te vul. ‘n Stil-gemanierde huishulp genaamd Dakin, geruisloos en sproet, en wit oor die wimpers, is tans toevertrou met die taak om haar meester, per brief, telegram of mond-tot-mond bekend te maak oor al die besonderhede van die huislewe by die Chase , en dit was hierdie persoon wat die vuur in die slaapkamer aangesteek het wat aan Hilary toegedeel is, en wat daarna by die sleutelgat geluister het na stukkies van die gesprek tussen die pasiënt en sy vriend. Die resultaat van haar waarneming het sy besluit om dadelik aan haar meester oor te dra, en tydens aandete het sy verlof van huishoudster Margaret gevra en gekry en haastig afgehaas na die lodge se hekke, naby waar ‘n herberg en ‘n paar huisies rondom die klein gegroepeer was. pos- en telegraafkantoor van die naaste dorpie. In haar sak het Dakin ‘n stuk papier gedra waarop ‘n syfer geskryf is, en met behulp hiervan het sy die volgende boodskap na sir Philip Cranstoun se telegrafiese adres in Londen gestuur: “Vanaand het Stephen Lee ‘n betreder geskiet. Gewonde man na huis gebring, ook vriend. Gewonde man genaamd Lord Carthew; vriend genoem mnr Pritchard. Bly hier om verpleeg te word. Het ontdekking gemaak. Twee mans het name uitgeruil. Gewonde man is Pritchard, vriend Lord Carthew. "Dakin." Terwyl hierdie boodskap aan haar heer en meester in Londen gestuur is , het Lady Cranstoun rustig haar gunsteling-afleiding van ‘n skaakspel met die dokter geniet. Net na die suksesvolle voltooiing van ‘n ietwat moeilike skuif, het sy onthou dat haar dogter en meneer Pritchard heeltemal in _tête-à-tête_ aan die ander kant van die groot sitkamer agtergelaat is . Met haar vingers wat senuweeagtig aan ‘n biskop raak, het sy ‘n beroep op haar ou vriend Dr. Graham gedoen. "Moet ek Stella by ‘n vreemdeling los?" vra sy twyfelagtig. “Sy het nog nooit voorheen so baie met iemand gepraat nie, en sir Philip sou woedend wees as daar enige idee was van ‘n sentimentele gevoel tussen Stella en hierdie meneer. Jy sien, uit wat hy sê, het hy geen geld, of familie, of enigiets nie. Sir Philip is so uiters daarop ingestel om Stella ‘n briljante huwelik te maak. As dit nou sy vriend was, Lord Carthew ” “Maak jou verstand maklik, my liewe dame,” sê die dokter kalmerend. “Ek dink nie daar is baie vrees vir enige _tendresse_ tussen Stella en meneer Pritchard nie. ’n Bietjie vrolike samelewing sal haar goed doen.” Aldus gerusgestel, het Lady Cranstoun voortgegaan met haar spel, terwyl Stella Lord Carthew naïef oor sy lewe in Oxford uitgevra het, en hy, wat vir die oomblik sy rol van ongekende en onintellektuele boer laat vaar het, sy bes met haar gepraat het oor sy lewenswyse en van studeer aan die Universiteit. “En lord Carthew,” vra sy sag; "was hy ‘n goeie geleerde?" “Nie besonders nie. Maar daar was geen man soos hy vir die verspring, of vir hardloop ook nie, ten spyte van sy grootte. By krieket, sokker, roei en swem was dit dieselfde. Hy was _maklike princeps_. ’n Pragtige kêrel, nie waar nie?” “Hy is beslis baie groot. Hy is dan nie slim nie?” “Wel, daar is verskillende soorte slimmighede. Hy gee nie baie om vir lees as daar ‘n goeie perd te kry is nie. En terloops, hy het self ‘n skoonheid ‘Black Bess’, ‘n langnek, kragtige wese, wat hom dra asof hy nie swaarder as ‘n kat is nie.” "Is lord Carthew wraaksugtig?" vra sy dadelik. "Ek bedoel, dink jy hy sal my ooit vergewe?" “Natuurlik sou hy, as hy iets het om te vergewe. Wat laat jou stilstaan ​​by daardie idee dat hy jou sou blameer?” “Ek het gehoor wat hy vir jou in die bos gesê het,” antwoord sy diep bloos. Lord Carthew het skaars geweet hoe om sy vriend se harde woorde weg te verduidelik. Hy was reeds grootliks verras deur Hilary se antagonistiese houding jeens. Sir Philip se lieflike dogter, alhoewel hy miskien in sy geheime hart nie daardeur sleg tevrede was nie. Hilary het nie die voorneme of die begeerte gehad om te trou nie, en hy was veels te aantreklik om sonder kommer as ‘n mededinger beskou te word. Dit was dus geensins ‘n ongeluk dat hy so ‘n hekel teen Stella sou gehad het nie, hoewel lord Carthew te lojaal was om nie sy vriend aan haar te prys in sy afwesigheid nie. Daardie aand was een van die lekkerste wat hy nog beleef het. Elke oomblik het hy dieper verlief geraak op hierdie pragtige meisie, wat blykbaar die ideaal van volmaakte vroulikheid besef het waarvan hy gedroom het sedert hy by man se boedel aangekom het. Haar manier van hom was eerlik en vriendelik, en sy het so duidelik van sy samelewing gehou dat hy gaan slaap het en beide hoopvol en verheug gevoel het. Maar toe die onderwerp van sy gedagtes na haar eie kamer teruggetrek het, is dit te vrees dat Lord Carthew se beeld geensins haar gedagtes in beslag geneem het nie. Die vensters van haar slaapkamer, groot, somber en karig gemeubileer soos die res van die huis, was oop, en ‘n vloed van maanlig het die kamer ingestroom. Stella stap daarheen, en staan ​​binne sy silwer glans, met ‘n fyn gesig na die sterre omgekeer. "Hy het seker baie van my gehou om so te praat," prewel sy, terwyl sy stadig begin om haar toga los te maak, sonder om die kerse op haar spieëltafel aan te steek. “Sal hy my ooit vergewe, wonder ek? Ek kon sy verskoning beter vra as hy nie was wat hy is nie; as hy en daardie soort meneer Pritchard net van plek kon verander!” ’n Skielike gedagte tref haar, en laat haar vinnig weer haar rok vasmaak. Sy het die kamer oorgesteek en haar slaapkamerdeur oopgemaak en geluister. Daar was geen geluid in die breë gang, waarin Lady Cranstoun se kamers sowel as haar dogter s’n geleë was nie. Aan die ander kant was die gastekamer wat aan die gewonde man toegewys is, terwyl Dr. Graham en Lord Carthew kamers in ‘n ander deel van die huis beset het. Na ‘n oomblik se huiwering hardloop Stella liggies na die kamer wat deur Hilary beset is en tik op die deur wat dadelik deur Margaret oopgemaak is, soos sy verwag het. "Hoe gaan dit met hom?" fluister Stella. “Hy dwaal, juffrou. Dr. Graham en die ander jong heer het hom kom sien, en hy het toe gelyk aan die slaap, hoewel die dokter nie heeltemal van die voorkoms van hom gehou het nie. Maar nou lyk hy waansinnig, en as hy erger word, moet ek die dokter wakker maak. Jy hoef nie bang te wees om in te kyk nie; hy sal jou nie herken nie.” Hilary se gesig was blos, en sy bruin oë het onnatuurlik geglinster hy prewel in sy asem ‘n onverstaanbare string woorde en gooi sy kop van kant tot kant op die kussing. Trane begin in Stella se oë toe sy hom dophou. “Margaret,” sê sy skielik, “sal ek hom probeer streel met my aanraking op sy voorkop? Ek bekoor altyd mamma se hoofpyne.” Margaret skud twyfelagtig haar kop. "Ek dink nie jy sal veel effek hê nie," het sy gesê, "maar dit is geen kwaad om te probeer nie." Hoofstuk 5 – Komende konflikte. Margaret het aan die een kant van Hilary se kussing gestaan, en haar jong minnares aan die ander kant, terwyl laasgenoemde haar skraal vingers stadig en liggies oor die gewonde man se koorsagtige voorkop beweeg. Terwyl die ou bediende haar daar in haar wit rok dopgehou het, haar bleek sensitiewe gesig omraam in blou-swart hare, haar swart wimpers oor haar helder oë laat sak, en haar mond hard gevestig in die opperste poging van wilskrag wat oor die bedroefdes uitgeoefen word. senuwees van die pasiënt, het die gedagte by Margaret opgekom dat dit werklik verstommend is dat enigiemand kon veronderstel dat Stella Cranstoun die dogter van lady Gwendolen is. Ou Margaret was ‘n stille vrou, begaafd met maar min verbeelding, en haar kennis van fisionomie was nie voldoende ontwikkel om haar in staat te stel om te besef in watter besondere kenmerke van die meisie voor haar die Cranstoun-eienskappe op die wilde Carewe-groei ingeënt is nie. Volgens Margaret se denkwyse was Stella nie so aantreklik soos haar ma nie, maar “baie meer damesagtig en vriendelik”. Die eerste Lady Cranstoun se oë was so donker bruin dat dit amper swart gelyk het; tot haar laaste siekte was haar figuur en haar aantreklike rooi mond ‘n klein bietjie grof van omtrek. Daar was geen grofheid in Stella se gesig nie, maar agter die oë het dit gelyk of ‘n lig skyn, wat vertel van ‘n vreemde krag en vuur binne, wat deur ‘n vasberade wil in toom gehou word. Haar aanraking was instink met magnetisme, en spoedig het Hilary opgehou om sy ongemaklike kop op die kussings te gooi en het gelyk of dit van ‘n koorsige nagmerrie in soet en aangename drome oorgaan. Iemand, dink hy, iemand baie lieflik, baie teer, met donkerblou oë en donker hare, streel en streel hom. Hy kon nie duidelik haar gesig in sy droomverbeeldings sien nie, maar die gevoel van haar teenwoordigheid was heerlik, en op die oomblik, half wakker van wat gelyk het na ‘n koorsige slaap, hoor hy haar stem, soet en kabbelend en klink asof dit van ver weg, met iemand te praat. “Jy sien, Margaret, my aanraking het hom aan die slaap gesus. Ek wens hy was nie ’n heer nie.” “Dit is net wat jou pa van hom sou laat hou, juffrou.” "En presies wat sal maak dat ek hom net so haat soos hy my haat." “Hoekom moet hy jou haat?” “Omdat ek die oorsaak van sy ongeluk was. Ek het hom so bitterlik oor my hoor praat met sy vriend. Margaret, dink jy hy sal gou gesond word?” “O, ja. Hy is net ‘n bietjie swak en lighoofdig van bloedverlies. Hierdie keer drie dae sal hy kilometers ver wees.” “En ek sal hom nooit weer sien nie. Wel, ek is jammer. Ek moet nou gaan; dit lyk of hy rustig slaap. Goeie nag, Margaret.” Vir nog een oomblik voel Hilary haar sagte, koel vingerpunte op sy ooglede; toe besef hy dat sy weg is, en niks het aan hom oorgebly as drome van haar nie. "Wat is jou naam?" het hy die oggend vir Margaret gevra, terwyl hy nog nadink hoeveel van sy oornag-drome waar was. "Margaret, my heer." “Ek wens jy wil my nie so noem nie,” sê hy geïrriteerd en verval in stilte. Intussen het Lord Carthew ook oornag in die droom van Stella Cranstoun, en het gretig uitgesien om haar die volgende oggend te ontmoet. Toe die ontbyt-gong hom ontbied, is hy in ‘n kamer van matige grootte ingewys waar die tafel vir twee gedek is, en agter die tee-urn kry hy die skone Stella wat op hom wag, met Lady Cranstoun se verskonings vir haar afwesigheid. "Mamma ontbyt in die bed, as ‘n koppie tee ontbyt genoem kan word, en Dr. Graham moes ‘n halfuur gelede na Londen vertrek," het Stella verduidelik, terwyl Lord Carthew besluit het dat teen daglig, in blou serge. met ‘n kraag en manchetten van puntkant as haar enigste ornamente, het sy , indien moontlik, selfs meer begeerlik gelyk as in haar rygewoonte of haar wit sy-aandrok die vorige dag. Gevra oor sy vriend, het Lord Carthew verklaar dat Hilary ‘n goeie nag gehad het en beslis nie erger was nie. "Ek glo baie gou sal hy inderdaad geskuif kan word," het hy gesê. "Daar hoef nie oorhaastig te wees nie," sê sy haastig; en toe, tot sy groot vreugde, het sy gebloos. "Ek hoop ons mag die plesier hê om sir Philip Cranstoun te ontmoet voor ons vertrek," het hy dadelik opgemerk, en dadelik opgemerk hoe haar gesig vertroebel word by die vermelding van haar pa se naam. "Ek weet nie wanneer hy sal terugkeer nie," het sy gesê, en dadelik die onderwerp laat vaar. ‘n Bietjie navraag oor die manier waarop sy haar tyd spandeer het, het die feit ontlok dat Zephyr reeds daardie oggend, so vroeg as halfsewe , opgesaal is, en sy minnares vir ‘n halfuur se galop in die park gedra het. "En vertel my wat jy na ontbyt wil doen," het sy gesê. “Sal jy omgee om die nuuskierigheid van die Chase se ou prente, en ou wapenrusting en ou tapisserieë te sien? Of wil jy rustig die boeke in die biblioteek of rookkamer bestudeer, met ‘n sigaar? Of wil jy saamry of in die buurt ry?” “As jy nie genoeg gehad het van ry nie, sal ek baie bly wees oor ‘n berg, as jy en Zephyr so gaaf sal wees om my te vergesel. Die feit is, ek en my vriend het ons perde by ‘n herberg in ‘n dorpie naby gelos , en ek is bevrees oor hoe hulle behandel kan word as hulle langer aan die verhuurder se tere genade oorgelaat word.” "Ek sal nie meer as ‘n paar minute neem om my gewoonte aan te trek nie, en dit sal so lekker wees om iemand te hê om mee te ry," het sy met ‘n bekoorlike glimlag gesê toe sy die kamer verlaat. Geestelike prentjies het weer in sy gedagtes ontstaan. Hy het hom voorgestel hoe sy in die Ry langs hom ry, die “mal bograaf” en sy lieflike bruid, elke man daar beny hom sy nuutgevonde skat. Nie net sou sy elke vrou daar in skoonheid oortref nie, maar ook in die bestuur van haar perd. Hy het hom voorgestel hoe sy vriende en kennisse vra vir ‘n inleiding, en Stella praat met hulle met haar soet erns en totale afwesigheid van kokettery en liefde. Hy verlang, soos enige romantiese skoolseun, na haar liefde, wat hy hom met sy hele hart en al sy intellek gestel het om te wen. Sy het op haar beurt baie van hom gehou. Sy het baie min mans gesien, en sy het hom glad nie lelik gedink nie, maar baie interessant. Sy kon nie waarneem dat toe sy sy hulp aanvaar het om in haar saal te spring, die blote kontak van haar skraal voet, voëlagtig wat in sy hand rus, ‘n bibber van genot deur die jong man se raam stuur. Sy manier van doen het so gevoelloos voorgekom, sy gesig so onbewoë, dat sy nooit die passie vir haar vermoed het wat sy hele verstand en siel in beslag geneem het nie . Ook terwyl sy vrylik en vrolik met hom gepraat het oor die huurder en die land rondom, kon hy _hy_ raai dat dit voor haar oë heeltyd gelyk het of die herinnering aan ‘n bronskleurige en aantreklike gesig flikker, die wenkbroue saamgetrek van pyn, die sterk wit tande knaag aan die lip onder die hangende goue snor, en die kort bruin krulle wanordelik op ‘n gevormde kop teen die wit kussing. So het hulle gery en gesels, onder die liggroen blare wat uitbars in ‘n delikate kantwerk op die takke bo-oor, gelukkig saam na uiterlike oë, maar in werklikheid met kruisbedoelinge; hy dink dat sy luister en verstaan, sy glo hom bloot vriendelik, en wens sy kan sy simpatieke goedhartigheid verander vir die koue afkeuring van daardie ander een wat deur haar dwaasheid gewond is . Uit die donkerder skaduwees van die kreupelboom het ‘n paar kwaadwillige oë hulle gevolg. “Waarvoor praat sy so vry en glimlag sy met daardie lelike deining?” het Stephen Lee homself afgevra. “Slegte geluk op die dag toe hy en daardie groot reus hierdie terrein betree het. Ek wens ek het hom en hierdie ou ook ‘a’ doodgemaak .” In sy kwaai hart het Stephen Lee ‘n geheime passie gekoester vir sy pragtige jong minnares, waarvan sy nooit een keer vermoed het nie. Onbekend aan haar, is sy lot deur hare beïnvloed, en hy was die manier om nuus aangaande haar op bepaalde tye te kommunikeer aan sommige voëls van bose voortekens wat soms teen die nag gevind is wat binne die grense van Cranstoun-bos gesweef het. Sir Philip sou inderdaad woedend gewees het, kon hy raai dat ‘n lid van die gehate sigeunerstam al vir vyf jaar sy brood in sy diens verdien het; tog was dit die geval. Die aantreklike, swartbaard jong bewaarder, bekend as Stephen Lee, en een van die beste manne op die Cranstoun-landgoedere, was ‘n ware Romany, en het sy meester gehaat met ‘n haat ten volle so bitter as wat sir Philip teen die hele sigeuner gekoester het. stam. Tog, op hierdie oomblik, terwyl hy gekyk het hoe Stella en Lord Carthew ry deur te lag en vrolik te praat, het Stephen gevind dat hy sir Philip weer huis toe wens. “Die grys wolf sal dit binnekort stopsit,” het hy gesê. “As dit die ander ou was, die Here, sou hy dit dalk vergewe. Ek weet reg genoeg hy bedoel om haar te probeer trou tot een of ander tip-top deining. Maar ou Sarah sal haar manier sien om dit te voorkom, reken ek.” Hy was besig om vir homself te prewel, toe ‘n harde, raspende stem, wat in lae toon onmiddellik agter hom praat, hom verbaas laat begin het. "Is dit die vriend van die man wat jy geskiet het?" Sir Philip het self tussen die kwas gestaan, geklee in ‘n ligte tweed- pak, so koel en onbewoë asof hy nie meer as ‘n maand van die huis afwesig was nie. Die ongeluk het eers die voorafgaande aand plaasgevind , en Stephen het aan die klein handsak wat sir Philip gedra het, en volgens die rigting vanwaar hy kom, geoordeel dat hy nie tuis was nie. Tog was hy reeds redelik bekend met wat die vorige aand in die bos gebeur het. Maar Stephen Lee het lank voor dit een of ander stelsel van spioenasie vermoed waardeur die meester van die Chase daarin geslaag het om homself in te lig oor die doen en late van sy huishouding in sy afwesigheid, en hy was dus nie baie verras deur sir Philip se vraag, waarop hy gereageer het nie, na sy gewoonte, in ‘n siviele eenlettergreep: "Ja, meneer." "Dit is die man genaamd Pritchard?" "Ja meneer." “Hoe gaan dit met Lord Carthew?” “Beter.” “Het jy hom per ongeluk geskiet?” “Gedeeltelik.” “Verduidelik jouself.” "Jy het al dikwels vir my gesê ek moet wegbly van boemelaars en oortreders en sulke dinge," het die man geantwoord, met ‘n gedwonge en nogal nukkerige beleefdheid. “Lord Carthew het juffrou Cranstoun se perd gestop en dit het gelyk of hy haar irriteer. Ek het geskiet om hom bang te maak en hy het seergekry.” “Ag!” Sir Philip bly ‘n oomblik stil. Sy oë het die terugtrekkende figure van lord Carthew en Stella gevolg terwyl hulle, met hul koppe na mekaar gekantel, saam verder gery het na ‘n draai in die laan tussen die bome. Toe draai hy na Stephen, sy gesig gestil en maskeragtig soos gewoonlik. "Jy het net bevele gehoorsaam," het hy gesê en die man ‘n halwe kroon gegooi. Die sigeuner tel dit op en gluur agter sy werkgewer aan terwyl laasgenoemde sy treë na die huis buig. "Ek sal drink tot jou vernietiging in hierdie wêreld en die volgende," het hy gesê; “maar ek word gehang as ek kan uitmaak waarmee jy besig is. Ou Sarah sal miskien verstaan. Sy is ‘n wedstryd in listigheid selfs vir _jou_." Die hele tyd het lord Carthew van Stella se lippe alles geleer wat daar te vertel was van haar lewe soos dit op die oog af geleef is. Sy was verlede Kersfees sewentien, het sy vir hom gesê, en sy het geglo dit is waar, en ignoreer daardie eerste lewensjaar wat sy in Londen geslaag het as die ongeliefde kind van ‘n sigeunerma. Vir maande gelede is sy opgelei in die korrekte manier om te buig, die koningin se hand te soen en uit die koninklike teenwoordigheid oor haar trein terug te trek deur ‘n behoorlik gekwalifiseerde dame, wat die Chase bygewoon het om aan haar hierdie uiters noodsaaklike deel te gee. opdrag, en sy het Lord Carthew laat lag deur haar lewendige beskrywing van hierdie lesse. “Voel jy nie verskriklik senuweeagtig daaroor nie?” het hy gevra. Sy draai haar groot swart oë verbaas op hom. "O, nee, nie in die minste nie," het sy geantwoord. “Ek dink al hierdie Londen-reis moet ek gretig uitsien, maar om die arme mamma te verlaat, en en vir iets anders.” Hy sien aan die hartseer in haar kyk en die manier waarop sy haar mond vinnig toehou dat een of ander besonder benoude gedagte wat verband hou met hierdie verblyf in Londen haar gepla het. “Sal jy my nie vertel wat die ander ding is nie?” vra hy saggies. "Jy het reeds gesê jy beskou my as ‘n vriend, en dit sal vir jou ‘n verligting wees om my jou bekommernisse te vertel, aangesien jy sê jy het nooit iemand om mee te praat nie." “Ek weet nie mooi hoe om dit te stel nie,” sê sy terwyl sy meditatief oor haar perd se nek en ore streel met haar sweep. “Dit lyk so egoisties om jou te verveel met soveel oor myself. Maar hierdie seisoen, hierdie aanbieding aan die koningin, en die balle en partytjies wat sal volg, waarvoor ek so lank opgelei is, wat sal dit alles op die ou end beteken, maar dat ek my genades en prestasies en drag moet wys slim klere, sodat ek ‘n huweliksaanbod kan lok ? En as daar enige kom, sal daar geen sprake van liefde of guns van my kant wees nie; my pa se bedoeling is net om my aan die beste bieër oor te gee . Die Jaagtog is somber en somber en tronkagtig, en ek is dikwels baie eensaam; maar dit is ‘n duisend maal beter as om getroud te wees met die man wat die hoogste titel en die grootste fortuin het onder diegene wat dalk toegee om van my kennis te neem,” gaan sy bitter verder. “Wel, as ek tot so ‘n huwelik kon buk, sou daar nie ‘n opwasbediende by die Chase of ‘n huisie op my pa se eiendom wees wat nie die reg sou hê om my te verag nie! "Maar jy sal dalk iemand onder hierdie manne van rang en rykdom ontmoet van wie jy dalk hou," het lord Carthew voorgestel. "Om ‘n titel en geld te hê, verhinder niemand absoluut om liefde te inspireer nie." "Ek veronderstel dit is my opleiding en my teenstrydige aard," het sy gesê, "maar ek moet besef dat die feit dat ‘n man ‘n titel dra, ‘n rede vir my sal wees om ‘n sterk vooroordeel teen hom te hê om mee te begin." “Is dit nie nogal onregverdig nie?” “Ek veronderstel dit is; maar ek het daardie formule gehad dat ek opgevoed is uitsluitlik met die oog daarop om ‘wel’ te trou en ekstra glans aan die naam van Cranstoun te gee, in my ingedrink totdat ek daarteen in opstand gekom het. En ek weet dat daar na hierdie seisoen, wanneer ek uitgehaal en aangetrek moet word , en geïnspekteer moet word deur kwalifiserende Londense bachelors, verskriklike rusies tussen my pa en my sal wees, wat die arme mamma oneindig sal bekommer en verskrik. Jy sien, meneer Pritchard,” sê sy en draai na hom met daardie lieflike, openhartige glimlag wat hy reeds geleer het om lief te hê, “ek praat inderdaad met jou asof ek jou my lewe lank geken het. Ek waag dit om te sê dit is baie wat jy my vertel het van jou vertrek uit Engeland so baie gou wat my so gereed maak om in jou te vertrou. Dit lyk baie makliker om eerlik te wees met ‘n vriend wat ‘n mens dalk vir baie jare nie weer sien nie; en toe ek hoor hoe jy vir mamma sê jou mense is net oulike boere, en dat jy niks in rykdom of posisie het om op trots te wees nie, het ek jou dadelik warm gekry en nogal verlang na ‘n praatjie met jou. Die einste naam van Cranstoun en die uitdrukkings ‘ou familie’, ‘distriksfamilie’, ‘blou bloed’, ‘rang, titel, rykdom, posisie en afkoms’, veroorsaak op een of ander manier ‘n gevoel van intense ergernis in my. Ek is so baie opgelei en gepreek om, om die waarheid te sê,” het sy laggend afgesluit, “dat ek in my hart teruggekeer het na die wrede, en daardie ideaal van my pa, waarvan hy voortdurend praat as my roeping in die lewe, om met sommige te trou. man van briljante posisie en fortuin, is so afskuwelik afskuwelik vir my dat ek veel eerder myself doodmaak as om my daaraan te onderwerp.” Hy luister, diep geïnteresseerd, maar ‘n bietjie verward. Die romantiese nuwigheid van haar sentimente het hom geamuseer en aangetrek deur hul ongelykheid vanuit die oogpunt van sulke onderwerpe deur die gewone jong Engelse vrou van goeie onderwys en goeie familie, wat gewoonlik net so gretig soos haar ouers en voogde is om te maak wat genoem word. "’n goeie pasmaat," en wat net hoop dat haar toekomstige man mag wees presenteerbaar genoeg sodat sy van hom kan hou. Die raaisel van Stella se karakter het Lord Carthew nie besit nie. Soveel as wat ‘n emosionele vrou ‘n man en ‘n stelsel kan vrees en haat , so sterk het Stella se ma vir sir Philip Cranstoun en die aristokratiese here van die grond waarvan hy ‘n verteenwoordiger was gehaat en gevrees , en ‘n baie sterk maatstaf van dieselfde rebellie , dieselfde haat, wat sy aan haar dogter oorgedra het. Sodat dit noodwendig gebeur het dat Stella probeer het om nie aan Hilary Pritchard te dink nie omdat sy geglo het dat hy Lord Carthew is, terwyl haar hart en simpatie geredelik uitgegaan het na Lord Carthew, wat sy geglo het ‘ n heeltemal arm en ongekende persoon was. Dit was presies die gemoedstoestand waarin haar pa, sir Philip, haar wou vind. Die versiende Baronet het hom ‘n tyd gelede op die taak gestel om ondersoek in te stel na die middele en posisie van sekere kwalifiserende bachelors onder die aristokrasie wat Stella waarskynlik in Londen sou ontmoet. En onder hierdie het min ‘n regverdiger rekord in die kwessie van geskiktheid gehad as Claud Edward Clayton Bromley, burggraaf Carthew, erfgenaam van die graaf van Northborough. Daardie verskriklike klad, die invoering van die sigeuner Carewe-element in die annale van die Cranstouns, kan heel moontlik deur so ‘n alliansie uitgewis word . Sir Philip se skerp oë het opgemerk wat sy dogter s’n totaal versuim het om waar te neem, die intensiteit van lord Carthew se aansien toe hy op sy perd na Stella gedraai en haar woorde indrink. Wat die meisie se sentimente in die saak betref, het dit sir Philip nie vir een oomblik gepla nie. Sy is net met stemreg in sy huishouding opgeneem , het hy vir homself gesê, ‘n ellendige baba, gebore in ‘n krot, en deur bedelaars na sy huis gebring. Hy het nie geweet, so het hy aangevoer, dat sy enigsins selfs sy vrou se kind was nie. Toe hy dit sê, het hy egter gelieg, want die meisie se ooreenkoms met haar ma was baie treffend. Dit was in elk geval nie vir haar eie onthalwe nie, maar om haar edele stiefma se rede te red , dat baba Stella uit haar skuilplek in Londen geneem en in haar pa se huis grootgemaak is. En honderd keer per dag het sir Philip haar gestraf vir haar verlore ma se trots en passievolle humeur. As sy van blomme gehou het en sy dit geplant het, is opdrag gegee dat hulle ontwortel en vernietig moet word. ’n Juffrou Cranstoun moet nie haar hande vuil deur tuinmaak nie. Geen bediende waarvan sy gehou het, is toegelaat om oor haar te wees nie, en in haar groeiende meisiejare is boeke wat sy blykbaar geniet het, altyd weggeneem. Hierdie klein tirannies het Stella jare lank in trotse stilte verduur . Dit was asof sy haar krag gereserveer het vir een of ander groot stryd wat eendag sou plaasvind, en om vir altyd die verhouding tussen haar en haar vader te verander. Vir ‘n lang tyd het sy gevoel hoe dit as ‘t ware in die lug sweef, en dat dit oor die onderwerp van haar huwelik sou wees, het sy geen twyfel nie. Net, sy het veronderstel dat die reis na Londen die beginpunt vir hul rusie sou wees, en sy kon ook nie raai dat hierdie vriendelike nuwe vriend, wat langs haar gery het en met so simpatieke belangstelling na haar klein probleme geluister het, nou geassosieer sou word met die deurslaggewende konflik wat binnekort tussen haar en haar pa sou ontstaan. Hoofstuk 6 – Lord Carthew se woeling. My gasheer by die herberg langs die pad, waar die twee jong mans hul perde die voorafgaande dag gelos het, was behoorlik verras en beïndruk deur die verskyning van een van sy gaste in geselskap met nie minder ‘n persoonlikheid as Miss Cranstoun van die Jaagtog nie. Sir Philip Cranstoun was die herbergier se eienaar, en alhoewel hy nog nooit meer as ‘n vlugtige blik op die jong dame gekry het nie, het hy geweet wie sy moes wees aan die kleur van die bruidegom, wat ‘n entjie agter die jong dame aan gery het, en haar kavalier, op ‘n stewige kop wat nie daaraan gegee is om homself in te span nie. “Ek verseker u, meneer, dat ek nooit die minste idee gehad het dat u en lord Carthew nie sou terugkom om u kleinigheid hier te betaal nie, soos u voorstel,” sê die man, alle eerbied en glimlag. “Aangesien jy honderd guineas of meer perdevleis in my stalle gelos het, was dit nie Waarskynlik, meneer, was dit?” Stella het dadelik gesmeek om die perde te sien, en lord Carthew het haar gehaas om uit haar saal af te help, ‘n prosedure wat na sy mening veels te min tyd in beslag geneem het, want Stella was lenig en aktief as ‘n matroosseun. Sy het haar netjiese, donkergroen gewoonte in haar handjie in sy hondevelhandskoen bymekaargemaak en die huisbaas en haar gas gevolg na die herbergstalle , terwyl die bruidegom die perde vashou waarop hulle gekom het. Black Bess en die kastaiingkop het behoorlik hul verskyning gemaak, en is gestreel en baie van gemaak deur Stella, wat, ietwat tot Lord Carthew se ergernis, ‘n besliste voorkeur vir die groot swart merrie geopenbaar het. "Sy is ook nie wat ek ‘n ‘enige ‘oss noem nie, as ek so dapper mag maak om so te sê," het die ou gasheer van die herberg krities opgemerk. “Ten minste nie vir so ‘n jong heer soos sy heerskappy nie. Maar sy lyk na ‘n goeie man om te gaan en te bly. Hierdie ‘is kastaiingbruin van u, meneer, ‘soos baie meer bloed in ek nou,’ is nie ‘e?’ "Hy het ‘n lang stamboom, beslis," het lord Carthew teruggegee. "Maar my vriend weeg veertien klippe teenoor my tien, en wil meer been en spiere hê as ek in sy berg." “Dit doen ek, seker genoeg, meneer. En hierdie ‘ere dier’, wat Black Bess aandui, "sal die Mayor and Corporation van Londen die hele dag om die beurt dra en so dartel soos ‘n jong vul met slaaptyd. Sy is so sterk soos ‘n droewige ons, sy is.” Stella se mooi wang was teen Black Bess se lang, swart satynnek gedruk , en haar sagte, koerende stem, geliefde van alle stomme dinge, het vriendelike toesprake in die ore van die merrie, wat gespits was, geprewel en vinnig heen en weer beweeg uit waardering vir die aandag wat aan haar gegee is. Lord Carthew het intussen Stella se voorkeur vir hom vergroot deur min aanwysings te gee oor die kos vir die diere totdat hulle weer deur hul meesters gesoek sou word. Stella sou voorgestel het dat hulle na die Chase-stalle gestuur moes word, maar lady Cranstoun het haar geen opdrag gegee oor daardie punt nie en vrees vir haar pa het haar in bedwang gehou. "Ek wil jou graag vir ‘n mooi rit in die buurt neem," verduidelik sy aan Claud nadat hulle weer op hul perde geklim het, "maar in daardie geval moet ek die weg van die bruidegom vra. Behalwe vir ‘n paar mal draaie laataand, was ek baie min buite die park, behalwe in ‘n toe koets saam met mamma. Jy sien, daar is ‘n hele paar vierkante myl om die Chase ingesluit, sodat ek baie ry en ‘n paar hoofhekkies en slote ook kry. Maar sir Philip het my verbied om enigsins buite te gaan.” “Wil jy nie soms nie?” "Hoekom, natuurlik doen ek," het sy eenvoudig geantwoord. “Net omdat ek beveel is om dit nie te doen nie, om geen ander rede nie. In die aande, wanneer sir Philip weg is, ry ek so na as moontlik aan die grense van die Chase-omheining, en soms kan ek dit nie weerstaan ​​om oor te spring en in die vroeë maanlig langs die paaie te galop nie. Soms, asof hy geweet het ons doen verkeerd, vlieg Zephyr so vinnig dit lyk asof sy hoewe skaars die grond raak, en ek is seker, terwyl ons flits deur die paar plattelandse mense wat langs die eensame paaie ploeter, dink hulle ons is wraiths, en gaan huis toe en maak stories oor ons.” "Waarom jy ‘n moderne weergawe van Tennyson se ‘Lady of Shalott’ is," het hy uitgeroep, en toe op duidelike, ritmiese wyse aangehaal: "’Vier grys mure en vier grys torings." Dit is ‘n goeie beskrywing van die Chase, is dit nie? selfs al kyk hulle in jou geval nie ”n spasie van blomme oor nie.’ En die voortsetting geld: “Maar wie het gesien hoe sy met haar hand swaai? Of by die raam haar staan ​​gesien? Of is sy bekend in die hele land, The Lady of Shalott? Slegs maaiers, maai vroeg In tussen die bebaarde gars, Hoor ‘n lied wat vrolik weergalm, Van die rivier wat duidelik kronkel, Af na toring Camelot. En teen die maan fluister die maaier, moeg, gerwe in die lug, Luisterend, fluister, "’Dis die feetjie Dame van Shalott."’" Sy het haar perd in toom gehou en in gretig genot geluister. "Ek het nog nooit ‘n woord van Tennyson gelees nie," het sy gesê. "Die enigste Poësieboeke wat my toegelaat het, was Milton en Wordsworth en ‘n paar geselekteerde lesings van Pope en Shakespeare. Sir Philip sê dat die lees van poësie romantiese en belaglike idees bevorder, en dat ek net die digters moet lees wat sy ma lees, en die ander by die naam moet ken. Maar ek hou beter van wat jy aangehaal het as enigiets wat ek nog ooit gelees het. Wat het van die Lady of Shalott geword?” "O, jy moet haar nie vir jou prototipe neem nie," het hy vinnig gesê. “Sy het altyd ‘snag en dag ‘n towerweb met gay kleure gewef’ en sy is nooit toegelaat om by die venster uit te kyk om te sien hoe die nors dorpskerntjies en rooi mantels van die markmeisies na Shalott verbygaan nie. Sy moes haarself tevrede stel met die sien van hul weerkaatsings in ‘n towerspieël wat aan ‘n muur in haar kamer gehang het. ‘n Vloek sou op haar val as sy van sy weerkaatsings afdraai en na die realiteite van die lewe sou kyk, totdat daar eendag verbygegaan het ‘twee jong minnaars wat onlangs getrou het; “Ek is half siek vir skaduwees,” sê die Dame van Shalott.’” “Maar dit was tog nie die einde nie?” vra Stella met kinderlike gretigheid. “Die dag het natuurlik aangebreek toe sy uitkyk op die lewe self en enige vloek wat haar kan tref, trotseer.” “O, ja; vertrou haar daarvoor. Sy was ‘n vrou sowel as ‘n feetjie, jy sien: “”n Boogskoot van haar dakrand Hy het tussen die garsgerwe gery, Die son het deur die blare verblind, En het gevlam op die kopergrawe van dapper Sir Lancelot .’ Hy was haar lot, veronderstel ek. Hoe dit ook al sy, soos ‘n moderne skrywer sou sê, het die ‘presiese sielkundige oomblik van haar lewe aangebreek’, en: ”Sy het die web verlaat, sy het die weefgetouw verlaat, sy het drie treë deur die kamer gegaan, sy het die waterlelie gesien. bloei, Sy het die helm en die pluim gesien, Sy het afgekyk na Camelot. Uit het die web gevlieg en wyd gesweef; Die spieël het van kant tot kant gekraak; “Die vloek het oor my gekom,” het The Lady of Shalott uitgeroep.’” “En wat was die einde?” vra Stella. Sy het elke reël gevolg en geestelike prentjies van die tonele opgetower. Maar dapper sir Lancelot het sy gesien in ‘n reus met bruin oë, met ‘n goue snor wat hang oor ‘n mond wat ‘n bietjie hard in omtrek was. En vir die dame was dit verskoonbare meisieagtige egotisme as sy haarself, soos sy in semi-gevangenisskap leef , sien binne daardie "vier grys mure" en die demesnes aangrensend. Wat het sy self meer van die lewe geweet as wat uitgebeeld is in die outydse boeke waartoe sy toegang gehad het, of na geskimp het in die prikkelende praatjies van haar instrukteurs? Van die lewe soos dit werklik was, sy passie, sy pyn, sy hoop en vrese en hartseer, sy dolle genot en lang spyt, sy briljante kleure en swaar skaduwees, het sy niks meer geweet as wat die Lady of Shalott uit haar spieël geleer het nie. sy het die dorpsmeisies en gay jong ridders gesien wat daar weerkaats word. Totdat _hy_ gekom het! En hoe sou dit daarna eindig , wou sy weet. "O, arme dame van Shalott, sy moes maar tevrede gewees het met haar kykglas en haar naaldwerk," het lord Carthew gesê. “Sy het blykbaar gelate na haar dood gegaan, nadat sy met die eerste oogopslag op Lancelot verlief geraak het . Sy het ”n boot gevind, onder ‘n wilger wat dryf gelaat is, en rondom die boeg het sy _The Lady of Shalott_ geskryf.’ Hierin is sy langs die rivier opgesweef na ‘baie-toring-Camelot’, waar al die gay ridders en dames hulself geniet het, onder hulle was die vernaamste sir Lancelot van die meer, minnaar van koningin Guinevere: "’Onder toring en balkon, By tuinmuur en galery, ‘n Glansvorm wat sy verbysweef, Doodbleek tussen die huise hoog, Stil tot in Camelot.’ Toe kom hulle almal uit en kyk na haar, en lees haar naam op die boeg. "’Wie is dit? en wat is hier?’ En in die verligte paleis naby, Sterf die geluid van koninklike gejuig; En hulle het hulleself uit vrees gekruis, Al die ridders van Camelot; Hy het gesê: ‘Sy het ‘n lieflike gesig, God het in Sy genade haar genade verleen, The Lady of Shalott.’ Trane het Stella se oë begin trek toe Lord Carthew die verse klaar opgesê het. "Sir Lancelot het dan nooit geraai dat sy hom liefhet nie?" sy het gevra. “Nie in daardie gedig nie. Maar jy neem dit redelik ernstig op, juffrou Cranstoun. Ek sal vir myself kwaad wees as ek jou hartseer gemaak het.” “Jy sal my baie simpel dink,” het sy gesê, “maar ek kry nooit kans om gedigte te lees, of om na stories wat vertel word, te luister nie. En jy herhaal poësie so goed, en vertel stories op so ‘n interessante manier, ek kon vir weke aaneen luister.” Sy hart het opgespring van vreugde oor haar woorde; maar toe hy weer praat, na ‘n effense pouse, het hy volmaakte beheer oor sy stem. “Weet jy,” het hy gesê, “dat ek gedurende die laaste halfuur baie gedink het aan wat jy my ’n rukkie gelede vertel het oor jou vrees vir die gevolge van Londen toe gaan. Jy was vriendelik genoeg om my as jou vriend te behandel, en in daardie karakter het ek probeer om ‘n uitweg uit jou probleme te ontdek. Jy is moeg om hier te woon, en vind die lewe onverdraaglik saai, nie waar nie? Smag jy daarna om die wêreld met jou eie oë te sien, om te reis, om uit te gaan en in te kom soos jy wil, om nie meer onderdruk en in toom gehou te word nie, en geblameer te word wanneer jy dit nie verdien nie? Jy sal graag vreemde lande wil besoek , om met skepe na vreemde plekke te vaar, om iets van vrolikheid en helderheid in die groot stede van die wêreld te sien?” “Ja; o, ja!” Haar sigeunerbloed het in haar wange getrek, haar asem het vinnig gekom en haar oë het van opgewondenheid geskitter na die prente wat sy woorde voor haar opgetower het. “En jy verlang ook, ek is seker, soms, wanneer jy alleen in daardie groot somber huis is,” het hy saggies voortgegaan, “na liefde en geneentheid, na ‘n teerheid wat jou sal omvou en jou van alle bekommernis sal beskerm. en moeilikheid, want die arms van iemand wat jou bo alles in die wêreld sou liefhê, het om jou geknyp; vir die liefdevolle geselskap van iemand wat altyd aan jou sou dink, jou in alles sou verstaan ​​en jou gedagtes met syne sou beantwoord, vir liefde wat vriendskap is, en vriendskap wat liefde is; die liefde wat langs jou grys sal word en jou dierbaarder en mooier sal vind wanneer jou jeug verby is as wat jy nou is.” Sy wankel, bloos en kyk vinnig na hom. “Ek het mamma” begin sy, toe hy haar keer deur sy hand liggies op haar eie te lê, wat die leisels op haar perd se nek vashou. “Wag ‘n oomblik, asseblief, juffrou Cranstoun. Ek wil nie hê jy moet praat voordat jy my gehoor het nie. Ek is lief vir jou, en ek wil hê jy moet my vrou wees. Moenie begin en terugtrek nie. Daar is tog niks so baie wonderlik in so ‘n stelling nie. Ek het geweet toe ek jou gisteraand vir die eerste keer gesien het dat ek jou moet vra om met my te trou, en sedert daardie oomblik wag ek net vir die terme om na my toe te kom. Ek is nie in die minste aantreklik nie, ek weet. Maar daar is dit om in my guns te wees, dat ek te eenvoudig is om verwaand te wees, of om my kop te laat draai deur vroue se vleiery. Jy is nie gelukkig hier nie, en jy lei ‘n soort van hokvoëllewe . As my vrou sou jy vry wees soos die lug, en jou wil sou wet wees. Natuurlik verwag ek nie dat jy nog lank nie vir my sal lief wees nie. Maar mettertyd,” het hy weemoedig bygevoeg, “mettertyd, soos jy besef dat jy alles in die wêreld vir my is, dink ek jy sal groei om ‘n bietjie van my te hou. Jy sien, ons is sulke goeie vriende, en ek behoort jou te verstaan, en dit is iets om mee te begin, is dit nie? En ons sal oor die hele wêreld deur Europa reis, as jy wil. Natuurlik,” het hy in ’n mate van verwarring voortgegaan, terwyl hy op haar voorkoms van verbasing gelet het, “is dit nie asof ek baie ryk was nie. Maar ek het geld gespaar, genoeg om my bruid in staat te stel om ‘n lang en heerlike troutoer oor see en land te gee voordat ek na my Kanadese plaas begin. Moet my nie direk antwoord nie, moenie iets sê net nou nie. Dink daaroor na en laat weet my. Ek sal met Lady Cranstoun praat wanneer ons terugkom, en jy kan met haar konsulteer.” “Maar, meneer Pritchard,” het sy gesê terwyl sy haar groot, verskrikte oë op hom gerig het, “dink jy vir ‘n oomblik sal my pa instem? Hy sou wees woedend kwaad, en verskriklik beledigend vir die blote idee. Moenie, bid moenie meer hieroor praat nie. Laat ons alles daarvan vergeet en voortgaan om net vriende te wees.” "Dit is onmoontlik," het hy saggies geantwoord. "Sê vir my eerlik, juffrou Cranstoun, is jou beswaar teen ‘n huwelik met my uitsluitlik gebaseer op die vrees vir jou pa se afkeuring?" “Ja nee dit is ek wil nie met jou trou nie, meneer Pritchard! Ek het nog nooit aan so iets gedink nie!” Die woorde bars van haar lippe af, en ‘n verwarde, ontstelde blik vertroebel haar mooi gesig. "Wel, ek sal jou tyd gee om daaraan te dink," het hy stil gesê. “Wat sir Philip se besware betref , het ek min twyfel dat ek _hulle_ kan oorkom.” "Jy ken nie my pa nie," het sy met betekenis gesê. “Soms wonder ek hoekom hy my haat ons hy doen. Maar ek is seker van een ding: hy sal my veel eerder dood sien as om te trou met iemand wat nie my meerdere in rang en fortuin is nie.” “Ek is steeds nie bang vir sy opposisie nie,” het lord Carthew met ‘n glimlag teruggegee. “Ek is beter daaraan toe as wat jy weet, en sal dalk selfs eendag ’n titel behaal.” “As jy dit eers vir my gesê het,” het sy verwytend gesê, “moes ons nie sulke vriende gewees het nie.” "Jy sal dit gou vergeet," sê hy en glimlag weer. “’n Titel is immers nie iets wat ‘n man op sy jas dra nie. Mag ek aanvaar dat as jou ouers instem, jy ten minste nie teen my sal besluit nie?” “Moenie!” het sy uitgeroep. “Jy het my so verras en geskrik dat ek amper nie samehangend kan dink nie. Jy sien, ek is nie gewoond daaraan om huweliksaanbiedinge te ontvang nie. Dit is my eerste. Ek veronderstel dit is ‘n groot eer, maar kom ons gaan galop, sal ons? Die perde is seker nogal moeg geloop.” Sy het weggevlieg, met ‘n brekende spoed, na ‘n skud van die leisels en ‘n woord aan Zephyr, wat geen sweep nodig gehad het om sy pas aan te spoor nie, en het Lord Carthew inderdaad werk gegee om hom te volg. Gespoeld en uitasem het hulle uiteindelik hul perde voor die trappe van die Chase opgetrek, nadat hulle weer die lodge se hekke binnegegaan het na ‘n begeesterde galop deur die bane, die perde nek aan nek deel van die tyd, maar uiteindelik met Zephyr a lang pad vorentoe. Stella was stralend en laggend toe lord Carthew van sy perd af spring om haar te help om af te klim, terwyl die bruidegom aanhoudend ver agter gelaat is. Lord Carthew het op daardie oomblik gelukkiger en meer hoopvol gevoel as wat hy ooit tevore was, en albei het op vrolike seuns- en meisie-manier gepraat en gelag oor die uitslag van hul ekstempore-wedloop terwyl hulle die breë, vlak trappe na die ingang van die huis bestyg het. . Voordat hulle tyd gehad het om aan die klok te raak, is die massiewe deure vir hulle oopgemaak, en net binne die gang, direk voor hulle, staan ​​die eienaar van die huis, bleek, grys hare, grys oë, sy vierkantige gesig, met sy mooi. duidelike kenmerke en onaangenaam sinistere uitdrukking, wat deur die helder sonskyn van ‘n April-dag vertoon word. Lord Carthew kyk na Stella. Alle vrolikheid en helderheid het uit haar gesig gesterf toe sy haar pa gesien het, en in plaas daarvan kom daardie blik van vaste selfonderdrukking en uithouvermoë wat hy een keer tevore daar opgemerk het. "Dus het jy ‘n vroeë rit geniet," het sir Philip aan sy dogter opgemerk, in krakende toon. “Was jy en hierdie meneer sonder toesig, mag ek vra? Indien nie, waar is die bruidegom?” “Sy perd kon nie by die ander byhou nie,” antwoord Stella kortaf. “En wie is hierdie meneer? Mag ek die eer hê om aan hom voorgestel te word?” "Mnr. Pritchard, my pa, sir Philip Cranstoun,” sê die meisie, op gelyke toon, waaruit al die blye jeugdige ring gegaan het. "As jy my wil verskoon," het sy bygevoeg, "sal ek gaan en my gewoonte verander." Met ‘n klein formele buiging van die kop het sy hulle verlaat en op statige wyse met die trap gestap totdat sy buite hulle sig verbygegaan het, toe sy skielik haar treë versnel en soos ‘n voël in die gang afvlieg na Lady Cranstoun se kamer. Sy het daardie dame gekry wat op ‘n rusbank lê, baie wit en swak, toegedraai in ‘n kasjmier-oggendrok, en bewend in elke ledemaat. “O! my skat, my skat!” Lady Cranstoun het gemompel en haar slap gedraai, wit hande, “Ek is so dankbaar dat jy teruggekom het. Jou pa het teruggekeer, en het my vrae gevra. Hy het my gedwing om vir hom te sê waar jy is. Ek het ‘n storm verwag, maar hy het niks gesê nie, wat soveel gevaarliker lyk. Ek is so bang vir wat hy vir jou kan sê.” Stella trek ‘n voetbank na die kant van Lady Cranstoun se bank, en neem een ​​van haar hande in haar eie, soen dit saggies en vryf haar wang daarteen. “Mamma,” sê sy, “hoe wil jy die Chase verlaat en by my kom bly in ‘n mooi huis, waar almal van jou sal hou, en niemand jou sal boelie en bang maak nie, en waar jy lekker sal hê diensknegte in plaas van spioene, en waar jou nageslag geëer en verwelkom sou word, in plaas daarvan om beledig te word wanneer hulle ook al kom om jou te besoek?” “Dit klink heerlik,” antwoord die arme dame en sug, “maar dit is natuurlik onmoontlik. Wat het sulke idees in jou kop geplaas?” "Mnr. Pritchard het my sopas gevra om met hom te trou.” Lady Cranstoun sit regop op haar bank. "My skat, jy verbaas my!" het sy uitgeroep. “Dit is so uiters skielik.” “Hy sê hy het besluit om aan my te gaan sodra hy my gister gesien het,” het Stella sagmoedig teruggekeer. “Maar dit is heeltemal buite die kwessie. Natuurlik is hy ‘n gentleman, en goed opgevoed, en het baie aangename maniere; maar, my skat, hy het self vir my gesê dat hy ‘n boerseun is, en nie geld of familie het nie. O, liewe o liewe! dit is alles my skuld dat ek toegelaat het dat jy so baie by hom kan wees. Maar hy het so min gelyk soos ‘n soort man wat liefde maak, so eenvoudig en intellektueel, ek het nooit gedroom dat enige skade daarvan sou kom nie . Ek het beslis aan Dr. Graham voorgestel dat ek jou nie saam moet los terwyl ons skaak speel nie; maar hy het my so sterk gerusgestel dat ek nie meer daaraan gedink het nie. Sir Philip sal woedend wees. Hy sal my nooit vergewe nie. En jy, my arme liewe kind, ek hoop, o, ek hoop, dat jy nie lief geword het vir hom nie.” “Moenie bekommerd wees nie, liewe mamma. Ek gee nie ‘n bietjie om vir hom nie, ten minste nie op die manier nie. Hy is baie slim, en baie gaaf, en, glo ek, ook baie goed, en ek is seker hy is lief vir my, en sal baie goed wees vir ons albei; en dit sal heerlik wees, sal dit nie, om vir altyd vry van die Jaagtog te wees? Wat sy plaas in Kanada betref, sê hy dit maak nie saak om nog daarheen te gaan nie, en dat hy baie meer geld gespaar het as waarvan enige iemand weet, en dat hy my oor die hele wêreld sal neem. Jy weet dr. Graham het altyd gesê ‘n reis na die Kaap sal jou goed doen, en ek het direk daaraan gedink; ons sou almal saam in ‘n seilskip Kaap toe gaan . Dink,” roep sy uit, spring op uit haar knielende posisie en begin onrustig in die vertrek op en af ​​stap, “hoe mooi dit sou wees om op die groot, wye see te wees, wat ek nog net een keer in my lewe gesien het, met die helder son wat op die branders skitter, en ek en jy op die dek onder ‘n afdak, soos wat ek in reisboeke gelees het; jy op ‘n dekstoel, en ek meng jou ys-limonade vir jou, en lees hardop terwyl pragtige warm bries oor jou waai en jou gesond gemaak het; en bowenal,” hier kom sy en kniel langs lady Cranstoun se sy, en laat sak haar stem tot ‘n indrukwekkende fluistering, “met _nee sir Philip_ nie!” "Stil, stil, skat!" roep die ouer dame uit en kyk senuweeagtig na die deur. “Op jou foto los jy die man uit, sien ek. Maar wat maak dit saak? Al het jy hom liefgehad, en om ander redes met hom wou trou as om uit hierdie huis te ontsnap, sou jou pa nie daarvan hoor nie . Hy het al duisende kere gesê jy _moet_ met ‘n titel trou. Nou, as dit net lord Carthew was.” “Moenie, mamma!” roep die meisie uit, vir die eerste keer bloedrooi . “Here Carthew verafsku my. In elk geval, ons het nie van hom gepraat nie. Meneer Pritchard is nie ‘n bietjie bang vir sir Philip nie. Hy sê as _hy_ die enigste obstruksie is, kan hy gou _daardie_ verwyder. Dit blyk dat hy besig is om ‘n titel en fortuin te kry, en kan dit aan sir Philip bewys. Maar selfs dan,” het sy bygevoeg, “kon ek nie met hom trou nie, kon ek, sonder om hom lief te hê?” "Ek wil jou gelukkig sien met ‘n goeie man, my skat," het gesê Lady Cranstoun, trane kom in haar verbleikte oë toe sy die meisie se wang streel. “Natuurlik sou ek baie verkies dat jy met ‘n man van goeie geboorte en van ‘n fortuin trou; maar jou geluk is die belangrikste ding.” ‘n Bietjie later het Stella, wat na die sitkamer afgegaan het vir ‘n roman wat Lady Cranstoun gelees het, daar by Lord Carthew aangesluit. “Ek het met jou pa gepraat,” het hy gesê. “Wat het hy gesê?” vra Stella nuuskierig. "Hy bied geen beswaar teen my nie, mits ek daarin kan slaag om jou liefde te wen." “Ek is seker sir Philip het nie _dit_ gesê nie,” het sy laggend uitgeroep. “Hy sou nie dink my liefde het iets met die saak te doen nie.” "Maar hulle het alles daarmee te doen, vanuit my oogpunt," het hy gesê, voor haar gestaan ​​en onwrikbaar in haar gesig gekyk. “Ek verwag of hoop nie dat jy nog vir my sal lief wees nie. Maar as jy met my wil trou, sal ek aanneem dat jy baie gelukkiger sal wees as wat jy nou is.” "Dit kan maklik wees, noudat sir Philip teruggekeer het." Sy praat half onder haar asem, en as’t ware onwillekeurig, en staan ​​toe ‘n paar oomblikke en besin. Lord Carthew was ‘n bietjie, ‘n baie bietjie, korter as sy, en selfs so ‘n spoggerige meisie soos Stella het haar ideale gehad van die man vir wie sy eendag sal liefhê. Soos die meeste baie jong meisies se ideale, was hy van oordrewe lengte en lengte van ledemate. Lord Carthew was van bleek en sagte gelaat, ten spyte van die feit dat hy gewoonlik uitstekende gesondheid geniet het. As Stella so in die sonlig na hom kyk en hom vir die eerste keer in die lig van ‘n moontlike man beskou, het Stella opgemerk dat sy diepliggende, intelligente oë groengrys was en te naby aan mekaar in sy kop gesit het vir skoonheid of simmetrie. Sy was self ‘n donkerkop en bewonder die mooi, bloemige velle en ligte hare by ander. Lord Carthew was skoongeskeer, en Stella se konvensionele ideaal het sonder uitsondering ‘n goue snor gedra, soortgelyk aan die een op die gesig van die gewonde man bo. Lord Carthew se bolip was lank, en sy onderkaak het effens uitgesteek. Vir ‘n student van fisionomie het sy mond en ken duidelik gedui op ‘n intense lojaliteit en getrouheid in liefde en vriendskap, gekombineer met ‘n bul-hond- hardheid en volharding van doelgerigtheid, en sy hele gesig dui op ongewone intelligensie, wil en krag van liefde. Maar Stella was ‘n jong meisie van agtien, en het niks van hierdie dinge gesien nie. Haar vroulike instink het haar geleer dat hierdie man ‘n eerbare heer was, maar wat sy veral met ontevredenheid opgemerk het, was dat, in oomblikke van onderdrukte opgewondenheid, soos in die huidige geval, Lord Carthew se oë en wenkbroue op ‘n senuweeagtige manier geruk het wat eie is aan sommige oorsensitiewe temperamente. . Haar opname verby, sy draai weg met ‘n half sug. Hoekom was hierdie man, wat haar liefgehad het, nie meer soos daardie ander man wat nie van haar gehou het nie? Maar die volgende oomblik het sy probeer om daardie gedagte as vernederend weg te sit. Sy was seker lord Carthew sou baie goed wees vir haar, en ook vir haar mamma. En o! om vry te wees van sir Philip se spot, en afknouery, en gejaag! “Vertel my net een ding,” het lord Carthew uiteindelik gesê. "Het ek ‘n mededinger?" Stella spoel diep, maar antwoord op die oomblik. “Nee, nee! Hoe kon jy dit moontlik hê? Ek het skaars met ‘n man gepraat , behalwe sir Philip, en die dokter, en my onderwysers. Nee, dit is nie dat ek enigiemand anders liefhet nie, maar maar” “Maar jy het my nie lief nie? Wel, dit sou onmoontlik wees. Daar is niks aan my om ‘n pragtige jong meisie met die eerste oogopslag verlief te maak nie . Maar, my liewe juffrou Cranstoun, jy het beslis skoonheid genoeg vir twee!” Sy lag en bloos van plesier. Sy het tot dusver in haar lewe skaars komplimente gehad. “Sal jy vir mamma ook hier wegvat?” sy het gevra. "Ek bedoel, as ek ooit ja gesê het." “Natuurlik sou ek, as sy sou kom. Sy is my bloedverwant, jy weet ten minste, my vriend se bloedverwant.” “Ek sal daaroor dink, en jou later vertel,” sê sy en spring weg met een van haar vinnige, voëlagtige bewegings, en was weg voor hy weer kon praat. Op pad na haar eie kamer het sy verby die woonstelle gegaan wat eers deur die eerste Lady Cranstoun bewoon is, en wat nou aan die vermeende Lord Carthew gegee is. Die deure van beide die slaapkamer en sitkamer was wawyd oop. Stella kyk na laasgenoemde en sien hoe die gewonde man ten volle geklee op ‘n bank naby die vuur lê, blykbaar aan die slaap, want sy oë was toe en sy donker wimpers het op sy wang gerus. Hy het bleker as gewoonlik gelyk, maar aantrekliker as ooit, met die ekstra tikkie fynheid wat deur bloedverlies en ongewone swakheid verleen word. Stella kyk weer, en kruip in, staan ​​en kyk af op hom totdat haar asem vinnig gekom het, en trane in haar oë saamgetrek het. Onder sy half toe deksels het Hilary haar dopgehou, en toe hy sien hoe haar rooi lipkoker en haar arms onwillekeurig na hom toe beweeg, het sy selfbeheersing gebreek. Skielik strek hy sy regterarm op, trek haar kop af na syne en druk sy lippe passievol teen hare. Hoofstuk 7 – ‘n Soen te lank. “Ai, hoe maklik loop dinge verkeerd! ’n Sug te veel of ’n soen te lank; Daar kom ‘n mis en ‘n verblindende reën, en dinge is nooit weer dieselfde nie!” Stella het nog nooit die verse gehoor nie, maar iets van dieselfde gedagte het in haar gedagtes opgekom toe sy bleek en bibberend teruggetrek het, nadat daardie een hartstogtelike soen tussen haar en Hilary verwissel het. In een magiese oomblik wat sy soveel geleer het, het sy geleer dat sy vir Hilary lief is, dat hy haar liefhet, en boonop die gedagte om met haar vryer van die oggend te trou, wat sy tot nou toe ten minste sonder afkeer kon koester. , het skielik vir haar ondraaglik geword . Dit alles is haar geleer deur ‘n soen, die eerste wat ‘n man ooit op haar lippe gelê het. Met neerslagtige oë en vinnig kloppende hart, staan ​​sy nou voor Hilary, terwyl hy van die bank af opstaan ​​en na haar toe buk, met albei haar klein bewende handjies in een van syne. "Dit was my skuld," het hy nederig gefluister. "Vergewe my." “Ek het niks om te vergewe nie,” sê die meisie onvas, steeds sonder om op te kyk. “Ek moet gaan, Lord Carthew.” “As ek regtig Lord Carthew was,” het hy gesê, “is daar dalk een of ander verskoning. Maar ek is nie. Deur ‘n frats van my vriend het ons ‘n rukkie van name verander toe daardie ongeluk met my gebeur het. Maar ek het nooit bedoel dat die truuk sou voortgaan nie. Dit is waar dat hy my as ‘n guns gesmeek het om stil te bly oor die onderwerp, veral voor jou. Maar, na my dwaasheid en onbeskof, moet ek die waarheid bely. Ek kan nie meer maskerade nie. Juffrou Cranstoun, probeer my vergewe.” “Ek het niks om te vergewe nie.” “Jy sien,” gaan hy voort, ongeag, laat haar hande los en staan ​​’n entjie van haar af, “ek het half gedroom van swakheid, ek durf sê, uitgegaan van die belaglike semi-ongeldige posisie waarin ek was gedurende die laaste agtien uur. Skielik, toe ek my oë oopmaak, sien ek ‘n gesig, ‘n baie lieflike vrou se gesig, naby my. Dit was deel van my drome; Ek het nie opgehou om te dink wie sy is nie, en ek het haar gesoen.” “Jy het dan gedink dis iemand anders?” “Ek het nie so gesê nie. Maar sal jy my vergewe?” "Ek vergewe jou. Ek verstaan; Ek was net ‘n deel van jou droom. Vertel my asseblief weer wat jy nou net gesê het. Ek kon dit nie mooi begryp nie. Wat is jou regte naam?" “Hilary Pritchard. Hier,” gaan hy voort en vroetel met een hand in sy sak, “hier is kaartjies, briewe en papiere, om dit te bewys. Niemand wat die Northborough-familie ken, kon veronderstel dat ek daaraan behoort nie. Maar Lord Carthew was my kollege-tjommie, en ek hou van hom so goed soos een man kan soos ‘n ander. Ek is des te meer jammer, want ek het ’n dame vererg wat ek weet hy baie bewonder.” “Dit is dus lord Carthew met wie ek al gisteraand en vanoggend gepraat het ,” het Stella reflektief opgemerk. “Dit verklaar baie .” Sy het skielik afgebreek. Wat sy eintlik bedoel het, was dat dit die feit van haar pa se instemming met die voorgestelde huwelik tussen haar en sy jonger gas verklaar het; en ook na laasgenoemde se manier van praat asof hy ryk is en erfgenaam van ‘n titel, asook ander punte wat haar verwar het. Die deur van die sitkamer waarin hulle gestaan ​​het, was wawyd oop, en Dakin, die huisbediende, het in die gang verbygegaan, skynbaar sonder om enige besondere aandag aan Stella en Hilary te gee; maar Stella het die vrou nie gehou nie en wantrou, en beweeg na die deur toe Dakin ‘n groot voorgee gemaak het om met die trap af te gaan na die grondvloer. "Ek sal nou totsiens sê, juffrou Cranstoun," sê Hilary, in ‘n ingeperkte stem. “Ek sal amper dadelik die huis verlaat. Mag ek dit aan jou oorlaat om my verskoning aan Lady Cranstoun te maak?” "Maar jy sal tog vir middagete bly?" Stella voorgestel. “Dit sal so vreemd lyk as jy so gaan. En buitendien, jy is nog nie naastenby sterk genoeg om geskuif te word nie. Jy kan skaars loop, en gisteraand was jy mal, ek weet.” "Hoe weet jy?" Sy bloos diep. “Ek bekoor mamma se hoofpyne,” antwoord sy verward. “Ek glo ek het een of ander soort magnetisme in my aanraking. Daarom het ek vir Margaret gevra om my jou te laat sus.” “Dit was dan jy. Ek het wakker geword uit ‘n aaklige nagmerrie, en het jou aanraking gevoel en jou stem gehoor.” Sy stemtoon tril van diep gevoel, wat hy tevergeefs probeer onderdruk het. Stella was van haar kant verskeur tussen ‘n begeerte om te ontsnap en ‘n verlange om naby hom te bly. Die eerste middagete-gong het in die tussenpose van stilte opgeklink. Stella steek haar hand na hom uit. “Sal jy nie bly nie?” sy het gevra. "Ek kan nie." Hy het haar hand naby gehou, en deur albei hul rame het dit gelyk of elektriese strome tintel. Die einste lug rondom hulle was vir hulle vol elektrisiteit, sodat albei gebewe en opgewonde was. Hulle het naby die oop deur gestaan, toe Stella skielik omdraai, haar twee handjies liggies op Hilary se mou lê en in sy gesig opkyk , haar eie bleek, maar deur passievolle gevoel in meer as sy gewone lieflikheid verander. "Was dit net ‘n droom?" sy haal eerder asem as om te sê. "Of is jy lief vir my?" Die sterflike mens kon nie meer trots wees nie. In ‘n oomblik het hy haar in sy arms bymekaargemaak, en was besig om haar wange, haar oë en haar lippe met hegte, warm soene te bedek, terwyl hy onsamehangende woorde van liefde in haar oor prewel. Slegs vir een mal, nooit-vergeet-oomblik nie, hou hy haar so vas, sy weerstaan ​​haar, klou bedees aan hom vas, laat haar sagte lippe syne ontmoet in antwoordende passie. Toe onthou hy al die verskil tussen hulle, al die hindernisse, al die onmoontlikhede. Soos hy blitsvinnig haar pa se toorn, haar ma se verbasing en die verontwaardiging van sy lojale vriend, lord Carthew, besef en Stella saggies na die deur lei, het hy haar hande gesoen ter teken van afskeid. "Totsiens," fluister hy. "Ek sal skryf." Toe maak hy die deur toe, en bevind haarself alleen in die gang, verdwaas en ontsteld, vlug Stella na haar eie kamer, en kniel voor ‘n leunstoel by die vuur, begrawe haar gesig in haar hande om die toneel in verbeelding uit te voer. weer wat sy pas deurgemaak het, om opgewonde te raak van ekstase toe sy Hilary se soene onthou, om te bloos totdat haar delikate vel geskroei lyk het terwyl sy haar eie bedeesde reaksie onthou, en om met elke vesel van haar wese te verlang na die oomblik wanneer sy sou sien hom weer. Sy het nou goed geweet wat sy selfs vir haarself nie sou besit nie, sy het skaars vantevore verstaan ​​dat van die oomblik toe daardie man van voortreflike figuur en volmaakte gesig sy hand op Zephyr se toom gelê het die voorafgaande aand, en in haar oë gekyk het, sy was lief vir hom, en dit, maar daarvoor sou sy skaars haar pa se woede trotseer het deur aan te dring op Hilary se verwydering na die Chase. Sy het geglo dat hy positief van haar hou, en het haarself in die geheim verwyt dat sy haar gedagtes so aanhoudend laat woon het by ‘n man wat haar geminag het. Eers gedurende die afgelope tien minute het sy die waarheid geleer dat hy haar teen sy wil net so hartstogtelik liefgehad het as wat sy hom liefgehad het. Daardie een glorieryke feit het alle ander oorwegings in haar gedagtes oortref. Wat Lord Carthew betref, hy was so heeltemal vergete asof hy nog nooit bestaan ​​het nie. Sy intelligensie, sy vriendelike simpatie, sy interessante praatjie, was in haar oë nie meer van belang as sy rykdom en titel nie. Die stam van wilde sigeunerbloed in haar are het hom nou ten volle gewys. Sy het liefgehad soos ‘n sigeuner-geaardheid kan, met ‘n passievolle selfverlating, om die wêreld en alles wat dit bevat te tel, van geen waarde in vergelyking met die liefde van die een bestaande persoon wat die lewe die moeite werd kan maak nie. Tog was sy ‘n Cranstoun, te opgelei in gewoontes van streng selfbeheersing van haar kleintyd af; en toe die tweede oproep vir middagete kom, spring sy instinktief op, maak haar hare glad, kyk na haarself vas in die glas en hoop dat ander nie die vreemde gloed in haar wange en lig in haar oë sal sien nie, en gaan af vir middagete in haar gewone serge-rok, haar oë soos twee dansende sterre, en haar mond bewe van glimlagte. Dit was amper met ‘n begin dat sy van aangesig tot aangesig met Lord Carthew gekom het, en besef dat hy in die huis bly. Lady Cranstoun kyk senuweeagtig na haar. Sy was ‘n paar minute laat, en sir Philip het nooit die minste on stiptelikheid oor die hoof gesien nie. Vandag het hy egter tot haar groot verbasing geen kommentaar daaroor gemaak nie. Dit het gelyk of hy en lord Carthew buitengewoon goed saam oor die weg gekom het; albei het baie in Europa gereis, eersgenoemde sonder sy vrou en dogter, en hulle het natuurlik besluit om die verskillende hotelle waarin hulle gebly het, te bespreek. Stella was hartlik bly dat geen deel van die gesprek op haar toegesak het nie. Sy het op haar gewone plek aan die hoof van die tafel gesit, Lady Cranstoun was nie gelyk aan enige van die pligte van gasvrou nie, doen meganies alles wat van haar vereis word, en die hele tyd wonder of Hilary die huis al verlaat het, hoe hy sou die reis in sy swak toestand deurstaan , of sy hom toevallig weer sou sien voor sy vertrek, en so nie, hoe gou hy aan haar sou skryf. Lord Carthew het die helderheid van haar oë en haar afwesige uitdrukking opgemerk, en met ‘n opwinding van vreugde gehoop dat dit uit haar half-gegewe belofte aan homself kon ontstaan. Sy onderhoud met haar pa was kort, maar kenmerkend van albei mans. Hy het die gevreesde grys wolf gevolg tot in sy uitgestrekte biblioteek, omring deur goed gevulde eikehout-boekrakke, en het gekyk hoe hy sy gewone plek met sy rug na die vuur inneem, sarkasties en krities. “Sir Philip,” het lord Carthew begin en dadelik in sy onderwerp gedompel, terwyl hy homself doelbewus in ‘n diep leunstoel gaan sit het, “eerstes moet ek u bedank vir die gasvryheid wat ek en my vriend sedert gisteraand ontvang het. Jy het ongetwyfeld gehoor van my vriend se ongelukkige ongeluk, geheel en al die gevolg van ons betreding op jou terrein. Vervolgens moet ek jou inlig dat terwyl ek vanoggend gery het, ek jou dogter ’n huweliksaanbod gemaak het.” "Inderdaad, meneer Pritchard, ek dink die naam is?" “Nee, dit is nie my naam nie, maar dié van my vriend bo. Om ‘n grillerige begeerte van my eie te behaag , het ons die name vir die nonce verander tydens ons reise. My naam is Lord Carthew, en my pa, Lord Northborough, is verbind met Lady Cranstoun se familie.” "Mag ek vra of jy die gewoonte het om onder ‘n _alias_ te gaan?" “Ek dink nie ek het ooit geleentheid gehad om enige naam behalwe my eie te gebruik tot gister nie. Die punt is dat, terwyl juffrou Cranstoun ‘n onverskilligheid teenoor titels uitgespreek het wat amper op vyandigheid neerkom, het ek voordeel getrek uit die feit om voort te gaan met die grap, en om my vryspraak te doen in die naam van my ou kollega, wie se mense here boere in Yorkshire.” “Baie romanties,” spot sir Philip. "Mag ek vra of hierdie ‘Lord of Burleigh’-styl van hofmakery my dogter se hart gewen het?" “Ek kon dit nie sê nie. Juffrou Cranstoun ken my net ‘n paar uur, en ek is nie in besit van daardie genades en besienswaardighede wat met die eerste oogopslag bekoor nie. Maar sy het my ten minste nie afgestoot nie, en selfs belowe om oor die saak te dink, natuurlik onderhewig aan jou goedkeuring.” Dit was moeilik vir sir Philip om alle tekens van sy tevredenheid van sy harde en onbewogen gesig te weerhou. "Ek sal jou duidelik sê, Lord Carthew," het hy gesê, na ‘n oomblik se pouse, “dat ek na wat jy vir my gesê het, beter bewyse van jou identiteit sal vereis as jou blote woord as jy wil hê dat ek jou moet beskou in die lig van ‘n vryer aan my dogter se hand. Ons Cranstouns is, soos jy dalk weet, onder die oudste, absoluut die oudste families in Engeland, en aan haar moederskant is my dogter kleindogter van die hertog van Lanark. Ek dink nie my dogter is veral geheg aan my nie, alhoewel sy die meeste toegewyd is aan my vrou. Maar sy is opgevoed in gewoontes van die strengste gehoorsaamheid, en sou nie daaraan dink om enige bewonderaar aan te moedig sonder my volle goedkeuring nie. As jy hierdie meneer Pritchard was wat jy graag verpersoonlik het, sou ek dit beslis nooit gegee het nie.” "My vriend is ‘n gentleman, meneer," het lord Carthew koud teruggekeer; "en ‘n man van so ‘n hoë karakter en uitstekende voorkoms dat enige meisie heel moontlik op hom verlief kan raak, en enige vader trots kan wees om met hom verbind te wees." “In daardie geval moet jy my verskoon dat ek so gesê het, maar begaan jy nie ’n oordeelsfout deur hom saam te neem wanneer jy op vrouejag nie?” Die bitterheid van die sarkasme, wat weerspieël het op sy ongekende voorkoms, het Lord Carthew net vir een oomblik gesteek, en hy het geskrik. Toe herstel hy homself, met ‘n maklike glimlag, het hy geantwoord dat mnr. Pritchard gelukkig vir hom nie ‘n getroude man was nie, en het inderdaad voorgestel om Engeland binnekort te verlaat en sy fortuin in die weste te soek. Intussen behoort hy bly te wees om te weet of sir Philip enige beswaar gehad het om teen hom, lord Carthew, aan te bied in die karakter van kandidaat vir sy dogter se hand. "My ouers is uiters begeer dat ek dadelik met een of ander vrou van geboorte en skoonheid moet trou," het hy voortgegaan. “My pa is van plan om vyftienduisend per jaar en ‘n huis in die dorp op my te vestig sodra my keuse gemaak is. Maar ek het skaars ooit gehoop om te sien dat my ideale so perfek verwesenlik word soos dit in jou pragtige en bekoorlike dogter is.” Die twee mans het tot ‘n deeglike begrip gekom, dit was moeilik om te sê wie die gretigste was om op die huwelik te haas. Selfs die sterkste en hardste mans, na alle voorkoms, het gewoonlik een swak plek, een tikkie menslike dwaasheid oor hulle, en in sir Philip Cranstoun se gedagtes was daar altyd ‘n spookagtige vrees dat die ou sigeunervrou se profesie van skande en skande sou wees. wat deur sy nageslag oor hom gebring is, kan eendag geverifieer word. Oor sy vrou het hy dieselfde onbetwiste, dominerende gesag uitgeoefen as oor die dienaars van sy huisgesin; maar hy het lank gelede die trotse, stomme protes in sy dogter se gehoorsaamheid herken en besef dat sy iets van sy eie wilskrag geërf het, tesame met ‘n vermoë tot hartstogtelike wrok en ander eienskappe waaroor hy maar kon raai. Hy was des te meer verlig by die gedagte dat sy, deur haar briljante huwelik met die toekomstige graaf van Northborough, dadelik die fout wat hy self twintig jaar gelede in die troue van Clare Carewe gemaak het, sou terugkry , en sy gedagtes sou verlig van alle skuilende angs op haar rekening. Lord Carthew was klaarblyklik ‘n man van oorspronklikheid en doelgerigtheid ; selfs sir Philip, wat ‘n chroniese minagting vir byna al sy soort gekoester het, was genoodsaak om dit te erken, en hy het homself hartlik gelukgewens met sy eie verstandigheid deur sy dogter se half nederige herkoms geheim te hou, selfs vir haarself. Na middagete het lord Carthew, in plaas daarvan om by sy gasheer in die rookkamer aan te sluit, herstel na die salon, wat Stella byna sodra hy ingegaan het, verlaat het. Hy het kennis geneem van haar optrede en dit verkeerdelik toegeskryf aan haar natuurlike beskeidenheid en skaamheid omdat sy nie wou hê dat sy aanbod van huwelik voor haar ma bespreek word nie . Maar in werklikheid het Stella glad nie aan hom gedink nie. Sy wou net alleen wees sodat sy oor die emosies van die oggend kan dink, en sy het skaars ‘n oomblik gedink aan Lord Carthew en sy voorstel na daardie kort maar belangrike onderhoud met Hilary Pritchard. Dit was maklik genoeg, so het Lord Carthew gevind, om Lady Cranstoun’s te wen goedkeuring van die wedstryd. Hy het naby haar bank gesit en haar in ‘n paar goed gekose woorde vertel van sy liefde vir haar dogter, en die slenter wat hy beoefen het om sy saak in sy vriend se naam te bepleit. “Ek kan nooit my liewe Stella se buitengewone besware teen rykdom en posisie verstaan ​​nie!” het lady Cranstoun uitgeroep. “Van my kant is ek verheug oor die hele saak. Ek het gedink van die oomblik toe ek jou die eerste keer gesien het dat jy die Douglas-oë het. Weet jy, met haar vreemde opinies was ek nog altyd senuweeagtig met wie Stella sou trou? Sy is so totaal anders as gewone meisies, jy sien, en ek is des te meer verlig dat dit alles so goed afgeloop het.” "Dink jy regtig sy sal my dan hê?" "Sekerlik doen ek," het lady Cranstoun teruggegee en haar ligblou oë verbaas oopgemaak. “Natuurlik, soos sy sê, ken sy jou nie lank genoeg om jou lief te hê nie; maar sy het ‘n baie hoë agting vir jou, en dit lyk of jy soortgelyke smaak het. Sy het selfs ek hoop dat ek nie haar vertroue verraai nie, maar sy het my selfs gevra of ek vir ‘n vaart saam met jou sou wou gaan nadat jy getroud is, en het ‘n baie bekoorlike prentjie geteken van die dek van ‘n skip met almal van ons daar vergader. ” ‘n Dowwe kleur het in die arme dame se gesig gekom terwyl sy praat. Die vooruitsig om die Chase te verlaat, en haar man se koue, tirannieke afkeer, het gelyk of dit vir ‘n oomblik haar verlore jeug en gesondheid herstel. Lord Carthew was verheug oor haar bemoedigende woorde. “Daar is geen vertrouensbreuk nie,” het hy gesê. “Jou dogter het soveel vir my gesê. Ek dink ek kan myself op hierdie oomblik as die gelukkigste man in Engeland beskou .” Intussen het Stella Cranstoun onder die bome van dieselfde struikgewas waar haar oupa, Hiram Carewe, negentien jaar tevore neergeskiet en vermoor is , geloop, met voete wat lyk of hulle skaars die grond raak , haar gedagtes geabsorbeer deur Hilary. Sy sou nie aan die toekoms dink nie. Die feit dat hy vir haar lief was, behoort vir haar genoeg te wees vir ten minste een gelukkige dag, totdat sy van hom kon hoor. Toe sy in ‘n vars oopte verander het, waar die takke bo haar uitsteek, kom sy onverwags van aangesig tot aangesig met haar pa te staan. Die blos is dood van haar wange, die lig van haar oë. Sy buig koud en sou verbygegaan het, toe hy haar vordering met sy arm versper het. “Wag!” hy het gesê. “Ek het iets om jou te vra. Wat is dit van ‘n huweliksaansoek wat vanoggend deur ‘n mnr. Hilary Pritchard aan u gemaak is?” Sy kyk hom smalend aan. Sy het goed geweet dat hy haar probeer bedrieg. “Jy is verkeerd ingelig,” het sy gesê. “Die meneer wat my gevra het om met hom te trou, was burggraaf Carthew.” “En wat was jou antwoord?” “Ek het dit nog nie gegee nie. Maar dit sal beslis ‘Nee!’ wees.” Hoofstuk 8 – ‘n Ou Vriend. Pa en dogter het mekaar gekonfronteer onder die delikate lenteblare , beide bleek, geset en vasberade. Sir Philip het eerste gepraat. "As lord Carthew jou die eer bewys het om jou te vra om met hom te trou," het hy gesê, "sal jy hom beslis aanvaar." "Dit sal ek nooit doen nie," het sy geantwoord, terwyl haar hart hoog klop van opgewondenheid oor haar eie moed. “Watter onbesielde skoolmeisie-freak is hierdie?” vra hy hardhandig. “ Vanoggend het jy hom aangemoedig.” “Ek het vanoggend nie my eie verstand geken nie,” sê sy en bloos diep; “en ek het nie lord Carthew se werklike posisie geken nie. Hy behoort aan ’n klas waarvan ek baie nie hou nie.” “Hy behoort aan die klas waaruit jou man sal kom, of jy sal ‘n oujongnooi sterf. Jy is grootgemaak, opgelei, opgevoed, uitsluitlik vir hierdie doel, en jy sal volgende maand by die hof voorgestel word as Viscountess Carthew oor haar huwelik.” “Ek sal nooit met Lord Carthew trou nie.” Hy vat haar rofweg aan die skouer. Hy haat haar trotse, bleek gesig, so soos haar dooie ma s’n op daardie oomblik dat hy amper Clare se stem uit die dood met hom kon hoor praat. Hy het verlang om daardie stewig toe lippe te slaan, om ‘n blik van vrees in daardie onverskrokke oë te bring. Maar hy was tevrede deur haar skouer met al sy krag vas te gryp, sodat vir dae daarna vyf donker kneusmerke die klou van sy wrede vingers wys. "Jy het nog nooit jou testament in opposisie met myne opgestel nie," het hy in ‘n sagte stem gesê. “En ek waarsku jou om nie te probeer nie. In die hantering van my is dit beter om te buig, om nie gebroke te wees nie. Gaan nou terug na die huis, na jou eie kamer, en dink oor wat ek gesê het. Voordat hierdie maand verby is, sal jy met Lord Carthew trou.” "Dit sal ek nooit doen nie!" Haar stem klink in duidelike uittarting, effens beklemtoon deur die skerp pyn van sy greep op haar arm. Hy het haar rofweg afgegooi, en voortgegaan op sy stap deur die terrein, terwyl sy haar voetstappe teruggetrek het, bewend van verontwaardiging en woede, na die huis. Toe sy tussen die bome uitkom, het sy op Stephen Lee, die wagter, afgekom. Sy gesig was rooi, en sy oë het so vreemd geblink dat die idee by haar opgekom het dat hy seker gedrink het, en sy stap vinnig verby hom toe hy haar keer. “Ek vra om verskoning, juffrou. Maar mag ek so vrymoedig om te vra of hy sir Philip, ek bedoel, het jou nou op enige manier seergemaak? Dit het vir my gelyk of hy jou arm so styf vasgegryp het dat hy jou seker seergemaak het.” "My pa, bedoel jy?" vra Stella koue verbasing. “Beslis nie, Stephen. Hoekom het jy so iets gevra?” "Want," antwoord Stephen, met ‘n skielike half onderdrukte wreedheid , "as hy ‘n vinger op jou lê om jou regtig seer te maak, sou ek hom soos ‘n hond afskiet!" "Jy moet kwaad wees!" roep die meisie uit, met ‘n fyn mengsel van jammerte en minagting. “Baie kwaad!” “Miskien, juffrou. Maar nie so kwaad soos jy dink nie, en ook nie so onder jou as wat jy dink nie. In elk geval, ek is nie te kwaad om elke woord te hoor en verstaan ​​soos jy en sir Philip netnou onder die bome gesê het nie. En as jy deur hierdie Lord Carthew gepynig gaan word terwyl ek in die skouer geskiet het, heer of nie heer nie, sou ek nog ‘n klomp skoot deur hom steek sodra ek na hom kyk." Stella was intens verras deur die man se metode van aanspreek, en het steeds geneig om te glo dat hy waarskynlik gedrink het. Maar dit het op die oomblik by haar opgekom dat daar gevaar kan wees vir die man vir wie sy lief was om Stephen toe te laat om in die donker voort te gaan met betrekking tot sy identiteit. "Die meneer wat gisteraand deur u onbeholpenheid gewond is, was nie lord Carthew nie, maar ‘n vriend van hom, genaamd mnr. Pritchard," het sy gesê. “En verstaan ​​asseblief, Stefanus, dat die belangstelling wat jy blyk te neem in my sake nie vir my aangenaam of begeerlik is nie. Ek moet jou vra om nie meer oor die onderwerp te sê nie, en om nie weer so aanstoot te gee nie.” Die jong man het sy tande geslyp van woede toe sy by hom verby is op pad huis toe, met verhoogde kleur, en haar trotse koppie meer regop as gewoonlik. “Ek behoort nie so baie te sê nie,” prewel hy vir homself terwyl hy na haar kyk. “Maar toe ek sien die grys wolf gryp haar skouer, kon ek hom vermoor het. Dit sal haar hoogmoedigheid ‘n bietjie afneem om te leer aangesien ek en sy tweede neefs is, afkomstig van dieselfde ou sigeuner-afkoms. Maar ouma Sarah sal haar eendag die waarheid vertel, sweer sy, en haar trots ‘n pen laer bring. Sarah het die afgelope tyd ‘n diep speletjie in haar bose ou kop; Ek kan dit sien aan haar knik en grinnik, en prewel vir haarself. Sy en oom James broei saam ‘n komplot uit, ek sal gebind word; en tussen hulle sal hulle die grys wolf uitdien, as hulle daarvoor swaai!” Lord Carthew het nog gemaklik met Lady Cranstoun in die biblioteek gesels toe Stella na die huis teruggekeer het. Op die vloer hierbo het sy in die verbygaan opgemerk dat die twee vertrekke wat deur Hilary gebruik is wawyd oop en leeg was. Haar hart sak by die gesig, en sy draai gretig na Margaret, wat sy in die gang sien aankom het. “Is hy weg?” vra die meisie benoud. “En wanneer het hy gegaan? En o, Margaret, dink jy dit was veilig vir hom om nog verskuif te word?” "Natuurlik was dit nie veilig nie," antwoord die vrou, nogal dwars. “Maar, liewe my, wanneer jong here idees in hul koppe kry, is daar geen keer aan hulle nie. As jy in jou kamer inkom, juffrou, ek sien die soom van jou rok is verslete, en ek sal vir jou sorg.” Stella het by haar slaapkamer ingegaan, en Margaret het haar versigtig gevolg die deur toegemaak. Toe kom sy na waar haar jong minnares staan, en fluister in haar oor: “Daar is spioene. Mens kan nie te versigtig wees nie. Hier is ‘n bietjie van ‘n nota wat vir jou gelos is. Lees dit, terwyl ek maak asof ek na jou rok kyk.” Met bewende vingers skeur Stella die koevert oop, en lees die volgende woorde, geskryf in potlood op ‘n halwe vel papier: “Totsiens, my liewe en enigste liefde. Probeer my vergewe. En vergeet my so vinnig as moontlik. Ek sal altyd aan jou dink, maar as aan een ver bo my, bedoel om ‘n beter man gelukkig te maak. Ek moet jou nie weer sien nie, en ek moet nie vir jou skryf nie. Dit sou nie regverdig of eerlik wees nie. Totsiens, skat, weer. "Hilary." Stella gee ‘n klein kreet van pyn. “Waarheen is hy heen, Margaret?” fluister sy, terwyl die trane in haar oë begin. “Na Londen, of na Yorkshire? Kan jy my vertel?" “Hy het nie ‘n woord gesê nie, juffrou; maar dit het gelyk of hy baie haastig was om af te klim. As ek jy was, sou ek nie my kop oor hom gekwel het nie. Aantreklik is soos aantreklik doen, _ek_ sê. “Hy behoort tog nie alleen te wees nie. Lord Carthew moet agter hom aan gaan!” Stella het uitgeroep. “Ek moet met hom praat!” Sy maak ‘n vinnige beweging na die deur, en kyk toe na haarself. Dit was onmoontlik, het sy gevoel, om Lord Carthew op hierdie oomblik in die oë te kyk. Sy het tot nou toe haar halwe belofte van die oggend vergeet, maar dit het by haar teruggekom toe sy besef hoe moeilik dit is om aan die Viscount die kennis wat sy besit van Hilary se bewegings te verduidelik. Sy moet toevallig vertrou dat lord Carthew uitvind dat sy vriend die huis verlaat het. Intussen het wrok teen haar pa haar daarvan weerhou om ondertoe te gaan sodat sy hom nie sou ontmoet nie. Angs oor Hilary se rekening het haar onrustig gemaak. Met haar hoed en mantel aan, hardloop sy omstreeks vyfuur liggies ondertoe, en sluipweg by die vooringang uit. Die wind het verfris, en ‘n bietjie reën het in haar gesig gewaai. Sy het haastig onder die dik geplante bome in die park verder gehardloop, aangespoor deur sy weet nie watter impuls nie, totdat sy, toe sy die lodge se hekke nader, ‘n man wat perd in haar rigting kom ontmoet het, wat sy dadelik herken het as die gasheer van die herberg waar Hilary’s Black Bess en Lord Carthew se kastaiingkolf opgesit is. Die man het haar herken en aan sy pet geraak. Sy stop hom dadelik. “Gaan jy huis toe?” sy het gevra. “Het jy ‘n boodskap vir iemand ? En het iets gebeur?” “Wel, juffrou, die feit is dat lord Carthew, een van die jong heer wat bo by die Chase gebly het, dink ons ​​aangesien hy ‘n bietjie koors oor sy wond gekry het, vir omtrent twee-uur vanmiddag in hy wankel na die herberg-werf alleen, en bleek soos ‘n kop. "Hallo, my heer, is dit jy?" Ek begin, omdat ek die eerste was om hom te sien, toe hy my kortknip soos om vir my te sê dit is nie sy naam nie, en dat hy plain Mr. Pritchard genoem word. Dan beveel hy my om Black Bess dadelik op te saal, en vinnig daaroor te wees. Ek het gedink hy lyk ‘n bietjie vreemd en koorsig, so ek maak ‘n lang werk daarvan, maar ek moes dit uiteindelik deurmaak. Toe hy gery was, was hy so swak dat hy skaars die leisels kon vashou, maar hy gooi vir my ‘n soewerein en ry uit die werf, sit so regop as wat ek of jy kan doen en vra om verskoning, juffrou. Ek het soort van angstig gevoel oor hom, maar ek het ‘n klomp werk byderhand gehad, terwyl ek markdag in Grayling was, toe omtrent ‘n uur later wie sou terugkom in die erf maar die bony Black Bess, met haar meester wat half bewusteloos hang oor haar nek, en sy skouer alles bedek met bloed, omdat sy wond weer uitgebreek het. Ek het nog nooit ‘n verstandiger dier gesien nie en ook nie daardie merrie nie. Dit is my oortuiging dat Lord Carthew niks daarmee te doen gehad het nie, maar dat daardie dier se eie instink vir hom gesê het om die beste van sy pad terug na ons toe te maak. My meester, hy wou sy heerskappy hierheen terugry na die Chase, juffrou; maar Lord Carthew, hy was teen daardie tyd by sy bewussyn, en hy wou nie daarvan hoor nie. "Stuur vir ‘n dokter," sê hy; ‘Enigiemand hier sal doen. Laat hy hierdie ellendige kras lap sodat ek met my reis na Londen kan aangaan.’ So, aangesien hulle my nie kon spaar nie, is ons seuntjie met die kar na Grayling gestuur om haal Dr. Netherbridge, soos twintig jaar of meer in die dorp gevestig is , en is ‘n baie goeie dokter soos dokters gaan, alhoewel ek self nie veel in hulle glo nie. Die seuntjie, hy kon eers nie die dokter kry nie, en toe hy hom uiteindelik bring, was sy heerskappy taamlik sleg, veral toe hy op sy eie naam genoem is. Dr Netherbridge hy neem die baas eenkant en vra hom ‘n paar vrae. Dan sê hy: ‘Stuur een of ander verstandige persoon na die Chase om Lord Carthew se vriend van sy toestand in te lig.’ Sê die baas, hekelend en ha’ing: ‘Sir Philip is my verhuurder,’ sê hy, ‘en ek wil nie party wees met niks wat sy rug sal sit nie. Hy is ‘n baie moeilike meneer om mee te doen.’ Sê dr. Netherbridge, met ‘n vreemde glimlag vir homself soos: ‘Ek hoef nie vertel te word nie,’ sê hy, ‘van hoe sir Philip Cranstoun is. Ek het ‘n paar jaar gelede ‘n paar sake met hom gehad. Moenie ‘n boodskap deur ‘n seun stuur nie,’ sê hy, ‘maar deur iemand wat jy kan vertrou.’ Daarmee vra die baas my om die kantoor te doen, want ek is nie spesiaal bang vir enigiets, lewend of dood nie, juffrou, red jou teenwoordigheid, en weg kom ek.” Hulle was nou naby die lodge se hekke, Stella het in daardie rigting gedraai sodra die man by sy voordrag van wat Hilary getref het aangekom het. "Ek sal saam met jou kom," het sy gesê, in stemme wat geen opposisie toelaat nie. “Ek moet sien hoe dit met hom gaan. Hy is my ma se gas, en dit was deels my skuld dat die ongeluk met hom gebeur het. Hy het my perd gisteraand gestop, gedink dit hardloop saam met my weg, en een van die wagte het geskiet om hom bang te maak en hom per ongeluk getref. En wat hy oor sy naam sê is nie ‘n bewys van koors nie, maar heeltemal waar. Lord Carthew, sy vriend, het in ‘n grap met hom van naam verander; sy naam is mnr. Hilary Pritchard.” "Wel, jong here is beslis opgewasse vir vreemde kiewiete," merk die man op, maar Stella se manier het hom nie aangemoedig om te praat nie, en sy het so vinnig geloop dat dit al was wat hy kon doen om sy stadige, boogbeen, stalman se gang te versnel. genoeg om tred te hou met haar. Die skemer het vinnig gedaal toe hulle die herberg bereik. Voor die deur staan ​​die ligte kar waarin die dokter aangekom het, gereed vir sy terugreis . Reeds het Stella senuweeagtig en selfbewus begin voel toe sy die nuuskierige blikke van die boeremense wat onder die outydse boog-ingang na die erf versamel het, opmerk. Die kroeg het aan die een kant van die gebou gestaan, die koffiekamer aan die ander kant; laasgenoemde kamer was leeg soos juffrou Cranstoun daarin gewys is, en sy kyk nuuskierig rond. Dit was ‘n woonstel met ‘n lae plafon van aansienlike oudheid, maar ontsier en gevulgariseer deur ‘n goedkoop verniste papier bo die donker hout wat om die mure gehang het, deur vlammende gasstrale, waarvan die lig op gekleurde afdrukke van resiestonele en handelaars se kalenders flikker, en deur ‘n klein, gemene kaggel, totaal onvoldoende vir die grootte van die kamer. ‘n Man se handskoene en kierie lê op die lang houttafel, bevlek met die ringe wat glase en potte agtergelaat het, en amper sodra Stella die vertrek binnekom kom ‘n meneer haastig in om dit op te eis. Die nuweling was kort en bleek, met bruin hare en baard oorvloedig met grys gestreep, en ‘n gesig wat deur bedagsame en deurdringende blou oë verlos is van eenvoudigheid. Hy het ingekom met sy hoed op, maar toe hy Stella sien, verwyder hy dit, terwyl hy klaarblyklik verbaas uitroep: “Juffrou Cranstoun!” “Dit is my naam. Ken jy my?" "Ek het jou direk geken, deur jou merkwaardige gelykenis aan jou ma," het hy geantwoord, en dan skielik gestop en baie rooi gebloos. Want hy het die voorkoms van verbasing in haar gesig gesien en onthou dat almal in Grayling mejuffrou Cranstoun veronderstel het om die dogter van lady Gwendolen te wees, ‘n gerug wat, aangesien hy die jong dame nog nooit gesien het nie, hy nie in ‘n posisie was om diskrediteer, alhoewel hy dikwels gewonder het wat die lot was van die babameisie wat hy self gesien het hoe sy na haar vader se huis vervoer en daarvandaan in die verpleegster se sorg weggestuur het, een wintersoggend agtien jaar gelede. Die raaisel is nou opgelos. Sy staan ​​daar voor hom, ‘n slanker, meer feetjie-agtige, en meer verfynde weergawe van haar ma; selfs haar stem, in sy ryk, sagte intonasie, herinner aan sy gedagtes die ongelukkige Clare Lady Cranstoun. "Niemand het my nog ooit soos my ma genoem nie," het sy gesê. “Ek het nie geweet jy het haar ooit ontmoet nie. Sy is ’n groot invalide.” “Wat kan ek nou vir jou doen?” het hy gevra om die gevaarlike onderwerp te verander. "’n Man van die stalle hier het my in die park ontmoet," het sy geantwoord, haar kleur hoog opgekom, "en my vertel van ‘n ongeluk met ‘n meneer wat gisteraand by ons huis gebly het. Ek veronderstel jy weet alles daarvan oor hoe dit gebeur het, bedoel ek, en hoe die wond weer uitgebreek het. Jy het pas gekom vandat jy hom gesien het, nie waar nie? Hoe gaan dit met hom? Bid vertel my!” Dr. Ernest Netherbridge was ‘n man met uiters oplettende verstand, en hy het sy eie gevolgtrekkings gemaak uit die duidelike belangstelling wat die jong dame voor hom getoon het vir die aantreklike jong reus bo. “Hy is baie koorsig en het ‘n nare wond in die skouer, wat nie verbeter is deur die skudding en skudding waardeur hy vandag gegaan het nie . Ek verstaan ​​dat hy gisteraand jou pa se gas was?” “My pa het hom nog nooit gesien nie; hy het eers vandag teruggekeer huis toe, en meneer Pritchard het voor middagete vertrek. Hy het baie angstig gelyk om terug te kom Londen toe,” wankel Stella, bewus daarvan dat sy bloedrooi was onder die bestendige blik van Dr. Netherbridge se blou oë. “Jy het nog nie vir my gesê of daar enige gevaar is en of ek hom kan sien nie.” “Ek moet nie sê daar was enige absolute gevaar nie, behalwe die risiko dat koors kan voorkom ná die baie onverstandige inspanning van vandag. Ek was van plan om self na Grayling te gaan om ‘n betroubare verpleegster van my kennis te gaan haal. Wat dit betref om hom te sien,” het hy stilgebly en twyfelend na haar gekyk. "Mag ek vra," vra hy skielik, "of die aanskouing van jou hom waarskynlik sal steur?" Sy bloos nog dieper. "Dit kan hom dalk ‘n bietjie opgewonde maak," stamel sy; "Maar ek sou baie stil wees en nie meer praat as wat jy my toelaat nie." "Ek is bevrees dit sal onaanvaarbaar wees," sê die doktertjie en skud sy kop. “Stil is so noodsaaklik. Met rus en sorg, en gehoorsaamheid aan bevele, behoort hy binne ‘n week so reg as moontlik te wees. Maar enige opwinding vanaand kan dalk die ergste moontlike effek hê.” Trane begin in Stella se oë. "Dr. Netherbridge,” het sy nederig gesê, “ek het ‘n idee dat ek vir ‘n baie lang tyd nie nog ‘n geleentheid sal hê om mnr. Pritchard te sien nie . As ek iets op ‘n papiertjie skryf, sal jy hom dit laat kry wanneer hy beter is, en sal jy self vir hom sê dat ek gekom het, en dat ek dit dalk nie weer mag doen nie? En mag ek hom net vir een oomblik sien, sonder dat hy my sien?” Die dokter reflekteer ‘n oomblik. "Hy het in ‘n leunstoel gesit toe ek hom verlaat," het hy gesê. “Hy het streng geweier om te gaan slaap, en het volgehou om te verklaar dat hy vanaand na Londen moet gaan. As jy belowe om nie jou teenwoordigheid te laat weet nie, kan jy nou saam met my kom en hom ten minste sien.” Sy het met die trappe opgestap agter die dokter aan, haar hart klop wild. Voor ‘n halfoop deur op die vloer daarbo het hy stilgehou, en vir haar beduie om by hom aan te sluit. Sy was soveel langer as hy dat sy maklik oor sy skouer die kamer in sien. Hilary het teruggeleun in ‘n ou chintz-bedekte leunstoel. Sy jas was half af, en sy gewonde arm het in ‘n slinger wat om sy nek vasgemaak was, gerus. Sy oë was toe, en sy wenkbroue het saamgetrek asof in pyn. Trane rol oor Stella se gesig toe sy na hom kyk. Die kamer is verlig deur ‘n enkele kers, en waar sy gestaan ​​het, was sy in halfdonker, en ononderskeibaar. Iets het blykbaar vir haar gesê dat dit lank, baie lank kan duur voordat sy weer na sy gesig kyk, en dat hierdie liefde wat so skielik in haar hart opgeskiet het, inderdaad bestem is om "deur pyn beproef" te word. ‘n Snik kom in haar keel op, en draai vinnig weg, dat dit nie deur Hilary gehoor kan word nie, sy tas deur haar trane af na die koffiekamer, en neem pen en papier van ‘n sytafel af en krabbel die volgende reëls : “Skryf asseblief vir my. Ek het jou sopas gesien, maar durf nie laat weet dat ek hier was nie. Moet my asseblief nie vergeet nie, want ek sal jou nie vergeet nie. En bid, moenie ophou om my lief te hê nie, want ek kan nie ophou om jou lief te hê nie. "Stella Cranstoun." Sy vou die briefie op, plaas dit in ‘n koevert wat geadresseer is aan "Hilary Pritchard, Esq.," en plaas dit in Dr. Netherbridge se hande. “Jy sal dit vir hom gee, sal jy nie?” vra sy, en hy het belowe. “Dankie, Dr. Netherbridge, en totsiens!” “Jy keer sekerlik nie alleen terug na die Chase nie? Dit moet ‘n halfuur se stap wees, en dit is so laat.” “Twintig minute, terwyl ek dit stap. En dit is nog nie halfsewe nie. Ek sal Lord Carthew na sy vriend stuur. Goeie nag!" Voordat hy nog ‘n woord kon sê, het sy uit die kamer gevlug, vinnig uit die gewelfde ingang na die binneplaas na die pad gegaan en in ‘n draai van die pad verdwyn, wat dr. Netherbridge gelaat het om na te dink oor die vreemde kans wat dit gehad het. het hom bekend gemaak met die meisie wat hy die eerste keer gesien het as ‘n hulpelose baba van nie meer as twee dae oud nie, meer as agtien jaar tevore. Hoofstuk 9 – Die sigeuner se profesie. “Laat ek jou hand met ‘n bietjie silwer kruis, my mooi dame! Laat ek jou fortuin vertel, liewe almal oor die mooi jong heer wat jy so lief het, en die donker een wat jy nie sal hê nie, vir al sy goud en rang.” Die woorde, met ‘n hees, krakende stem na aan Stella se oor, terwyl sy in die donker deur die bome van die park gejaag het, het haar laat begin en ‘n klein skrikkreet uiter. Die terme was ook so vreemd gepas vir haar eie omstandighede dat dit gelyk het of dit in reaksie op haar gedagtes uitgespreek is. Met groot ontsteltenis het sy ‘n paar tree agter haar die klein, gebuigde gedaante van ‘n baie ou vrou gewaar, in voorkoms amper ‘n honderdjarige, toegedraai in ‘n kapmantel van donker wolmateriaal. Onder die verstrooide wit lokke wat oor haar gerimpelde voorkop dwaal, het ‘n buitengewoon briljante paar oë uitgestraal, wat haar oënskynlike agteruitgang verloën het , en nog verder die vreemde en heksagtige effek van haar hele voorkoms uitvoer terwyl sy voor Stella staan ​​en swaar op leun . ‘n stok, met maer, bewende vingers. Stella Cranstoun het die instinktiewe eerbied vir ouderdom besit wat by alle vrygewige jongmense bestaan. Die onheilspellende voorkoms van die ou vrou het haar aansienlik laat skrik in haar oorwoë gemoedstoestand ; maar sy het maklik haar tydelike alarm vergeet in ‘n onselfsugtige vrees oor wat die bejaarde skepsel voor haar kan tref as sir Philip die geleentheid sou hoor van haar teenwoordigheid op sy terrein. "Is jy ‘n sigeuner?" vra Stella, stop kort en kyk stip na die ou vrou. “Ag, my skat; Ek is ‘n sigeuner, seker genoeg. Ou Sarah is ‘n ware Romany. Maar die Romanys is jou vriende, my mooi. Jy het geen oproep om vir hulle bang te wees nie.” “Weet jy dan wie ek is?” vra die jong meisie, gefassineer ten spyte van haarself deur daardie vreemd helder oë. Sarah Carewe het uitgebars in ‘n hees, vreugdelose lag, wat Stella meer aan ‘n kraai se gekwaak herinner het as aan die gewone manier om vermaaklikheid uit te druk. “Ken ek my Clare se meisie as ek haar sien?” sy het gevra. “My Clare, wat in my arms gesterf het toe jy ‘n klein, hulpelose baba was. Jy het haar oë, my mooi, en haar gesig; want alles is jy nie so rond en _donker_ soos sy in haar fleur nie.” "Jy maak ‘n fout," het Stella gesê. “Ek is die dogter van sir Philip Cranstoun, van die Chase. As jy geld wil hê, sal ek jou met plesier gee wat ek van my het; maar jy moet so gou moontlik uit die park kom , want my pa is vreeslik bitter teen boemelaars en sigeuners, veral sigeuners.” ‘n Bose frons trek die haan se wit wenkbroue saam. “_Sallah!_” prewel sy, onder haar asem; en alhoewel Stella haar nie verstaan ​​het nie, het sy maklik geraai dat die uitdrukking ‘n malediksie oordra. “Hy is hard met ons, is hy? Laat hom ’n bietjie wag.” Toe verander sy skielik na ‘n huilende stemtoon en smeek sy weer om Stella se fortuin te mag vertel. Vergeefs het die meisie geld op haar gedruk, en het deur waarskuwings en smekinge probeer om van haar ontslae te raak, terwyl sy haastig na die huis gehaas het. Ou Sarah moes nie afgeskud word nie, en het haarself vreesloos verklaar oor die gevolge wat haar kan tref as een van sir Philip se bewaarders dit sien. Stella het op die ou end ernstig begin skrik dat die vrou seerkry omdat sy haar pa se bevele ken. “Nou, bid, neem hierdie halwe soewerein,” het sy aangespoor, “en gaan dadelik terug uit die park. Oor ‘n paar sekondes sal ons in sig van die huis wees, en die honde word opgelei om na enigiemand te vlieg wat nie deftig aangetrek is nie. En net gister het Stephen Lee, een van die wagte, ’n man, wat per ongeluk oortree het, in die skouer geskiet en hom baie ernstig gewond.” “Weet ek nie, my mooi? En is Stephen Lee nie seun van my eie dogter se kind nie, en is ek nie sy ou _mami_ nie? Hy sal my nie seermaak nie, nooit vrees nie. Kruis my hand met die bietjie goud, en ek gaan.” Om van haar ontslae te raak, aangesien dit nou naby die etensuur by die Chase was, het Stella haar sagte wit hand tussen Sarah se maer vingers laat vasgeklem , en staan ​​en kyk, ongeduldig, en tog ‘n bietjie geïnteresseerd ten spyte van haarself , terwyl die sigeuner ‘n boks vuurhoutjies en ‘n vuil punt kers uit haar sak haal, en onder die lig vallende reën in haar slagoffer se palm geloer het. “Ek sien ‘n tronk, my skat, en ‘n huwelik wat op jou afgedwing word trou met ‘n donker heer, wat jou liefhet, skat, en wat ‘n groot heer is; maar jou hart is aan die mooi man gegee. Ek sien hongersnood en ‘n dood, en net een manier van hulp vir jou.” Sy het die woorde eentonig gedreun, asof een of ander innerlike krag dit aan haar voorskryf, ongetwyfeld ‘n truuk van haar ambag, maar nietemin indrukwekkend vir ‘n verbeeldingryke jong meisie. "Gaan aan!" fluister Stella. “En bid, maak gou. Ek _moet_ by die huis kom.” “Jy moet jou eie mense vra om jou te red,” sê die ou vrou en lig die wysvinger van haar regterhand indrukwekkend. “Net die Romanys kan jou help. Vertrou niemand anders nie, en wanneer wanhoop kom, stuur hierdie teken vir my aan ou Sarah Carewe, wat jou in haar arms gehou het toe jy die eerste keer jou oë op hierdie goddelose wêreld oopgemaak het.” Meteens blaas sy die kers dood, vroetel sy in haar sak, en druk dan in Stella se hand wat gelyk het na ‘n klein silwer muntstuk wat aan ‘n stukkie vuilrooi sykoord geryg is. “Wanneer jy my hulp wil hê,” het sy gesê, “gee dit vir Stephen Lee, en ek sal jou red. Jy sal met die man wat jy liefhet trou, en ‘n lewe van vryheid en geluk lei, soos ‘n Romany _doxy_ behoort; en die swart heer en die grys wolf mag saam gaan hang. Goeie nag, my mooi. _Beenship rot._ En onthou ou Sarah!” Sy het haar verskrompelde hand gewaai as teken van afskeidsseën, en weggesluip tussen die bome met ‘n vinnigheid verstommend in ‘n vrou van haar jare, en vir Stella, met haar brein gevul met verbysterende vrae en idees, die beste van haar pad na die huis. Die eerste aandete-klok het reeds gelui toe sy haar kamer binnekom om aan te trek vir aandete. Die dame se bediende, wat beide haar en Lady Cranstoun bygewoon het, was vol kommentaar oor haar klam rok en stewels. “Liewe me, juffrou! hoe nat is jou goed nie! En jy lyk almal blos asof jy haastig was. Ek hoop nie jy het ‘n koue rilling gekry nie.” Stella het nie van die meisie gehou nie, ‘n lang wesens met ‘n skewe oë, met ‘n terugtrekkende ken en ‘n neiging om te skinder, wat net ‘n kort rukkie in sir Philip se diens was . “Moenie tyd mors met opmerkings nie, Ellen,” sê sy sag, “maar help my in my wit syrok in.” Gelukkig kon sy kwart oor sewe, op die laaste slag van die gong, die eetkamer binnegaan , maar deur die besonder koue en bose skynsel van sir Philip se oë terwyl hulle op haar rus, het sy geweet dat hy reeds baie kwaad was. teen haar. Dit skryf sy toe aan die feit van hul gesprek daardie oggend in die struikgewas; maar waaroor sy nie geraai het nie, was ‘n sekere kort onderhoud wat ‘n paar minute voor ete tussen haar pa en die huishulp Dakin plaasgevind het , terwyl lady Cranstoun en lord Carthew nog vir daardie ete aangetrek het . Dakin het geweet dat sir Philip, wat stiptelikheid tot ‘n oormaat uiters ongemaklik vir ander mense gedra het, lank voor ete in sy studeerkamer sou wees; sy het dus diskreet aan die deur getik en toe sy opgeneem is, verklaar dat sy “iets het om te sê wat sy gedink het sir Philip sou graag wou hoor”. Sy was ‘n eenvoudige vrou van veertig met ‘n sagte gesig, met ‘n effense rol in haar donker oë, en uiters stil in kleredrag en manier, en sy het gestaan ​​en ‘n klein hoekie van haar sneeubedekte moeselienvoorskoot oor en oor in haar vingers gerol terwyl sy gepraat het. "Dit was voor middagete, meneer," het sy in ‘n lae, apologetiese stem gesê. "Ek het in die gang verbygegaan, toe ek deur die kamers van die jong heer wat gewond was, en wat homself eerstens Lord Carthew genoem het, geloop het, wat het ek per ongeluk gesien, maar" "Spaar my al hierdie omswerwinge , Mev Dakin. Jy het gespioeneer, soos ek jou betaal om te doen, en jy het gesien wat?” "Net juffrou Stella, meneer, omhels en soen die jong meneer," het Dakin met nederige wraaksug teruggegee. “Die jong heer! Watter jong meneer?” "Mnr. Pritchard, meneer, dit het sy arm geskiet. Jy het hom nie gesien nie, dink ek. Hy was baie groot en baie aantreklik, en hy het juffrou Stella sy liefling en sy liefling genoem, wat, om verskoning, meneer, gelyk het dat sy nogal van hom gehou en aangemoedig het.” Sir Philip prewel ‘n eed onder sy asem, en stamp sy hakskeen op die mat. “Wanneer het dit gebeur?” vra hy skerp. "Voor of na haar rit?" “Daarna, meneer; O, ‘n rukkie daarna. Juffrou Cranstoun het tyd gehad om in haar serge-huisrok te verander. Inderdaad, dit was net voor middagete, want dit was die eerste middagete-klok wat hulle laat skrik het. U sien, meneer, dit was nogal ondiskreet, want hulle het in die sitkamer heeltemal naby die deur gestaan, wat wawyd oop was, sodat ek nie kon help om hulle te sien nie.” “Wat het toe gebeur?” “Hy het gesê hy sal skryf, meneer, en toe soen hy haar weer, en sy hom; en hulle het totsiens gesê. En tydens die middagete het hy weggegaan, nadat hy my bevel gegee het om vir niemand te vertel dat hy weg is voordat ‘n uur of twee verby is nie, en ‘n halwe soewerein. En hy het ‘n pond aan Margaret gegee, en twee briewe, een vir lady Cranstoun, en een vir lord Carthew." “Het hulle al daardie briewe ontvang?” “Ek het hulle op die spieëltafels in Lady Cranstoun en in Lord Carthew se kamers geplaas, meneer. Maar nie een van hulle het tot nou eers na middagete boontoe gegaan om aan te trek vir aandete nie.” “Daar was geen brief vir juffrou Cranstoun oor nie?” “Nie sover ek weet nie, meneer. Direk na middagete het juffrou Cranstoun vir ‘n kort rukkie op die terrein uitgegaan. Toe kom sy terug na haar eie kamer, maar sy was sesuur nie daar nie, soos ek by haar bediende verneem het, wat nie vir my kon sê wat van haar geword het nie.” “Gaan boontoe en vind rustig uit of sy nou in haar kamer is.” Hy het amper gebewe van angs gedurende die paar minute van Dakin se afwesigheid. Haar nuus het hom baie ernstig ontstel, soos dit gekom het ná Stella se uitdagende verklaring in die struikgewas dat sy nooit met lord Carthew sou trou nie. Haar woorde, vanself geneem, het hom maar min geraak; maar in samehang met die feit dat sy die vermetelheid en die dwaasheid gehad het om vir haar ‘n minnaar te kies, het hulle inderdaad baie ernstig geword. Was dit moontlik dat sy reeds eintlik weggespring het met hierdie boerseun, wat sy eers gisteraand vir die eerste keer ontmoet het? Was al sy slinkse verbloeming van haar ma se nederige herkoms vermors as die wilde sigeunerbloed in haar eens ‘n kans gehad het om homself te laat geld? Sou sy naam in die skande geplaas word, na die moeite wat hy gedoen het om dit van alle moontlike stank van sy ellendige eerste huwelik te verwyder? Daardie ou sigeuner, toe sy hom agtien jaar gelede voor die hof gevloek het, het geprofeteer dat sy kinders skande oor sy naam sou bring. Was haar woorde al waar? Die huishulp se ingang het sy vrese vir die tyd tot rus gebring. “Ek het buite die slaapkamerdeur geluister, meneer,” het die vrou gesê, “en Ellen het juffrou Cranstoun aangetrek en opgemerk dat haar serge-rok en haar stewels nat is. Sy moes dus uitstap gewees het.” Sir Philip was verbaas. Hang die kêrel dalk nog op die terrein? wonder hy. Maar as hy met Stella wou liefde maak, hoekom het hy, belemmer soos hy deur ‘n gewonde ledemaat was, reeds die skuiling van die Chase verlaat? “Verstaan,” sê hy, streng vir die vrou, “ek is uiters vererg dat jy juffrou Cranstoun vanmiddag vir jou die strokie moes laat gee het . Elke beweging van haar moet op hierdie stadium dopgehou en gerapporteer word. Of jy of die dame se bediende, Ellen, moet oral op haar voetspore trap. Sy moet nooit weer toegelaat word om die huis alleen te verlaat nie.” By aandete het Lord Carthew sy gasheer meegedeel dat hy baie ontsteld was deur ‘n brief wat hy sopas gelees het wat deur sy vriend vir hom gelos is. "Ek het ‘n bietjie voor middagete by sy sitkamer ingeval," het hy verduidelik, "en hom gevind waar hy, volledig geklee, op die bank lê en slaap. Ek het nie daarvan gehou om hom te steur nie, en half gehoop om hom by middagete te sien. Na middagete was ek so lekker besig om met Lady Cranstoun te praat, hoofsaaklik oor jou, juffrou Stella, dat die middag verbygevlieg het, ek kan nie sê hoe nie. Toe ek toe netnou my vriend gaan sien, vind ek dat hy gevlieg het, en het net ‘n briefie agtergelaat waarin hy my vra om sy verskonings aan Lady Cranstoun te maak , en om haar te bedank vir haar vriendelikheid, maar dit omdat hy nogal gesond is. , hy sal dit nie meer oortree nie, maar sal dadelik terugkeer na Londen, waar ‘n dokter van sy kennis hom binnekort weer sal oprig .” "Mnr. Pritchard het ook vir my ‘n briefie gelos," het Lady Cranstoun gesê, "waarin hy baie dieselfde gesê het. Dit lyk so eienaardig dat hy ons gas moes gewees het, en tog het ek hom nog nooit gesien nie. Maar ek hoop baie dat hy niks sal seerkry deur so skielik ‘n skuif te maak nie. Hy is ’n baie dierbare vriend van jou, nie waar nie?” Sy draai na lord Carthew met amper ‘n liefdevolle aanraking in haar manier. Sy was vanaand effens blos, en haar ligblou oë het positief geskyn. Dit was nog altyd ‘n onderwerp van vrees by haar dat haar geliefde Stella deur haar pa se tirannie in een of ander huwelik gedwing word wat vir haar totaal onsmaaklik is . Maar haar kort onderhoud met Stella daardie oggend, en haar lang gesprek met Lord Carthew in die middag, het haar oortuig dat hier die ideale eggenoot vir haar dogter is, ryk, getiteld, ‘n konneksie van haar eie, en terselfdertyd intellektueel, vrygewig , liefdevol en van ‘n besonder hoë karakter. Sy manier van haar was perfek. Na soveel ellendige jare van smaad en afsny en terrorisering wat sy geduldig van haar man verduur het , het die sagte eerbied en vriendelike simpatie van lord Carthew na haar gekom as iets heeltemal nuuts en verruklik. As sy maar self op Stella se ouderdom die geluk gehad het om die geneentheid van so ‘n man te verseker, het sy gevoel dat haar lot inderdaad anders sou gewees het. Omdat sy ook iets geweet het van die vulkaniese dieptes van Stella se aard, van haar vasberadenheid, haar impulsiwiteit en haar kragte om lief te hê en te haat in wat vir arme Lady Cranstoun ‘n oordrewe en onverstaanbare graad gelyk het, was haar moederhart des te meer bly dat ‘n man van oorspronklikheid en duidelike karakterkrag het dit goed geag om die sakdoek vir haar te gooi. Wat Lady Cranstoun ongelukkig heeltemal versuim het om in ag te neem, was daardie vreemde magnetisme wat af en toe lede van teenoorgestelde geslagte oor mekaar uitoefen, nie altyd met die gelukkigste resultate nie. Die pragtige, gelukkige Clare Carewe het twintig jaar gelede so ‘n passie in die bors van selfs die koue en berekenende sir Philip gewek , en op die oomblik is sir Philip se dogter verteer deur net so ‘n redelose en oorweldigende liefde vir Hilary Pritchard, wat na almal, het min gedoen as om in haar oë te kyk, ietwat neerhalend oor haar te praat, haar in sy arms te vang in daardie een dolle omhelsing en dan die huis te verlaat, klaarblyklik sonder die wens of die voorneme om haar weer te sien. Hilary het nóg rang, nóg fortuin, nóg familie gehad; hy was nie lord Carthew se gelyke in intelligensie nie, en hy was ook nie ‘n man met sulke oorspronklike en groothartige sienings nie. Hy het soms met mooi en mooi meisies van sy kennis geflankeer, maar hy het het selde veel aan enige vrou gewy, ‘n goeie lopie aan honde is na sy mening baie beter as die mees fassinerende hofmakery, en geen vrou in die wêreld die gelyke van sy merrie, Black Bess, nie. Wat die huwelik betref, het Hilary vir baie jare lank geen begeerte gehad vir so ‘n bindende en bindende reëling nie. Daar was die Kanadese nalatenskap wat eers in ‘n winsgewende belegging gemaak moes word. Mettertyd sou ‘n vrou en kinders ongetwyfeld lekker wees om op winteraande by die huis te kom, maar hy het skaars ooit selfs hul afgeleë moontlikhede beskou, behalwe as soveel meer of minder sierlike en duur meubels in sy toekomstige opstal. Hy het nie bedoel om op Stella Cranstoun verlief te raak nie. Niks was eintlik verder van sy gedagtes af as om op enigiemand verlief te raak nie. Teen sy wil het haar persoonlikheid hom aangetas, en van die oomblik toe hy sy hand op haar toom teuel gelê het totdat hy in die gang van haar geskei het, deur al die fisiese pyn van sy wond, spook die gedagte aan haar skoonheid sy gedagtes, probeer soos hy sou om dit uit te gooi. Sy was heeltemal ongeskik vir hom, en ‘n huwelik met haar sou onmoontlik wees. Wat was daar in gemeen tussen die kleindogter van ‘n hertog, die kind van een van die trotste mans in Engeland, en homself, die seun van ‘n gewone yeoman, van nóg familie nóg fortuin? Stella kon natuurlik nie raai dat dit haar minnaar se gemoedstoestand was nie , maar iets daarvan het sy uit lord Carthew se praatjie gekry toe hy, in antwoord op Lady Cranstoun se navraag of Hilary ‘n besondere vriend van hom was, hartlik gesê het. : “Ek is uiters geheg aan hom. Ek skryf sy skielike heengaan vandag toe aan sy intense onafhanklikheid van karakter, wat hy soms selfs in ‘n aggressiewe mate dra. Hy was baie kwaad oor wat hy gekies het om te beskou as die valse posisie waarin hy deur my bevlieging geplaas is om name met hom te verander, vir watter truuk ek nog nie genoegsaam om verskoning gevra het aan jou of vir juffrou Cranstoun nie.” Hy draai gretig na Stella terwyl hy praat, maar sy beloon hom slegs deur ‘ n ysige kopbuiging. “Ek het alreeds vir jou gesê,” gaan hy voort, effens verkoel deur haar manier, “van my afkeer oor die snobisiteit van daardie mense wat, vanweë my hoër rang, my met aandag gelaai het en die bestaan ​​van my aantreklike amper geïgnoreer het. vriend. By ‘n huis waar ons onlangs besoek het, het vier mooi meisies, vermoedelik deur hul ouers, amper nie soveel as met hom gepraat nie, en ‘n dooie punt na my gemaak. Nou, dit was belaglik onnatuurlik, want my vriend is die wonderlikste aantreklikste man wat ek nog ooit gesien het, ‘n reus in lengte, en een van die beste atlete in die Universiteit, met ‘n gesig wat ook nie kan nalaat om vroue te lok nie. wie ek egter moet besit, hy is uiters onverskillig.” "Jou vriend, dan," het sir Philip tussenbeide getree, wat die uitwerking van hierdie toespraak op sy dogter noukeurig dopgehou het, "het ek nie van plan om tans te trou nie?" “So ver daarvan af,” het lord Carthew teruggekeer, “het hy nie die minste wens om vir baie jare in die huwelik te vestig nie. Hy het inderdaad die slegte smaak om glad nie aan vroue te dink nie; wat miskien is ,” het hy laggend bygevoeg, “met inagneming van Hilary se merkwaardige natuurlike voordele, ‘n baie goeie ding vir ons gewone klein kêrels.” Hoofstuk 10 – Pa en Dogter. Lord Carthew het soos hy oor sy vriend se vooruitsigte en voornemens gepraat het met volmaakte openhartigheid en lojaliteit, en het nooit vir een oomblik die uitwerking vermoed wat sy woorde in die gedagtes van Stella Cranstoun kan hê nie. Hy het regtig geglo dat Hilary die slegte smaak gehad het om nie van daardie jong dame te hou nie, en hy was beslis nie sleg tevrede met so ‘n manifestasie van gevoel aan die kant van sy aantreklike vriend nie. Nie vir ‘n oomblik het die vermoede by hom opgekom dat twee teenwoordige persone met intense, selfs asemlose, belangstelling na sy onverskillige woorde luister nie. "Ek moet môreoggend die eerste ding stad toe gaan," het hy dadelik gesê, "om uit te vind hoe dit met Hilary gaan. Natuurlik is hy geweldig sterk, maar juis om daardie rede is hy meer geneig om sy herstelvermoë te oorskat. Vroeg in die herfs gaan hy uit om in Kanada te vestig op ‘n plaas wat aan hom oorgelaat is, en ek glo hy stel voor om ‘n paar jaar daar deur te bring, sodat ons nie lank ‘n kans sal hê om saam te wees nie. Hy is ‘n kapitale sakeman, so langkop en skerpsiende oor ‘n winskopie soos die meeste Yorkshire-manne is, en ek twyfel nie daaraan dat hy sy uitdruklike vasberadenheid sal uitvoer en die eiendom sal laat betaal nie. "Teen watter tyd sal hy waarskynlik sy siening oor die huwelikstaat genoegsaam verander om sy paring met een of ander eerlike, robuuste persoon in sy eie lewensrang moontlik te maak, wat vir hom ‘n vierkantgeboude en soliede kroos Anglo-Kanadese sal grootmaak. olyftakke,” merk sir Philip op, nog steeds met sy oë wat verborge na sy dogter kyk. “Hier is vir jou vriend die boer se gesondheid en voorspoed,” het hy bygevoeg terwyl hy met die lug van ‘n fynproewer aan sy bruin sjerrie teug. “’n Man in daardie posisie is baie wys om die huwelik so lank as moontlik uit te stel. In die geval van die laer middelklas, is ‘n jong man wat getroud is, te dikwels ‘n man wat ontsier is.’" "’n Mens moet altyd Anne Hathaway in ag neem wanneer jy terugdink aan Shakespeare se refleksies oor die huwelikstaat," het lord Carthew opgemerk. ”n Man wat op agtien met ‘n vrou van ses-en-twintig trou, onder hom in rang, en van twyfelagtige karakter, sal waarskynlik nie ‘n hoë opinie oor die huwelikslewe hê nie. Om vir myself te praat, ek het nog altyd met uitgediende gretigheid en belangstelling uitgesien na die dag wanneer ek my bruid huis toe moet bring. En ek is baie angstig om my pa en ma op die oomblik oor die onderwerp te sien .” Sy oë het liefdevol op Stella gerus, maar aangesien hy nie direk haar naam gebruik het nie, kon sy skaars ‘n disclaimer uiter. Die bloed het na haar wange gestroom toe sy besef dat sy heeltemal in ‘n verkeerde posisie geplaas word . Lord Carthew het haar behandel, met haar gepraat en op haar gesinspeel, asof daar ‘n mate van ooreenkoms tussen hulle was; en tog, aangesien sy niks belowe het nie, was daar niks om terug te trek nie. As sy hom weer privaat, ná ete, sou verseker dat sy hom nie liefhet nie, sou dit maar wees om te herhaal wat sy voorheen vir hom gesê het; hy het gesê dat hy nie haar liefde verwag nie, en was bly om nog tevrede te wees met bloot haar smaak. Hoe kon sy sê: “Vanoggend het ek skaars geweet dat ek met die eerste oogopslag op jou vriend verlief geraak het , en ek het geglo hy hou baie van my; ook, die vooruitsig van ‘n ontsnapping uit die Chase, en van my pa se tirannie, vir beide my ma en myself, het te goed gelyk om gemis te word. Maar nadat jy met my gepraat het, en ek jou meer as die helfte aangemoedig het, het jou vriend my gesoen, en dadelik het ek geweet dat ek hom met my hele hart liefhet, soos hy my liefhet, en dat die huwelik met jou absoluut onmoontlik was.” Dit is duidelik dat sy nie so ‘n stelling kon maak nie, veral in die lig van wat lord Carthew self gesê het van Hilary se gewortelde afkeer teen die huwelik, tesame met die betekenisvolle feit van sy haastige vertrek uit die Jaagtog, sonder om haar in soveel woorde te vertel. dat hy haar liefgehad het. Stella was intens ellendig daardie aand. Elke nou en dan het sy vir haarself, in passievolle selfverwyt, gesê dat hare die skuld is, dat Hilary haar nie liefgehad het nie, nie bedoel het om haar te soen nie. Dit was bloot, soos hy self gesê het, soos ‘n deel van sy droom; dit was daardie klein gebaar van haar na hom wat daardie een vinnige omhelsing verhaas het waarvan hy al so duidelik berou gehad het. Sy het amper hardop gehuil van vernedering by die gedagte, en die blosse het so vinnig en onverklaarbaar oor haar wange getrek onder haar verlaagde wimpers dat arme lord Carthew vergewe sou word as hy die dierbare genot in sy siel begin lê het dat sy aan hom dink. . Waaraan anders kon sy inderdaad dink? vra hy homself af terwyl hy haar duidelike abstraksie, haar vreemde reserwe en daardie skielike kleurveranderings opmerk . Toe Lady Cranstoun en Stella na die sitkamer aftree, het eersgenoemde, wat haarself op haar bank gaan sit het, vir die jong meisie beduie om haar lae stoeltjie langs haar op te trek, en teer haar hare gestreel. "Ek is so bly, my skat," prewel sy, terwyl haar sagte oë gevul word met trane, “so baie, baie bly. En ek hou baie van hom. Hy is die ideale seun wat ek nog altyd wou hê. Ek kan nie vir jou sê watter verligting dit alles vir my is nie. Hy is ook my eie verhouding. Ek het vir baie, baie jare nie so gelukkig gevoel nie .” “Wat bedoel jy, skat mamma?” stamel Stella en voel vreeslik skuldig. “Ag, my kind, jy weet goed genoeg. En nou sal ek jou iets vertel, skat; as ek dikwels nogal selfsugtig gelyk het in die manier waarop ek vir myself gesorg het, en probeer om opgewondenheid te vermy en siekte-aanvalle af te weer, was dit as gevolg van my verskriklike vrees om jou by _hom_ jou pa te verlaat. Die hemel weet, ek was nog altyd ‘n arm metgesel vir ‘n lieflike, helder, jong meisie, en nie veel beskerming vir jou teen sy woede nie. Maar tog het jy nog altyd gevoel, het jy nie, dat jou ma by jou was, dat sy jou liefgehad het en met jou meegevoel het en saam met jou gely het? Het jy nog nooit die bittere eensaamheid gevoel om sonder ‘n vriend te wees om jou lief te hê tussen vyande nie? Wanneer ek moeg, siek en uitgeput gevoel het, het ek vir myself gesê: ‘Ek moet nie padgee nie; Ek moet nie sterf voordat my Stella gelukkig voorsien is nie.’ Ek kon nie sterf en jou by _hom_ los nie. Maar nou as, soos Lord Carthew voorstel, die huwelik feitlik onmiddellik plaasvind en, inderdaad, wat is daar om dit te verhinder? Ek sal my gedagtes in vrede hê, met die wete dat jy veilig sal wees onder die beskerming van ‘n goeie man se liefde. Ek kan stil, gelukkig en gelukkig sterf, terwyl ek dit onthou.” “Moenie, moenie praat van doodgaan nie!” roep Stella, bars in ‘n vloed van trane uit, en bedek Lady Cranstoun se vermorste hande met soene. “Ek kon jou nie verloor nie jy moet nie sterf nie! En ek is nie lief vir Lord Carthew nie. Ek sal nooit. Ek weet hy is goed en slim, en alles wat jy sê, maar ek kan nie met hom trou nie!” Lady Cranstoun het regop op haar bank gesit en baie wit en vaal gelyk. “Moenie, liefling, ter wille van my, meer wispelturig wees nie,” fluister sy. “Om hom te hekel omdat hy ’n burggraaf is in plaas van ’n boer, soos jy eers gedink het, dit is dwaas en onder jou. Jy maak net ‘n grap, my skat, nie waar nie? Jy sal my nie so bitterlik teleurstel na al ons praatjies vanoggend, oor daardie reis na die Kaap, en hoe ek by jou moes kom bly nie, en en ” Die woorde het op haar lippe gesterf. ‘n Asgrys tint het oor haar gesig versprei, en sy het in ‘n flouval teruggeval tussen haar kussings. Haar swak raamwerk was nie gelyk aan die spanning van die dag se opgewondenheid nie, en het uitgeloop op die skok van Stella se weiering om die kontrak uit te voer waartoe sy so gewillig gelyk het in die oggend, en waarop Lady Cranstoun haar hart gelê het. Stella het haarself oorweldig met verwyte toe sy Margaret bygestaan ​​het om die invalide tot sy bewussyn te herstel. Die here was nog in die eetkamer; hulle was inderdaad besig om die kwessie van huweliksskikkings op ‘n hoogs vriendskaplike wyse te bespreek. Maar tot Stella se groot verligting het dr. Morland Graham van die dorp af teruggekeer net op die oomblik toe sy pasiënt sy bewussyn herstel het, en volgens sy raad is sy bed toe geneem , waar sy gou aan die slaap geraak het, uitgeput deur die moegheid en opgewondenheid van die dag . "Ek wil met jou praat oor jou liewe mamma," sê dr. Graham, op sy mees welwillende professionele manier, terwyl hy juffrou Cranstoun vergesel terug na die salon. “Ek dink nie eers jy besef haar uiterste swakheid nie. Haar hart is in so ‘n verswakte toestand dat sy geensins aan die geringste skok blootgestel moet word nie. Sy kan sterf in ‘n beswyking soortgelyk aan die een wat sy vanaand gehad het, en die beste mediese vaardigheid in die wêreld sou haar nie red nie. Sy moet nie gedwarsboom of teleurgesteld word as haar lewe, sê maar vir ‘n jaar of twee langer , verleng wil word nie. Mag ek vra of daar enige rede vir haar laaste aanval was?” “Ja,” antwoord Stella, na ‘n oomblik se huiwering. “Ons het gepraat oor ’n huweliksaanbod wat ek pas ontvang het.” "Inderdaad! Dit is die interessantste. Mag ek toegelaat word om jou geluk te wens? En wie is die gelukkige man?” "Wag asseblief! Die man is Lord Carthew, wat vir een of ander simpel freak het van naam verander met sy vriend toe hy gisteraand hierheen gekom het.” Die dokter het gelag, ‘n lang, lae, gemaklike en selfvoldaan lag. "Die jong heer het _my_ nie bedrieg nie," het hy selfvoldaan gesê. “Ek ken Lord Northborough goed, en die gesinsooreenkoms tussen hom en sy seun is merkwaardig.” “Blykbaar,” sê die jong dame, woedend, “_is ek_ die enigste persoon wat dit nodig geag is om te mislei. In die naam van Pritchard het lord Carthew my gevra om met hom te trou, en ek het vir hom gesê ek sal daaroor dink . Ek _het_ daaraan gedink, en ek het teen hom besluit, maar hy het intussen onderhoude met my pa en ma gehad waarin hy blykbaar homself in die lig van ‘n aanvaarde vryer voorgestel het. Maar ek het nie die minste voorneme om met hom te trou nie. Trouens,” het sy kragtig bygevoeg, “die idee daarvan maak dat ek hom _haat_!” “Ek kan regtig niks in die jong heer se maniere of styl sien om jou afkeer te regverdig nie.” “Dis nie dit nie! ” begin die dokter. onderbreek sy gretig. "Dr. Graham, jy is ‘n slim man, jy verstaan ​​mans en vroue. Weet jy nie goed dat dit moontlik is om baie van mense as vriende te hou nie, maar om hulle te _verafsku_ in die voorgestelde hoedanigheid van mans of vrouens?” “Sekerlik, beslis. Maar in hierdie geval lyk die vuurhoutjie so buitengewoon gelukkig, maar die onderwerp wat bespreek word, is jou mamma se gesondheid. Jy sê vir my jy het met haar oor die voorgestelde huwelik gepraat . Ek veronderstel sy is ten gunste daarvan?” “Sy het haar hart daarop gestel,” sê Stella met ‘n sug. “En sodra ek haar my besware vertel het, het sy flou geword.” "Een ding is redelik seker," het dr. Graham nadruklik gesê. "As jy haar lewe wil bewaar, moet jy ten minste beïnvloed om vir die hede by haar sienings in te val." “Maar hulle wil dadelik met my trou,” het sy wanhopig uitgeroep, “selfs voor ek by die hof aangebied word!” "Wel wel!" het die dokter kalmerend teruggegee, “Ek moet tog nie dink dat jou lot so ‘n _baie_ moeilike een is nie. Die graaf van Northborough is een van die mees vooraanstaande staatsmanne in Engeland, in hoë guns by Court, met ‘n vrou wat vir hom ongeveer ‘n miljoen gebring het, en Lord Carthew is die enigste seun. Al die pragtige en goedgeteelde meisies in Londen het die afgelope twee jaar hul pette op hom gesit.” “Jy verstaan ​​nie!” sy het gehuil. “Hierdie dinge is vir my niks, minder as niks. So ver daarvan om rykdom en rang te begeer, sou ek hulle vermy. My ideaal van huwelik is heeltemal anders.” Sy stop kort en bloos diep. “Ek kan jou nie laat verstaan ​​nie,” sê sy weer en draai weg. “Ek kan twee dinge verstaan, juffrou Stella,” antwoord hy ernstig; "caprice aan die een kant, en plig aan die ander kant." Sy draai skerp om en kyk na hom. “Plig!” herhaal sy koud. “Ek verstaan ​​jou nie.” “Die dogter van sir Philip Cranstoun en kleindogter van die hertog van Lanark is nie in die posisie om vir blote grilligheid met enige persoon te trou met wie sy dalk lus het nie,” het hy gesê. “_Noblesse oblige._ Jy moet die tradisies van jou familie volhou en met iemand in jou eie rang van lewe trou. Dit is ‘n plig wat jy aan jou gesin, jou opleiding en jou ouers verskuldig is. In jou geval is die plig vir jou des te duideliker uitgestippel, aangesien Lady Cranstoun se gesondheid geheel en al afhang van jou vervulling van haar duidelik uitgedrukte wense; as jy haar teleurstel in haar baie natuurlike en liefdevolle wens om jou gelukkig getroud te sien met so intellektuele en hooghartige edelman soos Lord Carthew, kan haar dood voor jou deur lê.” Stella staan ​​van haar stoel op en stap van hom weg na die venster. Sy het gevoel dat ‘n net om haar voete getrek word, en haar vorige voorliefde vir Lord Carthew het in ‘n gegriefde afkeer verander. Met haar hart wat in haar boesem klop by die gedagte aan ‘n ander man, met elke vesel van haar wese wat tintel van passievolle liefde vir hom, hoe kon sy die voorstelle verduur dat sy, selfs ter wille van haar ma, met Lord Carthew moet trou? Dit was nutteloos om met haar te redeneer. Die sigeuner-Carewe-bloed in haar are brand van onredelike passie. Sy was lief vir Hilary Pritchard, lief vir hom met so ‘n onbetwisbare ywer dat sy maar te graag haar huis daardie nag sou verlaat het om hom, sonder geld en kaalvoet, deur die wêreld te volg. Argumente is op so ‘n aard vermors. Daar was geen spoor van die koue en trotse Douglas-element in _haar_ temperament nie; eksentrieke, wilskragte Cranstoun, en wilde, wettelose Carewe het verenig om hierdie vreemde, halfgetemde wese voort te bring, met slegs ‘n laag opvoeding en onderdrukkende opleiding oor die oer-passies, die dwaalinstinkte en die merkbare rebellie teen alle gekonstitueerde gesag. wat haar ras kenmerk. Al die sigeuner in haar was vanaand oorheersend, want sy het met blosende wange en glinsterende oë na haar harp gegaan en ‘n paar effektiewe akkoorde geslaan, voor dit gaan sit en in ‘n Hongaarse lug ingebreek, wat haar baie ingeneem het. fancy onder ‘n paar nuwe musiek wat tydens haar pa se afwesigheid van die stad af aangekom het . Dalk het haar vreemde ontmoeting met ou Sarah Carewe die gedagte aan die sigeunerras in haar kop gesit; of anders was dit dat die wilde Zingari-musiek in haar huidige opgewonde, rebelse en oproerige bui haar gevoelens aanklank vind; seker dit is dat sy al die onderdrukte intensiteit van haar natuur in die liedjie gegooi het. Sy was ‘n uitstekende musikant, en het uit die geheue gespeel, wat die lug suggereer, nou wild, nou klaaglik, deur ‘n opeenvolging van akkoorde. Die woorde ook, ‘n klaaglied wat veronderstel is om deur ‘n sterwende "Egipenaar" uitgespreek te word, het met haar eie gemoedstoestand genoegsaam ingestem om haar in staat te stel om haar hele siel in haar stem te gooi. Selfs daardie goed gereguleerde persoon, Dr. Morland Graham, was verstom en opgewonde oor haar prestasie. Hoe het die dogter van lady Gwendolen so dramatiese intensiteit en vuur gehad? vra hy homself af, terwyl die meisie se soet sopraannote die lug omvou, en die vreemde huil-patos van haar tone het werklike trane in sy oë gebring. Twee ander luisteraars het die kamer binnegekom. Stella sing voort, sonder om hulle te gehoorsaam, terwyl lord Carthew haar dopgehou het, betower in bewondering, en haar pa het haar met ‘n swaar frons van intense afkeuring beskou. Die prentjie wat sy gemaak het, waar sy daar in haar skraal, meisieagtige skoonheid sit, haar wange bleek van opgewondenheid, haar oë gloeiend, haar donker hare wat haar klein, sensitiewe gesiggie omraam, en daardie lieflike, patetiese stem wat die wilde liefde uitklink, die verlange na vryheid , en die eensaamheid van die sterwende sigeuner al hierdie dinge, wat die ander twee mans wat teenwoordig was met wonderbare bewondering vervul het, het sir Philip buitengewoon geïrriteer . Hoe durf sy in sy teenwoordigheid sigeunerliedjies sing? Bowenal, hoe durf sy in haar sang daardie warm suidelike natuur openbaar wat hy so sterk wantrou het, en die besit waarvan hy in sy dogter as iets in die lig van ‘n skande beskou het? Die lied het opgehou. Die sangeres laat sak haar kop, asof uitgeput deur die moeite, terwyl haar vingers steeds om die snare vertoef. ‘n Uitbarsting van applous, wat gelyktydig van Lord Carthew en Dr. Graham gekom het, het haar gewelddadig laat begin. Sy het heeltemal vergeet dat sy nie heeltemal alleen is nie. "Ek het nog nooit sing soos joune gehoor nie," het die jong burggraaf gesê en na haar kant toe gekom. “Jy het my laat huil, en ek word nie baie maklik geraak nie. Dit is nie net jou stem wat pragtig is nie, maar jou uitdrukking. Weet jy waaraan jy my laat dink het toe jy daar gesit en vertel het van jou verlange na vars lug en vryheid, en die vreugdes van die lewe?” "Geen." "Van daardie lyn wat ek jou vertel het van vanoggend, toe Tennyson se heldin die minnaars sien verbygaan: "’"Ek is half siek vir skaduwees," het The Lady of Shalott gesê.’" Sy kyk op na hom en glimlag onwillekeurig. Hy het beslis ten minste ‘n gedeelte van wat in haar gedagtes was, verstaan. "Jou dogter is ‘n mees bekwame musikant en ‘n pragtige sanger," het dr. Graham vir sir Philip gesê. "Ek keur nie daardie klas liedjies goed nie," het sir Philip se raspende stem geantwoord. "Dit is teatraal en taai in sentiment, en na my mening nie ‘n liedjie vir ‘n gentlewoman om te sing nie." Stella kyk vlugtig na haar pa. Siende dat hy blykbaar besig was gesprek deur Dr. Graham, het sy besluit om vir Lord Carthew te vertel dat sy vriend Hilary Pritchard nie in Londen was nie, maar by die herberg naby die lodge-hekke van die Chase lê. "Ek het iets wat ek vir jou wil sê," het sy begin en baie sag gepraat, sodat haar pa haar nie sou hoor nie. Maar sy was nie vinnig genoeg vir die grys wolf nie. In ‘n oomblik het hy die dokter verlaat en by haar aangesluit. "Ek verstaan," het hy gesê terwyl hy Lord Carthew met ‘n gevoel van genialiteit aangespreek het, "dat jy ‘n goeie skaakspeler is. Dr. Graham hier is ‘n groot gesag oor skaak, en een van die beste spelers in Londen. Sal hy en jy ’n speletjie speel terwyl ek saam met my dogter gaan kyk hoe dit nou met my vrou gaan?” Sy gaste kon niks anders doen as om sy voorstel te volg nie, terwyl Stella, haar hart vinnig klop van beangs, haar pa uit die kamer gevolg het. Sodra die deur toe was, het hy hardhandig na haar gedraai. "Kom na my studeerkamer," het hy gesê. “Ek het iets om vir jou te sê.” Hoofstuk 11 – ‘n Ou storie. In die studeerkamer het sir Philip Cranstoun sy gunstelingposisie ingeneem, met sy rug na die vuur, en sy voete stewig op die vuurherd-mat geplant. Stella staan ​​op ‘n bietjie afstand, haar hande gevou oor die rug van ‘n lang, gekerfde eikehoutstoel. Terwyl sy na haar onder sy swaar swart wenkbroue gekyk het, is haar pa dadelik herinner aan ‘n ander toneel wat meer as agtien jaar gelede in daardie selfde huis plaasgevind het, op die aand toe Clare Lady Cranstoun die eerste keer van haar pa se moord verneem het. "Ek het jou hierheen geroep," het die Baronet skielik begin, "om oor jou komende huwelik te praat." Stella trek haar lippe styf en hou vas aan die agterkant van die stoel, maar sy praat nie. "Jou komende huwelik," het sir Philip herhaal, "met my vriend, lord Carthew." Steeds het geen woord van Stella gekom nie. Haar minagtende stilte irriteer haar pa. “Carthew is bekend vir sy eksentrisiteit,” het hy geglo. “Daarom, ongetwyfeld, sy gelukkige bewondering vir jou. Baie min mans sou die uitstalling wat jy nou van jouself gemaak het oor daardie simpel en vulgêre liedjie vergewe het.” Die kleur kom flou in haar wange, maar sy bly steeds stil. Stilte was haar beste wapen teen haar pa, soos sy goed geweet het. "Die huwelik sal vroeg in Mei plaasvind," het hy voortgegaan; “dus moet jy jou voorbereidings tref, en ‘n datum vir die seremonie nie later as die sestiende van die maand noem nie. Hoor jy my?" “Ja,” het sy geantwoord, haar oë lank opgeslaan en sy blik bestendig ontmoet, “ek hoor jou; maar ek sal nie met lord Carthew trou nie.” "Jy sal met hom trou," het hy gesê, ‘n donker blos versprei onder sy bleek vel. “So seker as jy daar staan, sal jy met hom trou!” "Ek sal nie!" Haar stem het nou helder en skerp opgeklink, en in haar mooi gesig kom ‘n blik van hardnekkige weerstand, by die aanskoue waarvan sir Philip se smeulende toorn in ‘n vlam gebreek het. “Jy sal maak soos ek vir jou sê!” het hy gevloek, die are in sy voorkop begin lelik prominensie. “Jy, ‘n bedelaar se brakkie, gebore in ‘n krot, waag dit om jou wil teen myne te stel! Jy behoort per reg van deur tot deur aan die hakke van een of ander vuil karavaan te trap , besems te verkoop, en hoenders te steel, met ‘n heining om onder te slaap, en die polisie op jou spoor! Weet jy wat jy is jy, met jou wit gesig, en jou uitdagende lug en grasie, wat ‘n graafseun nie goed genoeg vir jou ag nie, maar jouself moet beskaam deur ‘n diensmeisie- flirt in die gang met ‘n man wat sal jou dwaasheid ‘n rookkamer grap maak? Jy dink jouself ‘n hertog se kleinkind, ‘n Douglas van afkoms, en dogter vir my vrou, Lady Gwendolen. Maar jy het in hierdie wêreld gekom ‘n paar maande voor ek ooit daardie dame gesien het; jy is in ’n ellendige kajuit gebore, en jou ma was ’n boemelaar, ’n gewone sigeuner!” Hy gooi die woorde met prikkelende klem na haar toe. Sy staan ​​voor hom, bleek soos as, haar oë uitgerek, bewend in elke ledemaat. Maar vir die ondersteuning van die stoel sou sy op die grond geval het. Dit het gelyk of ‘n honderd klein insidente gelyktydig in haar gedagtes prominent geword het terwyl sy na hom geluister het, waarvan die oudste waarsêer se versekering dat sy ‘n "Romany" is en dat die sigeuners bevriend sou raak met haar. Ook Stephen Lee, deur wie sy moes kommunikeer indien nodig met ou Sarah, het hy nie eers daardie dag vir haar gesê dat daar nie soveel verskil tussen haar rang en syne is as wat sy gedink het nie? En dr. Netherbridge se vreemde herkenning van haar deur haar “gelykvormigheid aan haar ma,” was dit nie ook ‘n skakel in die ketting nie? Die kamer het gelyk of dit om haar wieg, en die grond om onder haar voete mee te gee. Iets het vir haar gesê dat haar pa die waarheid praat, en haar hart het saamgetrek van pyn toe sy besef dat sagte, liefdevolle Lady Cranstoun, van wie sy die enigste teerheid en vriendelikheid ontvang het wat haar jong lewe nog warm gemaak het, dalk nie regtig was nie. haar ma tog. Maar wat sy ook al gevoel het, hoe groot ook al haar verbasing, ontsteltenis en selfs afgryse oor sy woorde, dit was hoofsaaklik nodig om haar selfbeheersing te behou, en geen huil, geen uitroep het haar lippe ontsnap terwyl sy stil gewag het dat haar pa meer sê nie. "Toe my vrou, lady Gwendolen, haar kind verloor het," het sir Philip genadeloos voortgegaan , "is jy na hierdie huis gestuur en toegelaat op lyding, sodat sy haar rede nie sou verloor nie. Die arme, swaksinnige ding het gekies om te glo dat jy hare is, en deels om haar humor te gee, deels om jou skandelike herkoms te verbloem, ek het toegelaat dat die misleiding tot nou volgehou word. Jy sou nooit geweet het uit watter bedelaarsgeslag jy voortgekom het nie, maar uit jou dwaasheid en trots, wat vir my, wat die waarheid oor jou herkoms weet, ewe aanstootlik en belaglik is.” "Sal jy vir my een ding vertel?" vra sy, in ‘n onnatuurlike bestendige stem. “Jy sê ek is nie Lady Cranstoun se kind nie; is ek joune?” Sy kon nie die gretigheid wat sy voel uit haar stemtoon hou nie. Hy kyk nuuskierig na haar en ignoreer haar rede vir die vraag. “Jy is ‘n sigeunerkind,” antwoord hy in die hoop om haar te verneder. "Nie joune nie?" huil sy, ‘n straal van onmiskenbare verligting wat in haar gesig flits. "Nie joune nie! O, dank die hemel!” In ‘n oomblik het hy sy fout gesien. Die gedagte dat sy hom nie eerbied of respek verskuldig is nie, het vir haar ‘n vreugdevolle verligting gekom. “Jy is my dogter,” het hy hardhandig gesê, “en jy moet my gehoorsaam. Gelukkig vir jou vermoed niemand die waarheid nie, of jy sou beslis nie vereer gewees het deur ’n huweliksaanbod van die erfgenaam aan Lord Northborough nie.” Hy het doelbewus sulke woorde gekies deur na haar ma te sinspeel dat Stella kon aflei dat sy geen wettige titel het op die naam wat sy gedra het nie. Die doel wat hy voor oë gehad het, was om haar trots te verneder, en of hy terselfdertyd haar hart gebreek het of nie, was vir hom ‘n kwessie van volmaakte onverskilligheid. Toe hy klaar gepraat het, begin sy na die deur beweeg. Dit lyk of ‘n mis voor haar oë hang, en sy het so gebewe dat haar voete skaars haar gewig kon dra; maar sy was so trots soos hy en het haar ten volle voorgeneem dat hy nie die volle effek van sy woorde op haar sou sien nie. "Verstaan," roep hy agter haar aan, "jou huwelik sal vroeg in Mei plaasvind ." Sy draai om en kyk na hom by die deur. “Here Carthew sal vanaand elke woord hoor wat u vir my gesê het. Dan, soos jy voorstel, sal hy ophou om my te pla.” “Ek verbied jou om een ​​woord met hom oor die onderwerp te ruil.” Hy het haar by die deur aangesluit en haar arm in sy vingers gegryp soos hy in die oggend gedoen het. Die pyn van sy koppelaar was intens, maar sy het nooit daaronder gekrimp nie. "Dit is my plig om hom te vertel, sir Philip," het sy gesê, asof sy ‘n vreemdeling aanspreek. “Gaan dadelik na jou kamer en moenie aanmatig om dit te verlaat voordat jy my toestemming het nie.” "Nes jy wil. Maar sodra ek Lord Carthew ontmoet, sal hy elke woord hoor.” Verbysterd en woedend los hy sy houvas op haar arm, en volg haar boontoe, kyk hoe sy haar eie kamer binnegaan, en trek die sleutel uit, draai dit aan die buitekant en steek dit in sy sak. Hy het die effek op haar van die aankondiging wat hy gemaak het heeltemal misreken. Hy het hom verbeel dat dit haar trots tot in die stof sou laat sak, en breek eens en vir altyd haar teenkanting teen sy wil af. Maar sy het uit die studeerkamer gegaan met regop kop en flitsende oë; en so ver van vrees dat die geheim van haar nederige geboorte bekend sou word, het sy dadelik besluit om dit te deel met die laaste persoon in die wêreld wat daarvan bewus gemaak behoort te word. Dit was meer as ooit nodig om hierdie wedstryd met Lord Carthew te haas. In so ‘n gees soos dié waarin Stella haarself nou bevind, was dit onmoontlik om te sê watter roekelose stap sy kon neem. By die terugkeer na die sitkamer, het sir Philip dus voorgegee dat hy ‘n koerant lees, terwyl sy twee gaste hul speletjie klaargemaak het, en hy het daarna in die loop van ‘n kort gesprek met lord Carthew uitgedink om daardie jong heer se hoop sterk aan te moedig, en inderdaad om hulle na sekerhede te draai. "Ek het ‘n bietjie met my dogter gepraat," het hy begin, terwyl die here aan hul grog teug en ‘n afskeidsrook geniet het voordat hulle vir die nag aftree. “Sy is heel gewillig dat die troue gedurende die tweede week in Mei sal plaasvind. Ek twyfel nie dat hierdie huis vir Stella uiters eensaam is nie, en dat sy in haar geheime hart verheug is met die gedagte om dit te verlaat. Die enigste moeilikheid is dat sy nog nooit van haar ma geskei is nie, en ek dink eerder dat dit is waaroor sy met jou wou praat net toe ek opgekom het en haar in die rede val.” "Ek sal verheug wees as Lady Cranstoun saam met ons sal kom wanneer ons huishouding in die dorp begin," het lord Carthew geantwoord, sy eenvoudige gesig straal van geluk. “Ek sal oor alle reëlings met my ma praat wanneer ek môre dorp toe gaan. Ek behoort vroeg op te gaan, want ek is regtig angstig oor my vriendin Hilary. Dr. Graham het verklaar hoe uiters oorhaastig dit vir hom was om die skuiling van jou dak tans te verlaat, en ek is baie angstig om uit te vind of hy enige nadelige gevolge van die reis gely het.” Lord Carthew het daardie aand met ‘n ligte hart na sy kamer teruggetrek, wat nie eers die herinnering aan die palmist Kyro se voorspelling kon onderdruk nie. "’n Hartstogtelike liefdesverhouding, ‘n haastige huwelik, vinnig gevolg deur oorweldigende ongelukke," so was die bepalings van die profesie wat ‘n paar weke tevore vir sy toekoms gemaak is. Maar nou, in die oortuiging dat hy ten minste die warm vriendskap en gewillige instemming van ‘n lieflike, hooggebore, fassinerende en begaafde bruid verseker het , het Claud gevoel dat hy sulke somber voorspellings tot minagting kon lag. Stella het van hom gehou en sou hom binnekort liefhê, want Lord Carthew het ten volle geglo, net soos soveel mans, dat liefde ‘n plant is wat veroorsaak kan word om in enige vrou se hart te groei met behoorlike sorg en moeite. Nie vir een oomblik het hy vermoed dat die pragtige meisie wat hy so gou gehoop het om sy vrou te maak, op daardie oomblik op en af ​​​​stap op en af ​​oor die planke van haar bedkamer, heeltemal geklee, met alle idee van sluimering uit haar gedagtes verban, en haar kop in ‘n warrel van hartstogtelike en rebelse gedagtes, waarvan nie een aan hom gewy was nie. Haar pa se uitsprake het haar ten volle geraak soos hy bedoel het, maar in ‘n totaal ander rigting as wat hy verwag het. So ver van die kennis van haar ma se nederige herkoms wat haar daartoe geneig het om lord Carthew se aanbod dankbaar te aanvaar, het dit vir haar gelyk of sy ‘n onoorkomelike en nie onwelkome versperring tussen hulle plaas nie. "Hilary het gedink ek is sy meerdere in posisie," het sy vir haarself gesê; “en o, hoe bly is ek dat dit nou verander is! Hy was so nederig, hy het my so ernstig om verskoning gesmeek dat hy my in sy arms geneem het; en ek is tog net ‘n arm sigeuner se dogter onder hom, nie bo hom nie! Hy moet dit weet. Ek moet hom vertel, en so gou moontlik, voor hy tyd het om die buurt te verlaat. “En my ma wat het van haar geword? Is sy dood? Kan iemand my van haar vertel? Sou Margaret weet? Sy is al baie jare in die huis, maar sy wou nie vertel nie, dink ek. Maar daar was die doktertjie wat geweet het ek is juffrou Cranstoun omdat ek so soos my ma was. Hy moes haar dan geken het. Het die gasheer my nie vertel dat toe Dr. Netherbridge hom gisteraand hierheen gestuur het, hy vir hom gesê het dat hy die Chase, en het sir Philip geken, en was jare gelede hier gewees? Ek moet hierdie dokter privaat sien, en dadelik moet uitvind wie en wat my ma was. As sy ooit my pa liefgehad het en kon iemand hom liefhê, wonder ek? sy moes baie, baie ellendig gewees het.” Totdat die dag aanbreek, het Stella in opgewonde gedagtes gebly, wawyd wakker, en óf onrustig in die kamer op en af ​​geloop, óf haarself in ‘n wiegstoel heen en weer wieg. Haar begeerte om Hilary te sien, het elke oomblik dadelik sterker geword. Sy het ten volle geglo dat wanneer hy geweet het dat sy van nederige geboorte is, hy haar nie meer sou vermy nie, maar sy liefde so eerlik sou gee as wat hy hare sou aanvaar. Tog het sy gevoel dat sy eers vir Dr. Netherbridge moet sien, en by hom die waarheid oor haar ma moet leer. Haar wange het warm geword van skaamte by die gedagte dat sy dalk geen reg het om die naam van Cranstoun te dra nie. Die idee was so onuitspreeklik pynlik dat sy dit uit haar gedagtes probeer verban het; maar dit het keer op keer teruggekeer met ‘n volharding om nie te ontken nie. Kon sy eenkeer vasstel dat dit ‘n feit was, het sy in ‘n uitbarsting van hartseer en vernedering besluit dat sy van die Jaagtog sou ontsnap, en haarself so ver as moontlik sou wegkruip, onbekend aan enigiemand. As sy inderdaad sonder wettige vader of moeder was, sou sy nie meer van teësinnige uitgedeelde liefdadigheid lewe nie, maar sou die wêreld ingaan en vir haarself ‘n bestaan ​​verdien, soos baie ander arm en vriendlose meisies daagliks doen en van haar verban word. dink vir altyd aan alle gedagtes van liefde en huwelik. Sy was ten volle vasbeslote oor een ding: dat geen man behalwe Hilary Pritchard haar man moes wees nie; maar sy sou nooit na hom toe kom met ‘n vlek op haar naam nie. Dan, weer, is haar refleksies versteur deur die herinnering aan die sagte dame wat geglo het dat sy haar dogter is. Hoe kon sy haar onder enige omstandighede in die steek laat? Wat ook al die omvang van haar verpligting teenoor sir Philip is, Stella het besef dat die liefde en plig wat sy aan Lady Gwendolen verskuldig was, nietemin was, maar eerder , hoe dringender, sou daar inderdaad geen bloedverwantskap tussen hulle wees nie. Hoe meer sy nagedink het, hoe meer onrustig het haar gemoed geword, en sy het bo alles na die dagbreek verlang, sodat sy van die planne wat in haar brein geformuleer het, in werking kan stel. Intussen was sy toegesluit, en kon net na sir Philip se plesier uitgelaat word. Hierdie refleksie het haar met ‘n diep ergernis vervul, en sy het begin om metodes van ontsnapping te ontwikkel. Daar was twee vensters in haar kamer, beide lank en wyd, wat deur houtwerk in vierkante sowat ‘n voet hoog verdeel is. Sy was net op die eerste verdieping, en die klimop wat om elke deel van die mure gekleef het, sou blykbaar ‘n verdraaglik maklike manier van afkoms bied vir een so lig en rats soos sy. Teen halfsewe kon sy haar houding van wag en dink nie meer verduur nie. Sy het haastig haar toilet opgevoer, haar wit sy-aandrok in haar serge-oggendkostuum verander, haar hoed en baadjie aangetrek en die swaar raam van een van die vensters opgestoot , afgekyk op die terras onder en oorkant die bome om te sien of haar bewegings is waargeneem. Niemand was nog in die wiele nie. ‘n Dowwe oggendwaas het op die vars lenteblare rondom die boomtoppe gelê, en die oggendson het, terwyl dit probeer bars deur die damp wat uit die klam aarde opgekom het, die doudruppels op die gras in glinsterende diamante verander. Sy vang haar rompe naby haar en waag een skraal voet oor die rand van die venster en toets die sterkte van die ondersteuning wat die klimop verleen. Gelukkig vir haar het die wortels van ‘n groot klimopboom op ‘n punt presies tussen die vensters van haar kamer begin, en die takke was sterk genoeg om ‘n veel swaarder las as haar ligte raam te dra. ’n Paar deurmekaar treë, ’n wonderbaarlike geritsel van klimopblare, ’n paar klein klippies wat verplaas is, en dan, met ’n blosende gesig, ’n stowwerige rok en die palms van haar sagte hande effens gesny en gekrap, het Stella haar op die terras bevind , vry. ‘n Paar oomblikke later het sy soos ‘n verskrikte haas gehardloop in die rigting van ‘n swak punt in die muur wat die Chase omring het. omheining, aangesien sy veral wou vermy om die lodge-bewaarders uit hul slaap wakker te maak. Om kwart oor ses het sy die herberg bereik waar Hilary gebly het. Die vensterblindings was almal afgetrek, en niemand het geroer nie, behalwe haar vriend, die gasheer, wat ‘n paar maande tevore ‘n gewilde lug in Londen gefluit het, besig was om oor die stalwerf rond te draai. Toe hy die lang, effense, meisieagtige figuur in gewone blou sergejapon en noupassende serge-baadjie sien , laat val hy verbaas die groot perdespons en die emmer waarmee hy gelaai was, en het ‘n langdurige fluit van verbasing uitgespreek. “Juffrou Cranstoun, terwyl ek lewe!” het hy uitgeroep. “Hoekom, wie sou jou so vroeg kon sien, juffrou?” "Ek moet so gou as moontlik na Grayling gaan, en ek wil hê jy moet vir my ‘n perd leen," het sy verduidelik. “Ek sal dit binnekort na jou stalle terugbring , en sal baie goed daarna sorg. Ek kon nie een by die huis kry nie, want almal het geslaap toe ek weg is.” Die man se oë het geblink. Omdat hy nie ‘n huisbewoner was nie, en soos hy van Londen gekom het , het die gasheer niks van die plaaslike vrees vir sir Philip Cranstoun se misnoeë gehad nie. "Hoe sou jy graag ons jong heer se Swart Bess, wat jy so bewonder het, vir ‘n bietjie leen?" het hy voorgestel. "Sy vat ‘n bietjie ry, maar ek lê jy sal haar bestuur." Die aanbod was een na Stella se eie hart, en na ‘n kort tydjie daaraan bestee om die ongewone sysaal op Black Bess se rug te plaas, het Stella liggies in haar sitplek gespring en die merrie se glansswart nek gestreel, haar kop na Grayling gedraai en begin haar in ‘n galop weg. Die merrie, wat nog nooit tevore deur ‘n dame gery is nie, was eers erg verbaas oor die geklap van Stella se toga, en het haar lang nek elke nou en dan geboë in ‘n vergeefse poging om aan haar ruiter se rompe te byt. Geleidelik het sy egter aan hierdie verskynsel gewoond geraak en die verskil tussen Stella se gewig en Hilary s’n besef, het sy haar kop neergesit en een vasberade poging aangewend om met haar ongewone las weg te hardloop . Verbysterd in hierdie poging, het sy tot die onvermydelike gaan sit , en Stella gedra soos die meisie nog nooit tevore gedra is nie , terwyl sy oor die grond geskiet het op ‘n manier wat selfs die vlootvoetige Zephyr ver agter sou gelaat het . Greyling, om sewe-uur, het nog steeds hoofsaaklik aan die slaap geslaap, maar ‘n rooiwang Greyling-seun wat besig was om ‘n top in die hoofweg te tol , het sy beroep geweier om na Stella te staar en haar in ‘n trekking in te lig. Surrey-dialek, van waar Dr. Ernest Netherbridge se huis is. Die doktertjie was nie meer ‘n vrygesel nie. ‘n Kennis van die feit dat baie bestendige provinsiale pasiënte verkies het dat hul dokters getroud is, tesame met die uiterste saaiheid van "niemand om na huis toe te kom nie ", het hom ‘n paar jaar tevore oorreed om sy vae ideale van ‘n pragtige en aantreklike prys te laat vaar. help ontmoet, en om sy wens vir geselskap en ‘n meer uitgebreide inkomste te bevredig in die persoon van ‘n spinster van onsekere ouderdom wat algemeen in Grayling veronderstel is om vir meer as vyftien jaar "haar pet op die dokter te sit". En dit was hierdie persoon, in bruin wol en ‘n groot wit voorskoot, wat die deur oopgemaak het van die lieflike Stella Cranstoun en Black Bess, en wese geëis het om haar besigheid met die dokter te weet. Hoofstuk 12 – Vir beter, vir slegter. "Ek moet Dr. Netherbridge vir besigheid sien," sê Stella, terwyl die dokter se vrou met afkeur na haar ou besoeker se vars jong gesig uitloer . “O!” sê mev. Netherbridge droog. "Is jy siek?" "Geen." “My man, dr. Netherbridge, is nie gewoond daaraan om besoekers te ontvang wat nie om sewe-uur soggens oor siekte kom nie. Hy is nog nie af nie. As jy hom wil sien, moet jy beter weer bel.” En daarmee was dr. Netherbridge se hulpverlener besig om die deur in Stella se gesig toe te maak, toe ‘n man se stem van die vloer bo af hoor wat vra wie die besoeker is. "Ek is juffrou Cranstoun, van die Chase, Dr. Netherbridge, en ek sal dankbaar wees as jy my ‘n paar minute se gesprek kan spaar." “Seker seker. Ek sal dadelik af wees. Letitia, wys vir juffrou Cranstoun in die sitkamer in.” Die top-spin seuntjie, wat tyd gevind het om swaar aan sy hande te hang, het vir Stella na die dokter se huis gevolg en naby gebly en staar, terwyl die jong dame, wat Black Bess se toom vashou, met mev. Netherbridge by die oop deur staan ​​en baklei het . Stella kry hom nou in die oog, en spreek hom aan, met een van haar sjarmante glimlagte. "Is jy slim genoeg om hierdie perd vir my vas te hou terwyl ek vir ‘n paar minute die huis binnegaan ?" het sy navraag gedoen. “Jy sal ses pennies hê vir jou moeite.” Die seuntjie het geknik en Stella het mev. Netherbridge gevolg, wat haar met yskoue beleefdheid in ‘n priem-en-ou-meisie-lokaal ingebring het, waar sy gou deur dr. Netherbridge aangesluit het. “Vergewe my dat ek jou so vroeg gesteur het,” begin Stella. Die doktertjie se gesiggie het presies dieselfde gevoel van selfvertroue en vriendelikheid by haar geïnspireer wat haar ma jare gelede teenoor hom gevoel het. "Ek het gekom," het sy voortgegaan, "omdat ek dink jy is die enigste persoon wat my die waarheid kan en sal vertel oor ‘n baie belangrike punt. Gister, toe jy my vir die eerste keer sien, het jy gesê jy herken my aan my gelykenis aan my ma. Die huidige Lady Cranstoun en ek is totaal verskillend; jy kan dus nie _haar_ bedoel het nie.” Haar briljante donkerblou oë is soekend, smekend op sy gesig gevestig. Dr. Netherbridge was te opreg om nie van kleur te verander nie en die een of ander effense teken van verleentheid te toon. "Gesinsgelykhede is onverantwoordelike dinge," het hy begin, toe sy hom kortknip. "Daar is nie meer nodig vir verberging nie," het sy gretig gesê. “Gisteraand het sir Philip Cranstoun vir my gesê ek is in ‘n hut gebore en dogter van ‘n sigeuner. Is daardie dinge waar?” “Jy is sekerlik in ‘n klein huisie op jou pa se eiendom in hierdie buurt gebore ,” het die dokter geantwoord; "en jou ma was van sigeuner-onttrekking." “Vertel my alles wat jy kan van haar.” “Sy moes baie mooi gewees het toe sy gesond was. Toe ek haar die eerste keer ontmoet het, was sy baie bietjie ouer as jy nou, maar sy het haarself doelbewus doodgehonger, en haar skoonheid was noodwendig aangetas.” “Hoe het jy haar leer ken?” vra sy terwyl sy in diepe angs aan sy woorde hang. "Is sy toegelaat om na die Chase te kom?" “Toegelaat om te kom? Sekerlik. Lady Cranstoun het daar gewoon tot ’n paar weke voor jou geboorte, toe sy, vermoedelik ná ’n rusie met jou pa, snags uit haar huis gevlug het en na haar eie mense teruggekeer het.” Stella sak in ‘n stoel neer, haar hande styf saamgeklem. Dr. Netherbridge het die onmiskenbare verligting in haar gesig gesien, en het hom gehaas om enige twyfel uit die weg te ruim wat haar nog kan pla oor haar posisie. “Jou ma se nooiensvan was Clare Carewe. Sy het self haar geskiedenis vir my vertel. As ‘n baie klein dogtertjie het sy weggehardloop van die karavaan waarin sy grootgemaak is, en haar skoonheid het die aandag getrek van ‘n baie ryk dame, wat sir Philip Cranstoun se suster was, sy is deur haar opgevoed en aangeneem; en van haar huis by Torquay het sir Philip in die geheim met haar getrou. Hulle eerste kind het gesterf, en, sover ek kon oordeel, was dit ‘n uiters ongelukkige huwelik. Uiteindelik, een aand, toe van jou ma se familielede die plantasie binnekom om met haar te praat, is hulle wreed deur wildbewaarders as stropers aangeval; een van die sigeuners, wat ongelukkig Lady Cranstoun se pa was, is per ongeluk geskiet, en haar broer is tot vyf jaar gevangenisstraf gevonnis, ten spyte van sir Philip se pogings om hom te red.” "Hoe aaklig!" bars van Stella se lippe af. “Hoe moes sy gely het!” “Sy het inderdaad. Baie kort na jou geboorte is ek deur ‘n sigeuner-seun gestuur , en die volgende dag het ek twee verpleegsters na jou pa se huis vergesel. Jou ma is intussen dood, en die sigeuners het haar lyk verwyder. Ek het die nuus aan sir Philip gebring, maar sodra hy hoor dat die kind ‘n meisie is, het hy in ‘n woedende passie gevlieg en die vroue beveel om jou weg te neem; ek kon ook nie meer doen as om daarop aan te dring dat hy die adres in Londen moet weet waarheen jy geneem is nie en verskaf geld vir jou onderhoud. Van daardie dag af het ek jou nooit ontmoet tot gister nie. Maar ek sal nooit jou ma se gesig vergeet nie, en met die eerste oogopslag van jou het die gelykenis my so sterk beïndruk dat ek sonder om te dink gepraat het.” "Dankie," sê sy, na ‘n pouse, staan ​​op en gee hom haar hand. “Dankie vir jou vriendelikheid teenoor my ma, en ook vir my. Ek moet nou terugkom.” Sy het ‘n minuut stilgehou. Toe vra sy nuuskierig: “Hoe was hulle, hierdie sigeuners, my ma se verhoudings?” “Baie groot, aantreklike mans, van wat ek onthou, en klaarblyklik van baie sterk gesinsliefde. Daar was ook ‘n ou vrou wat ‘n heks was. Ek glo sy leef nog, en dat die boere hier in werklikheid na haar toe gaan om siektes of littekens en moesies weg te kry. Ek hoop ek het jou niks gesê om jou te ontstel nie,” het hy vriendelik bygevoeg. "Geen; Ek is u dankbaar,” antwoord sy en beloon hom met ‘n glimlag toe sy by die kamer verbygaan, amper teen mev. Netherbridge, wat agterdogtig naby die sleutelgat rondgefladder het in die gang buite . Stella gooi ‘n sjieling vir die seun wat Swart Bess vasgehou het, en met baie geringe bystand van hom, gewelf in die saal en draai die merrie se kop in die rigting waar haar baas gelê het. Black Bess het soos ‘n pyl uit ‘n boog gevlieg, en die reis het nog minder tyd in beslag geneem as om te kom. Die bloed stroom oor Stella se gesig en nek toe sy in die binnehof van die herberg sien staan ​​en kyk hoe sy opry, die lang, massiewe figuur van Hilary Pritchard, met een arm in ‘n slinger, die son wat op sy geel krulle skyn. Sonder ‘n woord het hy haar gehelp om af te klim en saam met haar die koffiekamer binnegegaan . Dit was net ‘n bietjie na agtuur, en niemand was daar nie, behalwe ‘n bediende, besig om in en uit te woel en die ontbytgoed neer te lê . Hilary het na haar omgedraai en haar gesmeek om nie moeilikheid te maak nie, aangesien hy nog lank nie die maaltyd sou wou hê nie, en die meisie, met ‘n ingetoë knik wat amper ‘n knipoog was, het die kamer verlaat en haarself tevrede gemaak met die loer deur die glas boonste gedeelte van die deur. Hilary lei Stella na ‘n sitplek en gaan sit langs haar en kyk af in haar laer gesig. Tot nou toe was sy in haar eie besit en gedryf deur ‘n vasberadenheid om haar missie deur te voer. Nou wankel en bewe sy, waag dit skaars om in haar geliefde se gesig te kyk. “Sal jy my vergewe dat ek Black Bess geleen het?” het sy uiteindelik gesê. "Vergewe jou! Wat ‘n versoek! Sy het nog nooit voorheen ‘n dame gedra nie, en sal nooit weer iemand anders as jy nie. Maar sal jou ouers nie vir jou kwaad wees omdat jy so hierheen gekom het nie? Dit was my vriendin die gasheer wat my wakker gemaak het om vir my te sê dat juffrou Cranstoun my merrie geleen het om na Grayling te gaan, en dat sy binnekort terug sou wees teen die pas wat sy gaan. Ek het dadelik opgestaan, daar is vandag niks met my aan die gang nie.” "Jy lyk beslis beter as gisteraand," het sy gesê, en dan kort gestop, diep bloos. "Ek weet van jou goedheid om te kom kyk hoe ek was," het hy gesê en haar hand na sy lippe gelig. “Ons goeie genie, die gasheer, het my vanoggend daarvan vertel. Maar, my liewe meisie, is jy wys om vanoggend te kom ? Dit is alles so hopeloos. Kyk na die verskil tussen ons. Dit was die hoogtepunt van aanmatiging van my kant af om te waag om op jou verlief te raak; en, inderdaad, niks was verder van my bedoeling af nie.” “Ek was lief vir jou die oomblik toe jy jou hand op Zephyr se toom gelê het en in my gesig opgekyk het,” prewel sy, kruip nader aan hom en laat haar hand in syne steel. “Ek wou jou regtig gehoorsaam sodra jy met my gepraat het, maar ek neem aan ‘n gees van perversiteit het my anderpad aangespoor . Toe jy gewond was, was ek in ‘n angs van angs en berou; anders moes ek dit nooit gewaag het om jou na die huis te bring nie. Maar alles wat oor ons nie gelyk is nie, word nou weggedoen. Dit is waar dat ek sir Philip Cranstoun se dogter is, maar my ma was sy eerste vrou, en sy was niks meer as ‘n pragtige sigeuner wat deur ‘n ryk dame met liefdadigheid grootgemaak is nie. So jy sien,” het sy triomfantelik bygevoeg, “dit is andersom, en _ek_ is nie goed genoeg vir _jou_ nie!” Hy was vir ‘n paar oomblikke stil. “Het jy vir Lord Carthew vertel wat jy vir my gesê het?” vra hy lank. "Geen. Maar ek bedoel. Hy sal dan binnekort sy aanbod terugneem.” “Sy aanbod?” herhaal hy verbaas. "Het hy dan vir jou ‘n aanbod gemaak ?" “Ja. Het jy nie geweet nie? O, natuurlik, ek het nog nooit ‘n geleentheid gehad om jou te vertel nie. Lord Carthew het my gevra om met hom te trou terwyl ons gisteroggend op pad was.” "Wat het jy gesê?" "O, ek het gesê ek sal daaroor dink, of iets van daardie soort." "Jy het nie reguit ‘Nee’ gesê nie?" in ‘n teleurgestelde stemtoon. “Stella, was dit alles voor, of _na_, het ek wakker geword en jou gesien?” “O, hoe kan jy my vra? Dit was _voor_, natuurlik?” “En jy was destyds gereed om met Carthew te trou?” “Moenie hard op my wees nie, en moenie so streng en koud lyk nie. Hoe kan ek jou laat verstaan? Jy het dinge teen my gesê wat ek gehoor het. Ek het geglo, ek het regtig en werklik geglo, dat jy my nie kan verdra nie. En dit het my kwaad gemaak vir myself om te vind dat ek jou nie vir een minuut uit my gedagtes kon hou nie. Dit het so aaklig gelyk, so vorentoe en onvroulik om altyd aan ‘n man te dink wat niks vir my omgee nie. Dan moet jy ook onthou dat ek met my hele hart verlang het om van die Jaagtog te ontsnap. Jy weet nie wat ons lewens was, arme mamma en myne, vandat ek kan onthou nie. Here Carthew weet.” “O, Here Carthew weet?” onderbreek haar, jaloers. "Jy kan in _hom_ vertrou, maar nie in my nie." Sy kyk vir ‘n oomblik baie lieflik na hom, en bars toe uit van die lag. "Liewe Hilary," het sy gesê, "onthou dat dit net twee dae is sedert ons die eerste keer ontmoet het, en dat dit die eerste kans is vir ‘n regte praatjie wat ons saam gehad het. Terwyl ek en Lord Carthew " "Jy het baie interessante praatjies gehad, ek twyfel nie," het hy moerig gesê, met sy aantreklike gesig vertroebel. “Hy is baie slimmer as ek en kan goed praat oor enige onderwerp. Die wonder is dat jy hom nie bo my verkies nie.” “Is dit nie?” beaam sy, sagmoedig, terwyl sy haar wange saggies teen sy jassmou vryf. "Maar daar is geen rekening vir smaak nie, en dit is dalk my mal sigeuneroorsprong, maar ek verkies beslis _jy_." Hy lig een van haar handjies na sy lippe en bedek die vingerpunte met soene en glimlag ten spyte van homself vir die kokettery wat in so ‘n kort tydjie so natuurlik vir haar gekom het. "Gaan aan met wat jy oor die hartseer van jou lewe gesê het," het hy gesê. "Ek wil alles weet wat jy vir Carthew gesê het." Stella het skaars enige ervaring van mans gehad; maar sy was ‘n ware vrou, en haar skerp vroulike instink het haar geleer dat hierdie man wat sy liefgehad het van ‘n totaal ander temperament was as die man wat haar liefgehad het. Hilary se gedagtes was van ‘n direkte, praktiese, gesonde verstand orde. In sy hele lewe het hy maar min aan liefde vir vroue gedink, en noudat die gevoel hom oorheers het, was hy geneig om die gesag daarvan te bevraagteken, asook om sonder genoegsame rede in paroksismes van jaloesie te vlieg. Hy was nie in die minste verwaand nie, en het eerder Lord Carthew se hoër geestelike begaafdheid, tesame met sy welsprekende tong, hoë rang en rykdom, oorskat toe hy teen sy eie bruidskat uit die natuur van been en spiere en manlike skoonheid gestel is. Hy het geweet dat Carthew lief was vir Stella, en dit sou vir hom baie natuurlik gelyk het dat sy passie teruggekeer moes word. Bowenal wou hy nie op ‘n oneervolle en dislojale wyse teenoor sy vriend optree nie. Teen sy wil het sy bloed in sy are gespring, terwyl die jong meisie na hom toe leun en haar pragtige, onskuldige oë, met die lig van liefde wat daarin skyn, na sy gesig lig. Teen sy wil slaan hy sy arm om haar middel, en voel dat die wêreld voor hom, met al sy hoop, goed verlore is ter wille van ‘n soen van haar sagte, rooi lippe. “Ek kan nie met jou praat as jy my so keer nie,” het Stella met ‘n vrolike laggie geprotesteer; “en doen, bid, onthou dat daardie deur gedeeltelik van glas is, en mense kan daardeur sien. Nog ‘n oomblik en hulle sal ontbyt by die Chase eet. As my pa uitvind waar ek was, sal hy my half doodmaak.” “Is hy so erg soos dit?” vra hy verwonderd. “Hy is inderdaad. Jy het hom nie eers gesien nie, en jy kan dus nie verstaan ​​nie. Hilary, hy _haat_ my, en tot vanoggend kon ek nog nooit verstaan ​​hoekom, of hoekom, hoe ek ook al van hom probeer hou, en pligsgetrou teenoor hom voel nie, ‘n koue rilling van afkeer kruip oor my wanneer hy naby kom. Gisteraand het hy woedend vir my geword omdat ek geweier het om met Lord Carthew te trou, en hy het toe vir die eerste keer vir my gesê, met die idee, veronderstel ek, om my te verneder, dat my liewe mamma glad nie my ma is nie, maar dat Ek was regtig die dogter van ‘n onkundige sigeunervrou. Dit het te vreemd gelyk om geglo te word, maar dit was alles waar. Ek het vanoggend sesuur by my kamervenster uitgeklim , aangesien hy my in my kamer toegesluit het, en hier ‘n perd kom leen waarmee ek Dr Netherbridge by Grayling kan uitvind. Hy het sir Philip se woorde bevestig. Die eerste Lady Cranstoun was ‘n lieflike sigeunermeisie wat deur sir Philip se suster, op wie hy verlief geraak het, vir liefdadigheid grootgemaak en ‘n uiters ellendige huwelik aangegaan het. Nie baie dae voor ek gebore is nie, het my ma, gebroke oor die behandeling wat sy ontvang het, teruggehardloop na haar eie mense, en tussen hulle, in ‘n tuimelende klein huisie nie ver hiervandaan nie, is ek gebore, agtien en ‘n half jaar gelede. So nou verstaan ​​jy,” sluit sy triomfantlik af, “dat ek so ver van ‘n groot dame af kom uit die klas mense wat deur die polisie van dorp tot dorp aangery word, as diewe en stropers gebrandmerk word, met die bende van elke eerbare man en vrou teen hulle.” Sy het bitter gepraat, en iets in haar woorde en stemtoon het Hilary ‘ n bietjie geskok. Hy het niks van die liefde vir die oorspronklike en die onverwagte in vrou gehad wat waarskynlik na Lord Carthew gekom het van sy briljante klein Amerikaanse ma nie. Hilary se ma was die mooi en grasieuse dogter van ‘n plattelandse geestelike, wat in haar jeug verlustig was in grasperk-tennis en crewel-werk, en wie se idees oor alle onderwerpe ewe ortodoks en beperk was. Hilary was lief vir sy ma, en sy het tot dusver sy ideaal van vroulikheid verskaf; hy het nog nie tyd gehad om sy aspirasies na ‘n ander standaard aan te pas nie. “Besef jy nogal wat jy doen, wonder ek?” vra hy haar skielik, draai en neem haar gesig in sy hand terwyl hy dit fyn deurkyk, met ‘n half kwaai, half honger kyk. "Wat jy doen, ek bedoel, om ‘n man soos Carthew oor te gooi ter wille van ‘n man soos ek? Hy is erfgenaam van ‘n graafskap; sy pa is goed af, en in ‘n baie briljante posisie; sy ma is uiters ryk; hy het homself so op universiteit so onderskei dat mense groot dinge van hom verwag. Terwyl, wat my betref, die hoër onderwys op my vermors is; Ek was nooit goed vir enigiets behalwe atletiek nie. Ek verlaat Engeland om dit moeilik te maak in Kanada, om ‘n plaas te probeer betaal. Ek kan sekerlik ‘n vrou hou op wat ek het, maar nie so ‘n vrou soos jy nie.” “Wil jy my nie hê nie?” vra sy eenvoudig en kyk hom reguit in die oë. "Wil jou hê? Goeie hemel! Ek sou my siel vir jou gee! Maar daar sal nie met my gespeel word nie. Deur een of ander magie van jou eie het jy my vir jou laat liefhê, en jy moet die gevolge neem. Stella, ek is lief vir jou, en as jy my nou jou troth verpletter, _moet__ ek met jou trou. As jy nou, in die aangesig van wat ek jou voorgehou het en wat jy weet, nog steeds kies om aan my vas te klou, sweer ek vir jou dat ek met geen vrou behalwe jou sal trou nie, en dat jy met geen man behalwe my sal trou nie! Sy kyk in sy gesig, blos en opgewonde soos dit was, sy bruin oë blink soos haar eie. “Op my eer, ek sweer,” het sy plegtig gesê, “dat watter druk ook al op my uitgeoefen word, ek met niemand behalwe jou sal trou nie, Hilary Pritchard.” Hulle lippe ontmoet mekaar in daardie oneindig lang soen van eerste liefde, gegee en teruggegee, die soen wat een keer in ‘n leeftyd vir ‘n paar uitverkorenes kom, en vir baie kom glad nie ‘n soen waarin tyd en ruimte uitgewis word nie, en waarin twee geeste ontmoet blykbaar in streke ver buite hierdie werk-‘n-dag-wêreld van ons. Beweeg uit haarself, in ‘n ekstase van emosie, miskien op die gelukkigste, sekerlik op die eerste volmaakte gelukkige oomblik van haar lewe, Stella voel eerder as om ‘n harde, lae stem te hoor wat vir juffrou Cranstoun in die saal onmiddellik buite die koffiekamer vra. Sy draai instinktief na Hilary vir beskerming terwyl sy fluister: "Dit is my pa!" Hy gooi sy arm om haar en hou haar ‘n oomblik teen hom. Die volgende is die deur oopgebars, en sir Philip Cranstoun het voor hulle gestaan, wit en bibberend van woede. Vir ‘n oomblik staar hy na die paar voor hom en neem elke detail van Hilary se voorkoms in. Toe spreek hy sy dogter in toon van kwynende spot. "Mag ek vra wie is hierdie persoon met wie jy blyk te wees op sulke uiters bekende terme?" Stella glip haar hand binne Hilary s’n en kry krag uit die kontak. "Dit is mnr. Hilary Pritchard," het sy gesê, "die meneer met wie ek belowe het om te trou." Hoofstuk 13 – Die stuur van die teken. Om sewe-uur daardie selfde oggend is sir Philip deur Dakin uit sy sluimering opgewek . “Ek vra om verskoning, meneer,” sê die spioen, “maar ek kan nie help om te dink juffrou Cranstoun het op een of ander manier weggekom nie. Jy sien, jy het die sleutel van haar kamer weggeneem , en ek kan ‘n goeie pad in deur die sleutelgat sien. En die bed is leeg; dit lyk nie asof dit ingeslaap is nie, en ek kan geen teken sien dat sy deur die kamer loop nie.” Sir Philip het Dakin met ‘n geprewelde uitroep afgedank, en homself haastig aangetrek, na die deur van Stella se kamer herstel en verskeie kere skerp op die panele geklop. Toe hy geen antwoord kry nie, draai hy die sleutel in die slot en roep na haar om uit te kom, voordat hy die deur oopgooi, om te sien dat die voël gevlieg het. Dit was maklik genoeg om te sien hoe sy ontsnap het. Die venster was wawyd oop, en die klimop ‘n entjie onder geskeur en onaangeraak. Woede en alarm het gekombineer om sir Philip ‘n uiters slegte kwartier te gee, terwyl hy in sy eie gedagtes alle moontlike plekke omgedraai het waarheen sy kon gegaan het, terwyl sy perd hom na die naaste hekke van die Chase-omhulsel gedra het. Sir Philip het geen idee gehad van Hilary se aanhouding by die herberg nie, maar aangesien die koshuis op die direkte pad na Grayling was, van waar hy aangeneem het dat Stella die trein na Londen sou neem, het hy besluit om vir ‘n oomblik stil te hou om te verneem of iets van haar gesien. Hilary se vriend, die gasheer, het die toom van Black Bess by die ingang vasgehou, toe die Squire op sy grys jagter aangery het, en sir Philip het dadelik opgemerk dat die merrie ‘n sy-saal dra. "So jy het damesbesoekers hier, sien ek?" sê hy en trek sy perd voor die boog op. Jim die gasheer se simpatie was almal met die minnaars, en hy het dadelik die noodsaaklikheid erken om die kwaai pa van die reuk af te sit. “Nie soos ek weet nie, meneer,” antwoord hy en trek sy voorslot. "Wat is dan die betekenis van daardie sy-saal?" "Ek veronderstel die missis gaan vir ‘n rit, meneer," het die man geantwoord, met ‘n gevoel van onnoselheid in sy gesig en manier. "Wat! op daardie perd? Is dit nie een van jou diere nie?” “Nee, meneer. Dit is vir ‘n dag of twee hier deur ‘n meneer gelos, en ons moet dit elke dag oefen.” Nog steeds het sir Philip nie tevrede gelyk nie, en die gasheer het gewonder of hy nie op een of ander manier ‘n waarskuwing aan die jong egpaar in die koffiekamer kon oordra nie, toe sy meester, die huisbaas, soos die ongeluk dit wou hê, kom. uit in die binnehof op daardie identiese oomblik, en in antwoord op sir Philip se duidelike navraag of hy juffrou Cranstoun gesien het, het uitgeblaker dat sy op daardie oomblik in die huis was en met ‘n vriendin in die koffiekamer praat. Die huisbaas het aan sy huurkontrak gedink, en nie aan Stella se liefdesverhouding nie , en hy het die verdere inligting gegee dat juffrou Cranstoun net sowat tien minute daar was, nadat hy mnr. Pritchard se perd geleen het om na Grayling en terug te gaan. Dit was die eerste aanduiding wat die baronet ontvang het dat Hilary nie in Londen was nie, en dit het Stella se verdwyning uit die Chase die aand van die voorafgaande dag onmiddellik aan hom duidelik gemaak. Sy, sy eie dogter, Miss Cranstoun of the Chase, het eintlik gedra op ‘n liefdesverhouding by sy einste lodge-hekke, en maak afsprake met ‘n boere-avonturier by ‘n herberg op haar vader se grond, onder die oë van gashere, en pottebakkers, en plaasarbeiders. Woede het hom amper verstik toe hy sy hand op die deur van die koffiekamer lê , en die gesig wat sy oë ontmoet toe hy dit oopmaak, was skaars bedoel om sy woede te demp. ‘n Pragtig aantreklike jong reus, met een arm in ‘n slinger, het naby Stella gesit in ‘n venstersitplek aan die ander kant van die kamer. Dit was maklik genoeg om te sien dat hulle minnaars was. Hy het gretig gepraat, en sy het aan sy woorde gehang , met haar twee hande in een van syne geklem. By sir Philip se ingang het hulle begin, en albei van hulle het opgestaan ; maar Hilary het steeds Stella se hand behou. Sir Philip het die deur versigtig agter hom toegemaak en naby die ander twee insittendes van die kamer gekom. Ten spyte van die storm wat in hom gewoed het, was hy bo alles besorg om enige toneel te vermy waardeur sy private sake aan die mense van die herberg bekend sou word. Dit was dus in ‘n stem wat so laag was dat dit onhoorbaar was vir enige moontlike luisteraars buite die kamer dat hy homself tot Hilary gerig het en hom met sy koue, glinsterende, ligte oë vasgemaak het terwyl hy praat. "Wat is jou naam?" "Hilary Pritchard." “En wat maak jy hier saam met my dogter?” “Ek het haar gevra om met my te trou, sir Philip!” "Jy is dus nie bewus daarvan dat sy reeds verloof is om met Lord Carthew getroud te wees nie , deur wie se gebrek aan oordeel ‘n kêrel soos jy in ‘n gerespekteerde huis ingebring is." "Jy het ‘n fout gemaak, dink ek," het die jong man teruggegee, vasberade in die gesig van provokasie. "U dogter is lief vir my, en sy sal nooit met Lord Carthew trou nie." “My dogter is minderjarig, meneer, en haar dwaasheid en onervarenheid sou haar ‘n maklike prooi maak vir die listiges van ‘n katjie en ‘n avonturier soos jy. Gelukkig het ek ingemeng om haar goeie naam te red. Jy het my huis op lyding binnegegaan, en deur gebruik te maak van my afwesigheid en van jou vriend se dwase vertroue in jou, het jy aangeneem om liefde te maak met hierdie jong dame in omtrent dieselfde ruwe en gereed styl as wat jy teenoor die hooimakers en plaaswerkers in jou eie rang van lewe. Jy, ‘n niemand, ‘n geldlose, voornemende emigrant, het dit gewaag om my dogter se liefde van jou vriendin, aan wie sy dit belowe het, te probeer steel. Ek huiwer nie om te sê dat jou gedrag gemeen, lafhartig, verraderlik en in die uiterste onmanlik was nie. Ek sal eerder my dogter dood sien as om deur enige assosiasie met ’n laaggebore en ondankbare armlastige soos jy te laat sak.” Terwyl hy praat, het hy met ‘n skielike beweging hulle hande uitmekaar geruk, en dié van sy dogter in sy eie gegryp en na die deur begin beweeg . Hilary Pritchard het baie bleek geword onder sir Philip se kwaai belediging, maar hy het nie toegee om homself teen laasgenoemde se beskuldigings te verdedig nie. "Ek hou jou by jou belofte, Stella," sê hy sag. "Ek sweer vir jou ek sal met niemand behalwe jou trou nie," het sy teruggekeer. ‘n Laaste, lang kyk is tussen hulle verwissel, en dan word Stella uit die kamer gesleep deur haar pa, wat haar hand deur sy arm getrek het , en wat, sodra hy die binnehof bereik het, met ‘n onbesorgde stem opdrag gegee het dat die sy-saal moet verander word van Black Bess na ‘n perd wat aan die herberg behoort, waarvan hy die lening vir ‘n uur of twee nodig gehad het. "Ek is bang ons sal laat wees vir ontbyt," het hy gesê, met ‘n aanname van genialiteit na sy dogter gedraai en in ‘n verhoogde stemtoon gepraat sodat hy deur almal binne bereik gehoor kan word. “Stella, jy het dit reggekry om met wonderlike spoed deur jou besigheid in Grayling te kom. Ek het nooit verwag om jou so gou hier terug te vind nie. Ek is bly ons het mnr. Pritchard nie die ergste gevind vir sy ongeluk nie.” Stella het geminag om op te tree volgens sy voorwendsel van vaderlike geneentheid. Dit was niks vir haar as die hele wêreld geweet het dat sy lief is vir Hilary Pritchard en dat haar pa hulle kom skei het nie. Sir Philip se familietrots was uit haar oogpunt ewe onverstaanbaar en belaglik. Sy het dus aan sy sy gestaan, hy hou haar hand in sy arm met ‘n greep wat, hoewel dit aangetas was om vaderlik te wees, werklik wraaksugtig en pynlik was om te dra, en wat sy verduur het met ‘n vasgestelde, wit gesig, brandende oë en styf saamgeperste lippe. Op dieselfde manier as hulle weggery het, het sy regop op haar perd gesit en voor haar gestaar, ongeag die vriendelike praatjies wat hy aangeraak het om aan haar te spreek. Maar Jim die gasheer het opgemerk dat al die tyd wat hy gepraat het, sir Philip se vingers aan sy dogter se toom teuel geraak het. "Hy is ‘n brute, dit is wat _hy_ is, vir al sy sagte saagmasjien," was Jim se opmerking. Meer as een keer tydens die rit huis toe het ‘n dolle verlange Stella aangegryp om van haar pa se tirannie te ontsnap. Maar sir Philip se grys sou maklik die jammerlike hak waarop sy gemonteer was in spoed verbygesteek het, selfs al het haar pa se hand nie haar toom vasgehou nie. Elke wrede en bitter bespotting wat sy brein kon bedink, is na haar geslinger oor hul vordering tussen die herberg en die Chase. Maar geen woorde kon ‘n reaksie by haar uitlok nie. Sy het haarself probeer herinner dat hy haar pa is, en dat sy, selfs al kan sy hom nie liefhê nie, ten minste probeer om hom nie te haat nie. By die deure van die huis spring sy van haar perd af en hardloop vinnig met die trappe op na Lady Cranstoun se kamer. Haar stiefma was steeds in die bed, sit regop, toegedraai in ‘n wit woltjalie, en drink haar koffie. Sy het nie heeltemal herstel van die spanning van die voorafgaande dag nie, en Dr. Graham het volledige rus en vryheid van alle opgewondenheid voorgeskryf. “Ek het gewonder jy het nie gekom om vir my goeiemôre te sê nie,” het sy gesê, “maar Margaret het gesê sir Philip het jou in jou kamer toegesluit. Was dit waar?” “Moenie dat ons van hom praat nie, skat,” antwoord die jong meisie, soen haar liefdevol en kniel by die bed en streel een van haar hande. “Kom ons probeer dink hy bestaan ​​nie.” “Iets het gebeur!” roep die arme dame beangs uit. “Jy is vreeslik bleek, en jou hande bewe. Daar is ook trane in jou oë. Sê vir my, Stella, gou, wat is die saak?” "Dit is niks," het sy geantwoord. “Ek is oormoeg ná ’n slegte nag. Dit is al.” "Dit was nie waar wat jy gisteraand in die pret gesê het dat jy nie met Lord Carthew trou nie, was dit, skat?" "Geen; dit was nie waar nie.” Sir Philip se stem breek skerp in by hulle praatjies. Hy het ongemerk die kamer binnegekom en het aan die ander kant van die bed gestaan. Stella staan ​​op toe sy hom sien, maar bly met haar arm om lady Cranstoun. "Die huwelik sal in die tweede week van Mei plaasvind," het sir Philip voortgegaan en ‘n dreigende blik op sy dogter gerig. "Ek is so bly; O, ek is so bly, my liewe, liewe kind!” Stella het nie gepraat nie. Sy waag dit nie op die oomblik om haar te mislei of daardie ongewone blik van geluk en hoop van haar gesig te verban nie. Lady Cranstoun het haar liefdevol gesoen, en toe asof sy haarself vir ‘n groot poging senuwee, en bedeesd die meisie se hande in hare gehou het, het sy haar man aangespreek. “Ek het jou nog nie vantevore vertel nie, Philip,” begin sy, “om die waarheid te sê, ek het nie ‘n geleentheid gehad dat ek, terwyl jy weg was, met die gevoel dat ek enige oomblik sou sterf, na die stad gestuur het vir my pa se prokureur nie.” "Sonder om _my_ te raadpleeg?" “Ja. Jy sien, daar is daardie nalatenskap van my oom Charles, wat ek verlede jaar ingekom het.” “Wel?” “Dit is eintlik nie baie net vyfduisend pond nie, maar ek het dit per testament aan Stella oorgelaat wanneer sy die ouderdom van een-en-twintig word. Jy sien, die boedels wat dit behels, het ek nie gehou van die idee dat my dogtertjie sonder sakgeld is nie. En dit sal vir haarself ’n lekker klein bedraggie wees wanneer sy met Lord Carthew trou.” Sir Philip was vir die oomblik stom geslaan van verbasing en verontwaardiging. Dat sy kleurlose, gehoorsame vrou dit sou waag om in sy afwesigheid ‘n testament op te stel en geld van hom aan sy opstandige dogter na te laat , het hom as ‘n uiters onvroulike en verregaande vryheid getref, en die begeerte om sy vrou en dogter te steek en te verneder het ook geword. sterk om weerstaan ​​te word. “_Jou_ dogtertjie!” herhaal hy, met ‘n harde lag. “Het jy nog nie uit daardie simpel waan gegroei nie? _Jou_ kind is jare gelede dood, as ‘n swak, ellendige baba. Daardie meisie langs jou, aan wie jy so gretig is om jou geld te gee, is geen verband met jou nie, maar bloot die dogter van my eerste vrou, wat by haar geboorte gesterf het, presies drie maande voordat ek met jou getrou het.” “Philip! Stella! Dit is nie waar nie, sê dit is nie waar nie!” hyg Lady Cranstoun. "Hoe kan jy so wreed wees?" roep die jong meisie uit en draai in passievolle smaad op haar vader. “Moenie bekommerd wees nie, en moenie luister nie, mamma, skat. Jy weet dat ek joune is, en dat ek jou liefhet!” "Jou pligsgetroue toegeneentheid is nie sonder sy beloning nie," het sir Philip gesmaad. “Vyfduisend pond is beslis baie meer as wat jy ooit van _my_ sou kry. Maar dit is tyd dat hierdie ma-en-dogter- snert weggedoen word, behalwe met die doel om die meisie ‘n meer respektabele afkoms te gee as wat sy as die dogter van ‘n sigeuner kon toon. Waar het jy gedink sy het haar skoonheid vandaan? Julle Douglases was nog altyd ‘n lelike ras met hoë wangbeen. Daar is niks van die Douglas oor _haar_ nie.” Lady Cranstoun het gekreun asof in pyn, en haar bleek oë het ‘n gejaagde, verskrikte uitdrukking gehad toe sy hulle hulpeloos van haar man na Stella draai. “Nie my kind nie,” fluister sy. “Nie my kind nie!” en toe die woorde haar lippe verlaat, val sy agteroor in Stella se arms, koud en roerloos, tot alles klaarblyklik dood. “Jy het haar doodgemaak!” laasgenoemde het gehuil, terwyl sy vergeefs probeer het om animasie na die stil figuur te herstel, en vir ‘n paar oomblikke het sir Philip geglo, nie sonder ‘n kortstondige plaag van selfverwyt nie, dat sy reg was. Geleidelik het die bewussyn egter onder dokter Graham se sorg teruggekeer, maar net swak; en die hele oggend het sy van die een flauwval in die ander geval. Stella het haar nooit vir ‘n oomblik verlaat nie, en alles wat vaardigheid en sorg kon doen, is gedoen om die dowwe flikkering van lewe binne haar vermorste raam te verleng. ‘n Hartspesialis is uit Londen getel, en lord Carthew, wat vroegdag na die stad wou vertrek, nadat hy geen woord van Hilary se teenwoordigheid in die omgewing gehoor het nie, het sy reis vertraag totdat hy die dokter se uitspraak kon hoor. Dit was in ‘n hoë mate ongunstig. Lady Cranstoun was, so het die groot man saamgestem met Dr. Graham, stadig besig om te sterf, en kon onmoontlik deur die nag hou. Teen die aand verskyn sy skielik om saam te trek, herken en praat met Stella, en vra in ‘n duidelike, duidelike stem vir Lord Carthew. Toe die jong man kom, gee sy hom haar hand en trek syne na die van Stella, wat op die dekbed langs haar gerus het. "Wees baie goed vir haar," prewel sy; en so, steeds besig met gedagtes vir Stella se toekoms, het sy haar oë toegemaak en aan die slaap geraak, om dit nooit weer op hierdie wêreld oop te maak nie. Vir Stella was die slag verskriklik, oorweldigend. Die band tussen haar en haar stiefma, soos sy haar nou geken het, was uiters sterk, gevestig deur onselfsugtigheid aan beide kante, die meisie het geduldig die grootste deel van haar dag in bywoning en verpleging prysgegee , en die vrou het swyg oor haar lyding, sodat sy haar jong metgesel nie te erg sou bedroef nie. Sulke foute en swakhede as wat Lady Cranstoun besit het, haar intense bedeesdheid en lafhartigheid, haar beperkte intelligensie en buitensporige geboortetrots, was maar gering wanneer dit geweeg word teen haar vriendelike en liefdevolle geaardheid. Stella se eie ma, as sy geleef het, kon onmoontlik meer simpatie en toegeneentheid teenoor haar kind betoon het, wat sy waarskynlik deur haar gewelddadige en jaloerse geaardheid sou geteister het. Lord Carthew se hart is diep geraak deur die aanskoue van Stella se hartseer. Hy het geen geleentheid gehad om met haar te praat tussen die tyd dat hy die huis verlaat het en sy bywoning van Lady Cranstoun se begrafnis vier dae later nie. Selfs toe het hy haar nie gesien nie. Sy was heeltemal neergewerp deur droefheid, het sir Philip hom meegedeel, en hy het nie goed geag om by te voeg dat die meisie vanaf die uur van Lady Cranstoun se dood ‘n noue gevangene gehou is , terwyl die diensmeisie Ellen of Dakin in haar kamer slaap nie, wat verander is, sodat geen ontsnapping deur die venster moontlik was nie. "Ek dink hoe gouer jy met haar trou en haar saam met jou wegneem, hoe beter," het sir Philip gesê, terwyl die twee mans ná die seremonie in die roukoets teruggekeer het van die toneel by die Cranstoun-kluis in die Grayling- begraafplaas. “Die arme kind het haarself siek gehuil; sy sal skaars eet, en weier om die huis te verlaat. Ek raak regtig baie angstig oor haar. Jou briewe is die enigste dinge wat haar blykbaar plesier gee, hoewel, soos sy sê, sy nog nie die hart het om dit te beantwoord nie.” Trouens, lord Carthew se briewe is elke dag met hul aankoms deur sir Philip oopgemaak en gelees en daarna op die spieëltafel van Stella gelê , vir die vermaak, blykbaar, van Dakin en Ellen, sedert die dame aan wie hulle aangespreek is, het nog nooit soseer een van hulle aangeraak nie. Dit was ook goeie briewe; vol toegeneentheid en intelligensie, al is dit ‘n bietjie didakties van toon; verreweg te goed om vermors te word op ‘n siniese man van die wêreld en twee onopgevoede vroulike spioene. "Ek is amper bang vir haar rede," het sir Philip voortgegaan. ”n Verandering van omgewing is noodsaaklik, so sê die dokter vir my. Die verknogtheid tussen ma en dogter was so groot dat die slag proporsioneel swaar is. Trouens, my liewe Carthew, dit is nou die twintigste April, en ek stel voor dat die huwelik, wat natuurlik streng privaat sal wees, moet plaasvind op die datum wat oorspronklik die tiende Mei vasgestel is. Dit was haar arme ma se laaste wens, soos jy weet, en moet onder sulke omstandighede die gewig van ‘n opdrag by ons hê.” By hierdie voorstel het lord Carthew hartlik ingestem. Hy was baie teleurgesteld om nie sy skone _verloofde_ te sien nie, maar is tot ‘n mate gesus deur ‘n fiktiewe boodskap, aan hom gebring deur haar diensmeisie Ellen, met die effek dat juffrou Cranstoun so siek was dat sy nie daardie dag opgestaan ​​het nie, maar dat sy vir haar liefde gestuur en hom gevra om haar te verskoon. Net vir die paar minute terwyl Ellen hierdie woorde aan lord Carthew herhaal het, in die teenwoordigheid van haar meester, nadat sy dit voorheen deur sir Philip self geleer is , is Stella alleen in haar slaapkamer gelaat, waarvan die deur versigtig gesluit was, en die venster veilig was. verbied. Dit was haar eerste oomblik van eensaamheid sedert Lady Cranstoun se dood, en soos die geluk dit wou hê, het Stephen Lee op die terras gestaan ​​direk onder haar venster, wat in ‘n toring op die derde verdieping van die gebou geleë was . Die afgelope vier dae, alhoewel Stella dit nie geweet het nie, het Stephen elke moontlike geleentheid aangegryp om by die huis rond te hang, die ernstige siekte van een van die kollies, ‘n siekte wat so geskik was vir sy planne dat hy amper verdink kon word dat hy ‘n hand in het. dit vorm ‘n uitstekende verskoning om naby die huis te kuier, jong Stephen is bekend vir sy sukses as ‘n perde- en honddokter. Sodra Stella se bleek gesig dus teen haar tronktralies gedruk is, val haar oë op die aantreklike, donker gelaat en swart baard van die jong wildbewaarder, en die woorde wat ou Sarah, die sigeunerwaarsêer gespreek het, flits terug in haar verstand. Die heks het vir haar gesweer dat die "Romanys" haar vriende, haar mense was, en dat hulle haar sou help om te ontsnap, as ontsnapping nodig sou wees. Destyds het haar woorde na blote onverstaanbare jargon gelyk, en haar toespelings op “Clare,” en bewerings dat Stella “Clare se kind” was, het gelyk soos die luie geklets van ‘n vrou wie se verstand in haar tweede kinderjare besig was om te wol. Maar nou is dit alles verander. Die sleutel tot die raaisel was in Stella se besit, en haar wange het gebloei en haar hart het hoog geklop van opgewondenheid en hoop toe sy die feit onthou dat haar ma uit sir Philip se mag ontsnap het terug na haar eie mense, as dit net was om te sterf , en dat sy, Stella, dalk dieselfde kan doen. Ou Sarah het vir haar gesê wat om te doen as sy haar hulp nodig het. Sy moes maar daardie klein ou muntstuk in die hande van Stephen Lee plaas , aan ‘n stuk rooi sytou, wat sy steeds om haar gedra het, en hulp sou beslis kom. In ‘n oomblik het sy ‘n vinnige gebaar na Stephen gemaak, wie se oë na haar venster gedraai is. Hy kyk vinnig om en knik; het toe opgemerk, met die skerp oog van ‘n man wat sy lewe buite deurgebring het, die rigting wat in die val geneem is deur die klein medalje soos dit deur Stella se hand neergegooi is , dit in sy vingers gevang, dit in sy sak geglip, en rustig weggestap, asof niks gebeur het nie. Stella het net tyd gehad om die venster toe te maak en uit sy omgewing te onttrek, toe die bediende Ellen terugkom. Haar teenwoordigheid en dié van Dakin was vir Stella afskuwelik, wat nie eens kon huil oor Lady Cranstoun se dood vry van hul nuuskierige en vulgêre blik nie, en ook nie ooit ‘n woord met een van hulle sou wissel nie. Vandag, vir die eerste keer, aangewakker deur hierdie nuwe hoop op ontsnapping, het sy onverskillig gelyk teenoor die vrou se teenwoordigheid. Haar hoop het in die sigeuners gelê, en met al die wilde sigeunerelement in haar bloed, het sy verlang om vry te wees. Hoofstuk 14 – Die Romanys het nie vergeet nie. Toe hy die terras voor die Chase verlaat het, het Stephen Lee dadelik die bos in ‘n noordelike rigting geslaan. Die omtrek van die Chase-omheining het ten volle tien myl gemeet, maar daar was skaars ‘n erf van die ruimte wat nie aan die sigeunergeteelde seun bekend was nie, wat in vervloë stropingsdae van kleintyd daarmee vertroud was lank voor die tydperk toe, soos ‘n ordentlik geklede en oënskynlik respekvolle seun, het hy aansoek gedoen en ‘n situasie oor die melkplaas op die eiendom gekry. Baie gou het sy bruikbaarheid veroorsaak dat hy bevorder is. Hy het “maniere” gehad met perde, honde, koeie en skape; met ewe slim ‘n heining kon herstel of ‘n veld saai, ‘n perd inbreek of medisyne aan ‘n siek hond toedien. Hy was, so besluit sy medediensknegte, buitensporig trots en ongesellig, om watter rede nie een van hulle bevredigend kon peil nie. Hy het by sir Philip se jagters ingebreek en juffrou Cranstoun leer ry, omdat hy self bietjie meer as drie jaar ouer as sy was. Hy het nie gedrink nie, en het, sover ander geweet het, nóg liefie nóg vriende gehad; tog sou hy nou en dan op geheimsinnige wyse vir ure saam verdwyn, en hy sou ook nie eers probeer om sy afwesigheid te verduidelik nie. Die aand was besig om nader te kom toe hy in en uit die kreupelbos in ‘n direkte sny deur die bos geloop het; en dit was eers na meer as ‘n uur se baie vinnige stap dat hy sy spoed begin verslap het . Die bome het op hierdie stadium baie naby aan mekaar gegroei, so nou, inderdaad, dat dit onmoontlik gelyk het om ‘n pad tussen hulle te dwing. Maar Stephen het die spoor geken en kon dit amper geblinddoek gevind het, en na ongeveer ‘n kwartier se moeilike stap het hy op ‘n oop ruimte van grasheuwels afgekom, gekroon deur die ruïnes van ‘n antieke jagtoring, wat terugdateer na ‘n baie vroeë tydperk, waarvan daar egter bietjie meer as vier stewige klimop-gehange mure en ‘n gedeelte van ‘n lae kanteltoring oorgebly het. Die ruïne was nie groot genoeg om indrukwekkend te wees nie, en het ook nie ‘n bekende historiese belang gehad nie. Baie min mense het geweet van die bestaan ​​daarvan, aangesien dit nie oor die toppe van die hoë bome waardeur dit omring was te sien was nie; tog dat dit aan ten minste een persoon bekend was, was nou duidelik, want vanaf die verwoeste toring het ‘n dun blou rookstreep in die helder aandlug opgestyg. Geen manier om die ruïne binne te gaan was sigbaar nie, die basis van die toring en van die lae gebou wat daaraan verbonde was, was versper deur puin, deur oorgroeide bosse en deur gevalle messelwerk. Maar Stephen Lee het reguit gemaak vir ‘n gedeelte van die ruïne wat swaar bedek was met klimop, en toe hy dit met een hand verwyder het, het hy op ‘n lae boog van klipwerk afgekom wat heeltemal deur ‘n soliede houtdeur geblokkeer is. Hierop tik hy met die handvatsel van ‘n mes wat hy in sy gordel gedra het, en saggies gefluit. Die sein is beantwoord, en die geluid van ‘n geroeste grendel wat teruggetrek word, was die voorspel tot die verskyning van ou Sarah Carewe se gesig in die deur. Stephen het hom binnegekom in ‘n geïmproviseerde kamer wat deels deur die toring en deels deur grof gekapte houtdakke aan die aangrensende mure gevorm is. Droë blare het die grond dik bedek, en op ‘n hoop van hulle in voor die vuur is die spierwit gestalte van ‘n man in die fleur van die lewe gespan, wat hom verlustig in die rokerige warmte van ‘n vuur van turf en stokke. ‘n Olielamp wat van die dak af gehang het, het die toneel verlig, wat nie ontbreek in elemente van die skilderagtige nie. Deur sy swak verligting, bygestaan ​​deur die vuurlig, kon ‘n paar stukke extempore meubels onderskei word, soos ‘n houttafel, twee of drie stoele, ‘n ysterpot en ‘n paar ander kookgerei, en in die verste hoek ‘n lang, vlak boks van hout, waarop ‘n paar lappe en matte gespan is om ‘n nie onaanvaarbare rusbank te vorm vir sulke dinge wat nie luuksheid nodig het om sluimering te veroorsaak nie. Vir Stephen was al hierdie besonderhede bekend, asook die gebuigde en ingekrimpte gestalte van sy oumagrootjie, Sarah Carewe, vir wie hy groot ontsag gehad het. In haar nege-en-sewentigste jaar kon mev. Carewe heel moontlik die eeu deurleef het waarmee sy algemeen gekrediteer is; haar energie was onbeperk, en haar brein so skerp en slinks soos toe sy, byna sestig jaar tevore, die trotse moeder geword het van Hiram Carewe, wat op daardie onvergeetlike aand agtien en ‘n half jaar gelede deur sir Philip Cranstoun se hand neergeskiet is . "_Baish down_, ou," het sy gesê en na ‘n stoel by die vuur gewys. “Ek en oom Jim soek jou die afgelope twee uur. Wat is die nuus by die huis?” Hy haal die teken uit sy sak en lê dit in haar hand. "Dit," het hy gesê. “Sy is ‘n gevangene, soos jy weet, en sy het dit vir my uit haar kamervenster gegooi. Die heer was vandag daar by die begrafnis. Hulle ry haar naby om met hom te trou, vloek hom! Hy is so lelik soos ‘n aap, en ek kon hom met een hand versmoor.” "Haar fancy is baie aantrekliker," lag die ou meneer. “Ek neem nie Clare se meisie kwalik omdat sy op ’n mooi man vasgevang het nie.” "Wat bedoel jy?" vra hy half vreesbevange, half wreed, terwyl hy stilstaan ​​om die as uit ‘n pyp te slaan wat hy uit sy sak gehaal het. Sarah Carewe skud van krakende lag en hou haar hande na haar sye terwyl sy na haar kwaai nageslag kyk. “Wel, ek bedoel soos hoe jy die regte kêrel geskiet het toe jy die groot ‘un gepot het nie,” het sy gesê. "Dit is die een waarop sy haar gedagtes ingestel het." "WHO? Daardie Pritchard-baai? Hy het die plek verlaat en na die Cranstoun Arms gegaan en toe na Londen.” “Baie _jy_ weet,” het sy in haar bewerige diskant gehuil. “Hy het reg genoeg na die Cranstoun Arms gegaan, en Stella het hom twee keer daar besoek. Die oggend van die dag wat sir Philip se _mort_ vervloek het tot glorie gegaan het, is Stella deur haar pa gegryp, gesels met haar vonk, met sy arm nog vasgebind van jou skoot.” “Hang hom! Ek wens ek het hom doodgemaak!” prewel Stephen. “En ek sou as ek geweet het wat kom. Iets het vir my gesê toe hy Zephyr se leisels gevang en na haar gestaar het, dat hy agter haar aan sou wees; dis hoekom ek geskiet het. Maar hoekom het jy my dit nie voorheen vertel nie, _mami_ Sarah? Dit is die hele tyd van jou belofte aan my oor haar dat ek vir jou werk. Jy weet goed jy het gesweer by jou truuks en towerkrag om haar na my toe te laat kom, en my lief te hê, en my as haar maat te kies voor elkeen. En hier staan ​​ek by om haar verlief te sien op een man, en getroud met ‘n ander. Ek het nie jou gebod gedoen nie, en jou spioenasie, ja, en jou _gejaag_ en diefstal ook, as dit daarby kom, in die loon van ‘n man wie se keel ek graag wil afsny, al die jare, om gehokus te word en nou gelag. Ek sê vir jou, _mami_ Sarah,” voeg hy by, begin van die stoel af en stamp swaar op die grond, nadat hy homself tot ‘n waansin opgewerk het , "Ek sal nie meer vir ‘n gek gemaak word nie!" Die man by die vuur het omgerol en na hom opgekyk en vir die eerste keer gepraat. “Jy praat daarvan dat jy Philip Cranstoun se keel wil afsny,” begin hy stadig. “Watter oproep het _jy_ om hom te haat, soos ek, en _mami_ hier? Agtien jaar lank, kom verlede Oktober, wag ons, _mami_ en ek, om ons mes in hom te kry, en ons kans het uiteindelik aangebreek ! Jy is jonk en groen, ou; ons laat jou nie in al ons geheime in nie. Jy volg bevele, en doen soos die _nais nort_ vir jou sê _sy_ het haar kop reg vasgeskroef. Dink jy ‘n man vergeet om ‘n skuld soos myne te betaal? Dink daaraan, ou! Ek was jonger as wat jy nou is, en ek was lief vir my suster Clare Sarah hier kan jou vertel hoe ek haar liefgehad het. Toe sy grootgemaak is as ‘n gereelde _been rawnie_, het sy gewoonweg weggesteel om broer Jim op die slinkse manier te sien. Die meisie Stella waarop jy so soet is, is nie ‘n pleister op haar ma nie, my suster Clare. Sy het ‘n paar oë gehad soos sterre wat by maanlig in ‘n swembad dans, en tande soos klein ronde doudruppeltjies. En hy het met haar getrou, en haar hart gebreek, en gesweer dat hy enige van haar familielede sou afskiet soos hy in sy plek sou ronddwaal. Maar daardie aand, wat my laaste in Engeland sou wees voordat ek na Amerika gevaar het, na ‘n pragtige opening daar saam met oom Pete, wat lank gelede dood is, sê ek vir pa: ‘Ek moet nog een keer na Clare kyk, want miskien "sal nooit weer terugkom nie." Pa was eers daarteen, maar ek het geen raad gegee nie, en hy wou graag met haar praat, aangesien sy geskryf het om te sê sy breek haar hart; so ons het gegaan. O, jy het die storie gehoor van hoe, sodra sy oor die gras na ons, haar pa en broer, by die maanlig gekruip het, alles in wit sy en satyn, om ons totsiens toe te wens, is sy gegryp en geblinddoek, en weggesleep, terwyl hy, daardie dubbele skurk, wat Philip Cranstoun gevloek het, my pa neergeskiet het waar hy langs my gestaan ​​het ! Geen oproep om jou te vertel hoe ek geveg het om hulle te straf nie, en ook nie hoe, toe hulle my gegryp het nie, omdat hulle drie teen een was, hulle ‘n voorgee van ‘n verhoor gemaak het, en my vyf jaar vyf jaar tronkstraf gee omdat ek gesien het hoe my pa vermoor is. koelbloedig, en probeer om by hulle uit te kom terwyl hy hom neergeskiet het. Wel, ek het hulle al vyf jaar deurgemaak; Ek is ‘n moeilike man om dood te maak. Jy dink daaraan, jong, jy leef soos ek meestal geleef het, onder die lug, met die vrye lug wat heeldag in jou gesig waai, dink wat tronk is: Vier kaal mure, ‘n hond se werk voor jou, en ‘n slawedrywer om te sien hoe jy dit doen; en heeltyd jou hart uitgevreet met die wete dat dit onregverdig was, die wrede onreg van ‘n getitelde skelm wat jou suster se hart gebreek het, en ‘n tronkvoël van jou gemaak het en jou vader vermoor het. En alles vir wat? Vir sy eie vuil trots trots op sy familie, soos nie ouer as ons Carewes is nie; trots dat ek nog in die stof sal verneder, as ek die res van my lewe in quod daarvoor deurbring.” "Daar is geen sprake van quod vir hierdie besigheid van ons nie, skat," sê sy in die ou krom, terwyl sy die vuur met ‘n gebuigde ysterstok roer. “Jy sal jou wraak neem, seker genoeg, en ek sal ook. Jou _dadi_ Hiram was my eie eersteling, wat ek gesien het grootword van die stoutste en mooiste _kinchin_ tot die beste man in die platteland. En my oë het gesien wat joune nie het nie: jou suster, my bony Clare, terwyl sy sterwend in my arms gelê het en my op haar kind se kop laat sweer het dat ek Philip Cranstoun sou straf. "Hy het gesweer hy sal my trots breek," sê sy met die doodsgerammel in haar keel. ‘_Mami_, breek syne. Skande is vir hom erger as die dood. Hy het die dood oor my gebring; bring skande oor hom.’ Dit lyk asof ek nou haar stem hoor, en om te sien hoe haar glansende oë vir oulaas oplig terwyl sy die woorde sê.” Sy sit ‘n rukkie stil en staar in die vlammende stompe oor die uitgestrekte figuur van James Carewe. ‘n Wonderlike Rembrandteske studie wat hulle sou gemaak het, daardie drie geslagte sigeuners, as enige Nederlandse skilder daar was om die toneel op doek vas te maak, met sy somber toon verlig deur die rooierige vuurlig. Die vrou, in haar swaar mantel, het die kappie teruggeval en ‘n verbleikte rooi en geel sysakdoekwond om haar kop ontbloot, waaruit verspreide wit elflokke oor haar verrimpelde voorkop en ingesonke wange geval het. Slegs ‘n groot kunstenaar kon die blik in haar glinsterende swart oë weergee, ‘n blik wat ‘n verlede van onreg en lyding ingeneem het, en broei in wrede, antisipatiewe vreugde oor ‘n toekoms van wraak. Die man aan haar voete was self ‘n model van ruwe krag en ‘n sekere donker skoonheid. Sy koolswart hare en baard was volop met grys gestreep; sy donker vel was onnatuurlik bleek, en in sy versonke swart oë skuil daar ‘n uitdrukking wat nie goed is om te sien nie, die voorkoms van ‘n sterk man wat diep verontreg is, in oorlog met die samelewing, en ryp vir wraak. Sy rok was onverskillig en vuil; lank gelede het hy opgehou om enige trots op sy voorkoms te hê, en daardie jare van tronklewe, gevolg deur die ellende van polisietoesig, het hom verander van ‘n aantreklike, dapper seun, vol krag en moontlikhede, na ‘n nors en broeiende loafer , wie se hand teen elke mens s’n was en wie se hele natuur in nors opstand was teen die gevestigde orde van dinge. Die derde lid van die groep by die vuur het niks bygedra tot die vreemde prentjiemooi van die toneel toe hy met gevoude arms teen die muur geleun het en gretig luister terwyl sy oudstes hul vorige ervarings vertel. Stephen Lee was kleinseun van Sarah se tweede kind, ‘n dogter, getroud met ‘n sigeuner met die naam Lee. Maar vir ‘n paar jaar gelede het Stephen se lyne op betreklik aangename plekke geval, en in sy deftige fluweeljas, corduroy-broeke en hoepels het hy ‘n sterk kontras gevorm met die verslete en verwaarloosde voorkoms van sy oom, en met die flenters van ou Sarah. "Jy het goeie rede om die grys wolf te haat," het hy na ‘n pouse gesê. “Ek is geleer om hom te haat vandat ek kon praat, en ek het hom nooit in oënskou geneem sonder om te tintel om ‘n koeël deur hom te steek nie. Dis hoe hy Stella behandel as wat my kwaad maak. Jy het sopas van die tronk gepraat; wel, sy is in die tronk, toegesluit met twee vervloekte vroue spioene, die een of die ander, draai en draai om, hou haar heeltyd dop. Lady Cranstoun was goed vir haar, ek sal dit sê, maar sy was nie haar ma nie. Maar nou is sy weg, daardie meisie se hart is amper gebreek; en as ek saans by die huis verbygaan en die lig in haar rewolwer-venster sien opsteek, is ek mal om die plek af te brand met alles en elkeen daarin behalwe _sy_. Maar julle twee ken haar nie soos ek nie. Jy het haar nie elke dag sien grootword nie. Sy is ‘n gereelde dame, en sien neer op soos ek, vir al is ek haar niggie as sy dit maar geweet het. Sê waarvan jy hou, _mami_, sy sal nie ‘n kêrel soos ek liefhê nie. En op die tiende Mei gaan hulle haar met hierdie heer trou. Ek het gehoor hoe die grys wolf vir die ander so sê, uit die begraafplaas gekom. Stella het vir jou daardie teken gestuur, en jy moet haar red. Alhoewel hoe in donderweer jy dit gaan doen, en die skande oor Philip Cranstoun se naam bring waaroor jy so baie praat, klop dit my om my voor te stel.” Weer het die ou vrou die vreugdelose, ratelende lag van ouderdom gelag, en hierdie keer lig James Carewe sy kop van sy arms af, wissel ‘n blik met haar en draai weer op sy sy om na die vuur te kyk, met die naaste nader aan ‘n lag wat hy ooit gemaak het. Hulle onverstaanbare vrolikheid het Stephen baie vererg, en hy het ‘n eed of twee onder sy asem geprewel terwyl hy hulle dopgehou het. "_Chee, chee_, seun!" het die kroon teëgestaan. “Jy sal ook lag as ons die truuk gedoen het, en die meisie weggejaag het en haar pa en haar bruidegom gehokus het. Jou deel van die besigheid is nou eerstens om vir haar ‘n brief te dra wat ek bedoel om vir haar te skryf; en volgende, om te laat glo dat jy verlief geraak het op een van daardie twee vroue as spioen op haar. Het jy papier en potlood oor jou?” Stephen het ‘n dik leerbedekte rekeningboek uit sy sak geneem en ‘n laken uitgeskeur en dit vir haar gegee. "Nie ek nie!" het sy kopskuddend teruggekeer. “Ek laat dit alles oor aan seuns soos jy. Skryf neer wat ek sê: ‘Van Sarah Carewe tot Stella Cranstoun Die Romanys het nie vergeet nie. Maak asof jy tot die huwelik instem , sodat die horlosie verslap kan wees. Op jou trou-aand sal hulp kom. Hoop en vertroue. Jou ma se vriende waak oor jou, en binnekort sal jy vry wees.’ En nou,” het ou Sarah bygevoeg, “moet jy dink dat dit vir haar gegee sal word. Bly tot jy Margaret sien. Sy is bedees, maar sy is vierkantig. As Stella haar rol speel, en hulle probeer om te dink sy het gekom, sal ons nog die grys wolf verneuk, en binne ‘n maand ay, minder as dit, Jim, my seuntjie sal ek en jy lekker lag, lekker lag saam, en selfs Steve hier kan dan aansluit!” Heeltemal geheimsinnig, maar van kleins af gewoond daaraan om ongetwyfeld die bevele van ou Sarah te gehoorsaam, wie se reputasie vir abnormale skerpsinnigheid, tesame met haar ongetwyfelde magnetiese kragte, haar ‘n groot reputasie onder haar eie klas, sowel as onder goedgelowige en openhartige lede van die publiek, het Stephen tans die ruïnes verlaat en na die Chase teruggekeer. Toe hy die aand by die ander bediendes aangesluit het by die aandete , en na hulle praatjies oor die komende huwelik geluister het, het hy deur ‘n blik uitgedink om vir Margaret te beduie dat hy iets vir haar het om te sê. Groots verbaas, maar paraat soos vroue van alle klasse gewoonlik in ‘n noodgeval bewys, het sy tans, terwyl sy langs hom aan tafel gesit het, uitgedink om haar aandetebord met ‘n groot gekletter op die vloer af te slaan. Haar kop het onder die tafel gegaan, en Stephen s’n af. Die gevolg was ‘n botsing, en onder dekking van die gelag wat gevolg het, voel sy hoe hy ‘n piepklein stukkie gevoude papier in haar hand glip, en hoor hoe hy fluister: "Vir die minnares." Hoofstuk 15 – Die Huweliksaand. Huishoudster Margaret was ‘n stil, terughoudende en versigtige vrou met die versigtigheid wat voortgebring is uit uiterste senuweeagtigheid en vrees om geboelie te word. Haar vrees vir sir Philip was uiters. Sy was ‘n vrou met beperkte intelligensie, en baie verslaaf in die privaatheid van haar eie kamer, toe daar niemand was om haar waar te neem nie, aan die verbruik van goedkoop sensasionele literatuur. Sedert die nag van Clare Lady Cranstoun se verdwyning het Margaret die oortuiging gekoester dat sir Philip haar in die geheim vermoor het; gelukkig het sy hierdie oortuiging vir haarself gehou, maar dit het natuurlik nie haar vrees vir hom verminder nie. Sy was glad nie gewild onder haar medebediendes nie, en, vreemd om te sê, was hulle ietwat bang vir haar. Die feit dat sy die enigste bediende was wat meer as ‘n paar jaar by die Chase aangehou is, tesame met haar stil, terughoudende maniere, werklik gebore uit senuweeagtigheid, het die ander ingehou en ongemaklik voor haar gemaak; selfs Dakin, die spioen, het nie geweet hoe ver Margaret in haar meester se vertroue kon wees nie, en het haar sonder uitsondering met uitgebreide respek behandel, ‘n voorbeeld wat deur al die ander bediendes gevolg is, hoe meer gewillig as sir Philip die huishoudingsgeld uitdeel. voor en na sy tweede vrou se dood in Margaret se hande. In haar geheime hart was Margaret ver van die behoud van die adamantynse karakter waarmee sy gekrediteer is. So ver daarvandaan, inderdaad, het sy ‘n intense belangstelling in Stella se liefdesverhouding en beskou Hilary Pritchard ‘n ideale held van romanse, sy pragtige figuur, aantreklike gesig en geniale, dankbare maniere wat ‘n sterk indruk op haar gemaak het gedurende die kort tydperk terwyl hy onder haar sorg gebly het. Toe Stephen Lee dus die briefie vir Stella aan haar oorhandig, onder die voorwendsel dat hy haar gehelp het om die bord wat sy doelbewus van die kombuistafel laat val het, op te tel , het Margaret dadelik tot die gevolgtrekking gekom dat dit nog ‘n kommunikasie van Stella se aantreklike liefling, Hilary, moet wees. , wat laasgenoemde uitgevind het om aan die jong wildbewaarder oor te dra. Dit was baie wenslik, so het Margaret besluit, dat Stella dieselfde aand die briefie moes ontvang. "Dit sal die arme skat troos," het sy vir haarself gesê, "en, miskien, haar beter laat slaap om te weet dat haar jong heer aan haar dink." Maar sedert haar vrou se dood het Margaret geen geleentheid gehad om Stella te sien nie, en dit sou kommentaar en navrae ontlok het as sy dit nou probeer doen het. Maar op die oomblik, toe Ellen, die dame se bediende, uiting gegee het aan ‘n brommende opmerking dat sy "veronderstel het dat ‘n aandete vir juffrou Stella geneem sou moes word, aangesien sy die dag niks aangeraak het nie , en sy moet op een of ander manier aan die lewe gehou word totdat sy getroud was en klaar was,” het dit by Margaret opgekom dat haar kans gekom het. Juffrou Cranstoun se aandete het bestaan ​​uit ‘n vlerk van ‘n voël, ‘n bietjie Camembert- kaas en slaai, en ‘n bietjie Bourgondië in ‘n karaf, die dokter het vir haar daardie wyn beveel. Margaret het intuïtief besluit dat selfs al eet Stella niks nie, sou lang vas haar so flou gemaak het dat sy waarskynlik aan ‘n glas wyn sou teug. Met die risiko van opsporing, het sy dus uitgedink om die stuk gevoude papier wat sy van Stephen ontvang het onder die karaf in te glip onder die voorwendsel dat sy die lap onder glad gemaak het. die skinkbord in die verbygaan. Net Stephen Lee het haar dit sien doen; nie veel het sy skerp sigeuner-oë ontgaan nie . Maar om haar werk te voltooi, was dit nodig dat Ellen se aandag in ‘n ander rigting gerig moes word as die skinkbord wat sy op die punt was om na haar minnares toe te dra, en daarvoor het hy skielik ‘n opmerking gemaak op ‘n ongemaklike beskaamde manier, al die meer effektief omdat dit spontaan en eg voorgekom het. “As ek lord Carthew was,” het hy gesê, “is dit nie die juffrou waarna ek sou soek nie, maar die bediende.” Die leuen het hom amper verstik terwyl hy die slap, ronde rug, kleurlose oë en terugtrekkende ken van Ellen geestelik gekontrasteer het met die wilgeragtige, soepel vorm, delikate gelaatstrekke en helder oë van sy skattige neef. Maar die dame se bediende het self geen onvanpaslikheid in die kompliment gesien nie, wat des te meer waardevol was aangesien die jong wildbewaarder selde by die kombuiskring aangesluit het en nog nooit die minste aandag aan enige van die vroue gegee het nie. Ellen het dus met trots en tevredenheid in toom gehou toe sy die aandeteskinkbord inhaal en op pad is na juffrou Cranstoun se kamer in die toring, waarvan die deur deur Dakin vir haar oopgemaak is. "Wat ‘n tyd was jy nie!" het laasgenoemde uitgeroep. "Ek het net verlang om by my aandete te kom." "Jong Stephen Lee was in die bediendes se saal," sê Ellen, in ‘n harde fluistering, en Stella, wat die woorde hoor, luister met al haar ore. “Here, hy is so komplimentêr,” giggel Ellen. “Sê hy: ‘As ek lord Carthew was,’ sê hy, ‘is dit nie die minnares waarna ek sou soek nie, maar die bediende.’ Ek het so warm en ongemaklik geraak oor die manier waarop hy dit gesê het en vir my gekyk dat ek die skinkbord moes opmaak en boontoe hardloop uit die pad. Dit het nooit vir my gelyk of hy ‘n getroude soort man was nie; maar daar het hy dalk net gewag totdat juffrou Reg bygekom het.” Dakin staar, met ‘n treffende afwesigheid van simpatie. Sy het gewonder watter fyn, aantreklike jong kêrel soos Stephen kan sien in die bleek, waterige-oë, slaperige jong vrou voor haar. Net Stella kon, terwyl sy op ‘n bank in die slaapkamer leun, na alle voorkoms geabsorbeer word deur lusteloos die bladsye van ‘n roman om te blaai, enigiets tussen die lyne van Stephen Lee se kompliment kon raai. Dat Stefanus dit sou waag om sy oë so hoog soos sy, sy meester se dogter, te lig, het nie by haar opgekom nie. Maar sy het nou geweet dat hy ‘n sigeuner was van dieselfde wilde, ongetemde ras as syself, en sy het geraai dat sy motief om daardie aand die bediendes se saal binne te gaan was om ‘n boodskap van ou Sara te bring, en dat sy ongewone dapperheid na die verre van die oulike Ellen was ‘n truuk om een ​​of ander skema van hom vir die toekoms te dek. Dit was dus nie sonder vooroordeel van wat vir haar in die vooruitsig kan wees dat Stella die skinkbord dopgehou het wat op ‘n tafeltjie naby haar rusbank neergesit is nie. Sy het inderdaad ten volle verwag dat ‘n kommunikasie van een of ander aard tussen die artikels daaroor sou skuil, en wanneer sy tans haar geleentheid wag totdat Ellen, onder die voorwendsel dat sy die ornamente op die kaggelrak herrangskik het, geabsorbeer raak in die weerkaatsing van haar eie duidelike gelaatstrekke in die kykglas, begin sy die inhoud van die aandete-skinkbord fyn ondersoek, die gevolg was dat haar vingers vinnig toegaan op Sarah se boodskap. Stella het dit in die oop bladsye van haar boek ingeskuif, met haar hart wat hoog klop van opgewondenheid, en lees die potloodwoorde met gretige oë. Nie vir een oomblik twyfel sy aan die sigeuner se mag om haar te help nie. "Jou ma se vriende waak oor jou, en binnekort sal jy vry wees." Die woorde het soos lig in die donker na die meisie gekom, gehang onder die gedwonge opsluiting tot die huis, en die verfoeilike stelsel van _spioenasie_ waardeur sy nooit vir een oomblik vry was van Dakin of Ellen se gierige oë nie. Dit was waar dat toe sy aan Lord Carthew gedink het, en sy simpatieke praatjie die oggend terugdink toe hy haar vergelyk het met die "Lady of Shalott," en die sjarme van sy manier van oorlede Lady Cranstoun, was sy nie so onregverdig nie of so bevooroordeeld om te glo dat hy ‘n party was tot die stelsel wat haar van haar vryheid ontneem en haar gesondheid afbreek om haar tot ‘n onaangename huwelik. Sy het inteendeel geglo dat sy net ‘n uur se ononderbroke gesprek met die jong burggraaf kon kry, sou hy die eerste wees om haar pa se drastiese behandeling te veroordeel en sy aanspraak op haar hand te gee toe sy hom meedeel dat sy hartstogtelik verlief is met ‘n ander man. Sy het dit alles geweet, maar het ook geweet dat sir Philip nooit ‘n ontmoeting tussen haar en lord Carthew, wie se dorpsadres sy nie eens geken het nie, sou toelaat nie. Hartseer oor Lady Cranstoun se dood, desperate angs oor haar eie toekoms, ‘n ewige verlange om Hilary weer te sien en verseker te wees van sy liefde en getrouheid, die onmoontlikheid om selfs met hom te kommunikeer, die ellende van haar huidige situasie, beroof van liefde, hoop, simpatie, en selfs van afsondering, en bowenal, die verskriklike beproewing van afwesigheid van vars lug en buitelugoefening aan ‘n meisie van haar ras en temperament, hierdie dinge het haar gesondheid ernstig beïnvloed. Maar vir die hoop in Sarah se boodskap sou Stella beswaarlik die twintig dae wat gevolg het deurleef het . Haar nagte was slapeloos, en watter sluimering sy geniet het, het bedags en deur die gebruik van opiate na haar gekom, wat haar vader, wat geen dokter sou toelaat om haar te sien nie, haar in haar tee en koffie laat toedien het ; en dit was in ‘n diepe slaap, gebring deur ‘n dosis van hierdie soort, dat lord Carthew haar sien lê, volledig geklee op die bank, die venster, wat oop was om die vars lentelug deur die kamer te laat waai en in te laat. ‘n stroom helder, helder sonlig, wat gelyk het asof dit absoluut deur die meisie se verswakte vorm skyn terwyl sy tussen kussings lê en rus, haar wange van ‘n marmerwitheid onder haar lang, swart wimpers. Sir Philip het self sy toekomstige skoonseun gebring om sy dogter te sien, aangesien laasgenoemde, op sy derde besoek, nie geweier sou word nie. "As jy my nie toelaat om haar te sien nie, sal ek dink sy is dood," sê hy half laggend, maar half ernstig ook. “My liewe Carthew, ek was regtig bang om jou te laat skrik. Die arme kind se hartseer was so buitensporig dat sy tot ‘n skaduwee vermors is. Sy is sieklik bang dat jy geskok kan wees oor die verandering in haar; maar Ek sal self gaan en haar voorberei vir jou besoek en haar smeek om jou te ontvang.” “Aangesien ons oor ‘n week gaan trou, sal dit baie vreemd lyk as ek haar nie vir ‘n paar minute kan sien nie,” het lord Carthew opgemerk; en sir Philip herken ‘n sekere hardnekkigheid in sy stem, het geweet dat hy ‘n besluit gemaak het. Nie vir die eerste keer het die Baronet besef dat sy toekomstige skoonseun ‘n sterk wil van sy eie het nie, en hy was verheug om dit te sien gemanifesteer. ‘n Man met ‘n sterk wil, het hy vir homself gesê, was noodsaaklik in die geval van ‘n meisie met Stella se wisselvallige en swerwende instinkte. Dit was inderdaad amper jammer om sir Philip se angs in ag te neem dat die huwelik tussen lord Northborough se erfgenaam en sy dogter sonder enige probleem sou afloop . Die kasteel van die Chase was gewoond daaraan om in vrees en bewing gehoorsaam te word, en hy het nooit een keer die wysheid van sy eie dekrete bevraagteken nie. Dit was van kardinale belang, so het hy vir homself gesê, dat Stella met Lord Carthew moet trou, en hy is in ‘n posisie van uiterste moeilikheid geplaas deur die feit dat as Stella en Claud mekaar een keer voor die seremonie ontmoet het, die meisie ongetwyfeld die verskriklike sou uitpraat. feite van haar voorkeur vir Hilary Pritchard, en van haar sigeuner-afkoms. Die vrees vir so ‘n gebeurlikheid het sir Philip verhinder om snags of bedags te rus. Hy het nie van die Jaagtog gehou nie, maar hy het eenvoudig en uitsluitlik in die huis gebly om te verhoed dat sy dogter weghardloop, want hy was seker sy sou doen as die minste geleentheid hom voordoen. Op die dag dus, toe hy Lord Carthew in die teenwoordigheid van sy lieflike _verloofde_ gelei het, het sir Philip allereers vasgestel dat laasgenoemde onder die invloed was van ‘n opiaat wat haar sou verhoed om haar toekomstige man te herken en met haar te praat. So tevrede dat geen slegte resultaat kon intree nie, het sir Philip Lord Carthew na die rusbank van sy bleek dameliefde gelei, terwyl sy gelê en slaap het, met haar skraal gesig op haar dunner hand, Dakin, die swartbruin en skewe oë, sweef in noue bywoning. Stella se swaar rou het haar onaardse bleekheid beklemtoon. Selfs sir Philip het geskrik, so doodagtig was haar voorkoms, terwyl lord Carthew se hart tot oneindige jammerte geroer is. “Arme kind!” prewel hy. “Arme kind!” Hy kniel langs haar en lig baie teer, baie eerbiedig die hand wat oor die kant van die bank gehang het na sy lippe voor hy uit sy sak haal en ‘n voortreflike diamantverloofring op haar derde vinger laat glip . "Ek wens sy wil wakker word en met my praat," het hy weemoedig gesê. “Ek wou haar oor ons wittebrood vra of sy dadelik met my seiljag na die Middellandse See wil gaan, of, aangesien sy so delikaat is, of ‘n verblyf van ‘n paar dae in die Isle of Wight is voordat ons op reis gaan. dalk nie die beste ding vir haar nie. My pa het Northborough Castle tot my beskikking gestel, en dit sou nie veel van ‘n reis van hier af wees nie. Slaap sy lank?” het hy by Dakin navraag gedoen. Die vrou was voorbereid met haar antwoord. “Nee, my heer, nie lank nie. Arme jong dame, sy was die hele nag wakker. Sy _doe_ treur vreeslik oor haar mamma se dood; dit lyk of sy nie die hart het om te slaap of eet of uit te gaan nie. Maar sy raak ‘n bietjie opgewonde oor haar trousseau, my heer. Dis nou die enigste ding wat haar blykbaar interesseer.” Dit was ‘n gewaagde vlug van fantasie aan die kant van Dakin, want Stella het nie eers gesukkel om te kyk na die patrone vir materiale, die handskoene, en skoene, en mantels en rokke, wat elke dag vir haar gebring het nie. "Sy lyk vreeslik siek," sê die minnaar angstig. “Wat sê die dokter?” “Daar is niks met haar aan die saak nie, maar om te kwel, my heer, en verandering van toneel sal haar beslis in ’n japtrap genees.” "Ek het ‘n geskenk van my ma vir my bruid afgebring," het Lord Carthew volgende opgemerk en ‘n groot, plat juwelierstas uit sy sak gehaal. “Ek het gehoop ek het hulle self om Stella se nek geslaan.” Hy maak die deksel oop en wys voor sir Philip se goedkeurende oë vyf rye voortreflike pêrels, hier en daar vasgevang deur diamant sluitings. “My ma sou graag die geskenk persoonlik wou oorhandig het,” het hy verduidelik, “maar toe ek haar vertel van Stella se uiterste lekkerte en senuwee-depressie, het sy ingestem dat dit beter sou wees om haar nie tot die troudag te sien nie. Sy het egter so hard gepleit om na die troue te mag kom dat ek haar nie kon weier nie. Natuurlik verstaan ​​sy volkome hoe in wese stil die saak sal wees, so kort na Lady Cranstoun se dood. Ek veronderstel jy het al die reëlings getref dat die diens hier in die kapel gelees word?” “Sekerlik. Dit is ‘n bietjie in verval en ek het op hierdie oomblik werkers in diens om dit reg te stel,” het sir Philip geantwoord. “Slegs my skoonpa, die hertog van Lanark, sal buiten myself teenwoordig wees. Hy het vir ‘n geruime tyd nie vir Stella gesien nie, maar sy was altyd sy gunsteling kleinkind, en hy begeer baie om teenwoordig te wees. Stella is lief vir hom en bly om hom te hê.” Met baie verligting sien sir Philip sy toekomstige skoonseun dieselfde aand stad toe vertrek. Hy het gevrees dat Stella onverwags sou wakker word en almal sou bederf. Alles het so goed verloop as wat verwag kon word. Volgens Dakin en Ellen het Stella, hoewel sy geen aktiewe belangstelling in haar broek gehad het nie, ingestem om passief te staan ​​terwyl hoede en togas op haar beproef is, en geen opmerking gemaak nie, selfs wanneer sy vir haar trourok “gepas” was nie. Die bediendes het gedink dat sy seker besig was om te versoen met die idee van die huwelik; maar aangesien sy nooit gepraat het nie, was dit vir hulle moeilik om met sekerheid oor die onderwerp uit te spreek. Hierdie neutrale houding was ten minste beter as aktiewe opposisie, en sir Philip se hart was verheug deur die hoop dat niks sou gebeur om die seremonie te vernietig nie. Dit was dus vir hom des te meer irriterend toe die aand voor die bruilofsaand ‘n vreemde en onheilspellende droom sy rus gekwel het. Hy het gedink dat hy binne een of ander groot katedraal staan, waarin, te midde van baie prag en prag, aan die stamme van ‘n voortreflike orrel, en voor die oë van die hoogste in die land, die huweliksfees van sy dogter en lord Carthew is gevier. Hy het gedink hy gee sy dogter weg, staan ​​naby aan haar sy en plaas haar hand in dié van haar bruidegom, toe dit lyk of ‘n koue film oor hom hang, en hy het die gees van sy oorlede vrou Clare gewaar, met een hand opgelig in waarskuwing, en die ander een het beskermend om haar dogter gestrek, wat onbewus gelyk het van haar teenwoordigheid. Skielik flikker en verbleek die lig in die kerk; mense het fluisterend en verskrik na mekaar gekyk. Bruid en bruidegom het uitmekaar gespring, verskrik, en in plaas van die ryk note van die orrel het die skril, opwindende gelag van die hag Sarah Carewe gekom, terwyl sy weer die vloek wat sy uitgespreek het op die dag toe James Carewe gevonnis is, in sy ore gekwaak het. om sy pa te verdedig. Dit was ‘n aaklige droom, en sir Philip het ontsenu en bekommerd wakker geword. Op dieselfde uur van die nag het visioene van hulp en ontsnapping oor Stella gesweef, waarvan die herinnering haar deur die dag in ‘n koors van opgewondenheid gehou het. Meganies het sy hulle haar die middag in haar bruidsklere laat aantrek, en sir Philip is gestuur om haar in hulle te sien. Sy was wit soos haar rok, en haar oë het vreemd geskyn. Die voorkoms van spanning en spanning oor haar gesig het haar pa laat skrik, wat, soos dit gedoen het, ‘n gemoedstoestand wat grens aan waansin gesuggereer het. Was hierdie drie weke van eensame opsluiting te veel vir haar? wonder hy. “Ek is bly,” het hy gesê en sagter as gewoonlik gepraat, “om te sien dat jy bereid is om die briljante lot wat vir jou wag, met plesier te aanvaar .” Sy het vir ‘n oomblik na hom gestaar en hom dan onthuts deur ‘n lae, vreugdelose lag te gee terwyl sy wegdraai. Geskrik deur iets onverwags en vreemd op haar manier, het sir Philip Dakin uitmekaar gehaal en bevel gegee dat Miss Cranstoun vir die res van die aand fyn dopgehou moes word, maar oënskynlike vryheid van aksie toegelaat het. “Lyk sy vir jou enigsins lighoofdig?” het hy gevra, en Dakin besit dat daardie idee by haar opgekom het. “Laat haar deur die huis beweeg,” het sir Philip gesê, “altyd, natuurlik, met een of twee persone binne oproep. Gekwel en honger op daardie dwase manier het haar erg afgetrek.” Al die kyk gedurende daardie aand het egter in Dakin se aandeel geval, want die aantreklike Stephen Lee het homself in die bediendes se saal aangebied en so openlik lief vir Ellen gemaak dat daardie jong vrou alles vergeet het in die vreugde van haar veronderstelde verowering. Met die bevinding dat sy haar kamer ongestoord kon verlaat, en goed onthou van ou Sarah se belofte van hulp op die huweliksaand, het Stella die geleentheid aangegryp terwyl haar pa aandete was om liggies teen die breë eikehouttrap af na die saaldeur te hardloop. Hier bly sy ‘n oomblik stil, en dan skielik, met bewende vingers en bonsende hart, trek sy die grendel van die deur terug. Dakin was naby haar, hoewel sy dit nie geweet het nie; en Dakin het haar jong minnares op die terras gevolg, weggekruip in die skadu van die deuropening, en gekyk hoe sy ‘n oomblik huiwer, en dan oor die gras spoed tot waar die bos begin het, en haarself tussen die versamelde skaduwees verloor. Hoofstuk 16 – Die sjarme. Stella se skielike verdwyning het Dakin laat skrik. Sy het geglo die meisie is te ernstig siek om te probeer weghardloop . Maar, soos sy vir haarself gesê het, terwyl sy bedagsaam op die nat gras trap ná haar dwalende aanklag, kon juffrou Cranstoun nie baie ver gaan nie. Tog was sy senuweeagtig. Sir Philip het besondere bevele gegee dat sy dogter vanaand meer vryheid moes hê, maar hy het niks gesê om haar toe te laat om op die terrein te dwaal nie. Mev. Dakin was nie heeltemal onmenslik nie, hoewel van ‘n gemene, harde, vulgêre en smerige aard. Sy is vyf en twintig pond belowe, om tussen haar en Ellen verdeel te word, aan wie sy besluit het dat die onewe vyf pond moet gaan sodra die huwelikseremonie verby is, en sy wou dit verdien. Terselfdertyd was Stella se voorkoms vanaand so vreemd, haar oë het so onnatuurlik groot en helder gelyk, en haar gesig van so was en ongesonde bleekheid dat die spioen het ernstige bedenkinge gehad oor of sy lewendig en by haar volle verstand sou wees vir die seremonie van môre. Gevolglik het sy besluit dat ‘n bietjie vars lug die meisie goed kan doen, en aangesien Stella ‘n wit woltjalie oor haar skouers gedra het, was daar geen besondere gevaar dat sy verkoue sou opdoen nie, al was die aand klam en kil. Mev. Dakin het die buitewyke van die bos genader en Stella se naam geroep, nie te hard nie, omdat sy groot gevrees het dat sy Sir Philip se woede op haar eie kop sou trek omdat sy haar uit die oog verloor het. “Juffrou Cranstoun! Juffrou Cranstoun! Juffrou Stella! Bid, kom in. Jy sal koud kry!” Net ‘n dowwe eggo wat uit die dik mure van die Chase gegooi is, antwoord haar. Ongewoond aan plattelandse besienswaardighede en -geluide, die laaste gemompel van die voëls wat van die bome goeie nagte vir mekaar kwetter en die geluid van die ligte reën wat op die blare begin klop het haar senuweeagtig gemaak. Die hout het gelyk asof dit vol ritsels was, en amper, soos dit vir haar gelyk het, van menslike gelag, woelig en spottend. Was juffrou Stella iewers weggesteek en vir haar gelag? So ‘n gedragswyse het baie anders gelyk as haar jong minnares, wat nooit geweten het om haar trotse afkeer en wantroue te toon vir die betaalde spioene deur wie sy omring was nie. En tog, as dit nie Stella was nie, wie kan dit wees, want daar het ongetwyfeld _het_ gelag iewers in die skemerbos geklink? Dakin het bang geword. Dit was nou ten volle twintig minute sedert Stella haar die strokie gegee het. Sy het nie haar weg van die eiendom geweet nie, en kon nêrens enige teken van juffrou Cranstoun sien nie. Met haar netjiese swart toga geskeur en haar hande erg gekrap deur die braasbesies, het sy haar pad weer oopgemaak in die oopte, vasbeslote om verdere hulp in te roep in die ontdekking van haar minnares. Tot haar groot verligting het sy Stephen Lee gesien wat saam met sy hande in sy sakke uit die rigting van die kombuiskwartiere slenter. Hy het minder saturnagtig gelyk as gewoonlik, en ‘n glimlag het eintlik om sy mond geskuil. Sonder om te huiwer hardloop Dakin na hom toe. "Mnr. Lee!” het sy uitgeroep; “die einste man wat ek wil hê! Ek het saam met my jong dame hier uitgekom vir haar om vars lug te kry, en ek het haar op een of ander manier in die bos verloor. Jy weet jou pad in en uit daardie bome kry haar dadelik, daar is ‘n goeie kêrel, en ek sal vir jou vyf sjielings vir jou gee. Sy is siek en ontsteld, en ek is amper bang,” het sy bygevoeg en haar stem laat sak, “as sy alleen gelaat word dat sy haarself ’n kwaad gaan aandoen .” Die bloed het in ‘n oomblik oor die jong sigeuner se gesig gestroom. Hy het geraai dat ou Sarah een of ander hand in Stella se verdwyning het, maar hy het nie meer as Dakin geweet waar Stella is of wat ou mevrou Carewe se planne met betrekking tot haar kan wees nie. Sy eie opdrag was bloot om liefde te maak met die dame se bediende, en so haar aandag van haar minnares te onttrek , en met hierdie taak het hy maar al te goed geslaag. Hy staan ​​nou, huiwer ‘n oomblik, terwyl Dakin hom aanspreek. Ou Sarah was omtrent in die bos, waarskynlik, en James Carewe ook; daarvan het hy so seker gevoel soos dat ‘n sigeuner se karavaan onmiddellik buite die Chase-demesne op ‘n stuk woeste grond, nie baie ver van die verwoeste toring, kamp opgeslaan het nie. Hy moet vir seker nie by ouma Sarah se bekommernisse inmeng nie . As Sarah van plan was om Stella daardie aand weg te gee, sou sy dit beslis doen, en as sy dit _nie_ bedoel het nie, wat was die sin van al haar profesieë oor Stella se toegee aan hom Stephen en tekens toon van sy liefde terug? Hy was so lank stil dat Dakin ongeduldig geword het. “Hoekom, man,” het sy gehuil, “waarom staan ​​jy en staar daar? Sy is verlore in die bos jou jong minnares kan jy nie verstaan ​​nie?” "Ek verstaan ​​reg genoeg," antwoord hy in ‘n nors stemtoon; ‘Maar ek moet self dink watter pad sy waarskynlik sal neem. Jy wag op die terrastrappe, juffrou, en ek sal kyk of ek haar kan kry.” Hy het in die bos geslaan en vinnig deur die takke gegaan totdat hy ‘n punt bereik het waarop hy bereken het dat Dakin hom nie kon hoor nie. Die lug het teen hierdie tyd baie donker geword met dalende skemer, en die reënwolke. Hier, onder die oorkoepelende takke, was dit selfs vir Stephen se valk-oë moeilik om iets te onderskei. Hy het stilgehou en drie keer dieselfde lae, eienaardige fluit geuiter waarmee hy sy nadering na die verwoeste toring aangekondig het. Toe luister hy, en baie flou, soos van ‘n afstand, het hy ‘n antwoordende geluid gevang. Weer het hy die teken gegee, en hierdie keer was die responsiewe fluit nader, en die geluid van takkies wat breek het die nadering van een of meer persone deur die bosveld ingelui. Hy het skaars geweet of hy verbaas moes voel of nie toe hy deur ‘n opening van die takke twee vroulike figure sien nader kom. Die een was Stella, met haar wit woltjalie om haar kop en skouers getrek, die ander was _mami_ Sarah, wat baie gebuig en piepklein gelyk het terwyl sy langs haar lang metgesel huppel. "Jy is dan goed hier," sê die ou vrou vir hom. “Goeie seun goeie seun! Nou, sien hierdie jong dame terug in die huis. Sy het ‘n bietjie met die arme ou Sarah gepraat. Sy weet ou Sarah is haar vriendin, nè, skat?” Die meisie buig haar kop op ‘n verdwaasde manier, soos dit vir Stephen gelyk het. Hy het op sy beurt totaal misluk om die hele besigheid te verstaan. "Ek het in die bos gekom om vir juffrou Cranstoun te vind," het hy twyfelagtig gesê. “Dit was daardie spioenvrou wat my gestuur het. Ek het gedink ek hoop,” stamel hy, “dat jy, _mami_ Sarah, dalk vir juffrou Cranstoun gehelp het om te ontsnap.” Die krom breek in haar krakende lag. “Los dit vir my, Steve,” prewel sy; “ou Sarah ken haar besigheid. Steve hoef nie sy oumagrootjie te leer nie. Onthou alles wat ek vir jou gesê het , skat,” voeg sy by terwyl sy na Stella draai, “en wat hierdie jong man betref, al is jy juffrou Cranstoun van die Jaagtog, is hy jou neef, en jy kan hom vertrou. Nou, goeie nag vir julle, my geliefdes, albei. ’n Mooi paar maak hulle, ’n mooi paar!” So, prewelend en gebrabbel vir haarself, verdwyn ou mev. Lee weer tussen die bome, saamgedrom in haar kapmantel, en so soos die besef van ‘n heks in ‘n sprokie as wat mens kan voorstel, het Stephen en Stella oorkant mekaar laat staan. in die skemer, terwyl die reën op die takke bo hul koppe klop. Stephen was die eerste om die stilte te verbreek. Een of ander vreemde vrees vir die meisie het hom beset; hy was nog altyd in verwondering vir haar, en haar onbewogen manier om Sarah se kommunikasie te ontvang, het hom as uit plek en vreemd getref. “Wil jy regtig teruggaan huis toe, juffrou Cranstoun?” het hy gevra. “Ja.” “Het jy geen begeerte om te ontsnap nie? Want jy hoef net die woord te sê, en ek sal my lewe aflê en probeer om jou vry te maak. Wil jy nie vry wees nie?” "Geen." Sy het meganies gepraat, alhoewel hy voel dat in die donker haar oë soekend op hom gerig is. Hy trek lank asem, en sê toe, in dieselfde ingeperkte toon: “Die vrou Dakin wag vir jou op die terras. Sal ek jou na haar toe neem?” “Ja.” Sonder nog ‘n woord het hy die pad deur die bome gelei tot op die gras voor die huis. Dit was aansienlik meer as ‘n halfuur sedert Dakin Stella verloor het, maar sy was daar op die terras en het haar angstig ingewag. Die reën het opgehou, en die lug was helder. Daar was nog genoeg lig vir Stephen, toe hy skielik omdraai om na sy jong minnares te kyk, om haar gelaatstrekke en uitdrukking te onderskei. Terwyl hy dit gedoen het, het sy hart in hom koud geword, want die kyk in haar verwydde donker oë was nie net wild nie, maar absoluut boos. Hoofstuk 17 – ‘n Mal Bruid. "Ek het gedink jy is verlore, juffrou ek het, inderdaad," protesteer Dakin, terwyl juffrou Cranstoun, skaars waardig om haar raak te sien, by haar verby die huis gevee het. "En as sir Philip gedink het ek sal jou uit die huis laat hardloop soos daardie Lor’, hier is hy!" Meesteres en bediende was besig om die breë saal oor te steek toe sir Philip dit vanuit die eetkamer binnegaan. Juffrou Cranstoun se tjalie het teruggeval, en haar oorvloedige blou-swart hare, wat deur die wolomhulsel gerangskik is, het in skilderagtige wanorde om haar gesig gekrul. Die Baronet het gevorder om haar te ontmoet, en toe skielik gestop. Hy het nie eens Dakin bygewoon gesien nie, aangesien sy bleek gesig nog bleker geword het, en sy droë lippe prewel: "Clare!" Dit was ongetwyfeld net ‘n truuk van lig, maar hy het nog nooit gesien dat Stella so verbasend soos haar dooie ma lyk soos vanaand nie; dieselfde trotse, uitdagende dra van die kop, dieselfde flitsende donker oë en geboë, smalende, rooi lippe. Twintig jaar het gelyk of dit weggegly het, en hy self om teruggeneem te word in die liggaam van ‘n jong dwaas, wat sy pragtige, lae-geteelde bruid in die huis van sy vaders gebring het. Spraak sou die haatlike illusie verdryf; hy het dit besef en sy dogter se naam skerp uitgespreek: “Stella!” “Ja.” “Maak seker dat jy môre betyds aangetrek is. Die trein na Portsmouth verlaat Grayling-stasie om twee-uur. Nie ek of Lord Carthew hou daarvan om te laat wag nie. Hoor jy my?" “Ja.” “Ek sal jou waarskynlik nie môre sien voordat jy aangetrek is vir die seremonie nie. Jy sal natuurlik die pêrelhalssnoer dra wat Lady Northborough vir jou gestuur het. Ek hoop jy het teen hierdie tyd die eer wat Lord Carthew aan jou betoon ten volle besef deur jou sy vrou te maak.” Geen antwoord. Sy kyk hom vol in die oë met ‘n uitdrukking wat hy nog nooit vantevore in hare gesien het nie, so ‘n uitdrukking soos sy eie gesig dikwels smalend, sarkasties en hard gedra het. “Aan my kant,” gaan hy voort en verlang daarna om haar ontembare gees te verneder, “aan my kant is daar inderdaad geen sprake van eer nie. Die Cranstouns kan met die Guelphs meeding vir die oudheid van ras; maar as die dogter van so ‘n moeder soos joune, behoort dit jou inderdaad verblydend te wees dat ‘n man van Lord Carthew se rang om jou hand gevra het.” Sy het nie in woorde geantwoord nie, maar in ‘n lae lag van onmiskenbare minagting uitgebreek. Dit was die tweede keer daardie aand dat sy vir hom gelag het, en iets uitdagend en brutaal op haar manier het hom bo uithouvermoë uitgelok. Hy het albei haar skraal hande in een van syne gegryp en haar wreed geskud. "Bly stil!" prewel hy. In haar donker oë flits ‘n kyk wat die refleks van sy eie in wreedheid gelyk het. Toe, terwyl sy skielik haar kop laat sak, begrawe sy haar tande in sy vingers, wat veroorsaak het dat hy haar dadelik laat gaan; waar sy na hom gekyk het, weer gelag en met die trappe op gevlug het. Die ywerige Dakin, wat ongemerk na die vloer daarbo gesteel het tydens die klein wapengang tussen pa en dogter, het die pad na die toringslaapkamer gelei. Dit het haar vlees laat kruip, het sy naderhand erken, om juffrou Cranstoun vir haarself te hoor lag terwyl sy ingly . Stella stap reguit op na die trourok, wat op die bed gelê het, ‘n volmaakte gewone kledingstuk van wit satyn met ‘n hoë nek, met ‘n lang tule sluier. Toe juffrou Cranstoun die rok omdraai, het sy weer gelag, en terwyl sy deur die kamer fladder, steek sy die kassie met die pêrelhalssnoer aan. ’n Klein uitroep van plesier ontsnap haar lippe toe sy dit oopmaak; tot op daardie oomblik het sy nie gesukkel om dit te doen nie. Nou vou sy dit om haar nek en gaan staan ​​voor die kykglas en probeer die effek. Dakin het haar dopgehou en besluit dat sy nog nooit gesien het dat sy so aantreklik lyk nie. ‘n Koorserige blos het haar gewoonlik bleek gesig getint, en haar oë blink met onnatuurlike glans. Sy gryp die trourok en beduie vir Dakin om haar daarin te help, terwyl sy so lank in ‘n lae ondertoon brom, heeltemal anders as haar gewone helder, soet stem, oor die pas. Dakin het teen hierdie tyd baie min twyfel gehad dat die arme meisie se verstand tydelik versteur was. Sy was maar ‘n betreklik kort tydjie in die Cranstoun-diens, maar sy het genoeg geweet van Stella se uiterlike manier om seker te wees dat hierdie vreemde, rustelose prikkelbaarheid, hierdie lae, slinkse lagbuie en hierdie growwe ongeduld van beweging, heeltemal verskil van Stella s’n. natuurlike gedrag. Sodra Dakin oortuig was dat juffrou Cranstoun ‘n bietjie "van haar kop af" was, was Dakin ekstra angstig om haar tevrede te stel. Dit was nie haar plek nie, maar Ellen s’n, om haar te help om aan te trek, en om veranderinge in die pasvorm van haar toga aan te bring; maar eerder as om haar op te wek tot enige uiterlike paroksisme, het Dakin vasgespeld en gestik ‘n goeie uur, en het opreg dankbaar gevoel dat dit Ellen was, en nie sy nie, wat daardie nag in dieselfde kamer met die bruid van môre moes slaap. Toe die dame se bediende uiteindelik na aandete die slaapkamer binnekom, was Dakin nuuskierig om te sien of sy ook die verandering vir die erger in Stella se manier sou opmerk. Aanvanklik was die jong vrou te veel opgeneem in mnr. Stephen Lee se komplimente om ag te slaan op enigiets rondom haar; maar geleidelik, terwyl sy vir Dakin uitmekaar fluister, het sy bewus geword dat juffrou Cranstoun, wat by die vuur in ‘n wit kasjmier -kamerjas sit, met haar swart hare los om haar skouers, na haar simpel vertroue geluister het en na haar staar met groot, blink oë. Ellen het probeer om aan te gaan met haar gesels, maar het skielik tot stilstand gekom . “Wat is fout met haar?” vra sy vir Dakin, in ‘n ontsettende fluistering. Dakin, met haar rug na haar jong minnares, het aansienlik aan haar voorkop geraak en haar kop geskud. "Mal?" Ellen se bleek lippe vorm eerder as om die woorde uit te spreek. Dakin knik en hou haar vinger waarskuwend op. “Hulle word so skerp as hulle so is,” fluister sy vertroulik. "As sy gewelddadig is in die nag, sal ek in die volgende kamer slaap, en ek sal na jou toe kom." Maar dit was nie genoeg vir Ellen nie. Bewend van vrees het sy geprotesteer dat sy nie alleen met ‘n mal vrou gelaat kon word nie, en dat sy, tensy Dakin belowe het om by haar te slaap, reguit na sir Philip sou gaan en hom dan en daar sou vertel dat die huwelik uitgestel moet word omdat sy dogter was mal. Hierdie dreigement het tot gevolg gehad dat Dakin oorreed het om te bly, te meer aangesien sy kon sien hoe juffrou Cranstoun hulle dophou, en saggies vir haarself lag terwyl die ongelukkige spioene fluisterend raad saamneem. Nie een van hulle het daardie nag geslaap nie, behalwe vir af en toe gebreekte grepe, waaruit hulle met ‘n skrik wakker gemaak is deur woelige uitbarstings van dieselfde mal gelag van die bruid van die daaropvolgende dag. Stella se trouoggend was duidelik en regverdig. Skaars ‘n wolk het die blou helderheid van die lug bederf, en die son het helder op die bruidegom geskyn terwyl hy saam met sy ma van Graylingstasie af gery het in die koets wat van die Chase af gestuur is om hulle te ontmoet. Lord Northborough kon nie die seremonie bywoon nie, as gevolg van ‘n skielike parlementêre krisis en naderende verandering van ministerie. Maar Lady Northborough het haar man se afwesigheid deur haar lewenslustigheid en hoë gemoed vergoed . Sy was ‘n tipiese Amerikaanse, hoogs opgevoede, geestige, fassinerende en simpatiek. Sy was nie mooi nie, maar altyd pragtig geklee, en deftig soos ‘n Dresden-porseleinbeeldjie. Vanoggend, in silwergrys brokaat en skaars ou wit kant, het sy ‘n klein prentjie gekyk terwyl sy gesels en vir haar seun glimlag tydens die rit. "Ek is net kwaad van angs om jou lieflike Stella te sien," het sy gesê. “Ek is so bly jy gaan met ‘n skoonheid trou. Ek is mal oor mooi vroue.” “Daar is nie die minste twyfel oor Stella se skoonheid nie, ma; maar ek is bevrees jy sal dink sy lyk vreeslik delikaat. Sy het haarself tot ‘n skaduwee gedra en gehuil oor haar ma se dood. Dit lyk asof daar geen simpatie tussen haar en haar pa is nie. Die man is van gietyster gemaak. Maar Stella se mooiheid is haar minste sjarme. Sy is so openhartig en onskuldig, so naïef, en terselfdertyd so verfynd; haar gesig is so rein soos ‘n kind s’n en tog so teer soos ‘n vrou s’n; maar as ek een keer begin, sal ek oor haar rapsodeer totdat ons die huis bereik. Sy is op die mees konvensionele wyse opgekoop; selfs Tennyson is van haar weggehou, en sy het na die ‘Lady of Shalott’ geluister soos ‘n kind na ‘n sprokie. Sy het self so geleef; bly stil, soos die Lady of Shalott was, tussen drome. Dit is onder daardie naam wat ek graag aan haar dink.” “Fantasievolle seun!” prewel sy ma en tik liggies met haar handskoen-vingers op sy wang. “Hoe kan mense jou as hard en sarkasties beskou ? Net jou klein ma verstaan ​​jou soos jy werklik is.” “Liewe klein ma! Maar een ding stel my teleur. Ek kan geen spoor van Hilary Pritchard vind nie. Hy het nie teruggekeer na sy kamers in die dorp nie, en ook nie hy by sy huis in Yorkshire. In die toestand waarin hy was, met ’n skietwond in sy skouer, is sy verdwyning des te meer onverklaarbaar.” “Dink jy nie,” het Lady Northborough voorgestel, met haar fyn vrou se instink, “dat hy dalk ook ‘n slagoffer van die bekoring van jou pragtige juffrou Cranstoun geword het, en dat dit dalk sy rede is om weg te hou?” "Nogal onmoontlik," het haar seun beslis geantwoord. “Hy het met die eerste oogopslag ’n uiters onverklaarbare afkeer teen haar gehad .” “Ag! Dit klink sleg!” “En hy het niks van haar gesien nie. Hy het die dag ná sy aankoms vertrek, terwyl almal besig was om te eet, eerder as om ‘n uur langer in die huis te bly, hoewel hy nie geskik was om te reis nie.” "Geheimsinnige optrede van sy kant af, was dit nie?" “O, deel van sy trots en onafhanklikheid, veronderstel ek. Buitendien, hoekom moet hy wegbly? Hy weet nie eers dat ek met juffrou Cranstoun getroud gaan wees nie.” “Nie wanneer die feit die afgelope twee weke in elke samelewingskoerant aangekondig is nie ?” “Ek het dit vergeet. Maar ek herhaal, klein moedertjie, sy afwesigheid het niks met my huwelik te doen nie, en sy optrede om my te vermy maak my baie seer, tensy dit inderdaad uit siekte kan voortspruit. Maar hier is ons binne die Chase-omhulsel. Pragtige hout, is dit nie?” Die Chase-kapel was vir baie jare ongebruik, behalwe as ‘n houtkamer . Die Cranstouns was nie ‘n godsdienstige ras nie, en die pragtige klein middeleeuse gebou is ontheilig deur afwisselend as ‘n skuur en ‘n kaskamer gebruik te word. Maar vir die massas wit blomme op die altaar was daar geen poging tot versiering nie, ‘n weglating wat verklaar word deur Lady Cranstoun se onlangse dood. Rondom die gewelfde gryssteendeuropening van die kapel was die dienaars en houers van die Chase bymekaar, en ‘n flou gejuig het opgegaan toe lord Carthew sy ma gehelp het om van die koets af te klim. Die Squire was nie meer gewild onder sy huurders as by sy huisgenote nie; hy het inderdaad ‘n absolute genialiteit gehad om homself afkeer te maak deur alle klasse onder wie hy beweeg het. Tog was hy almagtig in die distrik, en groot belangstelling is gevoel in die pragtige dogter wat byna niemand nog ooit buite die Chase- omhulsel gesien het nie. Die skare rondom die kapeldeure was noodwendig ‘n betreklik klein een, soos dit ook bestaan ​​het uit net die huurders van plase en huisies binne maklike afstand van die huis, en onder hulle ‘n klein, verrimpelde, bejaarde vrou, netjies geklee in ‘n katoenrok. , ‘n tjalie, voorskoot en groot strooikap, is aanvanklik skaars opgemerk, elke groep het veronderstel dat sy aan ‘n ander in die party behoort. Daar was geen manier in die kapel behalwe deur die Normandiese boog nie, en om dit vanaf die huis binne te gaan was dit nodig om ‘n paar meter langs die terras te stap. Binne die geboutjie, wat muf en ongebruik geruik het, het twee geestelikes gewag: Canon Wrextone, wat ‘n kollege-tydgenoot van sir Philip Cranstoun was , en ds. John Turner, van Grayling. Die Kanon was ‘n stoere, geniale man van die wêreld; die Vicar of Grayling, ‘n bleek man van middeljare wat asketies voorkom. In een van die min hoë eikehoutbanke het daar ook sy genade, die hertog van Lanark, die vader van wyle lady Gwendolen, ‘n lang, gebuigde, ou heer van vyf-en-sewentig gesit, in diepe rou, met die bleekheid van die veld op sy gesig. , wat amper so kleurloos soos sy sneeuwit hare was. Die hoof van die huis van Douglas het gevoel dat dit sy plig is om deur sy teenwoordigheid die verbintenis van haar, wat hy geglo het sy dogter se kind te wees, met Lord Northborough se erfgenaam te bevredig, wat self die uiterste eer gehad het om deur die huwelik verbind te wees met die Douglas. familie. Sy hertogin het hom nie vergesel nie, aangesien sy ‘n ewe sterk beswaar teen die Chase en sy meester gehad het, en van mening was dat ‘n troue so kort op die hakke van haar dogter se dood uiters onbehoorlik was . Maar lord Northborough en die hertog was politieke bondgenote, en die graaf het saam met sir Philip die guns van sy teenwoordigheid gesmeek . Die ou heer het dus afgereis, met sy bediende bygewoon, wat ‘n ent agter sy meester gesit het. Die hertog was nuuskierig om sy kleindogter te sien, van wie se merkwaardige skoonheid hy gehad het met verbasing gehoor. Die Douglases was al geslagte lank eenvoudig, en dit het ‘n bietjie heiligskennis gelyk vir ‘n Douglas se dogter om pragtig te wees. Maar geen oë het die bruid se voorkoms skerper gekyk as dié van die klein, verlepte ou vroutjie in die netjiese katoenjapon en strooikappie nie . Haar gebuigde raam het eintlik gebewe van opgewondenheid terwyl sy aan haar stok hang, met haar deurdringende oë gevestig op die ingangsdeure na die huis waardeur die bruid moet verbygaan op pad na die kapel. Stephen Lee, wat streng bevele ontvang het om nie sy ou familielid te herken nie, het op ‘n afstand van haar gebly, geklee, soos al die bruidegoms, wildbewaarders, stal en plaasmanne onder die skare, in sy beste klere, en lyk ‘n aantreklike en aantreklike figuur in sy bruin fluweeljas, deftige corduroys en hoes. In sy geheime hart was hy diep kwaad, angstig en ongelukkig. Wat het ou Sarah bedoel met haar belofte om Stella uit ‘n onsmaaklike huwelik te red, toe hulle hier by die kerkdeure staan ​​en wag dat die meisie in haar trourok verskyn en met hierdie helse sweepslaper van ‘n deining getroud word? wie hy, Stefanus, met een hand kon omkap? Wat het ook tussen Stella en Sarah in die loop van daardie onderhoud in die bos gisteraand verbygegaan , en wat was die betekenis van daardie vreemde kyk wat hy in Stella se oë gesien het? Sara was besig met een of ander truuk, dit was seker, maar van watter aard het hy geen manier gehad om te waarsê nie; intussen het die kapel reeds ‘n hertog, ‘n gravin, twee predikante van die kerk en die jong bruidegom gehou, wat net gewag het vir Stella se verskyning om die seremonie te begin. Uiteindelik het sy gekom, stralende sonskyn wat op haar val toe sy by die deure op die terras uitkom, haar vingers op haar pa se arm gelê, wat in hoogte bo hom uittroon, en kyk, in haar gewone geoefende rok van wit satyn, langer en meer gebiedend as wat sy nog ooit verskyn het. Sir Philip se gesig was soos ‘n masker gesit. Dit was onmoontlik om te sê wat sy gevoelens was, maar sy koue hart het in werklikheid gevlam van verbasing, verontwaardiging en woede. Stella het hom in die gang laat wag, horlosie in die hand; het toe rustig met die breë eikehouttrap in haar trourok afgestap, op ‘n afstand bygewoon deur die twee bang satelliete, Ellen en Dakin, en deur ou Margaret, wie se gelaatstrekke ‘n bang en ontstelde voorkoms gedra het. Juffrou Cranstoun het haar pa geen verskoning aangebied omdat hy hom laat wag het nie, maar het koel oorgestap na waar hy staan, en met blink oë na hom gekyk, waarin ‘n vreemde gelag weggesteek was, agter haar sluier. "Waarvoor wag jy?" het hy in sy hardste stem gevra. "Jou arm, natuurlik." Daar was meer as uittarting, daar was ‘n brutaliteit in haar toon en manier wat heeltemal nuut vir hom was. Nietemin was daar nie nou tyd om te verloor in teregwysings of strawwe nie. Hy het verby alle dinge gevrees dat sy ‘n toneel in die kerk voor Lady Northborough en die Hertog sou maak. Dit het gelyk of haar vrees vir hom en beperking in sy teenwoordigheid verdwyn het. Een of ander subtiele verandering het oor haar gemoedstoestand teenoor hom gekom. Sy skud eintlik sy arm ongeduldig terwyl hy ‘n oomblik, bleek van woede, na haar staan. "Gaan na die kerk," prewel sy grof. “Moenie tyd mors nie.” Die greep van haar vingers trek styf op sy arm. Hierdie keer was dit eintlik sy wat hom seergemaak het, terwyl sy sy vel deur sy jas geklem het. Hy het vinnig na haar gekyk, en dan na die gesigte van die vroue agter haar. Die idee wat hulle brein gehad het, het ook in syne ingekom, en hy het homself afgevra of hartseer en harde behandeling sy dogter tydelik van haar rede kon ontneem het. Terwyl sir Philip die bruid langs die terras na die kerkdeur gelei het, het ‘n geruis van bewondering deur die skare gehardloop. Haar gesig het sy bleekheid verloor ; deur die tulesluier verskyn ‘n helder kleur in haar wange, en in kontras met die intens persblou van haar rustelose, glimmende oë. Twee persone soek haar blik in die skare om die deure. Eers lig hulle op ou Sarah Carewe, en daardie blik in haar oë wat amper ‘n glimlag was, het verdiep en verbreed. Vervolgens het haar blik uitgesoek Stephen Lee, en het gelyk of sy in een deurdringende blik gelees het toe sy naby hom verbygaan, die hopelose passie vir haar wat hom verteer het. Asof per ongeluk het sy haar kant sakdoek by die kerkdeur laat val . Een of twee persone onder die skare het vorentoe gedruk om dit op te tel, en onder hulle Stephen, wat, terwyl hy dit aan die bruid se hand oorgedra het, tot sy uiterste verbasing gevoel het dat sy ‘n stuk papier in sy vingers gegly het. Sprakeloos van verbasing kyk hy hoe sy die kerk binnekom; die deure was agter haar geklem, en elke oog was op haar gevestig terwyl sy trots die gang opstap, leun op haar pa se arm. Lady Northborough kon haar skaars weerhou van ‘n klein kreet van bewondering. Haar seun se beskrywing het haar voorberei op iets eteries, dun en vaal tot ‘n fout; maar hierdie koninginjong skepsel, met die trotse klein donker kop, die perfekte figuur en verbasend briljante kleur, was geen onderwerp vir jammerte nie, maar eerder vir wonderbare bewondering. “Gad! Waar het die meisie haar mooi voorkoms vandaan gekry?” prewel die ou Hertog, wat af en toe ‘n ongemaklike gewoonte gehad het om hardop te dink. Wat Lord Carthew betref, hy was betower deur die verandering ten goede in sy pragtige bruid se voorkoms. Die vreemde rusteloosheid van haar kyke het hy toegeskryf aan haar natuurlike senuweeagtigheid, wat veroorsaak het dat sy ook die nodige antwoorde in die diens met nog minder as die gewone bruid se akkuraatheid fluister en prewel het. Sir Philip, wat sy dogter fyn dopgehou het, voel elke oomblik meer oortuig daarvan dat die meisie se brein en geheue vir ‘n oomblik vertroebel is. Sy staar na haar sonder eerbied, maar met duidelike nuuskierigheid, tydens die diens, waaraan sy nie die minste aandag gegee het nie, en veral haar bruidegom het sy voortdurend met ‘n soort geamuseerde verwondering beskou as een of ander mensdom soos sy gehad het. nog nooit voorheen gesien nie. Maar niemand anders het blykbaar ag geslaan op haar oneerbiedige gedrag of om daardie vreemde kyk soos van onderdrukte lag in haar dansende oë te sien nie, en sir Philip het ‘n diep sug van verligting geslaak toe die seremonie verby was, en die ondertekening van die boek het gevolg. Hier het weer ‘n vreemde ding gebeur. Die nuutgemaakte Lady Carthew, nadat sy met ‘n vreemde klein laggie die gelukwensingsoene van haar oupa, die hertog, en die gravin, haar skoonma, ontvang het, het gemompel dat haar hand so erg geskud het dat sy nie ‘n pen kon vashou nie, en was met moeite oorgehaal om "Stella Cranstoun," in ‘n byna onontsyferbare hand, op die bladsy voor haar te krap. Vreemde vrese en fantasieë het sir Philip se gedagtes gevul. Was haar koorsagtige kleur, haar vreemde gedrag, weens ‘n gedeeltelik verlamde brein en senuwees, het hy gewonder. Tog was sy Lady Carthew, en hy het geseëvier; maar daardie vreemde gelykenis met haar dooie moeder, wat vandag soveel sterker gelyk het as wat dit nog ooit was, het hom gekwel, en daardie onverstaanbare lag in haar oë. "Ek wens Carthew vreugde van sy winskoop," was sir Philip se verstandelike opmerking. “Maar sy is in elk geval nou in sy beheer, en veilig van my hande af, sodat daar geen kans is dat daardie sinnelose ou sigeunerprofesie verwesenlik word nie.” Hoofstuk 18 – Die Troureis. “Gaan na Grayling Station, en klim in die twee-uur Portsmouth- trein saam met Lord C. en my.” So was die boodskap, gekrabbel in ‘n wankelrige handskrif, op die stukkie papier wat die bruid in Stephen Lee se hand gedruk het. Dit het hom uiters verwarrend, maar dit het vir hom gelyk of haar wil wet was, en hy moet gehoorsaam. Vir meer as vyf jaar het hy ‘n hondagtige toewyding gekoester , waarvan sy glo redelik bewusteloos was. Maar nou wou sy hom hê, en hy kon nie anders as om haar bevele te gehoorsaam nie. Eers moet hy egter probeer om die koerant aan ou Sarah te wys, en dit het hy reggekry terwyl die bruidsgeselskap die kerk verlaat het, op watter tydstip die skare oë gehad het vir niemand behalwe die hoofrolspelers in die seremonie nie. Vinnig met haar oog oor die stukkie papier wat hy in haar hand gegly het, want die ou vrou se sig was uitstekend ten spyte van haar jare, grinnik Sarah in intense en duidelike vermaak toe sy dit terugstoot op hom. Stephen was kwaad vir haar oor haar onverklaarbare vrolikheid, maar daar was nie nou tyd vir kontroversie nie; en skielik verlaat hy die groep om die deure, stap hy weg in die rigting van Grayling. "U dogter is ‘n aantreklike meisie, meneer," het die hertog aan sir Philip Cranstoun opgemerk, terwyl hy en sy gasheer, saam met Lady Northborough en haar seun, in die uitgestrekte en somber eetsaal van die Chase gesit het, met die gesig van daardie sardoniese grys portret in wapenrusting wat Lord Carthew so baie geïnteresseerd het by geleentheid van sy eerste besoek aan die huis "’n baie goeie meisie inderdaad. En ek wonder nie dat Carthew hier sy kop laat draai het nie. Kan nie dink waar sy haar voorkoms vandaan kry nie. Jy is nie self ‘n skoonheid nie , Cranstoun, en ons Douglases was nog nooit mooi nie. Ken haar net ‘n maand, nè, Carthew? Wel, wel, trou inderhaas en bekeer jou gerus, jy weet!” "Nou, Duke, jy is net te wreed!" roep lady Northborough uit, terwyl die ou heer van bejaarde lag oor sy eie humor fluit. “Stella is nogal te oulik, en sou sekerlik vanjaar die mooiste _débutante_ by die Tekenkamer gewees het behalwe vir haar ongelukkige rou. Let nou op, Claud, skat, dat jy haar redelik goed kry by Northborough Castle, en op die seiljag. Al lyk sy eintlik nou nie ‘n bietjie siek nie; maar dit is as gevolg van haar pragtige gelaat.” "Handsome is as handsome does," het die ou meneer tergend volgehou. "Cranstoun, ek is ‘n beoordelaar van karakter, en ek sal nie verbaas wees as Carthew hier ‘n Tartar in jou kind en my kleindogter gevang het nie." Vir die eerste keer in sy lewe het dit gelyk of sir Philip sy gawe van bitter spraak verloor het . Die hertog van Lanark se woorde het hom nie met verontwaardiging of vermaak vervul nie, maar met iets wat nader kom. Die Stella wat hy nog altyd geken het, met haar sensitiwiteit, verfyning en trotse selfbeheersing, het gelyk of dit in iets vreemds en fel verander het, heeltemal buite sy invloed. Hierdie indruk het verdiep toe sy op die oomblik die kamer binnekom, in haar weggaan-kostuum van sagte grys crape, en grys fluweelkaap afgewerk met grys volstruisvere, wat laas ook haar groot, skaduryke hoed versier het. Dit het ongelukkig gelyk om ‘n wittebrood in swart te begin, so vir die tyd was haar rou oor haar ma versag deur hierdie baie groeiende kompromie. Die nuwe Viscountess Carthew was besig om een ​​van haar lang grys Suède -handskoene vas te knoop toe sy inkom. Sy het in haar diens by die drumpel van die eetkamer gestop en met ‘n soort gewaagde, geamuseerde nuuskierigheid na die groep gekyk wat ‘n elegante gesprek gesit het. middagete van ou wyne en koue viands aan die ander kant van die vertrek. Haar bruidegom het haar gehaas , gevolg deur die hertog van Lanark. “Laat my toe, my skat,” sê laasgenoemde en maak die knoppie behendig vas, terwyl hy amper terselfdertyd ‘n manjifieke armband van robyne en diamante om haar pols vou. "Van jou ouma en myself," het hy met ‘n hoflike buiging gesê. Sy het gebloei van plesier, en haar wonderlike oë het geskitter by die aanskoue van die juwele. Sy was amper net so lank soos hy, en dit het gelyk of sy bo haar bruidegom, haar pa en klein Lady Northborough uittroon , wat vol komplimente en bewondering na haar aangestap het . Onder ‘n dun grys net-sluier het die bruid mooier as ooit gelyk, en Claud wonder hoekom hy nog nooit tevore die wonderlike tinte van haar vel opgemerk het nie, waar die wit en rooi inderdaad deur die natuur se weelderige hand “slinks opgelê” is. Sy was egter vreemd stil , en het skaars een woord gepraat in antwoord op Lady Northborough se vlot uitbundigheid. Wat haar pa betref, het sy hom opmerklik geïgnoreer, en elke aanwesige het met ‘n skok van verbasing opgemerk dat sir Philip haar hand op die heel laaste oomblik toe sy haar huis verlaat het, terwyl sy op die terrastrappe gestaan ​​het voordat sy in die koets ingegaan het. en haar wang sou gesoen het, trek sy skerp terug en lag op ‘n manier wat nie lekker is om te hoor nie. Die volgende oomblik het sy liggies in die oop koets ingespring, en lord Carthew het, nadat hy liefdevol van sy moeder afskeid geneem het, langs haar ingekom , die sein is gegee aan die koetsier, die grys perde het vinnig begin, en sonder rys, of satynpantoffels, of enige ander voorbode van geluk in hul agterkant, het die bruidspaar hul reis begin. Lord Carthew was baie huiwerig om sy getroude lewe met foutopsporing te begin. Maar sy bruid se optrede op die trappe het hom geskrik en geskok. "Ek is jammer, liefste," het hy saggies gesê, "dat jy nie vriende van sir Philip geskei het nie." Sy draai haar kop skerp, en kyk reguit in sy oë onder die rand van haar skaduryke grys hoed. “_Ek haat hom!_” fluister sy nadruklik en trek haar vol rooi lippe van haar wit tande terug, met ‘n grimas wat iets dierliks ​​in sy felheid het. Hy voel geskrik en verkil deur die gesig. Hy het goed geweet dat Stella nie lief is vir haar pa nie. In haar openhartige en naïewe vertroue het sy dit erken, maar altyd met spyt. Vandag, met haar skoonheid versterk deur wat ‘n skielike en verstommende terugkeer na liggaamlike gesondheid gelyk het, het dit gelyk of sy reeds van die vroulike sjarme verloor het wat so ver gegaan het om sy hart te wen as haar persoonlike aantrekkingskrag. Nog voordat die bruidspaar die trein by Graylingstasie binnegegaan het, het lord Carthew bly wees oor sy bruid se stilte. Solank sy aan sy sy sit sonder om te praat, pragtig soos ‘n digter se droom, kon hy aan haar allerlei ideale eienskappe toeskryf. Maar, alhoewel hy dit nog nie eers aan homself sou erken nie, het sy die illusie verdryf toe sy praat. Sy het nie net die uiterste wraaksug geopenbaar met die vermelding van haar vader se naam nie, maar sy het blykbaar skaars geluister toe hy met haar gepraat het van sy moeder en van laasgenoemde se bewondering vir sy bruid; en toe hy voortgegaan het om die skoonheid van die natuurskoon waarin hulle die eerste dae van die wittebrood sou deurbring, af te dwaal, het sy hom kortgeknip deur skielik te sê dat sy "vroeër na Londen sou gaan." Haar stem ruk op hom. Tot dusver het hy die melodieuse aksente bewonder, vandag het hulle hees en grof geklink, en hy het angstig gevra of sy ‘n koue rilling gekry het. “Nee,” antwoord sy en staar leeg na hom. "Hoekom vra jy?" "Jou stem het vir my ‘n bietjie gespanne en hees geklink." "Ek het ‘n erg verkoue," het sy vinnig gesê. “Ek het nie daarvan gehou om jou voorheen daaroor te bekommer nie. Ek het dit gisteraand gevang. Sir Philip het my ‘n gevangene in my kamer gehou sedert my ma se dood, en gisteraand terwyl dou en reën geval het, het ek dit reggekry om hulle al die glips te gee en in die bos ingehardloop. Ek het my voete natgemaak, my stem verloor en sedertdien voel ek vreemd.” Dit was die langste toespraak wat sy daardie dag gemaak het. Lord Carthew het daarna geluister en tevergeefs probeer om die soet kadense van die stem wat hy so liefgehad het, te vang. Op een of ander manier, waarvoor hy geen rekening gehou het nie, het dit gelyk of die siel uit die meisie langs hom gegaan het en net die pragtige liggaam agtergelaat het. Hy het probeer dink dat sy senuweeagtig is in haar nuwe posisie, en gehoop dat tyd en geselskap daardie openhartige vertroue sou terugbring wat hom so baie behaag het. Maar intussen het hy ook teruggeval in stilte, wat skaars verbreek is totdat hulle die spoorwegstasie by Grayling bereik het. Hier is hulle ontmoet deur Lord Carthew se bediende, en Lady Northborough se bediende, wat deur die Gravin aan haar skoondogter geleen is vir die wittebrood vanweë haar besonderse takt en slimheid. Lady Carthew se helder oë, wat verby hierdie persone kyk, het na Stephen Lee gesoek en hom lank by die derdeklas gedeelte van die trein waargeneem. Sy het Lord Carthew vir ‘n boek gestuur en vir Stephen beduie, wat blosend en verward op haar bevel gekom het. "Ek sal jou aanneem as my bruidegom," het sy gesê. "Jy moet die Chase verlaat en my diens betree." “Ja, my vrou.” "Ons is ‘n bietjie laat vir die trein, en kan nie hier praat nie," het sy gesê, terwyl haar rustelose oë oor die perron ronddwaal. “Wanneer die trein by Peterstone stop, kom na my wa.” “Ja, my vrou.” Stephen het afgetree toe lord Carthew teruggekeer het, boek in die hand, en sy bruid bygestaan ​​in ‘n luukse salon wat hy gereserveer het vir hulle gebruik op die reis. “Was dit nie die bewaarder wat die arme Hilary geskiet het met wie ek jou netnou sien praat het nie?” vra hy, onverskillig, toe die trein begin wegspring, terwyl hy nog besig was om die mandjies met blomme op die tafel te rangskik wat deur die stasiemeester voorberei is as ‘n kompliment vir sir Philip se dogter. “Ja; Stephen Lee. Hy het my leer ry, en ek wil hom nou in my diens as ‘n bruidegom hê. Hy is in hierdie trein.” Lord Carthew het vir ‘n paar oomblikke nie gepraat nie. Hy was inderdaad eers te veel verbaas om enige opmerking te maak. "Is dit deur jou wens dat die man met hierdie trein kom?" vra hy met ‘n ingeperkte stem. Sy knik. “Ja. Ek het hom verloof, en ek het gedink hy kan net sowel nou saamkom .” "Die feit is," het hy gesê, na nog ‘n pouse, "ek het ‘n nie onnatuurlike vooroordeel teen die kêrel wat lomp genoeg was om my vriend te seergemaak het nie . Ek besit ook, ek hou nie van die voorkoms van die man nie. Daar is ’n nors, sigeuneragtige voorkoms oor hom, wat my teen hom stel.” Sy draai om en kyk krities na hom, ‘n spottende lig skyn in haar oë. "Hou jy nie van sy voorkoms nie?" het sy herhaal. "Wel, volgens _my_ opinie lyk hy baie beter as _jy_." Lord Carthew het gebloei van ergernis. Was dit sy ideale Lady of Shalott, dit is die meisie wat soos ‘n feeprinses lewendig geword het, alles poësie, romanse en sjarme? Sy kyk terug na hom, vol in die oë. Skielik het haar gesig verander, en dit het gelyk of dit sagter word, en meer wat vroeër aan hom verskyn het. "Ek het net gelag," het sy in ‘n baie lae stem gesê. “Ek weet nie wat vandag met my aangaan nie. Ek dink ek is oor-opgewonde, en te bly om weg te kom van daardie droewige tronk, wat die Chase vir my was . Hoekom kyk jy op daardie geskokte manier na my? Is jy spyt dat jy met my getrou het noudat jy my veilig gekry het?” Voordat hy kon antwoord, het sy haar groot hoed en sluier afgehaal. Sonder hulle het sy mooier as ooit gelyk, met die natuurlik waaiende en syagtige krulle van haar blou-swart hare wat haar pragtige gesig omraam. Nader aan hom kom, nes sy haar kop op sy skouer met ‘n spontane gebaar van toegeneentheid, en lig haar lang, sagte oë na syne, sy buig haar rooi lippe na sy gesig in ‘n klein _moue_, onweerstaanbaar in so ‘n pragtige vrou. Lord Carthew was net ‘n man, en in ‘n oomblik het hy alles vergeet wat sy gesê en verkeerd gedoen het in sy verrukking oor haar onverwagte teerheid. In ‘n vervoer van passievolle liefde het hy haar in sy arms gedruk, en herhaaldelik haar lippe, haar oë en wange en die sagte krulle om haar voorkop gesoen. “Hoe pragtig is jy, my skat!” roep hy uit, terwyl hy met sy hand oor haar gesig streel. “Dit is vreemd dat ek nooit tot vandag toe jou wonderlike lieflikheid besef het nie. Jy was nog altyd so bleek, maar vandag het jy ‘n kleur soos ‘n _la France_-roos, en oë wat jou diamante dof en dof sal laat lyk. Het jy die minste idee hoe mooi jy is, Stella?” Sy het geglimlag vir antwoord, en het verheug gelyk oor sy soene en liefkosings. Eers daarna het haar toegeneentheid hom as ongewoon in ‘n meisie van haar opleiding opgeval. Destyds, omdat hy baie verlief was, was hy te verheug om haar gedrag te ontleed. By Peterstone-stasie was daar ‘n stilstand van ‘n paar minute, en Lady Carthew, wat intens rusteloos was, het na die venster gehardloop, op en af ​​op die perron gekyk, en toe skielik haar bruidegom aangeskakel en hom meegedeel dat sy na ‘n koppie verlang. van tee. "Ek sal vir Trevor vertel," het hy gesê, en was haastig na die venster om sy bediende te ontbied toe sy haar hande op sy arm lê. "Ek sou eerder wou jy dit self vir my kom haal," het sy lokend gesê. “Ek sal dit van niemand anders geniet nie.” So besweer kon lord Carthew niks minder doen as om dadelik uit die koets te spring om sy dame se bevele uit te voer nie. Die oomblik toe hy weg is, het sy bruid haarself gestrek, gegaap, haar hare by die kykglas gerangskik en toe weer by die venster uitgeleun. Soos sy verwag het, het Stephen Lee ‘n entjie langs die ry gestaan ​​en haar dopgehou salon, en sy beduie met haar hand vir hom om by haar aan te sluit. Al die ander passasiers by die Portsmouth-trein was ten volle bewus daarvan dat Lord Northborough se erfgenaam na sy pa se sitplek, in die Isle of Wight, op sy wittebroodreis saam met sir Philip Cranstoun se dogter gereis het. Die rang van die paar en die uiterste skoonheid van die bruid het natuurlik baie nuuskierige blikke in die rigting van die salon gelok, en by Peterstone het verskeie van hul meer nuuskierige medereisigers hul sitplekke verlaat om oor die platform te wandel, in die hoop om ‘n goeie blik op die nuutgemaakte Viscountess Carthew. Die bruid het self heeltemal onverskillig voorgekom teenoor hul ondersoek. Sy het by die oop deur van die salon gesit en in lae en, soos dit gelyk het, bekende tone gepraat met ‘n aantreklike, swartbaard man in die rok van ‘n wildbewaarder, en haar gesprek, sou die omstanders dit gehoor het, sou het hulle aansienlik verras. “Moenie vir my bang wees nie, Stephen,” het sy gesê. “Jy weet ons is neefs. Ou ouma Sarah het dit vir my gesê. Dit is ‘n verligting om na ‘n aantreklike man te kyk nadat hy in hierdie koets met daardie klein apie van ‘n Carthew toegesluit is .” Stephen staar in onverbloemde verbasing na haar, maar sy het net gelag. “Wel, is hy nie lelik nie?” vra sy en begin die effense senuweeagtige rukkings van die gesigspiere naboots wat Lord Carthew in oomblikke van opgewondenheid gekenmerk het. “Nou, as hy soos _jy_ was,” voeg sy by en kyk reguit in die jong sigeuner se oë met ’n lang, sagte blik, “moet ek dalk nie so verveeld raak oor sy komplimente en sy liefdesmaak nie.” Sarah Carewe se profesie was beslis besig om waar te word. En tog, so is die teenoorgestelde gesindheid van mans, Stephen, wat jare lank hartstogtelik gesmag het na die reg om een ​​woord, een blik van liefde, teenoor sy jong minnares te rig, het ‘n skok van teleurstelling en selfs van walging gevoel toe sy het dus uit haar pad gegaan om haarself tot sy vlak te verlaag, en het skaars geweet hoe om haar te antwoord. Sy het die salondeur toegemaak en by die venster geleun en iets vir Stephen gefluister, met haar wang wat eintlik aan syne raak, toe lord Carthew terugkom met die tee. Eers kon hy skaars sy oë glo toe hulle op sy bruid en haar vader se dienaar rus in hierdie bekende en selfs liefdevolle gesprek. Dit het te aaklig gelyk, te vernederend, om waar te wees dat sy vrou, sy lieflike, verfynde en onskuldige Stella, hier, onder die blik van grynsende spoorwagters en nuuskierige en geamuseerde derdeklaspassasiers , in die openbaar met haar pa se wildbewaarder flankeer op ‘n spoorwegplatform om drie-uur in die middag van haar troudag! Maar die bewyse van sy oë kon nie betwyfel word nie, en as enigiets nodig was om Lord Carthew te vergewis van die omvang van sy ongeluk, sou Lady Carthew se volgende woorde, wat hy duidelik gehoor het, dit gedoen het. “Wel, ek wens jy kon saam met hom van plek verander, Stephen.” "Staan uit my pad, as jy asseblief!" Die woorde, baie stil onmiddellik agter hom, het Stephen laat begin begin. Maar die bruid het bloot gelag toe sy haar man se wit gesig sien, en sy stem hoor, in harde, gelyke toon, wat suggereer dat sy verder weg van die deur moet sit, aangesien haar bewegings deur ‘n skare dopgehou word. "Ek hou van ‘n skare," het sy brutaal gesê. "_Ek_ nie," het hy teruggekeer, die deur toegemaak, die venster opgetrek en die tee op die tafel voor haar neergesit. Stephen Lee stap terug na sy eie kompartement, maar sy onverskilligheid is net aangeneem. Hy was heeltemal verdwaas en verbaas. "’Dis een of ander truuk van ou Sarah’s," het hy aanhou om vir homself te herhaal, en sy verbystering was so groot dat hy skaars sy gedagtes gepla het deur vermoedens oor wat tussen die bruid en bruidegom sou verbygaan, wat weer alleen saam gelaat is na die episode van die stasie. Wat wel gebeur het, het vir baie, baie maande daarna ‘n vrugbare onderwerp vir samelewingskoerante geword. Lord Carthew se gesig was vas soos ‘n masker toe hy homself aan die oorkant van die koets na sy bruid gaan sit het, terwyl die trein begin beweeg stadig uit die stasie. Dit het hom gekwel dat hy tans nie daardie senuweetrekkings kon beheer op hierdie oomblik toe hy al sy fermheid, al sy waardigheid nodig gehad het nie. Hy kon nie met haar praat nie, want met al sy radikale opvattings was hy in wese ‘n trotse man, met ‘n baie hoë ideaal van vroulikheid, en ‘n nog hoër ideaal van die posisie en pligte van die vrou wat hy vir sy vrou gekies het. Haar optrede het sy gedagtes met die grootste ontsteltenis gevul, en ‘n sensasie van sterk afstoot teen haar het hom begin oorweldig. “Is jy dwars?” vra sy uiteindelik liggies en verbreek die stilte. “Ek bedoel net om jou te terg.” “Stella,” roep hy desperaat uit, “is jy kwaad? Is jy nie in staat om die waarde van jou eie optrede te waardeer nie, of het rou oor jou onlangse verlies jou brein verander? Verstaan ​​jy dat jy my vrou is, Lady Carthew, dat my eer joune is, en dat dit my naam en jou eie reputasie verontwaardig is om deur vulgêre vertroudheid met een van jou pa se dienaars jouself ’n belaglikheid vir stasie-ledige te maak? Stella, ek kan dit skaars glo dat ek sulke woorde aan _jou_ moet rig; _jy_ wat ek vereer het as die mees onskuldige, mees verfynde van vroue! Jy kan sekerlik nie weet wat jy doen nie; koors het seker na jou brein gestyg groot Hemel! As ek gedink het jy is werklik verantwoordelik vir sulke growwe en onbeskeie gedrag, sou ek nooit weer gewillig na jou gesig kyk nie!” Hy het opgestaan ​​in sy opgewondenheid, en oorkant na haar gestaan ​​en staar en met toenemende verwondering en afsku opgemerk hoe sy vorentoe geleun het, met haar elmboog op die tafel, en haar gesig op haar regterhand, terwyl haar linkerhand. sy trommel ‘n ongeduldige tatoeëermerk voor haar. Sy kyk op na hom, heimlik. "Moet ek verstaan," het sy gevra, "dat jy hoop ek is kwaad?" “Jy moet verstaan,” breek hy passievol uit, “dat slegs tydelike waansin in my oë jou weersinwekkende optrede sou verskoon.” “Wel,” roep sy, en maak skielik die koetsdeur oop, “hier gaan vir ‘n bietjie meer waansin! Ek is al moeg vir jou. By-by, liefste!” Op die laaste woord, tot Lord Carthew se afgryse, het sy uit die oop deur van die nou vinnig bewegende trein gespring, en was amper onmiddellik uit sig verloor toe die enjin ‘n tonnel binnegaan. Om met die wag te kommunikeer was hopeloos totdat die trein verby was , en teen daardie tyd, na ‘n lang soektog, het lord Carthew besef dat in hierdie spesifieke wa die kommunikeerder vermis word. Sy senuwees was verstom deur die onverwagsheid van die slag. Dat Stella mal was, het hy nou nie die minste twyfel nie, maar hierdie oortuiging het nie sy angs op haar rekening verminder nie. Ook ‘n oorweldigende vrees vir die skandaal wat haar mal optrede sou veroorsaak, het sy geestelike onrus vermeerder. Wat as sy ongelukkige bruid verpletter word, of lewenslank vermink word deur haar verskriklike sprong! Dit het onmoontlik gelyk of sy so ‘n lot kon vryspring, want hy kon nie eers met sekerheid sê dat sy uit die tonnel gespring het nie. Die trein was van hierdie punt af na Portsmouth, en elke oomblik het die spoed toegeneem. Hy het probeer om sy kop deur die venster van die salon te druk, en probeer om die wag se aandag te trek; maar die wind, wat deur sy hare gery het en skynbaar sy gesig gesny het toe die spoed aangevlieg het , het sy krete in die ander rigting geblaas. Al wat hy kon doen, was om die blindings van die salon af te trek sodat Lady Carthew se verdwyning nie deur nuuskierige verbygangers opgemerk sou word wanneer die trein stilgehou het nie, en om sy siel met soveel geduld te besit as wat hy kon totdat Portsmouth uiteindelik bereik is. . Daar aangekom, het hy die wag en die stasiemeester ontbied, hulle tot geheimhouding belowe en hulle in kennis gestel van die rampspoedige ongeluk waardeur sy bruid, wat teen ‘n onvolmaak geslote deur geleun het, op die lyn neergestort is, nie ver van Peterstone-stasie af nie. . Onmiddellik is die telegraafdrade aan die werk gesit, maar geen spoor van die vermiste bruid kon eers gevind word nie, totdat ‘n telegram, gerig aan Lord Carthew, sorg van stasiemeester, Portsmouth, en gestuur vanaf Clapham Junction Station, is aan die afgeleide man oorhandig. Die boodskap het geloop: “Weg na Londen. Stella Carthew.” Hoofstuk 19 – Gevind. Dit was drie dae ná lord Carthew se troue. Hilary Pritchard het in ‘n hotel langs die Strand gebly en het op ‘n mistige Mei-oggend in die koffiekamer gesit vir ontbyt. Hy was in ‘n uiters swak gemoed en ‘n baie slegte humeur, en terwyl hy vir sy tee en eiers gewag het, het hy ‘n kennisgewing uit sy sak gehaal, gesny uit ‘n koerant twee dae oud, wat uiteensit dat op ‘n gegewe datum, Stella, enigste dogter van Sir Philip Cranstoun, JP, van die Chase, Surrey en Cranstoun Hall, Aberdeenshire, was getroud met burggraaf Carthew, oudste seun van die graaf van Northborough, deur ds Canon Wrextone, bygestaan ​​deur ds John Turner. Hilary het die woorde gelees totdat hy dit lank gelede uit sy kop geken het. Hy het selfs, erg teen sy wil, aan Northborough Castle neergeskryf om sy vriend in so min woorde as moontlik geluk te wens met sy huwelik, en om hom mee te deel dat hy van plan was om ten minste twee maande vroeër na Kanada te begin as wat hy oorspronklik bedoel het. In hierdie brief het hy die naam genoem van die hotel waar hy gebly het. Tot nou toe was hy gretig om sy adres geheim te hou vir sy vriend, uit ‘n gevoel dat hy nie regverdig opgetree het deur lord Carthew in die saak van Stella Cranstoun nie; maar nou, aangesien sy gekies het om met haar ryk en getitelde vryer te trou, was Hilary se gewete skoon. Daar was geen behoefte meer aan geheimsinnigheid nie, en hy het daarom in sy uiters kort gelukwensingsbrief aan Lord Carthew gesê dat hy ‘ n paar dae op hierdie plek vertoef en sy sake regmaak, voordat hy noord gaan om afskeid van sy ouers te neem, op op pad na sy nuwe tuiste oorkant die see. Hy was bewus van ‘n gevoel van dislojaliteit deurdat hy nie daardie twee kort liefdestonele wat tussen hom en Stella verbygegaan het uit sy gedagtes kon verban nie. Hy het weer en weer vir homself gesê dat sy nou sy vriend se vrou is, en dat sy beslis ‘n koket was, wat haarself op sy koste vermaak het. "Sy sou tans, as ek nog in Engeland was, haar man vra om my te nooi om by een van hul plattelandse sitplekke te bly," het hy bitterlik vir homself gesê. “Dis hoe flirte altyd teenoor hul ou liefies optree as hulle met ‘n ander man getrou het . Vra hulle om te bly, sodat hy die ander man se geluk kan sien en beny. Sien hoe hulle liefde met hul mans _by_ hom maak, en hom op sy Christelike naam noem wanneer hulle alleen is. ‘_Liewe_ Jack,’ of ‘_liewe_ Hilary, dit was nie _my_ skuld dat ek nie met _jou_ getrou het nie, jy weet. Ek is natuurlik nou baie gelukkig, maar ek is daartoe gedwing, en jy koester tog geen wrok vir my nie?’ Dan as hulle kan, en as die man dwaas genoeg is om dit te verduur, maak hulle ‘n mak kat van die ou liefie, en doen hul bes om te verhoed dat hy met iemand anders trou, en sy lewensgeluk op die altaar van hul eie kleinigheid opoffer. , ellendige ydelheid.” Met watter siniese, indien gedeeltelik waar, redenasie hy daarna gestreef het om die knaende bitterheid in sy hart te besweer , en die hartstogtelike liefde wat Stella so skielik daar gewek het, te vergeet . Hy is vir seker baie "hard getref". Dit lyk of Stella se blink donkerblou oë uit elke hoek na hom staar, en met haar stem spook hulle in sy drome, waaruit hy met uitgestrekte arms wakker word om die leë lug tegemoet te kom. Hy het nooit bedoel om op haar of op enigiemand verlief te raak nie , en dit het hom kwaad gemaak om te dink dat selfs onophoudelike besetting en liggaamlike aktiwiteit nie die konstante pyn in sy hart kon smoor nie. Vir ‘n man van sy wesenlike manlike en praktiese aard, het dit min as veragtelik gelyk om so oorheers te word deur ‘n hopelose gevoel van liefde vir ‘n vrou, veral noudat sy die vrou van sy vriend geword het; en hy het met sy hele siel verlang na die oomblik wanneer hy na Kanada sou vaar, en tussen nuwe werk en nuwe omgewing hierdie dwase verliefdheid sou vergeet. So sit hy broeiend oor die ontbyttafel, in ‘n buierige gemoedstoestand waarmee hy tot die afgelope paar dae totaal onbekend was, tot die stem van die bejaarde, vetterige Engelse kelner het hom na sy onmiddellike omgewing herroep. ”n Meneer, meneer, om jou te sien met baie dringende sake. "Hier is ‘ n kaart, meneer." ’n Tikkie ongewone eerbied in die man se stem en manier het Hilary se aandag getrek. Hy het die kaart opgeneem en met groot verbasing daarop die naam van Lord Carthew gelees. Maar twee dae getroud, en reeds in Londen besoek sy vrygesel vriende! Hilary het in ‘n aandkoerant gelees dat die bruidspaar van plan was om ‘n paar dae by die graaf van Northborough se sitplek in die Isle of Wight deur te bring voordat hulle ‘n lang vaart in die Middellandse See onderneem het. ‘n Gevoel van iets verkeerd het sy gedagtes gevul toe hy vir die kelner gesê het om die meneer in te wys. Dit was halfnege en nog was Hilary die enigste bewoner van die koffiekamer. Daar was geen vreemdelinge teenwoordig om te let op die bleek en bekommerde voorkoms van die man wat net twee dae tevore ‘n liefdeswedstryd met ‘n pragtige en bekwame dame gemaak het nie. “Carthew!” roep Hilary uit, spring van sy sitplek af en gryp sy vriend aan die hand. "Wat is verkeerd?" “Weet jy nie? Dankie Hemel! dit het dan nog nie veel oor nie! Maar dit kan natuurlik nie veel langer geheim gehou word nie.” “Man lewendig, wat bedoel jy? Wat is dit wat geheim gehou moet word? Het iets met _haar_ met Lady Carthew gebeur?” Sy vriend het by die tafel gaan sit en sy kop moeg op sy hand laat rus. “Ek het drie nagte nie geslaap nie,” het hy gesê. “Angs oor haar het rus deur nag en dag verban. Sy is mal, Hilary, ek is seker daarvan . Geen ander verduideliking kon haar gedrag verduidelik, kon regverdig nie. Sy het op ons troureis uit die trein gespring, en ek het haar sedertdien nog nie gesien nie.” "En jy kan rustig daar sit en my so iets vertel!" het Hilary amper geskree, tot gewelddadige verontwaardiging geroer deur wat hy veronderstel was om sy vriend se gevoellose apatie te wees. "Goeie hemel! Carthew, waarvan is jy gemaak?” Lord Carthew kyk na hom en frons. "Daar is nie nodig vir hierdie opgewondenheid van jou kant nie," het hy koud gesê. “Lady Carthew is nie deur haar ontsnapping beseer nie. Inderdaad, binne drie uur na haar sprong, het sy vir my getelegrafeer vanaf Clapham Junction en my meegedeel dat sy op pad na Londen was. Ek was gedwing om eers na Northborough te gaan, waar allerhande vreugdes voorberei is , om hulle stil te maak met een of ander storie van Lady Carthew se gesondheid wat ‘n verandering van planne genoodsaak het. Maar ek het na ‘n speuragentskap geskakel om haar adres uit te vind en met my by my klub te kommunikeer. Stel jou voor, Hilary, die verskriklike skande van die ding. Om professionele spioene te moet inroep om jou eie vrou uit te vind! Die ergste van alles is dat hierdie meisie, wat die volmaaktheid van beskeidenheid en verfyning gelyk het, deur haar geestesprobleme so vreemd anders geword het dat jy haar skaars sou ken. Al haar terughoudendheid, al haar fynheid en grasie het haar verlaat. In die kort tydjie wat ons saam deurgebring het, het sy dit reggekry om my die bespotting van ‘n vulgêre skare te maak deur haar openlike flirtasie met haar pa se wildbewaarder, daardie sigeuner wat jou in die arm geskiet het.” Hilary se gesig het verbasing aangedui, grootliks deur ongelowigheid getinktuur; maar laasgenoemde eienskap het hy daarvan weerhou om, soos hy vra, stilweg uit te spreek: "Het die speurders jou enige leidraad verskaf?" “Tot dusver, met twee verkeerdes. Ek het nou ‘n derde adres in my hande na ‘n losieshuis in Duchess Street, Oxfordstraat, waar hulle ‘n vrou opgespoor het wat presies beantwoord aan die beskrywing wat ek verskaf het. Ek was op pad daarheen van die speurkantoor af toe ek, verby hierdie straat, besluit het om met jou te praat. Hilary, ek weet skaars of ek hoop of vrees om haar te vind. Ek het die afgelope drie dae soveel gely dat ek begin wens het dat ek of sy dood is.” “Maar jou liefde vir haar.” “Sy het dit self doodgemaak. My groot vrees is dat die saak die ore van my volk sou bereik. As ek haar net eers kan kry, en haar rustig iewers kan wegsit totdat sy haar rede herwin! Dit is nou my een hoop.” Hilary, aan sy kant, was so diep geskok deur sy vriend se storie dat hy nie geweet het wat om voor te stel om sy hartseer en angs te verlig nie. Die egpaar het kort daarna geskei, en Lord Carthew het belowe om terug te keer en die sukses of mislukking van sy missie te rapporteer. Hilary het lankal sy ontbyt vergeet. Hy sluk ‘n koppie lou tee en soek die buitelug, daar om na te dink oor die vreemde storie wat hy sopas gehoor het. Hy het in die Strand toegeslaan en was op die punt om Trafalgar Square oor te steek, toe sy aandag getrek is deur die figuur van ‘n meisie, lank, skraal en geklee in armoedige swart, wat huiwerend en bang tussen die rye haastige taxi’s gestaan ​​het. , waens en omnibusse wat onophoudelik verbygery het. Iets in die buitelyne van haar figuur, want haar gesig was versteek deur ‘n dik swart krapsluier, het Hilary se aandag so sterk getrek dat hy dadelik besluit het om haar oor die kruising te sien, dat hy ‘n vreemde vermoede wat oor sy hart. Binne ‘n paar sekondes was hy aan haar sy, het haar as ‘n vreemdeling aangespreek en aangebied om haar oor die pad deur die druk verkeer te begelei. Maar sy, ongeag die publisiteit van die plek, het ‘n klein kreet van verbasing en genot gegee toe sy hom gesien het, en haar sluier teruggegooi en die lieflike, blosende gesig en briljante oë van Stella vertoon. "Hilary!" prewel sy vreugdevol. “O, ek _is_ so bly! Ja, sien my oorkant die pad ek is nie gewoond aan skares nie, en neem my iewers heen waar ons lekker lang kan praat. Dit is my eerste stap alleen in Londen, en ek het nie die minste idee waar ons is nie.” Hy het in toenemende verwondering na haar geluister, en nadat hy haar veilig deur die voertuie geloods het , het hy haar na die vergelykende afsondering van St. James’ Park gelei . Daar draai hy om en kyk na haar. "Ek het sopas van jou man geskei," het hy streng gesê. Sy het na hom gestaar, en toe uitgebars van die lag. "Wat bedoel jy?" sy het gevra. "Is dit ‘n grap?" "Is _dit_ ‘n grap?" vra hy indrukwekkend, neem uit sy sakboek die aankondiging van die huwelik, sny uit die _Morning Post_ en steek dit in haar hand. Sy lees dit met gebreide wenkbroue en duidelike verwondering, en kyk dan op na hom, bleek tot op die lippe. "Wat kan dit beteken, Hilary?" sy wankel. “Ek kan tog nie getroud gewees het sonder dat ek dit geweet het nie! En tog kan ek niks onthou van wat gebeur het tussen ek die Chase verlaat het en my hier in Londen bevind het nie!” Hoofstuk 20 – Lord Carthew vind sy vrou. Hilary staar met onverbloemde verwondering na Stella terwyl sy die verstommende bekentenis maak dat sy, vandat sy die Chase verlaat het tot haar aankoms in Londen, niks kan onthou van wat met haar gebeur het nie . Dit het gelyk of haar stelling net te goed inpas by lord Carthew se oortuiging dat sy op haar troudag nie by haar volle verstand was nie. Dit was nodig om meer besonderhede te leer, en Hilary het haar na ‘n bankie in die Park gelei en langs haar gaan sit. "Nou, vertel my," het hy vriendelik maar ferm gesê, "alles wat gebeur het sedert ek en jy deur jou pa geskei is by die Cranstoun Arms." Gewillig genoeg het sy gehoorsaam, begin met Lady Cranstoun se dood, en haar eie daaropvolgende noue gevangenisskap en toesig, en die druk wat op haar uitgeoefen is om haar te oorreed om met Lord Carthew te trou. Sy het niks uitgelaat nie, en het veral oor die sigeuner Sarah Carewe se aanbod van hulp "op haar troue-aand" in die nota wat aan haar oorgedra is deur middel van Stephen Lee, stilgestaan. Hilary se wenkbroue het donker geword toe sy die wildbewaarder se naam uiter, en hy onthou wat lord Carthew gesê het van Stella se buitengewone optrede teenoor hom op haar troureis. "Is jy op so noue en vertroulike terme met hierdie Lee, dan, mag ek vra, dat jy briewe en boodskappe aan hom toevertrou?" Stella se donkerblou oë gaan wawyd oop in wat soos onskuldige verrassing gelyk het. "Beslote en vertroulike terme?" het sy herhaal. “Wel, hy is die wildbewaarder! Ek sien hom amper nooit, en ek sal hom nooit vergewe dat hy jou seergemaak het nie. Hilary, jy gaan tog nie jaloers wees op die bediendes nie?” Hy het opgemerk dat sy liefdevol by sy naam gebly het, nie in die altans asof sy besef dat sy nou ‘n ander man se vrou is. “Gaan aan,” het hy gesê. "Wanneer laas het jy hierdie man Lee gesien?" “Nie sedert ek hom die sein by die venster laat val het nie,” het sy dadelik geantwoord. “Ou Sarah het vir my gesê om hom in diens te neem, so ek veronderstel hy moet ook ‘n sigeuner wees. Maar laat ek aangaan met my storie. Ek kan jou nie sê hoe siek ek geword het deur al die dae in my kamer toegesluit en half uitgehonger te word nie; maar dit was my skuld, want ek was te ongelukkig om te eet. Teen die huweliksaand, die datum waarop ek hulp van die sigeuners belowe is, was ek half desperaat, en die vreemdste fantasieë het in my kop begin saamdrom. Ek wou die tralies in my kamer afbreek en by die venster af spring. Ek het ‘n idee gehad dat as ek eers na die bos kon wegkom, ek by die sigeuners sou kon aansluit en ontsnap. Daardie middag en aand is ek nie so fyn dopgehou nie; vir die eerste keer vir weke kon ek uit my kamer kruip, en met die trappe af na die voordeur. Toe ek weer in die buitelug staan, voel ek dronk van vreugde, en ek hardloop so vinnig as wat my voete my die bos in kon dra. ‘n Idee het by my opgekom dat as die sigeuners my nie kon help nie, eerder as om met iemand behalwe jou te trou, ek myself sou verdrink in ‘n teer waarvan ek weet, waar niemand sou dink om vir weke, dalk maande lank na my te soek nie. Maar voordat ek meer as ‘n paar meter gehardloop het, het die ou sigeuner, Sarah Carewe, wat regtig, glo ek, my oumagrootjie is, skielik tussen die bome voor my verskyn, soos een of ander heks in ‘n sprokie. Sy het my hand gevat en my baie vinnig langs haar laat loop die bos in; toe stop sy skielik, en trek my gesig na hare af in die versamelende donkerte, sy loer in my oë met haar wonderlike helder staar, en streel my gesig na onder met albei hande, prewelende strelende woorde in een of ander taal wat ek nie verstaan ​​nie. Net toe ek voel hoe ek vreemd swak en slaperig word, haal sy ‘n klein botteltjie uit haar sak, trek die kurkprop uit en beveel my om daaruit te drink. Ek het haar sonder huiwering gehoorsaam. Dit het gelyk of ek geen krag tot weerstand gehad het nie. Van daardie oomblik af kan ek glad niks onthou nie tot twee dae gelede, toe ek my in klein, armoedige kamers bevind het wat ek nog nooit vantevore gesien het nie, met ‘n bejaarde vrou, wat in ‘n ander bed in dieselfde kamer saam met my geslaap het. Sy het vir my gesê dat sy ‘n verpleegster was, dat haar naam Julia Tait was; dat sy my as ‘n klein baba in haar arm gehou het , en my ma sien sterf het. Verder, dat ek vir ‘n paar dae in haar sorg geplaas is deur vriende, en dat ek nie vrae moet vra, of die huis moet verlaat behalwe in haar geselskap nie. Sy het hierdie klere vir my gekry en my vriendelik genoeg behandel en my twee keer uitgehaal . Maar sy wou nie praat nie, en vanoggend, terwyl sy nog geslaap het, het ek aangetrek en uitgeglip. Ek was mal om in die ope lug te wees nadat ek so lank stil gebly het by die Chase. Toe het ek ook geweet jy het Londen toe gekom, en jy het vir my gesê jy bly altyd iewers naby Charing Cross en die Strand. So ek het my pad hierheen gegaan, en net asof jy van die wolke af geval het, het ek jou gevind. Hoekom, Hilary, jy het nog nie gesê jy is bly om my te sien nie.” Sy het klaarblyklik weer die das vergeet wat haar aan sy vriend gebind het. Met ‘n poging het hy besluit om dit aan haar te herroep. “Wat is die adres waar jy nou bly?” het hy gevra. “Duchess Street, Oxford Street. Mev. Tait dink ek het nie opgemerk dat dit opgeverf is nie, maar ek het.” “Stella,” het hy ernstig en indrukwekkend gesê, “jou man, lord Carthew, is op hierdie oomblik in Duchess Street besig om na jou te soek. Sommige speurders wat hy in diens geneem het om jou te vind, nadat jy op jou troureis uit die trein gespring het , het hom op jou spoor gesit. Wanneer hy terugkom na my hotel, wat kan ek vir hom sê?” Sy spring wit en bewend van haar sitplek af. "Hilary!" sy het gesê: “Ek kan sien jy glo ek is mal. Maar lyk of praat ek soos ‘n mal vrou? Is dit moontlik dat ek al hierdie dinge kan doen waarvan jy my vertel en tog niks kan onthou nie?” "Ek kan nie sê nie," het hy geantwoord. “Op my siel verstaan ​​ek niks van die besigheid nie. Maar, my liewe kind, jy moet duidelik sien wat my plig is. Carthew het my in vertroue geneem; Ek kan nie hierin teen hom optree nie.” "Hilary!" roep sy weer uit, terwyl ‘n gejagte, verskrikte kyk in haar oë kom, “jy kon nie so wreed wees om my aan hom oor te gee nie, ek het immers ter wille van jou gely! As lord Carthew se verhaal en daardie kennisgewing in die koerant waar is, dan is ek mal, nogal, nogal mal. En as ek gesond is, sal ek eerder sterf as om lord Carthew se vrou te wees. Ek het geen vriend in die wêreld behalwe jy nie; want na wat jy vir my gesê het , kan ek nie sê of Sarah Carewe my vriend of my grootste vyand is nie. Ek het vir jou gesê dat ek van plan was om myself dood te maak eerder as om met iemand behalwe jy getroud te wees; en tog sou jy my oorgee aan hierdie man wie se vrou ek nooit sal wees nie. Ek wil liewer sterf!” Sy praat in lae toon van passievolle intensiteit, staan ​​voor hom met gevoude hande en trane wat in haar oë blink. Baie bleek, baie skraal en broos lyk sy, in haar armoedige en swakpassende klere, wat tog nie die grasieuse buitelyne van haar lang, skraal figuur heeltemal kon verberg nie . Die spoel van plesier wat haar wange met die eerste oogopslag van hom getint het, het weggesterf en plek gegee aan ‘n blik van absolute wanhoop. Terwyl hy na haar gekyk het, is Hilary se besluit geneem. Hy staan ​​op van die bank en trek haar hand deur sy arm. "Luister, skat," het hy gesê. “Ek kan nie meer hierdie ellendige besigheid verduidelik as wat jy kan nie. Maar totdat dit duidelik word, moet jy my vertrou en na my kyk as ‘n broer, en ek, so die Hemel help my, sal jou behandel en aan jou dink as ‘n dierbare suster. Ek het ‘n tannie, mev Sinclair, wat in Bayswater woon. Sy is ‘n ryk vrou, ‘n kinderlose weduwee, en baie vriendelik. Ek sal jou vir die hede in haar sorg plaas, terwyl ek hierdie besigheid deeglik ondersoek. Intussen sal ek myself op my eer belowe om geen woord aan iemand te sê wat jou verblyfplek sal openbaar nie. Sal dit jou pas?” “Ja, Hilary. Ek sal alles doen wat jy vir my sê.” Terwyl hulle saam in ‘n hansom in die rigting van mev. Sinclair se woning gery het, het lord Carthew, in sy soektog na sy vrou, ‘n baie vreemde ervaring ondergaan. By die Duchess Street-verblyf het hy min bymekaargemaak as dat ‘n bejaarde vrou met die naam Tait, ‘n professionele verpleegster, daar gewoon het, en dat ‘n baie ou vrou drie dae gelede in ‘n vierwiel-kajuit aangery het en ‘n mooi jong invalide dame geplaas het. , wat blykbaar in ‘n flou toestand was, in mev Tait se sorg. Op hierdie spesifieke oggend het die jong dame omstreeks sewe-uur alleen uitgegaan, en kort daarna het mev. Tait, wat benoud voorgekom het oor die meisie se afwesigheid, vertrek, vermoedelik op soek na haar. Verbysterd en angstig het lord Carthew vertrek en besluit dat hy weer sou bel, en hy het in Regentstraat af gegaan toe hy, tot sy verbasing, van die deure van ‘n bekende modieuse meulenery- onderneming sy pasgemaakte bruid sien, soos hy geglo het. te voorskyn kom, gevolg deur ‘n buigende winkelman, gelaai met pakkies. Sy was geklee in die identiese grys krapkostuum wat sy op haar troureis gedra het, en sy stap rustig, met haar trotse kop regop en die sonskyn wat haar lieflike gesig verlig, na ‘n deftige victoria wat op haar langs die sypaadjie gewag het. ‘n Dienskneg in donker kleur het haar koetsdeur oopgemaak, ‘n lang, fyngeboude man in wie, ten spyte van die afwesigheid van ‘n baard om sy ken, Lord Carthew ‘n merkbare ooreenkoms met die wildbewaarder, Stephen Lee, nagespoor het. Nóg die dame nóg die man het lord Carthew gewaar nie, wat, terwyl die Victoria wegry, in ‘n hansom gespring het wat hy beveel het om op die spoor van die koets te volg. Af in Regentstraat, die Haymarket, en oorkant Trafalgar Square, het agtervolg en agtervolg, totdat, verby Northumberlandlaan, die Victoria met ‘n opbloei opgetrek het voor die deure van ‘n modieuse hotel wat grootliks deur Amerikaners en ryk reisigers beskerm is wat deur Londen gaan. Die donkerbruin bruidegom het sy minnares gehelp om te klim, en sy het toe, bewus van die bewonderende blik van verskeie slim jong mans wat by die hotelingang gekuier het, gestop om ‘n lang opdrag aan die koetsier te gee voordat sy rustig met die hoteltrappe opstap en gooi, terwyl sy dit gedoen het, baie kyke van gewaagde kokettery regs en links van haar. Lord Carthew het gewag dat sy tyd het om na haar kamer te gaan voordat hy self ingegaan het, en nadat hy by die kantoor gevra het vir ‘n denkbeeldige vriendin, het hy navraag gedoen na die naam van die dame wat pas ingekom het. “Dit, meneer, is Viscountess Carthew. Sy is net drie of vier dae gelede getroud , en sy wag hier totdat haar man, wat in die land aangehou word weens dringende private sake, by haar aansluit.” Daar was iets verleë aan die klerk se manier. Klaarblyklik was hy van mening dat die nuwe Viscountess Carthew ‘n dame was wie se presiese posisie verduidelik moes word. “Ek is lord Carthew,” sê Claude stil. "Lady Carthew ly aan die gevolge van onlangse breinkoors." “Inderdaad, meneer!” Die man het beleefd maar ongelowig gelyk. “Ons het verstaan, my heer,” het hy voortgegaan, “dat die dame die dogter was van sir Philip Cranstoun, wat hierdie hotel al verskeie kere besoek het. Ons het dus gisteraand met hom gekommunikeer oor die onderwerp van Lady Carthew. Ons het self gedink sy lyk siek.” Uit die eienaardige klem wat die man op die woorde gelê het, het lord Carthew geraai dat sy vrou reeds ‘n onbenydenswaardige bekendheid verwerf het deur haar gedrag in die onderneming. Daar was ‘n uitdrukking van duidelike verligting op die gesig van die bestuurder van die hotel, aan wie die klerk die nuus oorgedra het dat lord Carthew opgedaag het om by sy bruid aan te sluit. Claud het dit opgemerk, omdat hy hipersensitief was oor die onderwerp, en hy het ‘n verontwaardigde gevoel van besering opgedoen toe hy ‘n bediende op die breë marmertrappe gevolg het na Lady Carthew se kamers op die eerste verdieping. Die woonstel waarin die ongelukkige bruidegom gewys is, was ‘n smaaklik gemeubileerde sitkamer. Op ‘n sytafel het verskeie bottels sjampanje gestaan, en op die oomblik toe lord Carthew inkom, het ‘n stompe en boosaardige jong man, van die gewone "stage-door loafer" -tipe, die gesondheid gedrink van die dame wie se naam noem hy in harde, trekkende toon terwyl hy sy glas dreineer. “Hier is Lady Carthew se gesondheid, en my liefde vir haar! Lady Carthew,” het hy herhaal en sy stem harder verhef, om deur die bewoner van die aangrensende kamer gehoor te word, “maak gou, daar is ‘n goeie siel. Ons verveel onsself vreeslik sonder jou.” “Ons” het bestaan ​​uit nog ’n jongmens van omtrent dieselfde kaliber, en uit ’n stoere, bloemige, donker man van vreemde voorkoms, wat sy metgeselle as “graaf” aangespreek het. By die tafel staan ​​Stephen Lee en maak nog ‘n bottel sjampanje oop, sy gesig in ‘n nukkerige frons van afkeur. “Ek sê, graaf,” trek die jongmens wat op die bank gespan het, “hoop jy reis met jou stiletto in jou mou. Lady Carthew se man hier het so ‘n beskaafde moord-voorkoms dat hy my nogal senuweeagtig maak.” Die geraas van die deur wat toemaak het die jongmens sy kop laat draai. Met die aanskoue van lord Carthew staar hy verheug. “Hallo! Hier is nog ‘n ou vir middagete! Nogal ‘n partytjie wat ons sal wees. Ag, hier is sy uiteindelik, besig om te skeur, positief te skeur!” Was dit, kan dit wees, sy Stella, sy beskeie en verfynde dame-liefde, hierdie gewaagde vrou met die growwe lag, wat, in ‘n pragtige tee-rok van rooi brokaat, veels te ingewikkeld en helder van kleur vir oggenddrag , die kamer ingevee en die vulgêre en lawwe geklets van haar gekose kennisse in die styl van ‘n vierderangse kroegmeisie teruggee? Sy het eers nie vir lord Carthew opgemerk toe hy bleek en roerloos by die deur staan ​​nie. Maar selfs toe sy hom gewaar het, was sy geensins skaam nie. "Wel, ek verklaar," het sy met ‘n harde lag gehuil, "daar is my man. Waar het julle hom opgetel? Bly om jou te sien, Carthew. Het jy ‘n druppel fizz? Stephen, maak nog ‘n bottel oop vir sy heerskappy.” Die drie mans was verbaas oor die noem van lord Carthew se naam en kyk nou besluiteloos van hul gasvrou, wat hulle ‘n paar uur gelede vir die eerste keer in die hotelingang ontmoet het, na die klein, eenvoudige man wat sy beweer het as haar man. Lady Carthew het haarself maklik in ‘n diep leunstoel gegooi en het na alle voorkoms hul verleentheid hartlik geniet toe nog ‘n tik by die salondeur die ingang van ‘n kort, bleek man van ongeveer vyftig, met ‘n aantreklike, sinistere gesig, wat ‘n merkbare ooreenkoms vertoon het met dié van die swartharige, blou-oog vrou in skarlaken wat voor hom gesit en lag het. Vir die tweede keer het Lady Carthew nóg verwarring nóg verbasing getoon. “Wel, ek is geseënd as dit nie my pa is nie!” het sy met ‘n hees stem gehuil, wat baie gedoen het om die effek van haar merkwaardige skoonheid teë te werk. ”n Vrolike ou familiepartytjie wat ons gaan maak, al kan ek nie sê ek is so lief vir my pappa as wat ek behoort te wees nie, siende watter gawe, liefdevolle ou meneer hy is. Moenie gaan nie, seuns! Die pret gaan net begin!” "Is sy kwaad?" Sir Philip het hardop na sy skoonseun gevra. "Ek glo so." “Mal! Nie ‘n bietjie daarvan nie,” lag die dame. “So gesond soos jy is, en baie gesonder. _Ek_ moes nooit die fout gemaak het wat _jy_ gemaak het nie,” het sy voortgegaan en haar pa aangespreek, “om met ‘n sigeuner uit ‘n karavaan te trou, en dan te dink jy kan haar dogter grootmaak en haar as ‘n hertogin se kleinkind afpalm bloot deur haar op te stop. kop vol boek-leer. Jy en Carthew daar is albei ‘n paar dwase. Maar ek bedoel om vir jou ‘n mooi dans te lei, en myself terdeë te geniet. Ek is nie kwaad genoeg om stil te bly nie, en nie erg genoeg om geskei te word nie; en ek sal vir die komende jare sir Philip Cranstoun se dogter en lord Carthew se vrou bly . Ek weet ‘n goeie ding as ek dit sien!" Die drie mans het hulle hoede gevat, en hulleself nou lomp verskoon; hulle het nie omgegee vir die uitdrukking op sir Philip Cranstoun se gesig nie. Toe die deur vir hulle toegaan, draai lord Carthew na sy skoonpa. "Is wat sy sê waar?" vra hy streng. "Dat jy my bedrieg het, en dat sy werklik die dogter van ‘n sigeuner is?" “Dit is heeltemal waar,” sê die vrou en lag weer. “My ma se naam was Clare Carewe, en daardie kêrel wat aan tafel gewag het, moenie gaan nie, Stephen is ‘n familielid van my, ‘n tweede neef. _Hy ​​sou_ my fancy gewees het , nie ‘n klein, lelike sweep-snapper soos jy nie,” voeg sy openhartig by en spreek haar man aan; “net die titel was ‘n versoeking, jy sien. Ek _hou_ daarvan om ‘n handvatsel aan my naam te hê!” “Sir Philip,” sê Claud en draai skerp na die Baronet, “dit is _nie_ Stella nie. Wie is dit?” "U vrou en sir Philip Cranstoun se dogter," het sy gehuil terwyl sy tot haar volle lengte opgestaan ​​en vir haarself ‘n vol glas sjampanje gevul het. “En ek het die meeste mense alles van my en my verhoudings laat weet sedert ek hierheen gekom het, kan ek jou vertel. Middagetepartytjies, teepartytjies, aandetepartytjies, elke dag seldsame ou tyd; nie ‘n man nie, maar het jou beny jou geluk omdat jy so ‘n dogter, sir Philip Cranstoun, en so ‘n vrou, my heer Carthew, gehad het!" Sy het elkeen van hulle ‘n bespotting gemaak terwyl sy gepraat het, en toe die wyn weggegooi. "Hier is ons gelukkige getroude lewe!" sy het gehuil. “Julle sal albei bly wees om te hoor dat ‘n koerantman my gistermiddag besoek het en ‘n onderhoud oor my afgeneem het, noem hulle dit, nie waar nie? Alles oor my gewaardeerde pappa wat met ‘n sigeuner trou, en hoe ek op my troue reis. Hy _het_ gelag vir _dit_, ek kan jou sê! En dit sal môreoggend alles in die koerante wees!” Hoofstuk 21 – Die vloek vervul. Sir Philip Cranstoun het daardie middag ‘n geslaan man by die hotel uitgestap . Hy en lord Carthew was ewe magteloos voor hierdie vrou, wie se vermetelheid, vulgariteit en listigheid vir hulle albei ewe verstommend as opstandig was. Die grys wolf is bespot en tot in sy gesig beledig, nie net deur hierdie hees-stem virago, wie se gelaatstrekke so vreemd soos dié van sy oorlede vrou en van haar dogter Stella gelyk het nie, maar deur sy eie voormalige bediende, Stephen Lee, wat gelag om sy dreigemente van straf en ontslag te verag. "Ek het jou nog altyd gehaat," het die jong wildbewaarder gesê. “Ek het net in jou diens getree om my tyd te laat wag, en te sien hoe jy ’n gek gemaak en in die oë van die wêreld beskaamd gemaak is; en as jou dogter hier dit nie kan doen nie, kan niemand nie. Jy sal die dag betreur dat jy met die Romanys ingemeng en Hiram Carewe koelbloedig afgeskiet het voordat jy klaar is.” Lord Carthew se wrok teen sy skoonpa het geen perke geken nie. Hy het nie vir ‘n oomblik die Baronet se moeisame verduideliking geglo nie. Hy het oortuig gebly dat hy die slagoffer van ‘n truuk was, en dat sir Philip, wat twee dogters gehad het, die ander in plaas van Stella op hom afgepalm het , en nou geweier het om sy skurk te besit. “U gedrag was berug, meneer. Dit plaas jou buite die bleek van ordentlikheid. Ek sal dadelik die wet inroep om jou dogter, wat jy met my getrou het onder ‘n valse naam en met ‘n skelm truuk, op jou hande te kry.” Dit was die aard van sy afskeidswoorde aan sir Philip toe hy hom by die hoteldeur gelos het. Daardie haatlike ou vrou se profesie het teruggekeer op sir Philip se brein met dolle herhaling. “Julle sal tuis ellendig en in die buiteland gehaat word! Niemand sal jou ooit liefhê nie! Jou kinders sal skande en skande oor jou bring! Jy sal in ’n ellendige kleed sterf, en ek, Sarah Carewe, sal lewe om vir jou te lag terwyl jy sterwend lê!” Die eerste deel van die profesie word inderdaad geverifieer; wat die laaste betref , was dit natuurlik pure bek. Ongetwyfeld het die ou ou wat dit geuiter het, en wat teen hierdie tyd oor die tagtig sou gewees het, lankal in haar graf geskuim, terwyl hy, sir Philip Cranstoun “Ek vra om verskoning, meneer, maar is u naam sir Philip Cranstoun? ” Die spreker was ‘n respekvol geklede man van donker gelaat en aantreklike gelaatstrekke, blykbaar ongeveer vyf en dertig jaar oud. "Hoekom wil jy weet?" vra die Baronet kortaf en kyk die vreemdeling, wat die voorkoms van ‘n welgestelde werktuigkundige gehad het, met agterdog. “Ek vra om verskoning, meneer, maar dit gaan oor jou dogter, ’n jong dame genaamd juffrou Stella Cranstoun, ek wil met jou praat.” "Wat van haar?" “Wel, meneer, ek is ‘n Surrey-man, en ek ken jou en haar van aansien. Ek werk nou in Londen, en in die huis in Whitechapel waar ek bly, is ‘n jong dame drie dae gelede gebring, in die sorg van twee bejaarde vroue, wat haar nie sal toelaat dat sy haar kop buite die deur sit nie. En ek sal my eed aflê, meneer, sy is jou dogter, juffrou Stella Cranstoun. Ek kan jou na die huis neem, meneer, in ‘n taxi, as jy wil. Ek was half lus om daaroor te skryf tot by die Chase, maar ek het gedink hoe jy dit ‘n vryheid sou dink; maar sodra ek jou netnou gewaar toe ek teruggaan na my werk, dink ek, ek moet opstaan ​​en met hom praat.” Die man se manier was so eg, en die saak van so dringende belang dat sir Philip, na ‘n oomblik se huiwering, besluit het om hom te vergesel. ’n Vierwielkajuit het verby gekruip, bestuur deur ’n donkergesig, gladgeskeer man, nie meer jonk nie. Die taximan het aangehou toe hy sien hoe sir Philip na ‘n vervoermiddel soek, en laasgenoemde het ingespring en die man wat hom aangespreek het beveel om sy plek op die boks in te neem en die bestuurder te lei. Hierdie bevel is dadelik gehoorsaam. Een keer op pad na Whitechapel, het die twee mans na mekaar gekyk. Die lot was daardie dag teen sir Philip Cranstoun, want die bestuurder was sy swaer, James Carewe, wat hy vyf jaar in die tronk laat uitdien het, en sy metgesel was James se jonger broer Brian, wat Clare Lady gehelp het. Cranstoun om uit haar man se huis te ontsnap. Dit was Brian se saak om sy familievyand te “skadu” en hierdie taxi-bestuursplan was slegs een uit vele komplotte wat deur die roerende en rigtinggewende gees van die Carewes, ou Sarah, geweef is om haar prooi in die hande te kry. Geen vermoede van sy gevaar het by sir Philip opgekom toe hy hom vinnig ooswaarts laat ry het nie. Hy het verlang om homself te wreek deur ekstra hardhandige behandeling teen sy dogter Stella omdat sy dit gewaag het om uit sy beheer te ontsnap en ‘n plaasvervanger in haar plek te stuur om aan Lord Carthew te trou. Skielik, terwyl hierdie kwaadwillige gedagtes sy gedagtes gevul het, het ‘n gewelddadige stoot van die taxi hom op sy hande en knieë geslinger; die volgende oomblik het ‘n hou in die bors van die skag van ‘n swaar bussie waarin die kajuit doelbewus ingery is, hom, stomgeslaan en bloeiend, omgeval terwyl hy probeer opstaan. Hy hoor die klap van glas, die geraas van harde praat; toe het ongevoeligheid die uitsonderlike pyn wat hy gely het verdoof, en hy het nie meer geweet nie totdat hy sy oë op ‘n gemene manier oopgemaak het. smerige kamer, en het bewus geword dat verskeie mense om sy bed gestaan ​​het , en dat die gekraakte en bibberende stem van ‘n baie ou vrou naby sy oor klink. “Maak hom bewus maak hom ’n bietjie bewus, liewe, goeie dokter, voor hy sterf. Jy sien, hy is ‘n verhouding van my; hy het met die dogter van my seuntjie Hiram getrou, o, jy hoef nie verbaas te lyk nie! Sestig jaar gelede was _ek_ mooi genoeg vir ‘n swelling om met _my_ getroud te wees. “Dokter,” prewel die beseerde man, “waar is ek? En wat het met my gebeur ?” “Jy het ‘n baie ernstige ongeluk gehad ‘n swaar bussie het in jou kajuit in ‘n straat nie ver hiervandaan vasgery nie. Dit is Elizabethstraat, Whitechapel.” "Laat my dadelik na my huis in Berkeley Square verskuif word." “Onmoontlik. Dit sou waansin wees om jou in jou huidige toestand te beweeg.” “Sal ek sterf?” “Ek hoop nie. Ek kan nie sê nie. Maar jy moet voorbereid wees.” “Hy sal nie doodgaan nie, dokter, skat, voordat ek met hom gepraat het,” sit die ou krom in en druk naby die gewonde man se kussings. “Dit is waarvoor hy wag. Hy wag om die stem te hoor van ou Sarah Carewe, wie se seun hy vermoor het en wie se kleinkind se hart hy gebreek het; die stem wat hy hom hoor vloek het buite die hofgebou, waar hy James Carewe se vryheid weggesweer het. Maar James Carewe was selfs met jou, Philip Cranstoun, want dit was hy wat vandag jou taxi bestuur het. En Clare, my dierbare kleinkind, sal in haar graf rus wanneer sy weet hoe ek haar gebed uitgevoer het om jou kinders groot te maak om te haat en om jou te skande toe daardie tweelingmeisies, Stella en Lura Cranstoun, vir haar gebore is. Ek het jou die een laat behou, en jy het haar hart amper gebreek soos jy haar ma s’n gebreek het. Maar ou Sarah het haar gered, en sy sal met haar eie jong vonk trou, die boer, terwyl ek sal wed dat my klein Lura alle tonge sal laat waai met haar doen en late. Sy is ‘n imp van boosheid, selfs _ek_ kan dit nie regkry nie, en sy is opgelei om jou te haat soos ek. Romanys het goeie herinneringe, sir Philip Cranstoun. Ou Sarah het vir jou gesê sy sal lewe om vir jou te lag terwyl jy sterwend in ’n kleedkamer lê, en haar woorde het waar geword!” Haar stem het opgegaan tot ‘n triomfgil oor haar laaste woorde, en daar was ‘n duiwelse vrolikheid in die skril lag wat hulle vergesel het. Die sterwende man het sy kop opsy gedraai met ‘n siddering van weersin, en vir die dokter beduie om hom te nader. “Stella, my dogter Stella; Ek wil haar hê,” fluister hy. "Waar is sy?" Die dokter het na die ou vrou gedraai, wat, asof uitgeput deur die opgewondenheid van die oomblik waarvoor sy so lank gewag het, op ‘n stoel gesink het en buitengewoon oud en swak gelyk het. "O, hy kan haar sien as sy wil," het sy gemompel. "_Sy_ afknouery dae is verby." Eers laat daardie selfde aand kon Stella gevind word, Brian Carewe het tevergeefs aansoek gedoen by die losies in Duchessstraat, waar sy deur ou Sarah geplaas is nadat laasgenoemde haar, bedwelm en ongevoelig, in die karavaan Londen toe gebring het. Maar Brian het die sigeuner- instink gehad om op te spoor, en met die hulp van sy neef, Stephen Lee, wat lank gelede die bedrog ontdek het wat op lord Carthew gepleeg is , het hy die adres van Hilary Pritchard, en deur hom dié van laasgenoemde se tante, gesoek , in wie se sorg Stella daardie dag geplaas is . En by die lig van ‘n kers wat flikker in die wind, wat deur die gebreekte vensterruite van ‘n ellendige kleed gewaai het, het Stella haar pa vir die laaste keer gesien en op haar knieë langs sy bed hom vryelik vergewe vir enige hartseer wat hy kon hê. haar veroorsaak het, en sy laaste oomblikke gesus met ‘n dogter se teerheid so vrylik gegee as wat dit heeltemal onverdiend was. Mnr en mev Hilary Pritchard is nou in die Kanadese opstal gevestig , waar hulle in volmaakte geluk en steeds toenemende wêreldse welvaart leef. Die wet het lord Carthew lank reeds bevry van sy ongelukkige huwelik, waaroor die wêreld vergeet het om te praat; maar die geld wat hy op Lura gestel het, het haar einde net versnel deur haar in staat te stel om haar passie vir drink te geniet. Meteens die middele en die slagoffer van ‘n lank uitgestelde wraak, het sy op die ouderdom van vier en twintig ellendig gesterf. Ou Sarah het haar net oorleef vyand, sir Philip, met ‘n paar maande; en wat James Carewe, en Brian en Stephen Lee betref , hulle leef onwinsgewende lewens op die manier wat die beste pas by hul rondloper, rustelose temperamente. Maar Stella was tog net een derde sigeuner. Sulke vryheidliewende instinkte as wat sy het, word getemper deur ‘n genadige vroulikheid en onopvallende verfyning, wat haar ‘n koningin maak onder die setlaars en boere in haar nuwe tuiste, waar sy, geseënd met haar man en haar kinders se liefde, die smarte en die beproewinge van haar meisiejare. Dankie dat jy by ons aangesluit het op Storytime Haven vir The Grey Wolf’s Daughter deur Gertrude Warden. Ons hoop jy het hierdie verhaal van dapperheid, liefde en die strewe na persoonlike vryheid geniet teen die agtergrond van ‘n ryk beskryfde Middeleeuse wêreld. Bly ingeskakel vir meer boeiende stories wat jou na verskillende tye en plekke vervoer, gevul met onvergeetlike karakters en avonture. Hou aan droom en verken die wonderlike wêreld van stories tot volgende keer .

🌲 Step into the untamed wilderness of 19th century Canada with “The Gray Wolf’s Daughter,” an enthralling novel by Gertrude Warden. 👧 Meet Mowgli, a young woman raised by wolves, who grapples with her dual heritage – the call of the wild and the pull of human society.

🏹 Witness Mowgli’s extraordinary journey as she faces daunting challenges, navigating treacherous landscapes and encountering both friend and foe. ⚔️ Experience the heart-pounding thrill of survival as Mowgli hunts for food, protects her pack, and confronts the harsh realities of the wilderness. 🐺

💕 But Mowgli’s story is not just about survival; it’s a poignant exploration of love, loyalty, and belonging. 🌸 Discover the profound bond between Mowgli and her wolf family, and the unwavering love that guides her every step. 🥰

🌎 “The Gray Wolf’s Daughter” is a captivating tale that will transport you to a world where nature reigns supreme and the human spirit is tested to its limits. 📖 Whether you’re a fan of historical fiction, adventure stories, or heartwarming tales of love and loyalty, this novel is sure to captivate your imagination.

🌟 Don’t miss out on this unforgettable journey! Subscribe to our channel for more enthralling stories and literary adventures. 👉 https://bit.ly/3JQDMwP

#TheGrayWolfsDaughter #GertrudeWarden #HistoricalFiction #AdventureStory #WildernessSurvival #WolfPack #ComingOfAge #DualHeritage #CanadianWilderness #SelfDiscovery #Courage #Resilience #Love #Loyalty #Family #Nature #LiteraryFiction #Booktube #ClassicNovels #bookrecommendations
#audiostory #audiobook #musical #enchantingforest #soothingmusic #Musical, #soundtrack

**Navigate by Chapters:**
00:00:00 Welcome!
00:46:19 Chapter 1 – Knights Errant.
01:08:38 Chapter 2 – Stella.
01:31:56 Chapter 3 – A Siren.
01:54:58 Chapter 4 – Enemies.
02:17:58 Chapter 5 – Coming Conflicts.
02:36:21 Chapter 6 – Lord Carthew’s Wooing.
03:02:03 Chapter 7 – A Kiss Too Long.
03:19:40 Chapter 8 – An Old Friend.
03:37:59 Chapter 9 – The Gypsy’s Prophecy.
03:56:08 Chapter 10 – Father and Daughter.
04:13:58 Chapter 11 – An Old Story.
04:32:04 Chapter 12 – For Better, for Worse.
04:49:46 Chapter 13 – The Sending of The Token.
05:09:30 Chapter 14 – The Romanys Have not Forgotten.
05:25:33 Chapter 15 – The Wedding Eve.
05:43:26 Chapter 16 – The Charm.
05:51:49 Chapter 17 – A Mad Bride.
06:11:36 Chapter 18 – The Wedding Journey.
06:32:25 Chapter 19 – Found.
06:42:44 Chapter 20 – Lord Carthew Finds His Wife.
06:59:45 Chapter 21 – The Curse Fulfilled.